Και οι δύο είναι χαμένοι από το ντέρμπι...

Περίμενα η ΑΕΚ να είχε προβλήματα, λόγω των απουσιών στο ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ. Ηταν δεδομένο και το ξέραμε. Από την άλλη μπορούμε να στεκόμαστε στις οκτώ απουσίες, μπορούμε όμως να σταθούμε και στην ενδεκάδα και να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι αυτή ήταν μία κανονική ενδεκάδα, με εξαίρεση τον αριστερό μπακ χαφ. Τι θέλω να πω. Οι τρεις στόπερ που αγωνίστηκαν είναι βασικοί. Ο Κρίστιτσιτς και ο Σάκχοφ θα μπορούσαν από επιλογή να είναι οι δύο κεντρικοί χαφ, ο Τάνκοβιτς με τον Λιβάια και τον Ανσαριφάρντ στην κορυφή είναι μία τριάδα που θα την ξαναδούμε φαντάζομαι ακόμη και να μην λείπει κανείς από την ΑΕΚ. Με εξαίρεση τον νεαρό Μιτάι, ο οποίος ήταν εντελώς ανέτοιμος να αγωνιστεί σε αυτό το επίπεδο, οι υπόλοιποι δέκα θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι οι επιλογές του Καρέρα, ακόμη κι' αν όλοι οι παίκτες της ΑΕΚ ήταν καλά.

Συνεπώς άλλοθι για μία τόσο κακή εμφάνιση δεν υπάρχει. Διότι στην ΑΕΚ δεν λειτουργούσε τίποτα σωστά. Ολα ήταν λάθος. Η δημιουργία, το κράτημα της μπάλας, ο τρόπος με τον οποίο προσπαθούσε να βγει στην αντεπίθεση, η ανασταλτική λειτουργία όταν ο ΠΑΟΚ δεν έπαιζε με γιόμες, όλα ήταν λάθος. Αντιλαμβάνομαι ότι ειδικά σε αυτή την ενδεκάδα, με βασικούς κάποιους παίκτες, οι οποίοι έχουν ελάχιστες προπονήσεις με την ομάδα, είναι φυσικό να υπάρχει πρόβλημα χημείας και χρειάζεται χρόνος, αλλά η ΑΕΚ κόντρα στο ματς με τον ΠΑΟΚ έμοιαζε σαν να μην μπορεί να κάνει ούτε τα βασικά. Και θυμίζω ότι αντίστοιχη ήταν η εικόνα της ΑΕΚ και στο Αγρίνιο, στο πρώτο ημίχρονο εκείνου του ματς, όταν και πάλι είχε επιλέξει σύστημα με τρεις. Απλά τότε στην ανάπαυλα πήγε με 0-0 και κάτι έπρεπε να αλλάξει, τώρα πήγε με 1-0 και αποφάσισε να προσπαθήσει να κρατήσει το σκορ. Παρά ταύτα και αυτό με λάθος τρόπο έγινε. Κανένας δεν θα έπρεπε να αποθεώσει τον Καρέρα για το υπέροχο κατενάτσιο αν έμενε το 1-0 όπως διαβάζω, ότι θα συνέβαινε. Κανένα υπέροχο κατενάτσιο δεν έπαιξε η ΑΕΚ. Κανένα αποτελεσματικό πούλμαν δεν έβαλε πίσω. «Περάστε κόσμε» ήταν, απλώς ο ΠΑΟΚ άργησε να καταλάβει ότι σε μία ομάδα που παίζει όλη πίσω από την μπάλα και δεν μπορεί να την κρατήσει στα πόδια της, πρέπει να επιτεθείς με σιγουριά και με όλους τους τρόπους και όχι να αφήσεις 70 λεπτά τη μισή ομάδα σου να περιμένει πίσω από την μπάλα μη τυχόν και ο αντίπαλος αποφασίσει να παίξει.

