Νέα Φιλαδέλφεια αγάπη μου - Mέρος δεύτερο! (vids)

Σούπερ προσφορά* στα Virtual Sports | *Ισχύουν όροι & προϋποθέσεις

Επιτρέψτε μου να επαναλάβω μία παράγραφο που υπήρχε και στο πρώτο μέρος στο εισαγωγικό κείμενο του συγκεκριμένου άρθρου – αφιερώματος:

Μέσα από αυτό το blog που έγινε με πολύ προσπάθεια, ρεπορτάζ και κουβέντα, αλλά ιδιαίτερα με την καρδιά και το μυαλό να βοηθούν πολύ, θα προσπαθήσω να φέρω ξανά στο μυαλό όλων των φίλων της ΑΕΚ (και όχι μόνο αλλά και να μάθω στους νεότερους) τις 10 (+1) πλέον σημαντικές στιγμές που έζησε η ομάδα και το ελληνικό ποδόσφαιρο χάρη στη μεγαλύτερη Κυρία του στο γήπεδό της, στην Νέα Φιλαδέλφεια. Εννοείται πως θα αδικήσω χίλιες και άλλες στιγμές. Δεν γίνεται άλλωστε... Όμως εδώ θα δούμε τις δικές μου (και άλλων φίλων που κάναμε αρκετές μέρες την κουβέντα αυτή για να προσδιορίσουμε αυτές τις στιγμές και πιο παλιών για να μπορώ να καταλάβω αφού δεν ήμουν σε όλες εκεί) 10 (+1) αναμνήσεις από το «Νίκος Γκούμας» και θαρρώ πολλοί θα ταυτιστείτε με αυτές και θα συμφωνήσετε.

Σ' αυτό το δεύτερο μέρος έχει και πάλι πολύ... πράμα και το μυαλό θα θυμηθεί πολλά. Στιγμές που δεν θα ξεχάσεις ποτέ -που λέει και μια διαφήμιση. Θα θυμηθούμε την επιστροφή του έως το 1996 «Πρίγκηπα» προπονητή της Ένωσης και όσα ζήσαμε τότε στο «Νίκος Γκούμας» και θα πάμε έπειτα στο κεκλεισμένων με τον Δημητρόπουλο, αλλά και ακόμη κάποια ευρωπαϊκά ματς που όλος ο κόσμος γνώρισε την Ένωση και την πόλη της με επικές επιτυχίες όπως τη νίκη επί της ΚΠΡ στα πέναλτι. Αλλά και στιγμές που όλος ο πλανήτης μάθαινε για το γήπεδο της ΑΕΚ και την αδυναμία του κόσμου της στον... Μπιν Λάντεν τότε με την Χιμπέρνιαν! Φυσικά θα ξαναδούμε το τρενάκι και τη φιέστα για το τρίτο πρωτάθλημα σερί τη τριετία στις αρχές της δεκαετίας του '90 και θα θυμηθούμε το τελευταίο παιχνίδι και όσα έγιναν σε αυτό!

6. Το μίσος και η επιστροφή του Μπάγεβιτς με τα «κόκκινα»

Πραγματικά πρόκειται για το ντέρμπι το οποίο ξεκίνησε από τη στιγμή που έφυγε ο Ντούσαν Μπάγεβιτς από την ΑΕΚ και πήγε στον Ολυμπιακό. Δεδομένα και δικαιολογημένα είχε τον όρο «ντέρμπι του αιώνα»! Η Ένωση υποδεχόταν για πρώτη φορά τον... Πρίγκηπά της στο ναό που θεοποιήθηκε και έφτασε να κάνει το όνομά του συνώνυμο -σε σύνθημα των φίλων της ομάδας- της ΑΕΚ, του ίδιου του club. Ήταν τέτοια η προσμονή που θαρρείς και ο Θεός ήθελε να το ζήσει σε απόλυτο βαθμό και γι' αυτό το έκανε σε δυο δόσεις! Δεν θα το ξεχάσω ποτέ αφού τότε δούλευα (μόλις είχα τελειώσει το λύκειο) και παράλληλα πήγαινα στη σχολή μου κι όταν αναβλήθηκε το ματς την Κυριακή είχα εξοργιστεί!

