Παναθηναϊκός: Kαι τώρα αρχίζουν τα δύσκολα για να αποφύγει τα «βράχια»
Πώς το είχε πει ο Κώστας Βερνίκος όταν ο Δημήτρης Σαλπιγγίδης είχε κλέψει τη μπάλα από τον Γιώργο Ανατολάκη στο 88’ και έδινε την ασίστ στον Δημήτρη Παπαδόπουλο για το 0-1 του Παναθηναϊκού στο «Γ. Καραϊσκάκης» τον Μάρτιο του 2007: «Και τώρα αρχίζουν τα δύσκολα». Ε, κάπως έτσι είναι τα πράγματα πλέον. Για τον Παναθηναϊκό, να εξηγούμαστε, όχι για τον Ολυμπιακό…
Μια (απροσδόκητη) απώλεια του Βέλεθ, δεύτερη (αναμενόμενη) φυγή του Γκατσίνοβιτς, η οποία παίρνει μεγαλύτερες διαστάσεις επικοινωνιακά επειδή οδεύει προς την ΑΕΚ και όχι προς τη… Βόλφσμπουργκ επί παραδείγματι . Δυο απώλειες μέσα σε δυο μέρες. Βαρύ. Δυο από τους βασικούς και καλούς της περυσινής περιόδου. Τρεις με τον Βιγιαφάνιες με τον οποίο ο Παναθηναϊκός δεν φαίνεται καν να βρίσκεται σε διαπραγματεύσεις. Τέσσερις με τον βασικό φορ που αναζητείται. Τέσσερις στους έντεκα δεν είναι μεγάλο ποσοστό αλλαγής. Ομως ο Παναθηναϊκός έχει χάσει ήδη πολύ χρόνο. Και χάνει περισσότερο μ’ αυτές τις δυο αλλαγές, διότι ο Βέλεθ και ο «Γκάτσι» δεν θα χρειάζονταν χρόνο προσαρμογής. Οι αντικαταστάτες τους θα χρειαστούν. Ειδικά με τον Γιοβάνοβιτς.
Υπό πίεση λοιπόν ο Παναθηναϊκός. Για πρώτη φορά υπό μεγάλη πίεση σ’ αυτή τη μεταγραφική περίοδο. Ισως του κάνει καλό, μπας κι αρχίσει να τρέχει. Διότι με το… βάδην με το οποίο προχωρούσε μέχρι σήμερα, δύσκολα θα απέφευγε τα «βράχια» στον γ΄ προκριματικό του Conference League. Tώρα, κυρίως λόγω του «επικοινωνιακού» το οποίο πάντα επιδρά (άλλες ομάδες λιγότερο, άλλες περισσότερο, εξαρτάται και από τις περιόδους που διανύουν), ο Παναθηναϊκός θα σπριντάρει. Και σ’ αυτό το σπριντ ο κίνδυνος να σκοντάψει είναι τεράστιος. Όπως είχε σκοντάψει πέρυσι στην περίπτωση του Σάρλια, τον οποίο είχε πάρει άρον - άρον επειδή ήταν η πιο «έτοιμη-εύκολη» περίπτωση, όταν είχε τεθεί νοκ άουτ από την προετοιμασία λόγω ίωσης ο Πούγγουρας και είχε φάει τρία γκολ «σβηστά» στο φιλικό με την Αλκμααρ. Συνέχισε να παίζει με βασικό τον… Σιδερά ακόμη και εναντίον του Ζιρού πέρυσι στα φιλικά ο Παναθηναϊκός. Και την πλήρωσε ακριβά την επιλογή του Σάρλια στον περυσινό πρώτο γύρο, όταν ακόμα ήταν ανέτοιμος ο Σένκεφελντ. Γι’ αυτό και τώρα χρειάζεται ταχύτητα, αλλά όχι και βιασύνη λόγω «επικοινωνιακού» στις τελικές επιλογές του.
Πώς θα την βρει, όμως, την ταχύτητα; Ετσι, ως δια μαγείας; Είναι ένα κλαμπ χωρίς τεχνικό διευθυντή, χωρίς μηχανισμό που μπορεί να προετοιμάσει σωστά τη μεταγραφική περίοδο. Ενα club που βασίζεται στις προτάσεις των μάνατζερς και στις (όποιες) εισηγήσεις του προπονητικού τιμ που δεν είναι και... ξαδέλφια του Μόντσι να έχουν στον υπολογιστή τους database για εκατοντάδες παίκτες παγκοσμίως ανά ηλικία, θέση, κόστος, προοπτική. Γι’ αυτό είπαμε: τώρα αρχίζουν τα δύσκολα.
