ΑΕΚ: Ο γιος μου ο ΑΕΚτζής και οι λατρεμένοι Ενωσίτες...

• Το κλάμα του Πανούλη μου που είναι Α.Ε.Κ.

Παρακολουθούσα το μπάσκετ και την αναμέτρηση της ΑΕΚ στην Πάτρα με αντίπαλο τον Προμηθέα και ενώ είχα στο μυαλό μου να γράψω -όπως θα διαπιστώσετε παρακάτω- για μια κατηγορία (για τη μεγάλη μάζα) φίλων της ομάδας για τους οποίους θα έπρεπε να νιώθουν περισσότερο υπόλογοι στο club, με τρέλανε ο γιόκας μου... Η αντίδρασή του στην ήττα μας στο μπάσκετ όπου βλέπαμε παρέα το ματς και με τεράστια προσοχή το τελευταίο δεκάλεπτο και την παράταση αφού το σκορ ήταν στον πόντο. Αφού σας ενημερώσω ότι ο γιος μου είναι στα 4.5 χρόνια ζωής (ούτε καν 5) θα επανέλθω παρακάτω με το συμβάν που επιβεβαίωσε ότι δεδομένα είναι ΑΕΚτζής, αυτό που λέμε και με τη βούλα!

Θα ξεκινήσω όμως με αυτούς τους Ενωσίτες, τους λατρεμένους μου, αφού πάντα ξεχωρίζεις κάποιους είτε το θέλεις είτε όχι. Είναι εκείνοι οι οποίοι τέσσερα χρόνια τώρα είναι εκεί, για την ακρίβεια πάντα είναι, υπομένουν και συνεχίζουν να ελπίζουν για την αγαπημένη τους ομάδα. Οι φίλαθλοι – οπαδοί (οι οποίοι αν το πάρεις και με κανονικά νούμερα είναι οι συντριπτικά πολλοί) που πονάνε βουβά, το κρατούν μέσα τους και με τους δικούς τους ανθρώπους. Εκείνοι που δεν ξεσπάνε στο διαδίκτυο και στα social media, που δεν ρίχνουν καν ανάθεμα (πόσο μάλλον σε όλους) και περιμένουν καρτερικά την επόμενη μέρα και τη νέα εποχή της ΑΕΚ.

Σε αυτούς το club οφείλει τα πάντα... Είναι οι Ενωσίτες που δεν συνηθίζουν να γκρινιάζουν για τίποτα. Ελπίζουν στο νέο γήπεδο, στηρίζουν και περιμένουν την Νέα Φιλαδέλφεια την οποία έχουν μετατρέψει πλέον σε... Γη της επαγγελίας και εκτιμούν ότι στο γήπεδο αυτό, στο νέο μας σπίτι και στο παλάτι της ΑΕΚ, θα αλλάξουν όλα. Δεν γνωρίζω αν μπορεί να συμβεί αυτό. Όμως δεδομένα θα είναι όλα διαφορετικά για την ίδια την ομάδα και για κάθε αντίπαλο όπως έχει αποδείξει η Ιστορία της οποίας αρέσει να επαναλαμβάνεται... Οπότε δικαιολογημένα το περιμένουν, το ελπίζουν και το επιθυμούν!

Σε αυτό το κόσμο, που στηρίζει δίχως να ψάχνει αντίκρισμα ουσιαστικό πέρα από κάποιες στιγμές χαράς, μερικές ευτυχισμένες Κυριακές, είναι όλοι στο club υπόλογοι και εμείς φυσικά... Ακόμη κι έτσι όμως, σε μια τέτοια σεζόν σα τη φετινή όπου δεν προέκυψε παρά μια – δυο χαρούμενες Δευτέρες σε σημαντικά ματς, η μεγάλη μάζα του κόσμου στον οποίο αναφέρομαι δεν αντέδρασε και περιμένει τη στιγμή για να πάρει τη μεγαλύτερη χαρά όλων: να μπει στο νέο γήπεδο που δικαιολογημένα ισοδυναμεί με δέκα χρόνια σερί τίτλων και βάλε... Ειδικά για την ΑΕΚ και τους ΑΕΚτζήδες που είδαν την ομάδα τους να μένει δίχως σπίτι για δυο δεκαετίες...

Ξέρετε υπάρχουν και αυτοί, οι πολλοί, μη τους ξεχνάτε εκεί στο club αλλά κύρια και οι υπόλοιποι φίλοι της ΑΕΚ, διότι το ίδιο την αγαπάνε και εκείνοι... Σε αυτούς είστε διπλά και τριπλά... χρεωμένοι και ας μη το κάνουν εκείνοι. Μη μπει κανείς στη διαδικασία να επιχειρήσει να το μεταφράσει πάλι διαφορετικά... Το σημειώνω διότι υπάρχουν πολλοί καλοθελητές που θα θελήσουν να μεταφράσουν όπως τους βολεύει τα παραπάνω. Εμένα μου μοιάζει να ήθελαν να μεταφέρω κάτι που θα χτυπήσει και στο φιλότιμο... Δεν ξέρω, εκείνοι που το ζήτησαν το γνωρίζουν, αλλά αξίζουν να θυμηθούν να ζήσουν όμορφες μέρες.

