Ποτέ και πουθενά, μέχρι το Τορίνο...

Είναι περίπου δεκαπέντε αγωνιστικά λεπτά πριν το γκολ – έπος. Οι συνθήκες είναι διαμορφωμένες ακριβώς όπως και τη στιγμή του γκολ – έπος. Καθοριστικός πρώτος προημιτελικός Champions League, με την Ρεάλ να προηγείται στο “Juve stadium” 1-0 χάρη σε γκολ του Κριστιάνο Ρονάλντο από το τρίτο λεπτό.

Ο Κριστιάνο παίρνει το ριμπάουντ από μία προσπάθεια του Μπενζεμά, εκτελεί από πλάγια θέση, αλλά η μπάλα περνά εκατοστά δίπλα από το κάθετο δοκάρι. Τα βάζει με την τύχη του και κλωτσά την διαφημιστική πινακίδα με τους φίλους της Γιουβέντους να εξοργίζονται και να κατεβαίνουν την κερκίδα μαλλιά κουβάρια στολίζοντας τον Πορτογάλο με όλες υβριστικές λέξεις που ξέρουν και με εκφράσεις μίσους να κυριεύουν τα πρόσωπά τους.

Κλασική εικόνα οπαδών ομάδας που υποδέχεται την Ρεάλ του Κριστιάνο. Σε όλα τα γήπεδα του κόσμου, από την πρώτη ημέρα που φόρεσε τη φανέλα της μέχρι σήμερα, η εν λόγω σκηνή έχει καταγραφεί από κάμερες και φωτογραφικούς φακούς εκατοντάδες φορές. Οπως εκατοντάδες φορές τα μικρόφωνα έχουν πιάσει τις αποδοκιμασίες και τα μακρόσυρτα “ου” που συνοδεύουν μία αποτυχημένη προσπάθειά του, μία διένεξη του με αντίπαλο, μία γκρίνια του προς τον διαιτητή. Λατρεύουν να τον μισούν: Ολοι, παντού και πάντα. Δεν του έδωσαν ποτέ ένα δημόσιο credit, δεν αναγνώρισαν ποτέ φωναχτά, σε κοινή θέα, την αξία του, την ικανότητά του, την μαγεία του. Ολα αυτά μέχρι το 64' της αναμέτρησης. Απογειώνεται στα 2,33 πάνω από τα κεφάλια συμπαικτών και αντιπάλων και εκτελεί με ανάποδο ψαλίδι.

Η αμήχανη στιγμή του να είσαι φίλος της Γιουβέντους, να είσαι στο γήπεδο και να βλέπεις το γκολ – έπος του Κριστιάνο, με το οποίο οριστικά και αμετάκλητα η ομάδα σου για μία ακόμη χρονιά δεν θα μπορέσει να κατακτήσει το Champions League. Και εκείνη η αμήχανη στιγμή γέννησε την μεγαλύτερη στιγμή στην καριέρα του Κριστιάνο Ρονάλντο, γέννησε το χειροκρότημα των φίλων της Γιουβέντους για το γκολ που τους πόνεσε περισσότερο από κάθε άλλο εφετινό. Με τον έναν να παρακινεί τον άλλο δίπλα του να χειροκροτήσει, με την γκριμάτσες στο πρόσωπο σχεδόν απολογητικές για το χειροκρότημα προς τους συνοπαδούς, με ύφος “τι θέλετε να κάνω δεν είδατε τι γκολ έβαλε, να μην χειροκροτήσω...”. Ενα χειροκρότημα που γέννησε αμηχανία και στον ίδιο τον Κριστιάνο. Οταν σου συμβαίνει πρώτη φορά, όταν βλέπεις πως είναι να σε χειροκροτούν οι αντίπαλοι για γκολ που πέτυχες σε τόσο κρίσιμο ματς και το οποίο γκολ σκότωσε την ομάδα τους.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το γκολ του είναι ένα έπος. Μετά από χρόνια όταν ο Κριστιάνο Ρονάλντο θα έχει αποσυρθεί και κάποιος θα αποφασίσει να κάνει την καριέρα του ταινία, είναι βέβαιο ότι στην αφίσα προώθησης της ταινίας θα βάλει αυτό το καρέ. Τον Κριστιάνο να πετάει στα 2,33 μέτρα και να εκτελεί με ανάποδο ψαλίδι. Πιθανόν στην ταινία να δώσει και αυτόν τον συμβολικό τίτλο: “Κριστιάνο: Πιο ψηλά από κάθε άλλον”. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτός είναι ο καλύτερος αθλητής που γνώρισε ποτέ το παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Ενας υπεραθλητής με απίστευτες ικανότητες, τόσο καλά γυμνασμένος που νομίζεις ότι μπορεί να πετάξει. Ολα αυτά ίσχυαν και πριν το ανάποδο ψαλίδι και ισχύουν και μετά από αυτό. Το γκολ – έπος στο 64΄ του αγώνα με την Γιουβέντους, είναι απλώς το στιγμιότυπο της καριέρας του, αυτό που θα τον ακολουθεί και όταν θα σταματήσει. Οπως ακολούθησε τον Ντιέγκο το γκολ με την Αγγλία, όπως ακολούθησε τον Ζιντάν το γκολ με την Λεβερκούζεν κ.ο.κ.

