Όταν το ελληνικό ποδόσφαιρο διώχνει τον κόσμο από τα γήπεδά του

Υπό κανονικές συνθήκες, αυτό που συνέβη το βράδυ του περασμένου Σαββάτου στο Περιστέρι θα είχε γίνει από το ίδιο βράδυ ή το επόμενο πρωί για το ίδιο το ελληνικό ποδόσφαιρο ένα από τα μεγαλύτερα και πιο επείγοντα προβλήματά του. Διότι με τη συμπεριφορά τους, με την απρόκλητη και αδιανόητα σκληρή επίθεση που έκαναν προς μια μερίδα φίλων του Άρη, οι άνδρες των ΜΑΤ έδιωξαν από τα ελληνικά γήπεδα τον κόσμο που το ίδιο το ποδόσφαιρο προσπαθεί, θεωρητικά, να φέρει πίσω στις κερκίδες του στην “μετά COVID” εποχή.

Σε μια εποχή που χαιρόμασταν με την ψευδαίσθηση που μας δημιουργούσαν οι γεμάτες κερκίδες σε αρκετά ελληνικά γήπεδα και είχαμε αρχίσει να πιστεύουμε ότι όλο και περισσότεροι ποδοσφαιρόφιλοι βρίσκουν νόημα να επιστρέψουν στις κερκίδες, εμφανίστηκαν κάτι τύποι που πληρώνονται από τα λεφτά του κράτους με αποστολή την προστασία του πολίτη για να μας τρομάξουν όλους και να μας πουν ότι δεν είναι ασφαλής επιλογή η επίσκεψη σε ένα ποδοσφαιρικό γήπεδο.

Έχουν περάσει τρεις ημέρες από το επεισόδιο και μέχρι τώρα το ελληνικό ποδόσφαιρο, που τόσο πλήττεται από αυτό το συμβάν, παραμένει μουγγό. Δηλαδή εκτός από τον Άρη, που νοιάστηκε για την προστασία και την δικαίωση των φίλων του που έκαναν το λάθος να επισκεφθούν το γήπεδο του Περιστεριού, και πέρα από μηνύματα αλληλεγγύης μεταξύ των οργανωμένων οπαδών των ομάδων, το ελληνικό ποδόσφαιρο ως κοινωνία συμπεριφέρεται σαν να μην αντιλαμβάνεται το μέγεθος της ζημιάς που του προκαλεί αυτό το γεγονός. Συμπεριφέρεται λες και είναι πρόβλημα του Άρη και αναλογεί στον Άρη η ευθύνη να το λύσει. Λες και δεν είναι ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Τι μηνύματα εκπέμπει τούτες τις μέρες η κοινωνία αυτών που ασκούν διοίκηση και βρίσκονται στις θέσεις για να λαμβάνουν αποφάσεις για το παρόν και το μέλλον του ποδοσφαίρου στην Ελλάδα; Τα μηνύματα που στέλνουν πάντα: ότι νοιάζονται για το ονοματεπώνυμο του διαιτητή που τους σφύριξε ή τους σφυρίζει, του αρχιδιαιτητή που επιλέγει διαιτητές, του παρατηρητή που αξιολογεί διαιτητές, τα κόζια και τα κουμάντα.

Δηλαδή σε μια τόσο ευαίσθητη στιγμή, που οι “πελάτες” του δέχθηκαν απρόκλητη και σκληρή επίθεση από τα ΜΑΤ, το ποδόσφαιρο δεν αντιδρά. Σε μια στιγμή που κάνει τον γύρο των social media το βίντεο με τους άνδρες των ΜΑΤ που χτυπούν αλύπητα και απρόκλητα ποδοσφαιρόφιλους - ένα βίντεο που “διώχνει” από τα γήπεδα τον κόσμο και βάζει τους γονείς στην θέση να τραβούν τα παιδιά τους μακριά από το ελληνικό ποδόσφαιρο, το ίδιο το ποδόσφαιρο συμπεριφέρεται σαν να μη νοιάζεται, ή σαν να πιστεύει ότι λύθηκε το πρόβλημα επειδή ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη απομάκρυνε τον επικεφαλής των ΜΑΤ.

Όπως κάνει εδώ και χρόνια, το ελληνικό ποδόσφαιρο με τη σημερινή συμπεριφορά του αποδεικνύει ότι αδιαφορεί πλήρως ακόμη και για την ασφάλεια των θεατών των γηπέδων του. Αυτή η συμπεριφορά είναι ένα μέρος της εξήγησης για το φαινόμενο της πτώσης του ποδοσφαίρου στη λίστα των ψυχαγωγικών προτιμήσεων του Έλληνα.

Αυτό που συνέβη στο Περιστέρι το Σάββατο με εξοργίζει. Και επειδή ξέρω ότι σε μια επόμενη φορά ανάμεσα στα θύματα μπορεί να είναι το παιδί μου ή ο ανιψιός μου, με θυμώνει πολύ το γεγονός ότι δεν μπορώ να κάνω κάτι παραπάνω από το να μιλήσω για το θέμα και να δώσω σημασία. Με θλίβει που γεγονότα σαν αυτό αποδεικνύουν ότι στα γήπεδα συμβαίνουν τα ίδια που συνέβαιναν πριν από τρεις δεκαετίες, δηλαδή στα χρόνια που επισκεπτόμουν τα γήπεδα προτού γίνω αθλητικός δημοσιογράφος. Και με κάνει να ντρέπομαι η στάση του ελληνικού ποδοσφαίρου, που αδιαφορεί για το γεγονός ότι εξακολουθούν να δέρνονται στα γήπεδά του, άλλοτε οι οπαδοί μεταξύ τους και άλλοτε - ακόμη και απρόκλητα - από την Αστυνομία. Όσο ντρεπόμουν για την υποκριτική στάση των πάντων μετά τη δολοφονία του Αλκη Καμπανού, ντρέπομαι και τώρα με τη φθηνή διαχείριση αυτής της κρίσης σε επίπεδο δημοσίων σχέσεων. Κάνουμε μια δήλωση, βγάζουμε και μια ανακοίνωση, καταδικάζουμε την επίθεση και πάμε παρακάτω, το λύσαμε κι αυτό. Κι ύστερα παίρνουμε τους μπράβους μας και πάμε γήπεδο.