Η μητέρα και ο πατέρας μου το έβλεπαν και μου το έλεγαν. «Πού πας βρε, δεν θα γίνει το ματς με τέτοια βροχή, είσαι καλά; Δεν ξέρουμε εμείς το γήπεδο πώς θα είναι; Τόσα χρόνια πάμε». Μα σιγά να μη το έχανα. Μούσκεμα από νωρίς το απόγευμα και μέχρι να φύγουμε επειδή το ματς δεν θα γινόταν. Κι έπειτα το άγχος της Δευτέρας. Θα προλάβω να πάω δουλειά, να τελειώσω, να αλλάξω και να πάω γήπεδο (για σχολή ούτε λόγος); Φυσικά και πρόλαβα αλλά με τη διαφορά ότι επειδή περίμενα και δυο φίλους και τον αδερφό μου τον Κυριάκο πέσαμε πάνω στο τρένο που μετέφερε τους οπαδούς του Ολυμπιακού. Μπήκαμε στο τελευταίο βαγόνι κι αφού ακούσαμε όλα τα γαλλικά των αντίπαλων και θυμάμαι να λέω: «πού πάνε κι αυτοί τώρα; Θα χάσουν από Δεκελείας, το ματς για μας είναι με τον Μπάγεβιτς»!

Κι έτσι ήταν... Αυτό εισέπραξα στο γήπεδο! Κανείς δεν περίμενε τίποτα άλλο... Να τον δει να μπαίνει και με μια ερώτηση μόνο: «θα βάλει τη φόρμα του Ολυμπιακού; Θα βάλει τα κόκκινα; Μπα...». Φυσικά και την φόρεσε! Και εδώ που τα λέμε τώρα που μεγαλώσαμε και ωριμάσαμε, σιγά το θέμα. Το κακό που ήταν να γίνει είχε συμβεί το καλοκαίρι... Ήταν όμως talk of the country όλο το μήνα και όλη τη σεζόν... Δεν ασχολούνταν κανείς με τίποτα άλλο! Πραγματικά δέκα μέρες πριν το ματς ήμασταν συνέχεια στην Νέα Φιλαδέλφεια και το μόνο με το οποίο ασχολούμασταν είναι πως θα 'ρθει ο Μπάγεβιτς πίσω και τι υποδοχή θα του ετοιμάσει ο κόσμος...

Μίσος. Πολύ μίσος... Δεν το 'χα ξαναζήσει ποτέ γενικά στη ζωή μου. Είχα δει λίγο απ' το μίσος στα πολιτικά από τα μέσα της δεκαετίας του '80 έως και όλη τη δεκαετία του '90! Αλλά τόσο μίσος πάλι, όχι! «Δεν ακούγαμε ο ένας τον άλλον! Δεν καταλαβαίναμε τι μας έλεγε ο προπονητής και ο συμπαίκτης μας. Πολύ μίσος», θα πει ο Ντέμης Νικολαΐδης σε συνέντευξή του στη NOVA χρόνια πολλά μετά στην εκπομπάρα «Legends»! Αυτό ακριβώς: μίσος σε ένα πρόσωπο... Όπως συμβαίνει στους μεγαλύτερους έρωτες στη ζωή όταν αυτός (σ.σ.: ο έρωτας) προδίδεται από τη μία πλευρά...

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τους φίλους του Ολυμπιακού να βρίζουν την ΑΕΚ και να μην ασχολείται κανείς μαζί τους. Όλο το γήπεδο καρφωμένο το βλέμμα στην είσοδο των αποδυτηρίων! Όλοι κοιτούσαν εκεί. Πουθενά αλλού... Περίμεναν τον Μπάγεβιτς να βγει και να πάει προς τον πάγκο για να του δείξουν πως οι ΑΕΚτζήδες δεν ξέρουν μόνο να αγαπούν και να θεοποιούν, αλλά και να διαγράφουν, να αποκαθηλώνουν και να σβήνουν με επίπονο τρόπο ένα κεφάλαιο της ζωής τους! Κι ο Βόσνιος μπήκε και παρέμεινε ανέκφραστος όπως πάντα... Εκείνος και μόνο εκείνος γνώριζε όλο αυτό πως το ζούσε. Κανείς δεν μπορούσε να τον μεταφράσει άλλωστε ποτέ σχετικά με το τι είχε στο μυαλό και στο κεφάλι του γενικά. Νίκη με 2-0 σκορ και χωρίς πολύ κόπο για την ΑΕΚ. Περισσότερο τη δυσκόλεψε ο βούρκος παρά ο Ολυμπιακός. Κι επειδή δεν του έφτανε του Θεού όσο το έζησε, έφερε ΑΕΚ και Ολυμπιακό αντιμέτωπους και στο Κύπελλο, αυτό μάλλον έπρεπε να το περιμένουμε και φυσικά ο Μπάγεβιτς και πάλι έχασε!

7. Η ΑΕΚ, η Χιμπέρνιαν και ο Μπιν Λάντεν...