Ο Παναθηναϊκός το είχε… αφήσει το θέμα του Γκατσίνοβιτς. Ουσιαστικά τον είχε… ξεχάσει και ετοιμαζόταν να κάνει νέα προσέγγιση στη Χοφενχάιμ μετά την πώληση του Βέλεθ (και τα 1,2 εκατ. ευρώ που μένουν στο ταμείο από τον Ισπανό). Λάθος του Γιοβάνοβιτς που δεν ήθελε να τον αγοράσει ο Παναθηναϊκός εξ’ αρχής με 1,2 εκατ. ευρώ, όπως του είχε προτείνει η διοίκηση, θεωρώντας ότι μ' αυτά τα χρήματα οι Πράσινοι μπορούσαν να βρουν καλύτερο μέσο; Ισως! Θα εξαρτηθεί από τον αντικαταστάτη του Σέρβου, διότι 2,2 εκατ. ευρώ (μαζί με την ετήσια αμοιβή του) είναι όντως πολλά για τον 28χρονο χαφ που θα ψάξει πια μέσω ΑΕΚ (και δίχως "ευρωπαϊκά" παιχνίδια) τις πιθανότητες επιστροφής του στην Εθνική ομάδα ενόψει του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Σφάλμα του Παναθηναϊκού που δεν πίεσε τη Χοφενχάιμ τελικά για να αγοράσει ποσοστό των δικαιωμάτων του παίκτη, ενώ υπήρχε αυτή η ιδέα στους διοικούντες; Σίγουρα. Διότι δεν έριξαν όλα τα χαρτιά τους στο τραπέζι.
Μα ο Παναθηναϊκός περιθώριο πια να κοιτάζει πίσω δεν έχει αυτή τη στιγμή. Χρειάζεται επτά μεταγραφές (φορ, τουλάχιστον έναν στόπερ, δυο εξτρέμ, τρεις χαφ ενώ έχουν φύγει τέσσερις μέσοι), εκ των οποίων τέσσερις βασικούς. Εννιά μέρες προτού αναχωρήσει για την Αυστρία δεν έχει ούτε έναν δημιουργικό μέσο, δεν έχει καλύψει ούτε μία από τις σημαντικές ανάγκες του, έφυγε και ο Βέλεθ! Κι όταν μιλάμε για έναν προπονητή ο οποίος δυσκολεύεται στο τελικό «ναι» για τους παίκτες που δεν γνωρίζει από πρώτο χέρι (δηλαδή αυτούς από Ελλάδα και Κύπρο), το «δύσκολο» γίνεται «δυσκολότερο».
Σε δεύτερη φάση, βέβαια, αφού ολοκληρωθεί η μεταγραφική σεζόν, ο Παναθηναϊκός καλείται ως οργανισμός να κάνει και την αποτίμηση: είναι πιο ωφέλιμο ή πιο επιβλαβές να εμπιστεύεται αποκλειστικά έναν πολύ καλό, αλλά γενικώς αναποφάσιστο και χωρίς δυνατή ατζέντα προπονητή για τον μεταγραφικό προγραμματισμό του; Θα ήταν προτιμότερο να έχει και τεχνικό διευθυντή ώστε να έχει έτοιμους παίκτες στη λίστα του και να μην ψάχνει στα τέλη Ιουνίου επτά παίκτες (κι άλλους 3-4 να πουλήσει…) και ενώ όλοι περιμένουν την επιστροφή στην Ευρώπη μετά από πέντε χρόνια στις 4 Αυγούστου; Η΄ μήπως θα του δημιουργούσε μεγαλύτερα προβλήματα αυτή η συνύπαρξη αν θυμηθούμε τα σκαμπανεβάσματα στις σχέσεις προπονητή - τεχνικού διευθυντή τα προηγούμενα χρόνια;
Ας το σκεφτούν οι αρμόδιοι. Είναι δύσκολο θέμα αυτό και επιχειρήματα υπάρχουν υπέρ και της μίας και της δεύτερης εκδοχής.