Αρης: Το καλύτερό του παιχνίδι…
Βάζοντας κάτω τα δεδομένα που αναγράφονταν στο pregame report, αυτό που παρουσίασε ο Άρης μάλλον ξεφεύγει από τα όρια της λογικής. Δεν είναι τόσο η νίκη επί μίας εκ των πιο φορμαρισμένων ομάδων του Πρωταθλήματος γιατί πριν από αυτή, οι «κίτρινοι» είχαν πετύχει τέσσερις ακόμη. Περισσότερο μετρά ο τρόπος και στην προκειμένη περίπτωση, η 5η νίκη σε σύνολο έξι αγώνων ήρθε έπειτα από καθολική κυριαρχία στο δεύτερο ημίχρονο, σε σημείο, το τελικό 1-0 να είναι ιδιαιτέρως τιμητικό για τον Αστέρα Τρίπολης και εξόχως παραπλανητικό συγκριτικά με την εικόνα του αγώνα. Προφανώς, η ομάδα του Άκη Μάντζιου πραγματοποίησε την καλύτερη εμφάνισή της, θα μπορούσε να ήταν και η πιο ουσιαστική (επιθετικά) αν αξιοποιούσε το 15-20 τοις εκατό των μεγάλων ευκαιριών της και όχι των σουτ που έγιναν στην εστία.
Η εμφάνιση ξεφεύγει από τα όρια της λογικής, διότι είναι απαραίτητο να συνυπολογίσει κανείς τις συνθήκες προετοιμασίας. Για διάστημα (τουλάχιστον) δέκα ημερών, ο Μάντζιος μετρούσε κεφάλια καθώς η διασπορά του ιού προκάλεσε έντονη εσωτερική δυσλειτουργία. Οι δε συνθήκες προπόνησης θύμισαν την περασμένη άνοιξη καθώς η τήρηση των αποστάσεων ήταν αναγκαία για λόγους προστασίας. Έως την περασμένη Πέμπτη, όταν ο Άρης έμαθε ότι θα παίξει με τον Αστέρα Τρίπολης, δεν είχε δουλέψει (στο επίπεδο που θα ήθελε) στο κομμάτι της τακτικής κι έτσι οι τρεις τελευταίες προπονήσεις απέκτησαν σπουδαία σημασία. Γι’ αυτόν τον λόγο η εικόνα του συνόλου απέναντι στον Αστέρα Τρίπολης στοιχειοθέτησε (μια μορφή) έκπληξης. Γιατί, όχι μόνο έβγαλε ανώδυνα μια δυσλειτουργική περίοδο αλλά…
*Μια φύσει επιθετική ομάδα την περιόρισε σε μόλις δύο τελικές προσπάθειες κι αυτές μάλιστα δεν έγιναν στη ροή του αγώνα αλλά σε στημένες φάσεις. Πριν τον αγώνα στο «Κλ. Βικελίδης», ο Αστέρας Τρίπολης είχε των άνω των οκτώ τελικών προσπαθειών κατά μέσο όρο.
*Ο Άρης έγινε η δεύτερη ομάδα του Πρωταθλήματος, μετά τον Ολυμπιακό, στην οποία δεν κατάφερε να σκοράρει ο Αστέρας Τρίπολης με τη διαφορά ότι στο Καραϊσκάκη, οι Αρκάδες είχαν ευκαιρίες αλλά ήταν αναποτελεσματικοί.
*Για 88 αγωνιστικά λεπτά, ο Χερόνιμο Μπαράλες δεν έφτασε σε φάση τελικής προσπάθειας, ασχέτως του ότι κέρδισε αρκετές κεφαλιές μεταξύ μεγάλης περιοχής και κέντρου. Ο δε πιο δημιουργικός παίκτης (σ. σ. Ριέρα) του Αστέρα στα προηγούμενα παιχνίδια ήταν ίσως και ο «αδύναμος» κρίκος της ομάδας του.
Ο ΤΖΕΓΚΟ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΝΕΠΕΙΣ
Καταλυτικό ρόλο στην εξουδετέρωση του δημιουργικού παιχνιδιού του Αστέρα Τρίπολης έπαιξε ο Τζέιμς Τζέγκο. Κάποια στιγμή ο Αυστραλός είχε δοκιμαστεί και ως 8αρι, στην πραγματικότητα όμως δεν του ταιριάζει αυτός ο ρόλος. Έχει απίστευτη ένταση στο παιχνίδι του, σου δίνει την εντύπωση ότι δεν υπάρχει σημείο του αγωνιστικού χώρου που δεν πατά σ’ ένα γεμάτο 90πτο και κυρίως, έχει αρχίσει να αποκτά χημεία με τον Χαβιέρ Ματίγια. Ο Ισπανός τελείωσε το παιχνίδι με οκτώ κλεψίματα, παραμένει ο μοναδικός παίκτης της μεσοαμυντικής γραμμής του Άρη που θα δώσει την μπάλα στους δημιουργούς εκεί που τη θέλουν, γι’ αυτό είναι απαραίτητη η παρουσία του. Κανείς άλλος δεν μπορεί να μεταφέρει το παιχνίδι όπως αυτός. Με την περιορισμένη ταχύτητά του, αλλά και την ποδοσφαιρική εξυπνάδα του. Το αρνητικό για τον El Mago είναι τα χτυπήματά του στα στημένα καθώς σε δύο περιπτώσεις, οι εκτελέσεις του έδωσαν transition παιχνίδι στον Αστέρα.