Τον Σεπτέμβριο του 2001 οι ευρωπαϊκές αναμετρήσεις όλων των ομάδων έχουν επηρεαστεί (και ελέω UEFA) από την τρομοκρατική επίθεση στους δίδυμους Πύργους στην Νέα Υόρκη των ΗΠΑ. Η ΑΕΚ φιλοξενεί εκείνη την περίοδο την Σκωτσέζικη Χιμπέρνιαν και η εντολή είναι ξεκάθαρη: τήρηση ενός λεπτού σιγής σε όλα τα παιχνίδια της UEFA σε ένδειξη σεβασμού και τιμής για τους νεκρούς 11ης Σεπτεμβρίου! Κάτι προφανώς απόλυτα λογικό κι αναμενόμενο από την πλευρά των ανθρώπων της ευρωπαϊκής ομοσπονδίας που όμως κατηγορούνταν από όλους τους φιλάθλους – οπαδούς με δηλωμένη πολιτική βάση ότι δεν έδειξε ποτέ τις ίδιες ευαισθησίες στις αιματοχυσίες από τους Αμερικάνους και τους πολέμους που δημιουργούν.

Όπως ήταν αναμενόμενο, όλοι το γνωρίζαμε προτού καν αρχίσει το ματς, ο κόσμος της ΑΕΚ δεν υπήρχε περίπτωση (και δη ο οργανωμένος) να συμμετάσχει σε αυτό. Αντιθέτως στην Original 21 το θέμα ήταν ξεκάθαρο: έπρεπε να αντιδράσει η οργάνωση σε αυτή την υποκρισία -όπως την θεωρούσαν- της UEFA που δεν έχει κάνει το παραμικρό για όλα τα θύματα σε όλο τον πλανήτη από τις ΗΠΑ. Όχι μόνο δεν θα υπήρχε ενός λεπτού σιγής στην Νέα Φιλαδέλφεια, αλλά το ακριβώς αντίθετο θα ίσχυε, μια διαμαρτυρία κατά των Αμερικανών...

Αντί ενός λεπτού σιγής ακούγεται το όνομα του Μπιν Λάντεν, ο οποίος θα... συντροφεύσει για καιρό (μέχρι και σήμερα) μέσω συνθήματος τους οπαδούς της ΑΕΚ, ενώ παράλληλα στην Σκεπαστή ο κόσμος κάνει σχήμα αεροπλάνου το κορμί του! Ο ρέφερι της αναμέτρησης ζητά να γίνουν συστάσεις και να σεβαστεί ο κόσμος το ένα λεπτό σιγής. Το αποτέλεσμα; Το ακριβώς αντίθετο: ο κόσμος ξεσηκώνεται, το «φονιάδες των λαών Αμερικάνοι» ακούγεται πιο μαζικά από ποτέ άλλοτε και η Νέα Φιλαδέλφεια γιουχάρει και αποδοκιμάζει την απόφαση της UEFA.

Σε όλη αυτή τη κατάσταση ο διαιτητής παρατείνει το ένα λεπτό μήπως και συνετιστούν οι φίλοι της ΑΕΚ μα οι εκδηλώσεις υπέρ του Μπιν Λάντεν και τα υβριστικά συνθήματα μετατρέπουν σε άστοχη απόφαση την κίνησή του. Το γήπεδο ξεσηκώνεται και ευτυχώς το σύνθημα που επικρατεί έπειτα έχει να κάνει με αποθέωση της ομάδας του Φερνάντο Σάντος ο οποίος αναμφισβήτητα είναι προβληματισμένος στον πάγκο και μάλλον απογοητευμένος. Κάτι πάντως που δεν εξέφρασε ποτέ...

Η εικόνα των προσώπων των ανθρώπων της Χιμπέρνιαν στον πάγκο και τον αγωνιστικό χώρο μιλάει από μόνη της. Οι Σκωτσέζοι είναι σοκαρισμένοι. Δεν πιστεύουν στ' αυτιά τους και προφανώς θεωρούν ότι βρίσκονται κάπου κοντά στο Αφγανιστάν. Και πως να μη χάσουν 2-0 σβηστά! Πραγματικά μια απίστευτη στιγμή για την Νέα Φιλαδέλφεια που δεν βγαίνει από το μυαλό μου ποτέ. Ειδικά οι εκφράσεις στο πρόσωπο των μελών της αποστολής της Χιμπέρνιαν. Προφανώς και θεωρούσαν αδιανόητο αυτό που συνέβη και αυτό που έζησαν!

8. H απίθανη πορεία του 1977 και η πρόκριση με την ΚΠΡ!

Κανονικά σε αυτό το... ταξίδι στο παρελθόν και τις μνήμες για την Νέα Φιλαδέλφεια και τις αξέχαστες στιγμές της ΑΕΚ στο παλιό της γήπεδο, θα έπρεπε να είναι ένα κεφάλαιο ξεχωριστό και μόνο του, όλη η πορεία της ομάδας το 1977 στο Κύπελλο UEFA. Τότε που η Ένωση έφτασε στα ημιτελικά της διοργάνωσης και όλη η Ευρώπη είχε υποκλιθεί στο ταλέντο της ομάδας που είχε δημιουργήσει ο Λουκάς Μπάρλος. Όμως δεν είναι κάτι τέτοιο δυνατό τη στιγμή που ούτως ή άλλως έχουν γραφτεί εκατοντάδες χιλιάδες λέξεις για εκείνη τη πορεία και ευτυχώς υπάρχει και το σχετικό βίντεο που σας παραθέτουμε για να δείτε όλη τη διαδρομή.