Το κλάμα του Πανούλη μου που είναι Α.Ε.Κ.

Τέτοιες που λαχταρώ να ζήσει κι εγώ ο γιόκας μου, το αγόρι μου, ο βασιλιάς μου... Στιγμές όμορφες δίπλα στην αγαπημένη του ομάδα, χαρούμενος στο γήπεδο που θα μεγαλώσει (ΟΑΚΑ δεν είδε και δεν πρόκειται να δει σαν έδρα της ΑΕΚ το είχα ορκιστεί στον παππού που δεν πρόλαβε να γνωρίσει), με τους φίλους τους και με εμάς για λίγο καιρό μωρέ, τον μπαμπά, τη μαμά, την γιαγιά και τους θείους του. Για λίγο λέω ξανά. Μετά, εκεί στην εφηβεία, γνωρίζω ότι θα επιθυμεί να πάει με την παρέα του και φαντάζομαι ανάλογα με το τι θα λατρέψει με τα χρόνια ίσως να αρχίσει και τις εκδρομές. Πολύ μακριά το πάω ε;;;

Ναι, αλήθεια είναι, ταξιδεύει το μυαλό μου μπροστά έπειτα απ' αυτό που έζησα παρακολουθώντας την αναμέτρηση της ΑΕΚ στην Πάτρα με αντίπαλο τον Προμηθέα. Συγχωρέστε με αν δεν σας απασχολεί και πολύ. Είναι κάτι το προσωπικό και θαρρώ ΑΕΚτζήδικο για να το καταλάβουν οι πολλοί, οι Ενωσίτες και πατεράδες μάλλον το 'χουν ήδη ζήσει, εμένα ήταν η πρώτη μου φορά, η... παρθενιά μου, άρα όσοι το 'χετε βιώσει θαρρώ με νιώθετε... Με την ολοκλήρωση του αγώνα μπάσκετ στην Πάτρα κατάλαβα ότι γιος μου είναι 100% ΑΕΚ και με την βούλα πλέον όπως λεμε...

Ας γίνω συγκεκριμένος: παρακολουθούσαμε την αναμέτρηση, είδαμε προσεκτικά το τέταρτο δεκάλεπτο αφού είναι 4.5 ετών και την παράταση (και στην αρχή δεν περίμενα να το δει καν), φωνάζαμε ΑΕΚ – ΑΕΚ, χειροκροτάγαμε στα καλάθια, απογοητευόμασταν στου αντιπάλου (όταν καταλάβαινε ο Πανούλης μου ποιος έβαζε και ποιος όχι) και τελικά χάσαμε στον πόντο σε ένα ματς που είχαμε μόλις οκτώ παίκτες διαθέσιμους και αντέξαμε έως και τη τελευταία επίθεση. Ο Πανούλης με το που τελείωσε το ματς είπε στην μαμά του «να παίξουμε τώρα μαζί στο δωμάτιό μου;», εκείνη εννοείται απάντησε θετικά και πήγαν μέσα.

Κι εκεί που εγώ είχα... σκάσει από την ήττα ακούω την Ηρώ να μου φωνάζει: «έλα – έλα έγινε το... όνειρό σου πραγματικότητα» και άκουγα τον Πάνο μου να κλαίει: «τι έγινε;» ρωτάω την Ηρώ και μου απαντάει: «κλαίει επειδή έχασε η ΑΕΚ» και του λέω «όντως Πανούλη μου;» και μου γνέφει καταφατικά, «νόμιζε ότι κερδίσαμε και μετά με ρώτησε, του είπα όχι αγάπη μου χάσαμε και έβαλε τα κλάματα». Το οξύμωρο είναι ότι τσακίστηκα τη στιγμή που χάρηκα ταυτόχρονα. Γίνεται; Κι όμως... Τα πρώτα του δάκρυα για την ΑΕΚ επειδή έχασε και απόλυτα συνειδητοποιημένα...

Ναι, ο γιος μου είναι ΑΕΚ και με την βούλα, εγώ είμαι εντελώς χαζομπαμπάς και δεν θέλω να τον δω ξανά να κλαίει αλλά χάρηκα που έγινε και ξέρω ότι θα ξαναγίνει, του το είπαμε κιόλας με την Ηρώ: «Δεν θα είναι η τελευταία σου φορά αγόρι μου που κλαις για την ΑΕΚ»!

Υγ: Αντιλαμβάνομαι ότι... λυσσάμε για όλα τα μαντάτα που αφορούν το αγωνιστικό και τις αλλαγές (που ελπίζουμε) να γίνουν στο κλαμπ. Για μεταγραφές, για στελέχη, για το γεγονός ότι έχουν περάσει τόσες μέρες και δεν έχουμε κάποια ουσιαστική εξέλιξη. Δεν γράφω κάτι, θα τα πούμε στο live chat αύριο (26/5) στις 15:00 εδώ στο Gazzetta.