Κυρίαρχο στοιχείο για τον Άρη ήταν όμως ότι η αμυντική συνέπεια που είχαν οι Ματέο Γκαρσία, Ντάνιελ Μαντσίνι, Δημήτρης Μάνος σε συνδυασμό με την αντίστοιχη της μεσοαμυντικής γραμμής. Αυτή διευκόλυνε τους κεντρικούς αμυντικούς σε σημείο να φαίνεται ότι έβγαλαν με εξαιρετική ευκολία το 90λεπτο. Αν δηλαδή ο σέντερ φορ πρέπει να ταϊστεί, ο Μπαράλες έφυγε νηστικός από το γήπεδο.
ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΓΚΟΛ
Αυτό το πρόβλημα διαπιστώθηκε από νωρίς, απλά προϊόντος του χρόνου αναδεικνύεται ακόμη περισσότερο. Σε αντίθεση με τον Κριστιάν Λόπεθ ο οποίος έχει περιοριστεί στη μόλις μία τελική προσπάθεια του αγώνα με τη Λαμία, ο Δημήτρης Μάνος είχε τελικές, του έλειψε όμως η αποτελεσματικότητα. Το μεγάλο στοίχημα για τους δύο φορ είναι, αν θα ακολουθήσουν σε ταχύτητα τους Ματέο Γκαρσία, Σιάντε Σίλβα, αν επίσης θα αντιληφθούν το παιχνίδι του Μπρούνο Γκάμα ο οποίος θα δώσει την μπάλα εκεί που δεν το περιμένει κανείς. Ειδικά το ντεμπούτο του Σίλβα είχε λάμψη και μάλιστα από την πρώτη επαφή του. Εκείνη τη φανταστική ενέργεια (μάλλον) δεν την περίμενε ούτε ο Μάνος σε σημείο να είναι εκτεθειμένος στη διάρκεια όλης της φάσης. Τα θεωρητικά σενάρια είναι σα να γράφεις προτάσεις στην αμμουδιά την εποχή της παλίρροιας, αλλά αν οι δύο φορ βρουν αποτελεσματικότητα, ο Άρης θα εξελιχθεί σε μία από τις καλύτερες (παραγωγικά) ομάδες του Πρωταθλήματος. Γιατί έχει ταχύτητα, ποιοτικά χαρακτηριστικά και πλάγιους επιθετικούς που μπορούν να σκοράρουν.
Ένας δεύτερος προβληματισμός σχετίζεται με την αντίδραση της αμυντικής γραμμής απέναντι σε πιο ποιοτικές ομάδες. Αυτό θα φανεί, ως ένα βαθμό, την ερχόμενη εβδομάδα απέναντι στην ΑΕΚ στο «Κλ. Βικελίδης».
Η ΚΟΡΥΦΗ ΤΟΥ ΔΙΝΕΙ ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ
Ο Άρης είναι στην κορυφή και δεν πρέπει να θαμπωθεί ούτε να χάσει τον προσανατολισμό του. Ίσα ίσα που θα πρέπει να αντλήσει στοιχεία που δίνει η κορυφή. Για παράδειγμα, δεν έχει τα χαρακτηριστικά της ομάδας «killer», αυτής δηλαδή που θα αποτελειώσει τον αντίπαλο, όταν αυτός θυμίζει ζαλισμένο μποξέρ στο ρινγκ. Ο αγώνας με τον Αστέρα προφανώς ήταν ειδικών συνθηκών, αλλά θα έπρεπε να είχε αξιοποιήσει το εκρηκτικό 15πτο που είχε, μέσα από το οποίο θα μπορούσε να είχε ακουμπήσει σ’ ένα ξεκούραστο 3-0. Κακά τα ψέματα, η νοοτροπία μιας ομάδας εξαρτάται και από τη βαθμολογική θέση της. Αυτή τη στιγμή, ο Άρης είναι στην κορυφή της βαθμολογίας, θα πρέπει να διαχειριστεί καταλλήλως αυτό που έχει καταφέρει και να ξέρει ότι πλέον θα τον αντιμετωπίζουν ως την ομάδα η οποία προπορεύεται. Νιώθει ο ίδιος, ξέρουν όμως και οι αντίπαλοί του ότι η φετινή ομάδα δεν έχει καμία σχέση μ’ αυτή της προηγούμενης διετίας. Είναι πλήρης κι έχει επιλογές σε θέσεις στις οποίες πέρυσι ήταν γυμνή. Το δε ενδεχόμενο να θαμπωθεί λόγω της κορυφής, δεν υφίσταται.
ΥΓ: Με αφετηρία τον παρθενικό αγώνα του με τη φανέλα του Άρη (σ’ εκείνο το παιχνίδι με την ΑΕ Λεμεσού) έως και τον σημερινό, ο Ντάνιελ Σούντγκρεν έκανε (μακράν) το καλύτερό του παιχνίδι. Αν δεν με απατά η μνήμη μου, έκανε μόλις ένα λάθος σ’ ένα καθυστερημένο «βγάλσιμο» από την περιοχή. Στην περίπτωση του Σουηδού αποδεικνύεται ότι πέρα από την ικανότητα και τα ποιοτικά χαρακτηριστικά η ψυχολογία παίζει καταλυτικό ρόλο στον τρόπο αντίδρασης ενός ποδοσφαιριστή και ο Άκης Μάντζιος κατάφερε να μετατρέψει σε χρήσιμο εργαλείο, έναν παίκτη που ήταν εκτός ομάδας.