Η Νέα Φιλαδέλφεια και το γήπεδο της ΑΕΚ είχαν τη τιμητική τους σε κάθε αναφορά στα ΜΜΕ της εποχής σε Αγγλία, Ρωσία και Γιουγκοσλαβία. Σε κάθε αναφορά και ειδικά από τους Άγγλους πριν τα ματς με Ντέρμπι Κάουντι και ΚΠΡ υπήρχαν σημαντικά αφιερώματα για την έδρα της Ένωσης και την ατμόσφαιρα που δημιουργούν οι Έλληνες οπαδοί της ΑΕΚ. Μάλιστα αυτό ήταν το κύριο θέμα αναφοράς πριν τη μυθική ρεβάνς με την ΚΠΡ στην οποία και θα εστιάσουμε σε εκείνη τη μαγική πορεία, αφού τα αγγλικά ΜΜΕ εστίαζαν στη δύναμη της έδρας της Ένωσης, εξηγώντας με κάθε τρόπο ότι το 3-0 είναι ένα καλό σκορ αλλά δεν αρκεί για να θεωρείται δεδομένη η πρόκριση του αγγλικού club.

Δικαιώθηκαν... Ο κόσμος της ΑΕΚ πίστευε σε απόλυτο βαθμό στην ανατροπή αυτού του 3-0 και γέμισε ασφυκτικά το γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας -σύμφωνα με τις μαρτυρίες της εποχής και των πρωταγωνιστών- τουλάχιστον δυο ώρες (και παραπάνω) πριν την έναρξη της ιστορικής εκείνης ρεβάνς! Οι προηγούμενες αναμετρήσεις έδιναν πίστη και ελπίδα σε όλους. Οι «κιτρινόμαυροι» τα είχαν καταφέρει με την Ντιναμό Μόσχας που ήταν το πρώτο (και δύσκολο) εμπόδιο και έπειτα ήταν η σειρά της Ντέρμπι Κάουντι που είχε κατακτήσει δυο πρωταθλήματα εκείνη την εποχή στο Νησί (1972-1975) και όμως η ΑΕΚ την ξεπέρασε κερδίζοντάς τη 2-0 στην Νέα Φιλαδέλφεια και παρά τη δήλωση του Μακ Κέι «οι παίκτες μου θα ανατρέψουν την κατάσταση στο Μπέιζμπολ Γκράουντ», η Ένωση επικρατεί 2-3 και γίνεται φυσικά η πρώτη ελληνική ομάδα που κέρδισε στην Αγγλία!

Τα πιο δύσκολα ήταν μπροστά της όμως. Ο Ερυθρός Αστέρας ταξιδεύει στην Αθήνα για να φιλοξενηθεί από την ΑΕΚ που στη πραγματικότητα αποδείχτηκε ιδιαίτερα... αφιλόξενη σε αγωνιστικό επίπεδο. Η Ένωση κερδίζει 2-0 και βάζει τις βάσεις πρόκρισης. Όμως στο Βελιγράδι και στη ρεβάνς οι «κιτρινόμαυροι» θα δυσκολευτούν απίστευτα. Ο Αστέρας προηγείται στο 21' με τον Μπάραλιτς αλλά ο Βάγκνερ θα φέρει το ματς στα ίσα τέσσερα λεπτά αργότερα. Κι αν κάποιος πίστεψε ότι όλα κρίθηκαν με το away τέρμα της ΑΕΚ, δέκα λεπτά αργότερα, κατάλαβε ότι στο ποδόσφαιρο δεν τελειώνει ποτέ έτσι εύκολα μια αναμέτρηση. Έως το 35' οι Γιουγκοσλάβοι φτάνουν στο 3-1(!) και έπειτα αναλαμβάνει ο Στεργιούδας. Το σκορ έμεινε ως το τέλος και η ΑΕΚ πέτυχε την πιο δύσκολη πρόκρισή της σε εκείνη την πορεία. Μέχρι την επόμενη όπως αποδείτηκε...

