Ο δικός του Θρύλος…

Βιαστικός και ανυπόμονος φάνηκε ο ψυποπομπός Ερμής που τράβηξε απ’ το χέρι σήμερα τον Λεωνίδα Θεοδωρακάκη για να τον περάσει από τον ποταμό Αχέροντα και να τον παραδώσει στον Χάροντα…

Θα μπορούσε να κάνει μερικές ώρες υπομονή και - αν το πεπρωμένο του ήταν αναπόδραστο - ας τον έπαιρνε αύριο για να ταιριάζουν κιόλας οι μέρες…

Αύριο ο μήνας Μάρτιος έχει 10 και μια τέτοια μέρα το 1925 ιδρύθηκε ο Ολυμπιακός στην ιδέα του οποίου ο Θεοδωρακάκης όμνυε εξ απαλών ονύχων…

Τον γνώρισα στα τέλη της δεκαετίας του ’70, όταν χωρίς να το ξέρω επιβεβαίωνα μια παλιά παράδοση που έλεγε ότι πλείστοι όσοι δημοσιογράφοι που η τύχη τους αξίωσε και ο Θεός τους ευλόγησε να κάνουν μια κάποια καριέρα σε αυτή τη δουλειά, παρουσίασαν τα πρωτόλεια τους στην πισίνα!

Η αγάπη του για τον υγρό στίβο υπήρξε μνημειώδης και ξεπερνούσε κάθε φαντασία. Ξεπερνούσε επίσης κάθε υψηλόβαθμη θέση που έλαβε στη διοικητική ιεραρχία του Ολυμπιακού, της ΕΠΟ, του ΕΣΑΚΕ, του ελληνικού αθλητισμού γενικότερα…

Τον είχα ακουστά, τον ήξερα φυσιογνωμικά από τις φωτογραφίες του στις εφημερίδες και τον συνάντησα για πρώτη φορά ένα πρωί στο Ζάππειο, που φιλοξενούσε το πανελλήνιο πρωτάθλημα κολύμβησης το οποίο επί δεκαετίες, με την κόντρα ανάμεσα στον Ολυμπιακό και στον Παναθηναϊκό αποτελούσε κορυφαίο γεγονός στο ελληνικό αθλητικό γίγνεσθαι.

Τώρα δυστυχώς γίνεται, περνάει στα ψιλά και δεν το παίρνει κανείς χαμπάρι…

Ο πράος και μειλίχιος Θεοδωρακάκης γεννούσε εξ ορισμού τον σεβασμό και επειδή είχε ζήσει όλη τη σύγχρονη ιστορία του ελληνικού αθλητισμού ήταν μια ανεκτίμητη πηγή, κρίμα που -όπως έγραψε νωρίτερα στο Facebook ο βετεράνος συνάδελφος μου, Κώστας Μυλωνάς - δεν πρόλαβε να γράψει το απομνημονεύματα του.

Επ’ αυτού έχω να καταθέσω μια αλησμόνητη και συναρπαστική εμπειρία: τον Ιούνιο του 2007, που ταξίδεψα στο (μακριά κι αγαπημένοι αυτές τις μέρες) Μιλάνο για να μεταδώσω το Final 4 της Ευρωλίγκας του γουότερ πόλο, στο οποίο συμμετείχε ο Ολυμπιακός, τον ξεμονάχιαζα κάθε πρωί και κάθε βράδυ στο σαλόνι του ξενοδοχείου και τον έβαζα να μου διηγείται ιστορίες απ’ τα παλιά…

Για το πώς γεννήθηκε η βεντέτα του Ολυμπιακού με τον ΠΑΟΚ, για την υπόθεση του Κούδα, για τη μεταγραφή του Δεληκάρη, για τον αγώνα με την Αντερλεχτ στην Πάτρα και το… ρολόι του Παλοτάι, για τον Μάικ και τη Βούλα, για τον μέντορα μου, Χρήστο Ράπτη, για το συμισακό πρωτάθλημα του Ολυμπιακού με τον Εθνικό στο γουότερ πόλο, για τον κουμπάρο του τον συχωρεμένο τερματοφύλακα Τάκη Μίχαλο, για τις μάχες του Ανδρέα Γαρύφαλλου με τον Μπάμπη Μουτσάτσο, για τον Βαγγέλη Κοσκινά και τη Σοφία Δάρα, για τους ομογενείς του μπάσκετ που έφερε ο Γουλανδρής, για τη θρυλική κούρσα του «Μπέμπη» Δημήτρη Καρύδη με τον Μπιτέρνα στο κατοστάρι και δεν συμμαζεύεται…

Εγκυκλοπαίδεια ήταν ο Θεοδωρακάκης. Πολύτομη και πολύτιμη, ανεκτίμητη εγκυκλοπαίδεια…

