Πολίτες μιας χώρας που ανέχεται τη βία

Θα ήθελα τόσο πολύ να μπορούσα να πάρω στα σοβαρά την επιλογή της ΕΠΟ να κάνει ακόμη ένα πείραμα με την Εθνική Ομάδα, προσλαμβάνοντας έναν προπονητή, ο οποίος έχει ουσιαστικά απενεργοποιηθεί στην διάρκεια των τελευταίων ετών και δεν έχει καμία εμπειρία σε εθνικό πάγκο. Θα ήθελα να είναι αυτό το πιο σημαντικό πράγμα που συμβαίνει στη ζωή του ελληνικού ποδοσφαίρου. Σήμερα στον εαυτό μου θα ευχόμουν ακόμη και το να ασχολείται με το τοξικό και τόσο αποκρουστικό, τουλάχιστον για μένα, θέμα της πορείας της διαιτησίας στο ελληνικό πρωτάθλημα και των προσπαθειών του Μαρκ Κλάτενμπεργκ να βγάλει άκρη ή να βρει την άκρη για να παραμείνει στο πόστο του αρχιδιαιτητή. Δυστυχώς όμως, συνεχίζει να με πονάει το γεγονός ότι ένα τόσο νέο παιδί δολοφονήθηκε. Και παρότι αποφεύγω την τοξική τηλεόραση και τα τοξικά media, πέφτουν μπροστά μου, μέσα από τα social media, όλα αυτές οι γεμάτες υποκρισία συμπεριφορές του ίδιου του ποδοσφαίρου στην διαχείριση της κρίσης που του προέκυψε με την δολοφονία του Αλκη. Και κοντά σε αυτά παρατηρώ και την διαχείριση της κρίσης από την πλευρά της κυβέρνησης, που δεν αλλάζει σε τίποτα από την αντίστοιχη διαχείριση των προηγούμενων κυβερνήσεων: σαν να έχουν δημιουργήσει ένα εγχειρίδιο σχετικά με το πώς βάζεις το πρόβλημα κάτω από το χαλί και το ακολουθούν όλες πιστά.

Είναι εξοργιστικό να σκέφτεσαι ότι το πρόβλημα της γηπεδικής βίας θα μπορούσε να λυθεί σε διάστημα ημερών και παραμένει άλυτο εδώ και δεκαετίες. Κάποιος σαν εμένα, που έχει επίγνωση, εξοργίζεται στην σκέψη ότι όλες οι κυβερνήσεις ξέρουν πώς λύνεται το πρόβλημα αλλά δεν τολμούν να το λύσουν. Θα μου πείτε, δεν είναι καθημερινή η οργή σου; Γιατί θυμάσαι να εξοργιστείς τούτες τις μέρες; Το θυμάμαι επειδή σκάω στην ιδέα ότι ένα παιδί, που δεν “έμπλεκε” και δεν “ψαχνόταν”, έχασε τη ζωή του στα “καλά καθούμενα”. Τη ζωή του. Και φυσικά νιώθω συνυπεύθυνος, διότι η δική μου ανοχή με κάνει μέρος του προβλήματος, και νιώθω τύψεις που το ανέχομαι.

Όσοι φυσιολογικοί άνθρωποι έχουμε απομείνει να ασχολούμαστε επαγγελματικά με την μελέτη του ελληνικού ποδοσφαίρου έχουμε συνηθίσει να πηγαίνουμε προσεκτικά στο γήπεδο - ή αρκετοί από εμάς να μην πηγαίνουν καν στο γήπεδο ή σε όλα τα γήπεδα. Έχουμε συνηθίσει, διότι αυτές είναι πλέον, εδώ και χρόνια, οι συνθήκες. Αυτή έγινε η κανονικότητα της δουλειάς μας. Συνηθίσαμε στην ιδέα ότι η κυβέρνηση δεν νοιάζεται ή φοβάται να μπλέξει, διότι αυτό το μήνυμα μας εκπέμπουν με ζηλευτή συνέπεια οι κυβερνήσεις κατά την διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών. Ανεβοκατεβαίνουν κυβερνήσεις που δεν θέλουν ούτε κατά διάνοια να μπλέξουν με τους ιδιοκτήτες των μεγάλων ομάδων στο κομμάτι αυτό, του ποδοσφαίρου. Και επειδή δεν μπλέκουν με τους ιδιοκτήτες, δεν μπλέκουν και με τους επαγγελματίες ταραχοποιούς. Διότι οι επαγγελματίες ταραχοποιοί είναι προστάτες των ιδιοκτητών. Ή πιο απλά είναι αυτοί που τους πουλάνε προστασία. Προσέξτε, οι επαγγελματίες ταραχοποιοί, όχι οι οργανωμένοι οπαδοί. Δεν είναι το ίδιο, κι ας προσπαθούν να μας πείσουν ότι είναι το ίδιο.

Μου προκαλούν αναγούλα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες ώρες με την επιχείριση για την καταστολή της βίας. Διότι ξέρω ότι αυτή θα ολοκληρωθεί όταν το θέμα της δολοφονίας του Αλκη θα πάψει να παίζει “ψηλά” στις ειδήσεις των τηλεοπτικών σταθμών και θα εξατμιστεί στα συμβατικά media. Και δεν χρειάζεται αυτό μεγαλύτερη τεκμηρίωση από αυτή που προσφέρει το γεγονός ότι ο βασικός ύποπτος της δολοφονίας είναι κάποιος που είχε παραπεμφθεί από το 2019 σε δίκη για μια παρόμοια υπόθεση βίας και δεν είχε δικαστεί μέχρι σήμερα. Τον έπιασαν τότε, όταν το θέμα ήταν ψηλά, και τον άφησαν όταν το θέμα “έπεσε” χαμηλά στα media. Αυτή είναι η χώρα μας φίλε.

Κάποτε, όταν δεν υπήρχαν social media, ζούσαμε στο ψέμα, ή πιο σωστά ζούσαμε με τα ψέματα των media. Σήμερα, που ευτυχώς υπάρχουν social media γινόμαστε όλοι σοφότεροι, καταλαβαίνουμε καλύτερα και συχνά καταλαβαινόμαστε καλύτερα. Σήμερα το εμπεδώνουμε όλοι, ή πιο σωστά το εμπεδώνετε και εσείς οι πολλοί ότι η γηπεδική βία υπάρχει επειδή την παράγει ή την υποθάλπτει το ίδιο το ποδόσφαιρο, σε μια διαχρονική σύμπραξη με τις κυβερνήσεις. Σήμερα η αλήθεια γίνεται γνωστή και μένει καταχωρημένη. Ξέρω καλά ότι το ποδόσφαιρο δεν θα λύσει το πρόβλημα, επειδή δεν θέλει. Ξέρω καλά ότι η κυβέρνηση δεν θα λύσει το πρόβλημα, επειδή δεν θέλει. Όμως τώρα πια ξέρετε και εσείς. Δεν μπορεί κανείς να μας κοροϊδέψει και να μας πείσει ότι αυτό είναι ένα πρόβλημα του ποδοσφαίρου, που είναι ένα … κακόφημο άθλημα. Δεν είναι του ποδοσφαίρου το πρόβλημα. Της Ελλάδας είναι. Μιας χώρας που επιτρέπει τη βία, σε όλα τα πεδία της ζωής της. Μιας χώρας που φοβάται να μιλήσει για το πρόβλημα, και συνεχίζει να τις τρώει. Μιας χώρας που δεν έχει τα κότσια να φωνάξει “me too”.