Ακολουθεί η ΚΠΡ και η τεράστια -σε επίπεδα μύθου- πρόκριση της ομάδας του Φράντισεκ Φάντροκ. Αν, λοιπόν, η κατάκτηση του τροπαίου του 1968 συνιστά την κορυφαία μπασκετική στιγμή της Ένωσης, η πρόκριση επί της ΚΠΡ με ένα σκορ πρώτου αγώνα στο 3-0 (με δυο πέναλτι το ένα πιο τραβηγμένο από το άλλο), είναι τουλάχιστον η μεγαλύτερη επιτυχία της ποδοσφαιρικής ΑΕΚ. Το δίχως άλλο... Η Νέα Φιλαδέλφεια είναι γεμάτη όσο δεν πάει, ο κόσμος παραληρεί στις κερκίδες και η βραδιά φαινόταν ότι θα έχει κάτι το μυθικό σε επίπεδο επιτεύγματος. «Το θέλαμε σίγουρα, το νιώθαμε δεδομένα, το πιστεύαμε ότι θα το κάνουμε, αυτό ήταν το πιο σημαντικό», θα εξηγήσει ο μεγάλος πρωταγωνιστής (μαζί με τον Χρηστίδη) Θωμάς Μαύρος ο οποίος θα σημειώσει δυο γκολ και χάρη στο τρίτο του Παπαϊωάννου (με εκπληκτική κεφαλιά αφού πήδηξε στον Θεό) το ματς θα πάει στην παράταση και τα πέναλτι όπου η ΑΕΚ θα δει τον Νικολούδη μόνο να αστοχεί και τον Χρηστίδη να γίνεται ο ήρωας της βραδιάς αφού αποκρούει και διατηρεί το 3-3 στο πέναλτι του Ίστοου για να ακολουθήσει η επέμβαση σε εκείνο του Γουέμπ που θα δώσει την πρόκριση στην ΑΕΚ! Η ιστορία είχε ήδη γραφτεί...

9. Ο Δημητρόπουλος, οι πυροβολισμοί και ο τραυματισμός του... περουκίνι!

Οι χρυσές και μοναδικές εποχές της μεγάλης παράγκας... Αξέχαστες έτσι; Όπως και όσα συνέβησαν τότε ελέω αυτών των εγκληματικών αποφάσεων σε βάρος όλων όσων δεν ήταν μέλος αυτής της παράγκας και εκείνης της ΕΠΑΕ που ήλεγχε το ελληνικό ποδόσφαιρο και το 'χε απαξιώσει όσο ποτέ! Ναι, καλά καταλάβατε, μιλάμε για την αναμέτρηση έπος κλοπής στο ελληνικό ποδόσφαιρο με διαιητήτη μιας χρήσης, ένα αγόρι ταλιμπάν, τον Δημητρόπουλο, ο οποίος σφύριξε το ΑΕΚ – Ολυμπιακός τον Νοέμβριο του 1999 (σε ένα ματς κεκλεισμένων των θυρών) και κατάφερε κάνοντας πράξη τις εντολές που δέχτηκε (διότι χωρίς διαιητητικές αποφάσεις δεν γινόταν και πάλι να χάσει εκείνη την εποχή η Ένωση από τον Ολυμπιακό στο «Νίκος Γκούμας» κι ας ήταν άδειο) να γίνουν επεισόδια! Γράφτηκε και τότε ιστορία...

Ο Πατρινός Δημητρόπουλος ο οποίος σύμφωνα με το ρεπορτάζ εξαφανίστηκε μετά εκείνο το έπος διαιτητικής σφαγής με τη μερσεντές του: Ιταλία, ή Γερμανία... Διίστανται οι απόψεις! Πάντως έκλεισε εντυπωσιακά τη σύντομη (αλλά με μεγάλα οικονομικά οφέλη) καριέρα του. Εκείνη τη νύχτα του Νοεμβρίου στην Νέα Φιλαδέλφεια βιώσαμε όλοι όσοι τη ζήσαμε (έξω από το γήπεδο) μια νέα νύχτα απόλυτης χούντας! Η ελληνική αστυνομία σαν ιδιωτική ασφάλεια είχε οργανώσει το σχέδιο που είχε απαιτήσει τότε ο Κόκκαλης προκειμένου να επισκεφτεί την Νέα Φιλαδέλφεια και το «Νίκος Γκούμας», ένα γήπεδο που ήταν απλησίαστο για εκείνον!