Α, για να μην το ξεχάσω και για να μη μένουν κενά στη διήγηση, ο Μάικ είναι ο Γαλάκος και η μεγαλωμένη στη Γερμανία Βούλα ήταν η αγαπημένη του μητέρα. Ο Γαλάκος υπήρξε το αγαπημένο παιδί του Θεοδωρακάκη και μάλιστα έκαναν παρέα και εκτός γηπέδων, χώρια που όταν άνοιγε ο καιρός σχεδόν κάθε βράδυ περνούσαν από την πλατεία Νέας Σμύρνης για παγωτό καϊμάκι στο ζαχαροπλαστείο του «Γιώργου»…

Να πώς εμπνεύστηκε ο Κώστας Καίσαρης και έγραψε κάποτε στον Αποδυτηριάκια το εξής: «Προχθές το βράδυ στην πλατεία. Μάικ, Βούλα μπίτε και Λεό. Ετρωγαν παγωτό. Και τα έλεγαν…»

Αντε τώρα να το διαβάσει αυτό ένας δαιμόνιος ρεπόρτερ και να μην αρχίσει να ψάχνει τα πάντα: από το τι έλεγαν οι τρεις τους μέχρι το αν εκτός από βύσσινο το παγωτό είχε και πάνω του και τριμμένα φιστίκια!

Οι βραδιές στην πλατεία αποτελούσαν μια ρουτίνα και συνάμα μια ιεροτελεστία. Όταν τον Απρίλιο του 1983 βγήκε ο «Ελεύθερος Τύπος», όπου με στρατολόγησε ο Χρήστος Ράπτης, μας έπαιρνε κάθε βράδυ μαζί με τον Καίσαρη και τραβάγαμε πρώτα για να ντερλικώσουμε στου «Βαλέσα» και ύστερα για παγωτό και για όλα τα συμπαρομαρτούντα, στου «Γιώργου»…

Εκεί μαζευόντουσαν ένα σωρό από αθλητές, προπονητές, παράγοντες, φιλάθλους και δημοσιογράφους. Εκεί έβγαινε το ρεπορτάζ, παγωμένο, αλλά ζεστό!

Εκεί κάθε βράδυ έστηναν ομηρικούς καυγάδες ο Θεοδωρακάκης και ο Ράπτης, μάλιστα ο Λεωνίδας το είχε πάρει σχοινί κορδόνι από τον Ανδρέα Βαρίκα και μας τσουβάλιαζε όλους τους δημοσιογράφους με μια λέξη…

Αναποδογράφοι!

Σε τέτοιες περιπτώσεις εκδημίας, συνηθίζουμε να λέμε και να γράφουμε πως ο εκλιπών θα είναι αθάνατος. Ο Θεοδωρακάκης υπήρξε τέτοιος εν ζωή. Πώς; Ως μέλος ενός ομίλου τον οποίο απάρτιζαν μερικά από τα ιδρυτικά μέλη του Ολυμπιακού και εμπλουτιζόταν προϊόντος του χρόνου από νεαρότερα στελέχη.

Ήταν, σαν να λέμε, η «Γερουσία» του συλλόγου και σε αυτήν ο Θεοδωρακάκης είχε πάντοτε μια περίοπτη θέση, καθόσον έφτασε να γίνει και να παραμείνει για πολλά χρόνια ο σοφός Νέστορας του!

Ο Θεοδωρακάκης έφυγε σήμερα το πρωί από τη ζωή και μαζί του πήρε ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του Ολυμπιακού και του ελληνικού αθλητισμού. Όνομα και πράγμα Λεωνίδας φύλαγε σε όλη του τη ζωή (και επισήμως από το 1963) τις Θερμοπύλες του αγαπημένου του συλλόγου, χωρίς να κάνει διακρίσεις σε τμήματα, αθλήματα, εποχές και συγκυρίες…

Εβαλε πλάτη σε όλες τις δύσκολες στιγμές που πέρασε ο Ολυμπιακός και ήταν εκείνος ο οποίος παρέδωσε τη σκυτάλη και άνοιξε τον δρόμο στον Νταϊφά, στον Κόκκαλη και στους αδελφούς Αγγελόπουλου…

Τον ποδοσφαιρικό Ολυμπιακό τον κατέστησαν Θρύλο στη δεκαετία του ’50 (με τα έξι απανωτά πρωταθλήματα), ο Μπέμπης, ο Δαρίβας, ο Θεοδωρίδης, ο Υφαντής, ο Μουράτης, ο Κοτρίδης και οι υπόλοιποι σύντροφοι τους…

Ο Θεοδωρακάκης τον έκανε Θρύλο σε όλα τα υπόλοιπα αθλήματα!