Θα συνέβαινε, με όλους τους τεράστιους ποδοσφαιριστές συμβαίνει να βάλουν ένα γκολ σπάνιο, εντυπωσιακό, που θα είναι αυτό που θα τους σημαδέψει. Για αυτό ακριβώς πιστεύω ότι το σημαντικό της βραδιάς, το ξεχωριστό της βραδιάς για τον Κριστιάνο δεν ήταν αυτό το γκολ – έπος, αλλά τα όσα ακολούθησαν του γκολ – έπος. Το χειροκρότημα, η πρώτη, η μοναδική, η μεγάλη στιγμή της αναγνώρισης της αξίας του από τους αντιπάλους. Μία αναγνώριση, αυθόρμητη, στιγμιαία, μαζική, καθολική. Αυτή έφερε και το κύμα παγκόσμιας αναγνώρισης αμέσως μετά στα social media, αλλά και στα παραδοσιακά media. Οχι δεν ήταν ο... ποδοσφαιρικός πολιτισμός των τιφόζι της Γιούβε. Δεν υποστηρίζω ότι δεν υπάρχει τέτοιος, απλώς λέω ότι δεν ήταν αυτός που έκανε την διαφορά. Την διαφορά την έκανε το γκολ, η στιγμή, η απογείωση του Κριστιάνο στη... στρατόσφαιρα. Χρειάζονταν να συμβεί αυτό, χρειάζονταν να ωριμάσουν τόσο πολύ οι συνθήκες, όπως ωρίμασε και ο ίδιος μέσα στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου, για να έρθει η στιγμή της καθολικής αναγνώρισης από τους αντιπάλους. Θα είχε συμβεί και νωρίτερα αν το “εγώ” αυτού του παιδιού δεν ήταν τόσο μεγάλο και δεν φρόντιζε να το εκδηλώνει σε κάθε ευκαιρία. Συνέβη έστω και αργά γιατί έπρεπε να συμβεί, έπρεπε να το ζήσει και να το εκτιμήσει και αυτός. Την καθολική αποδοχή από τον αντίπαλο. Και όχι απλώς το έζησε, αλλά το εκτίμησε και αφάνταστα. Και με την κίνηση εντός γηπέδου να ευχαριστήσει τους οπαδούς της Γιούβε και με τα όσα δήλωσε μετά.

Αυτή είναι η στιγμή που ολοκληρώνει το μύθο του Κριστιάνο, αυτό είναι το γεγονός της καριέρας του και όχι το γκολ κι' ας είναι ένα από τα πιο εντυπωσιακά που επιτεύχθηκαν ποτέ στο ποδόσφαιρο.