Εκατοντάδες προσαγωγές επειδή απλά περπατούσε κανείς γύρω από την περιοχή του γηπέδου, ή μέσα στο άλσος και στην Δεκελείας. Απίθανα πράγματα σε ματς κεκλεισμένων των θυρών! Αλλά προφανώς όλοι πλην των ΑΕΚτζήδων γνώριζαν τι θα γίνει από τον Δημητρόπουλο, άρα και τι θα ακολουθήσει! Η Ένωση ήταν και πάλι καλύτερη, παρά το γεγονός ότι της είχαν κλείσει το γήπεδο και την έπαιζε ένα τύπος 80-20 (και επειδή δεν έφτασε πήγε στο ακραίο 100-0 σε βάρος της ΑΕΚ). Ο Μαλαδένης και ο Νικολαΐδης κάνουν πλάκα στον Ολυμπιακό και η ομάδα έπρεπε να προηγείται νωρίς σε ανατροπή του πρώτου από τον Ελευθερόπουλο, στο ίδιο ημίχρονο, λίγα λεπτά μετά, υπάρχει υπάρχει ξεκάθαρη ανατροπή του Καραταΐδη στον Μαλαδένη για κόκκινη κάρτα στα όρια της μεγάλης περιοχής, εννοείται η υπόδειξη είναι: παίζεται... Ούτε λόγος για κίτρινη, δεν δόθηκε καν φάουλ.

Πιο ξεκάθαρο μήνυμα δεν υπήρχε... Ήρθε και η αποβολή του Καλιτζάκη και έπειτα το πέναλτι σε παράβαση βουτιά του Νινιάδη από τον Δέλλα για να προκαλέσει την οργή των λίγων εντός γηπέδου και των πολλών που έβλεπαν το ματς στην περιοχή και άρχισαν να προσεγγίζουν το γήπεδο. Ο Κόκκαλης είδε ότι κλείδωσε το... έργο όπως ακριβώς έπρεπε και αποχώρησε πολύ νωρίς, ο Βίκτωρας Μητρόπουλος δεν ήταν το ίδιο τυχερός. Δέχτηκε επίθεση από τον κόσμο της ΑΕΚ, τον χτύπησαν και γλίτωσε τα χειρότερα από την παρέμβαση των ανθρώπων της Ένωσης. Τα καλύτερα όμως δεν είχαν έρθει ακόμη, αυτά έγιναν στο members club του γηπέδου...

Εκεί ο μπράβος του Μητρόπουλου με το... περουκίνι θα κάνει το έγκλημα να βγάλει όπλο του και να το χρησιμοποιήσει στον αέρα για εκφοβισμό. Οι μαρτυρίες κάνουν λόγο για τρεις πυροβολισμούς. Ακολούθησε πανδαιμόνιο και (εννοείται πως) ο μπράβος με το... περουκίνι του έφυγαν από το γήπεδο με φορείο αφού κάποιος του είχε δώσει με αιχμηρό αντικείμενο δυο χτυπήματα στον πισινό και στο πόδι του! Λίγο νωρίτερα ένας φίλος της ΑΕΚ αφήνει τη τελευταία του πνοή στην εξέδρα (από τους λίγους που είχαν δικαίωμα παρουσίας στο γήπεδο) και οι ποδοσφαιριστές της Ένωσης έχουν πάει καροτσάκι τον διαιητητή στα αποδυτήρια με τον Κασάπη να τον κλωτσάει (σύμφωνα με τον ίδιο) και να χάνει μια ολόκληρη σεζόν (24 αγωνιστικές)!

Μια νύχτα που μπορεί να μην είχε κόσμο το «Νίκος Γκούμας» αλλά δεν πρόκειται θαρρώ να την ξεχάσει κανείς μας...

10. Η φιέστα και το τρενάκι για το τρίτο σερί πρωτάθλημα!

Θα έπρεπε να σας μεταφέρω απλά τα λόγια του Ηλία Ατματσίδη σχετικά με εκείνη τη φιέστα για την κατάκτηση του τρίτου σερί πρωταθλήματος τη σεζόν 1993-94 και δεν θα χρειαζόταν να γράψω άλλη λέξη. Όπως και του Βασίλη Δημητριάδη... Ακόμη κι όσοι δεν είναι όμως φίλοι της ΑΕΚ, αλλά ήταν της ίδιας γενιάς με εμάς, θαρρώ πως αν τους ρωτήσει κανείς τι μπορεί να θυμάται κανείς από εκείνη τη γιορτή τίτλου της Ένωσης, θα απαντήσουν: το τρενάκι ντε που μετέφερε τους ποδοσφαιριστές της πρωταθλήτριας στο μέσα στο γήπεδο και τους έκανε ένα πρώτο γύρο θριάμβου, διότι ακολούθησε και ο κλασικός!

«Το μόνο που θυμάμαι από όλο εκείνο τον μαραθώνιο ήταν το τελευταίο μας παιχνίδι με τον ΟΦΗ, το τρενάκι και τη φιέστα στο κατάμεστο γήπεδό μας. Όλα τα άλλα ακολουθούν», θα μας εξηγήσει ο Ηλίας Ατματσίδης, ενώ και ο Βασίλης Δημητριάδης αυτό φέρνει στο μυαλό του σα πρώτη μνήμη από εκείνη τη μεγάλη γιορτή, το τρενάκι και τη χαρά του κόσμου της ΑΕΚ. «Θυμάμαι το τρενάκι, μπήκαμε όλοι μας μέσα σε αυτό, ήταν στολισμένο με σημαίες. Πανηγύριζαν όλοι, μια υπέροχη γιορτή για όλους, το χάρηκε ο κόσμος, το χαρήκαμε κι εμείς».

