Κάτθανε Σάββα!

Ο Σάββας Θεοδωρίδης είδε την ακροτελεύτια συνέντευξη της ζωής του να δημοσιεύεται στις 22 του περασμένου μήνα …

Είναι, θαρρώ, περιττό να γράψω σε ποιον την έδωσε και πού δημοσιεύθηκε: την έδωσε στον Θέμη Σινάνογλου που έτεινε να γίνει ο προσωπικός βιογράφος και εξομολόγος του και δημοσιεύθηκε στο (ούτως ή άλλως αγαπημένο του από την εποχή της νιότης του) «Φως των Σπορ»…

Δεν είμαι βέβαιος, αλλά υποθέτω ότι και την πρώτη συνέντευξη της ζωής του πάλι στην ίδια εφημερίδα θα την είχε δώσει πριν από καμιά εξηνταπενταριά χρόνια…

Όχι βεβαίως στον Σινάνογλου, αλλά στον καρδιακό φίλο του, τον Θόδωρο Νικολαϊδη…

Εκτός κι αν ο «κύριος Θόδωρος» είχε προλάβει να του κάνει κάποια συνέντευξη ως συντάκτης της «Αθλητικής Ηχούς» το 1953 όταν ο Σάββας γκρέμισε τα τείχη!

Το εννοώ αυτό, διότι όντως υπήρξε ρηξικέλευθη η σφοδρή επιθυμία ενός νεαρού που ήταν γέννημα θρέμμα των Αμπελοκήπων και μεγάλωσε μέσα στην πράσινη …σφηκοφωλιά να φορέσει τη φανέλα του αιωνίου αντιπάλου!

Και μονάχα αυτό; Ο Σάββας δεν υπήρξε απλώς ένας θρυλικός ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού, αλλά κυρίως ένας άνθρωπος που αφιέρωσε όσο κανείς άλλος, πλην ενός, τη ζωή του στην ομάδα του Πειραιά…

Ο ένας που τον συναγωνιζόταν στην Ολυμπιακοφροσύνη έφυγε από τη ζωή την παραμονή των 95ων γενεθλίων του συλλόγου, στις 9 του περασμένου Μαρτίου.

Τον έλεγαν Λεωνίδα Θεοδωρακάκη…

Εκείνη την ημέρα έγραψα εδώ επί λέξει το εξής: Τον ποδοσφαιρικό Ολυμπιακό τον κατέστησαν Θρύλο στη δεκαετία του ’50 (με τα έξι απανωτά πρωταθλήματα), ο Μπέμπης, ο Δαρίβας, ο Θεοδωρίδης, ο Υφαντής, ο Μουράτης, ο Κοτρίδης και οι υπόλοιποι σύντροφοι τους…

Ο Θεοδωρακάκης τον έκανε Θρύλο σε όλα τα υπόλοιπα αθλήματα!

Από σήμερα λοιπόν, ξανασμίγουν οι τρεις τους: ο Θόδωρος (Νικολαϊδης), ο Θεοδωρίδης και ο Θεοδωρακάκης και προφανώς θα ‘χουν μπόλικα θέματα προς συζήτηση…

Ο Θεοδωρίδης, λέει, ήταν Ολυμπιακός. Λάθος, μεγάλο: Το ορθόν στην προκειμένη περίπτωση είναι ότι ο Ολυμπιακός ήταν… Θεοδωρίδης!

Ο Ολυμπιακός δεν ήταν απλώς η λατρεία, ο αιώνιος έρωτας και το ασίγαστο πάθος του Σάββα. Ηταν κάτι πολύ παραπάνω…

Ήταν η ίδια του η ζωή!

Ήταν το (κόκκινο) αίμα που έρεε στις φλέβες και στις αρτηρίες του, επί καθημερινής βάσεως, και το λάδι το οποίο έβαζε τον τελευταίο καιρό βλέποντας το καντήλι της ζωής του να σιγοσβήνει…

Ο Σάββας μέχρι την ύστατη στιγμή έστεκε όρθιος και αγέρωχος στις επάλξεις, μαχόμενος υπέρ βωμών και εστιών, μη κινών ποτέ από το (Καβαφικό) χρέος να φυλάττει τις Θερμοπύλες…

Τις φύλαξε καλά, είναι η αλήθεια, έστω κι αν κάμποσες φορές υπερέβαλε στις απόψεις και στις αντιδράσεις του, με αποτέλεσμα να τσακώνεται ακόμη και για ψύλλου πήδημα, να ανοίγει μέτωπα, να κηρύσσει πολέμους, να πλακώνεται με όλο τον κόσμο, για χάρη του Ολυμπιακού.

