Πολύ νωρίς για πράσινα δάκρυα… Στέλλα

Και καλά στην περίπτωση της ποδοσφαιρικής ομάδας να δεχτούμε, ότι ήταν ο πρώτος επίσημος αγώνας, οι πρώτοι βαθμοί (τελικά χαμένοι βαθμοί) του πρωταθλήματος, μιας ομάδας όμως που ακόμα ψάχνει παίκτες και με έναν νέο προπονητή.

Για το έρμο τον μπασκετικό Παναθηναϊκό που «τόλμησε» να δώσει τα πρώτα του φιλικά παιχνίδια, τί να πω; Ήδη η ομάδα είναι κακοφτιαγμένη, οι ψηλοί κακοί, οι κοντοί μέτριοι, η άμυνα προβληματική, ο Βόβορας άπειρος, το κρασί παλιό, το τυρί μουχλιασμένο κλπ κλπ

Φυσικά το ποτήρι είναι μισογεμάτο ή μισοάδειο ανάλογα με το πόσο νόμιζες ότι θα ξεδιψάσεις. Άρα ο μέσος Παναθηναϊκός φίλαθλος τι πίστευε για τη σεζόν που μόλις ξεκίνησε; Ότι στο ποδόσφαιρο το Τριφύλλι χτυπάει πρωτάθλημα και ότι στο μπάσκετ είναι ένα ισχυρό outsider για Final Four ; Ε όχι και όχι !

Στο ποδόσφαιρο θα φτιάχνεται κάθε Κυριακή μια αξιοπρεπής ενδεκάδα, που για να πάνε όλα καλά δεν πρέπει να έχει ντεφορμέ ποδοσφαιριστές, κάτι που συνήθως σε μια ομάδα «επιτρέπεται». Το βάθος είναι μικρό, κάποιοι ποδοσφαιριστές παραμένουν υπερτιμημένοι, όταν στο κοντρόλ τους φεύγει η μπάλα δυο μέτρα, ο προπονητής θα πιεστεί αγρίως σε ένα οπαδικό και media περιβάλλον, που έτσι κι αλλιώς τον αντιμετωπίζει με καχυποψία από την πρώτη στιγμή και το κυριότερο «άγνωσται αι βουλαί του Γιάννη Αλαφούζου». Δηλαδή πείτε ότι το σύνολο ρολάρει από την πρώτη στιγμή, οι εμφανίσεις είναι ελπιδοφόρες κι αχνοφαίνεται στο βάθος μια ηλιαχτίδα διάκρισης. Κι αν τραβήξει πάλι την πρίζα; Τι; Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα; Καλά ότι ξεχνάμε εύκολα είναι χαρακτηριστικό της φυλής μας, οπαδικής και μη. Ο μεγαλύτερος μου φόβος είναι πως το δίδυμο Ρόκα – Πογιάτος μου μοιάζει πιο κοντά στο κοκτέιλ Στραματσόνι παρά Αναστασίου, Ουζουνίδη ή Δώνη. Μακάρι να κάνω λάθος, ειλικρινά πρώτος εγώ το εύχομαι.

Στο μπάσκετ τα πράγματα είναι αρκετά διαφορετικά ευτυχώς. Σε μια χρονιά που ξεκίνησε με τη μέγιστη διοικητική αβεβαιότητα από τότε που θυμάμαι τον μπασκετικό εαυτό μου, βρέθηκε το σύνολο των ανθρώπων που αγαπούν τον Παναθηναϊκό και γνωρίζουν το άθλημα για να φτιάξουν το πιο value for money ρόστερ που ήταν ανθρωπίνως δυνατόν. Ομάδα με συγκεκριμένα προτερήματα κι ελαττώματα είχαμε και πέρυσι και πρόπερσι και γενικά ακόμα και τότε που το χρήμα έρρεε άφθονο. Με ελαττώματα και προτερήματα θα πορευτούμε και φέτος. Αυτοί που πανηγύριζαν για το τέλος του Καλαθοκεντρικού Παναθηναϊκού, οι ίδιοι θα τα βάψουν μαύρα που δεν κρατήσαμε τον παικταρά. Οι ίδιοι που τον βάφτιζαν ως τον καλύτερο πασέρ από καταβολής του κόσμου (φταίει κι ο Ρικ Πιτίνο) τις προηγούμενες σεζόν, αυτοί θα δακρύσουν από συγκίνηση αν ο Νέντοβιτς αποδειχτεί λίγο ανθεκτικότερος και λίγο ομαδικότερος απ’ ό,τι είχαμε συνηθίσει.

Προσωπικά δε χαλιέμαι καθόλου με ένα πιο ζυγισμένο σύνολο που παραμένει μια ομάδα – φαβορί για το ελληνικό Πρωτάθλημα και μια ομάδα με συγκεκριμένο ταβάνι στη Euroleague. Περισσότερο ασχολούμαι με το αύριο της εταιρίας – ομάδας γιατί κακά τα ψέματα πέραν της τεχνογνωσίας (που υπάρχει) χρειάζεται και ισχυρή ιδιοκτησία (που ούτε καν διαφαίνεται). Τώρα αν με ρωτούσε κάποιος, «να δώσει κάποιος τα πολλά λεφτά και να αφήσει το κουμάντο στην παρούσα διοικητική ομάδα;» θα απαντούσα με ενθουσιασμό, «φυσικά!» Αν όμως κάποιος θέλει την ιδιοκτησία, τη διοικητική ηγεμονία και τα κλειδιά των αποδυτηρίων, θα προτιμούσα να μείνουμε λίγο καιρό έτσι. Ας συμπορευτούμε με την πραγματικότητα της ελληνικής μπασκετικής αγοράς, σε μια υγιή version. Το να βρισκόμαστε απλά ένα σκαλί πιο πάνω από τον Ολυμπιακό δε μου αρκεί ως στόχος, αν οι Κόκκινοι αποδειχτούν καλοχτισμένοι και καλύτεροι μπράβο τους.

Τελικά η αυτογνωσία και ο ρεαλισμός είναι πάντα πολύ χρήσιμα στοιχεία στο δρόμο για τη διάκριση που για να έρθει, πρέπει να συμβαδίσουν παράγοντες σχετικοί και με τους αντιπάλους. Το τρενάκι του λούνα παρκ προφανώς θα συνεχιστεί όλη τη σεζόν, ειδικά στο ποδόσφαιρο αλλά καλό είναι πριν κρίνεις που έφτασες να θυμάσαι από που ξεκίνησες . Ειδικά στον επαγγελματικό αθλητισμό την εποχή του κορονοϊού.