Κι εκείνη η κούπα πραγματικά αξέχαστη... Ένα τρόπαιο θαρρείς κολυμπήθρα! Τεράστιο αντίστοιχο της συγκλονιστικής επιτυχίας της ομάδας του Ντούσαν Μπάγεβιτς εκείνα τα χρόνια, σε αυτή τη μυθική τριετία για την ΑΕΚ. Η απόλυτη κιτρινόμαυρη κυριαρχία. Όμως δεν ήταν μόνο οι τρεις τίτλοι. Η μεγαλύτερη κούπα της Ένωσης εκείνης της εποχής ήταν η αναγνώριση των αντιπάλων της: «αυτή ήταν η κορυφαία ομάδα όλων των εποχών, απ' αυτή είδαμε το απόλυτο ποδόσφαιρο σε όλα τα επίπεδα. Η ΑΕΚ του Μπάγεβιτς της τριετίας των τίτλων είναι ξεκάθαρα η κορυφαία που είδαμε στο ελληνικό ποδόσφαιρο, σίγουρα από το 1980 και μετά»! Δεν υπάρχει πιο σημαντικός τίτλος από την καθολική αναγνώριση...

Πολύς κόσμος, όλοι ευτυχισμένοι ήταν, το έβλεπες στα πρόσωπά τους και άπαντες θεωρούσαν ότι ήταν μόνο η αρχή! Μια εκπληκτική ομάδα που μόνο η επόμενη απ' αυτή ήταν καλύτερή της και ας έχασε το πρωτάθλημα από τον Παναθηναϊκό και κατέκτησε μόνο το Κύπελλο. Δυστυχώς η απόφαση του Ντούσαν Μπάγεβιτς να αποχωρήσει για τον Ολυμπιακό του Κόκκαλη δεν μας επέτρεψε να μάθουμε ποτέ πόσο μεγάλη σε διάρκεια και επιτυχίες θα ήταν η «κιτρινόμαυρη» κυριαρχία.

Από νωρίς το πρωί εκείνη τη μέρα, στη φιέστα ντε για το τρίτο σερί, η Νέα Φιλαδέλφεια ήταν γεμάτη κόσμο. Έβλεπες έναν κόσμο, ένα ποτάμι από ανθρώπους, λες και επρόκειτο για συγγενείς, για μια τεράστια, αποτελούμενη από χιλιάδες μέλη, οικογένεια. Στη διάρκεια της γιορτής όλα τα αγαπημένα πρόσωπα του παρελθόντος και του παρόντος ήταν εκεί... Με πρώτο και καλύτερο τον Λουκά Μπάρλο. Το δεύτερο γράμμα από τα τρία της συγκεκριμένης ομάδας, το Ένωσης ντε, είχε κάνει τη δουλειά του. Η ΑΕΚ δεν είχε τίποτα να φοβάται εκείνη την εποχή πλην μιας κακής κατάστασης εντός ομάδας, ένα διχασμό, να πέσουν τα... τείχη εκ των έσω. Μόνο έτσι θα τελείωνε η κυριαρχία της. Κι αυτό δυστυχώς προκάλεσε η φυγή Μπάγεβιτς!

10(+1): «The last dance» του «Νίκος Γκούμας»!

Το «Στάδιον Α.Ε.Κ.», ή το γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας, ή το «Νίκος Γκούμας» το οποίο χτίστηκε το 1930, άνοιγε για τελευταία φορές τις πόρτες του τον Μάιο του 2003! Ο αγώνας της ΑΕΚ με αντίπαλο τον Άρη (σε εκείνο το εύκολο 4-0) στο τέλος εκείνης της σεζόν είναι η τελευταία ανάμνηση όλων μας από το υπέροχο σπίτι, τη μοναδική... φωλιά του Δικέφαλου Αετού... Έως το 1979 το γήπεδο είχε σχήμα πετάλου, τότε ο Λουκάς Μπάρλος δημιούργησε τη Σκεπαστή κερκίδα χωρητικότητας 9.000 θεατών και μετέτρεψε το «Στάδιο της Α.Ε.Κ.» στο μεγαλύτερο ιδιόκτητο της εποχής... Προ καθισμάτων το γήπεδο μπορούσε να φιλοξενήσει πάνω από 40.000 φίλους της ομάδας και έπειτα περί τις 28.000 φιλάθλων!