Το τονίζω αυτό: ωρυόταν και πλακωνόταν για χάρη του Ολυμπιακού και όχι για πάρτη του, άλλωστε η καρμική σχέση του με αυτή την ομάδα δεν ενείχε την παραμικρή ιδιοτέλεια…

Στην τελευταία δημόσια εμφάνιση του στο γήπεδο «Γεώργιος Καραϊσκάκης», στις 19 Ιουλίου, ο Σάββας συνοδευόταν και υποβασταζόταν από τον Κριστιάν Καρεμπέ…

Εκείνο το βράδυ ο Ολυμπιακός νίκησε την ΑΕΚ με 3-0 και ανέκτησε τα σκήπτρα μετά από δυο χρόνια. Ο Σάββας πρόλαβε να ξαναδεί την ομάδα του στο θρόνο και δεν αποκλείεται εκείνο το βράδυ που γύρισε στο σπίτι του να είπε ό,τι και ο Συμεών ο Θεοδόχος στην λυτρωτική προσευχή του προς τον Υψιστο, στο Ναό του Σολομώντα…

«Νυν απολύεις τον δούλον σου, Δέσποτα, κατά το ρήμα σου εν ειρήνη, ότι είδον οι οφθαλμοί μου το σωτήριον σου»!

Και όσοι τον έβλεπαν εκείνη τη στιγμή, ευτυχισμένο και συγκινημένο, γνωρίζοντας κιόλας τι ζόρι τραβάει με την υγεία του, θα μπορούσαν να τον κατευοδώσουν όπως το έπραξαν πριν από 2.500 χρόνια οι θεατές τον Ολυμπιακών Αγώνων βλέποντας τον (Ολυμπιονίκη και γενάρχη Ολυμπιονικών) Διαγόρα τον Ρόδιο, να κάνει τον γύρο του θριάμβου πάνω στους ώμους των γιων του που μόλις είχαν στεφθεί κι ελόγου τους Ολυμπιονίκες …

Του φώναξαν τότε «Κάτθανε Διαγόρα» και ο Θεοδωρίδης βίωσε το δικό του «Κάτθανε Σάββα»! Εκείνο το βράδυ ο Βαγγέλης Μαρινάκης του αφιέρωσε την κατάκτηση του τίτλου κι ελόγου του (στη συνέντευξη στο «Φως των Σπορ») είπε ότι «με συγκίνησε, ένιωσα αιώνιος έφηβος και θα βρίσκομαι δίπλα του μέχρι τέλους»…

Αυτό το τέλος ήρθε σήμερα το πρωί..

Μαζί του ήρθε και το τέλος μιας εποχής για τον «Θρύλο», άλλωστε για να βαφτιστεί τέτοιος ο Ολυμπιακός στα τέλη της δεκαετίας του ’50, έβαλε για τα καλά και ο ίδιος το χέρι του…

Οι σύντροφοι του εκείνους τους καιρούς έβαζαν τα πόδια τους και τα κεφάλια του;. Ο (τερματοφύλακας) Θεοδωρίδης έβαζε τα χέρια του, όταν εκτινασσόταν σαν αίλουρος!

Mε οποιαδήποτε ιδιότητα διακόνησε ο Σάββας τον Ολυμπιακό ήταν πρωτίστως οπαδός του και όμνυε στο δίκαιο…

Στο δίκαιο της ομάδας του!

Αποδημώντας εις Κύριον, ο Σάββας παίρνει μαζί του το…λείψανο μιας ρομαντικής και εδώ και καιρό ξεπερασμένης εποχής του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Παίρνει επίσης τη δική του κουλτούρα που τη θεμελίωσε στα γήπεδα, ακόμη και στο φαρμακείο του στο Σύνταγμα.