Ο Φερέιρα έχει βρει την (ανασταλτική) ησυχία του με αυτή την διάταξη των τριών κεντρικών αμυντικών, αλλά πρόβλημα στην δημιουργία εξακολουθεί να έχει και είναι σοβαρό. Δεν φταίει το σύστημα. Με το ίδιο σύστημα παίζει η πιο παραγωγική ομάδα της Ευρώπης, η Αταλάντα. Φταίνε κάποια χαρακτηριστικά κάποιων παικτών και επειδή δεν μπορείς να έχεις άλλους παίκτες, κάποιες στιγμές πρέπει και να αλλάζεις το σύστημα. Ο ΠΑΟΚ σκοράρει με το σταγονόμετρο και αυτό δεν έχει να κάνει με τους επιθετικούς του (τουλάχιστον είναι νωρίς για να φτάσουμε σε αυτό το συμπέρασμα), αλλά με την παραγωγή φάσεων. Στο ΟΑΚΑ ο ΠΑΟΚ πέταξε χρόνο μέχρι να καταλάβει τι συμβαίνει και δεν τον πέταξε μόνο ο προπονητής του. Το γκολ του Ανσαριφάρντ ίσως να τους χάλασε το μυαλό και αυτό είναι ένα πρόβλημα νοοτροπίας που πρέπει να λυθεί. Σε ένα ματς που κυριαρχείς, το βλέπεις να συμβαίνει, το αισθάνεσαι, το να δεχτείς ένα γκολ δεν γίνεται να σε βγάζει από τον ρυθμό σου, όταν κάνεις πρωταθλητισμό. Πόσο μάλλον αν αυτό το γκολ το δεχτείς στο 23'. Ο ΠΑΟΚ μετά από το τέρμα του Ανσαριφάρντ, έχασε την καθαρή σκέψη, αφαίρεσε από το πάθος και την διάθεσή του, μετέτρεψε την κυριαρχία του μέχρι εκείνο το λεπτό, σε φλύαρη υπεροχή. Με το 3-4-2-1 είχε κυριαρχήσει, με αυτό θα μπορούσε να συνεχίσει να το κάνει και μετά το 1-0. Δεν έφταιγε η διάταξη.

Οσο περνούσε η ώρα βεβαίως και τίποτα δεν άλλαζε, ήταν αναγκαία η επέμβαση του προπονητή. Να αλλάξει κάτι στην ομάδα. Αυτή η... επέμβαση στο ματς άργησε. Στο 50', στο 60' δεν έχεις να περιμένεις να δεις κάτι άλλο από την ΑΕΚ, ξέρεις το σχέδιο, ξέρεις ότι δεν έχει ταχύτητα να προσθέσει από τον πάγκο της και αντιλαμβάνεσαι ότι θα μαζεύεται όλο και περισσότερο γύρω από την εστία του Τσιντώτα. Επιπλέον ξέρεις ότι χάνεις. Δεν είναι ρίσκο, όταν χάνεις να γίνεις πιο επιθετικός, είναι αναγκαιότητα. Ο Φερέιρα νομίζω πίστεψε ότι ένα γκολ θα το βρει και θα ισοφαρίσει και αυτό του έφτανε, ενώ στην πραγματικότητα θα έπρεπε με βάση την εικόνα της ΑΕΚ, να σκέφτεται σε όλο το δεύτερο ημίχρονο πως θα νικήσει και όχι πως θα ισοφαρίσει. Θα του έδινα πόντο, αν η δεύτερη θέση έδινε εισιτήριο για τα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ. Φέτος δεύτερος ή τρίτος δεν έχει καμία διαφορά όμως. Το ζητούμενο είναι ο πρώτος.

Ο ΠΑΟΚ το βρήκε το 1-1 στο 89' και οι παίκτες του έτρεξαν να μαζέψουν την μπάλα για να παίξουν γρήγορα για το 1-2, διότι είχαν μυρίσει το αίμα. Δεν πανηγύρισαν κανένα βαθμό ισοπαλίας στο ΟΑΚΑ. Αν το 1-1 είχε έρθει στο 70' ή έστω στο 80', πιθανότατα ο ΠΑΟΚ θα είχε νικήσει, αλλά ο προπονητής του δεν έπαιξε για αυτό και αυτός ήταν και ο λόγος που ο ΠΑΟΚ έφυγε με ένα βαθμό από το ΟΑΚΑ.

Στην ΑΕΚ μπορούν να σκέφτονται “δεν πάθαμε και τίποτα”, αλλά στην πραγματικότητα έπαθαν. Αυτή η ισοπαλία θα φέρει περισσότερη γκρίνια αν χάσει στην Πορτογαλία, ακόμη περισσότερη αν δεν νικήσει στα Γιάννενα. Αυξάνεται η πίεση όλο και περισσότερο στην ομάδα και όταν η πίεση αυξάνεται, όλοι κοιτούν προς τα πίσω και βλέπουν τα αποτελέσματα της περασμένης Κυριακής.

Στον ΠΑΟΚ μπορούν να σκέφτονται ότι η ισοπαλία στο ΟΑΚΑ είναι δεδομένα ένα καλό αποτέλεσμα. Στην πραγματικότητα ήταν μία χαμένη ευκαιρία να διορθώσουν το ένα από τα δύο λάθη που έχουν κάνει ως τώρα στο πρωτάθλημα. Και αυτό το πρωτάθλημα είναι τέτοιο που δεν σου δίνει πολλές ευκαιρίες να διορθώνεις τα λάθη. Στην πραγματικότητα και οι δύο βγήκαν χαμένοι από το ντέρμπι και νομίζω ότι αυτό θα το καταλάβουμε στη συνέχεια του πρωταθλήματος...