Ο μεγάλος σεισμός (5.9 ρίχτερ) στην Πάρνηθα πλήγωσε και επί της ουσίας... γονάτισε το γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας για να φτάσουμε στο 2003 και στην οριστική απόφαση του γκρεμίσματος του γηπέδου της ΑΕΚ που θα δημιουργούνταν εκ νέου για τις ανάγκες και των Ολυμπιακών Αγώνων... Η ιστορία από κει και πέρα γνωστή. Έως και σήμερα, 17 ολόκληρα χρόνια μετά, η προσφυγική Αθλητική Ένωση Κωνσταντινουπόλεως βιώνει μια νέα μορφή προσφυγιάς! Στα ευχάριστα ότι πλέον έχουμε μπει στην αντίστροφη μέτρηση για την επιστροφή του Συλλόγου στον τόπο που μεγαλούργησε, στην δική της πόλη, στην δική της γειτονιά...

Τότε το κλίμα ήταν πανηγυρικό. Θα γκρεμιζόταν το παλιό και στη θέση του θα υπήρχε ένα νέο, καλύτερο, που θα απογείωνε την ομάδα και θα την έβαζε στο δρόμο των νέων επιτυχιών! Όσοι πήγαμε στο γήπεδο είχαμε στόχο και επιθυμία να πάρουμε ένα κομμάτι αυτού και να μας μείνει για πάντα έως ότου επιστρέψουμε στο νέο γήπεδο. Πού να γνωρίζαμε ότι αυτό δεν θα γινόταν νωρίτερα από μια σχεδόν 20ετία! Απίστευτο... Θυμάμαι εργαζόμουν τότε, είχα αρχίσει το ρεπορτάζ λίγο νωρίτερα στο Έθνος, το άγχος και η σκέψη μου ήταν: «θα πούμε αντίο σαν ΑΕΚ στον Ναό με ενδεκάδα που θα φοράει την μπορντό εμφάνιση;».

Τελικά ήταν το τελευταίο πράγμα που με απασχόλησε στην πορεία του τελευταίου αγώνα της Ένωσης στο «Νίκος Γκούμας» στις 3 Μαΐου του 2003! Πήρα ειδική άδεια από τη δουλειά και ήμουν φυσικά στη Σκεπαστή. Έπρεπε κι εγώ να πω αντίο από 'κει που μεγάλωσα στο γήπεδο που με έκανε από παιδί – άνδρα... Και επειδή έτσι όφειλε να συμβεί, σ' εκείνο το ματς, είδαμε σε ένα σύντομο διάστημα, σε ένα μόλις 90λεπτο, όλη την ιστορία του γηπέδου της Νέας Φιλαδέλφειας. Την αγάπη των ΑΕΚτζήδων στην ομάδα που την χειροκροτούσαν όρθιοι και μαγεμένοι στο πρώτο 45λεπτο όπου παραγματικά θύμιζε ΑΕΚ παλιών καλών εποχών με τη μπάλα να κρύβεται και το σκορ να είναι στο 3-0!

Στο δεύτερο κομμάτι του ματς ζήσαμε όλα τα υπόλοιπα που είχαμε ζήσει ξανά και ξανά στο παρελθόν! Αρχικά τον διχασμό... Το πάρτι δεν άργησε να χαλάσει όταν μέρος του κόσμου της ΑΕΚ πάνω από τον πάγκο της ομάδας, εκεί στα... μάρμαρα που λέγαμε της ''18'', σηκώθηκαν και φώναξαν το όνομα του Ντούσαν Μπάγεβιτς. Αυτό ήταν... Αναμενόμενα ήρθε και η αντίδραση από την Σκεπαστή που αφού αποδοκίμασε έπειτα φώναξε σύνθημα για το ερυθρόλευκο παρελθόν του. Λίγα λεπτά μετά και αφού η μέρα είχε δώσει τη θέση της στη νύχτα από την ''21'' αρχίζουν επεισόδια -εννοείται- με τις αστυνομικές δυνάμεις και απίστευτες μάχες για αρκετή ώρα. Δεν μου έκανε καμία εντύπωση... Στο τέλος της βραδιάς, ήταν μόνο ΑΕΚτζήδες στο γήπεδο, έπαιρναν τα αναμνηστικά τους και έβγαζαν φωτογραφίες όλοι στον αγαπημένο τους χώρο.

Υπάρχει μια αναφορά σε αριθμούς ότι η ΑΕΚ έδωσε στο γήπεδο αυτό, στο υπέροχο σπίτι της, 1.118 ματς με απολογισμό: 856 νίκες, 158 ισοπαλίες και μόλις 104 ήττες... Είναι πιθανό (αλλά όχι σίγουρο) να ισχύουν αυτά τα νούμερα και φαντάζομαι καταλαβαίνει κανείς εύκολα πόσο σημαντικό είναι για την Αθλητική Ένωση Κωνσταντινουπόλεως να έχει το δικό της γήπεδο στη δική της πόλη...