Από παλιούς δημοσιογράφους έχω ακούσει ότι ο Σάββας δεν κράταγε ποτέ του ούτε μια δραχμή από τα λιγοστά λεφτά που έπαιρνε ως ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού. Επειδή προερχόταν από εύπορη οικογένεια ανωτέρας τάξεως και μάλιστα είχε την ευκαιρία να σπουδάσει στο Πανεπιστήμιο (στην Αθήνα, αλλά και στο εξωτερικό, εξ ου και η βραχεία ποδοσφαιρική καριέρα του) και να πάρει πτυχίο στη Φαρμακευτική, τον μισθό του, λέει, κάθε μήνα τον μοίραζε στους συμπαίκτες του που τα έφερναν δύσκολα!

Ήταν η εποχή που γινόταν κιόλας ο μαέστρος στην χορωδία, δίνοντας το σύνθημα (μετά από κάθε νίκη και κάθε τίτλο) για να τραγουδήσουν όλοι μαζί τον ύμνο της ομάδας: το «φευγάτε από μπρος, φευγάτε από μπρος, στο γήπεδο μπαίνει ο Ολυμπιακός».

Ο δεύτερος ύμνος («Θρύλε των γηπέδων, Ολυμπιακέ») γράφτηκε το 1980, αλλά στα σαράντα χρόνια που πέρασαν από τότε ο Σάββας επέμενε να τραγουδάει τον πρώτο!

Και κάτι ακόμα: μια προσφορά του Θεοδωρίδη προς ολόκληρο το ελληνικό ποδόσφαιρο και κατ’ επέκταση τον αθλητισμό μας, αλλά και την κοινωνία ολόκληρη…

Στη δεκαετία του ’50, ενώ η Ελλάδα προσπαθούσε να ανασηκωθεί μέσα από τα ερείπια που άφησαν ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, η γερμανική κατοχή και ο Εμφύλιος τα σπορ βεβαίως δεν αποτελούσαν προτεραιότητα ενός πενόμενου λαού…

Συν τοις άλλοις, ειδικώς οι ποδοσφαιριστές εκ προοιμίου και εξ ορισμού δεν ετύγχαναν εκτίμησης, καλής φήμης και καταξίωσης. Πολύς κόσμος τους θεωρούσε κάτι σαν… αλητήριους, καθόσον στην Ελλάδα επικρατούσε ακόμη η άποψη που κυριαρχούσε στην Αγγλία επί βασιλείας Εδουάρδου, Ερρίκου και στην Ελισαβετιανή εποχή …

Τότε στη «Μέκκα του ποδοσφαίρου» βάσει νόμου, όσοι έπαιζαν ποδόσφαιρο, έπρεπε να φυλακίζονται για μια εβδομάδα, ενώ στη συνέχεια τιμωρούνταν και από την Εκκλησία!

Στο περίφημο θεατρικό έργο του «Bασιλιάς Λιρ» o Γουίλιαμ Σαίξπηρ βάζει τον Λιρ και τον δούκα του Κεντ να δέρνουν αλύπητα τον Οσβάλδο. Ταυτόχρονα ο Λιρ έβριζε κιόλας πατόκορφα τον Οσβάλδο αποκαλώντας τον «κάθαρμα, κοπρίτη, σκυλοτόμαρο, μούλο» και δεν συμμαζεύεται …

Δεν του έφταναν όλα αυτά και στο τέλος την ώρα που τον ποδοπάταγαν, του απηύθυνε, δίκην χαριστικής βολής, τη χειρότερη βρισιά …

«Υou base football player», που σε απλά ελληνικά σημαίνει, «εσύ ποταπέ ποδοσφαιριστή»!

Ποταποί θεωρούνταν grosso modo, στη δεκαετία του ’50 οι Έλληνες ποδοσφαιριστές, αλλά ο Σάββας ήταν ένας από εκείνους που σήκωσαν την παντιέρα της επανάστασης, ανέστρεψαν το κλίμα και απέδειξαν ότι οι λεγάμενοι δεν ήταν δα και του πεταματού…