Ο ΠΑΟΚ πρέπει να δει κατάματα την αλήθεια

Εξήντα λεπτά στη Νίκαια, ήταν υπεραρκετά για να καταλάβουμε ό,τι πάνω-κάτω είχαμε φανταστεί. Ο ΠΑΟΚ από την (τρίτη) διακοπή του πρωταθλήματος και μετά, «νοσεί» αγωνιστικά, δεν μπορεί με τίποτα να... σηκώσει κεφάλι. Ήταν πανεύκολο να καταλάβεις, όσο άμπαλος κι αν είσαι, πως αυτή ομάδα ανασταίνει και -με το συμπάθιο- νεκρούς.

Στο Περιστέρι «ανέστησε» τον Ατρόμητο. Ο Κουλούρης είχε 2.5 χρόνια να σκοράρει στην Superleague, το έκανε με χαρακτηριστική ευκολία συνεχίζοντας την παράδοση των «πρώην».

Στην Τούμπα ο Άρης είχε να κερδίσει πάνω από έντεκα χρόνια. Κέρδισε φέτος…

Στη Νίκαια ο Ιωνικός των μόλις 8 γκολ υπέρ του σε 11 αγωνιστικές, «αναστήθηκε» επιθετικά απέναντι στην άμυνα-παιδική χαρά, πέτυχε τρία γκολ.

Ας μην πιάσουμε το παιχνίδι με τα «δεύτερα» της ΑΕΛ για το Κύπελλο. Θα ξημερώσουμε… Τρέμω στην ιδέα ότι το αμέσως επόμενο παιχνίδι είναι με τους ημιεπαγγελματίες από το Γιβραλτάρ στο οποίο ο ΠΑΟΚ θα πρέπει να κερδίσει με δύο και τρία γκολ διαφορά.

Σήμερα, τι κι αν προηγήθηκαν οι «ασπρόμαυροι» παίρνοντας, επιτέλους, ένα γκολ από τον σέντερ φορ τους. Είχαν όλη την καλή διάθεση να κάνουν «δώρο» το γκολ της ισοφάρισης και στη συνέχεια να δείξουν με την στάση τους πάνω στο χορτάρι «εμείς θα σας αφήσουμε να κάνετε ανενόχλητοι το παιχνίδι σας μέχρι να αισθανθείτε σίγουροι για τη νίκη». Από θαύμα δεν δέχθηκαν και τέταρτο τέρμα. Όπως πριν από δεκαοκτώ χρόνια. Στην τελευταία μέχρι σήμερα νίκη των Rangers (4-0) επί του «Δικεφάλου».

Ο ΠΑΟΚ μέχρι και το πέρασμα του από τη Λεωφόρο έδειχνε να είναι μια καλή ομάδα. Μία πολύ καλή, αλλά τρωτή ομάδα, που σου έδειχνε ξεκάθαρα ότι με αυτό το ρόστερ δεν θα άντεχε να πάει πολύ πιο κάτω, ούτε να ανταποκριθεί σ' αυτό το (περίφημο) «Κυριακή-Πέμπτη-Κυριακή». Όπερ και εγένετο. Από τις 21 Νοεμβρίου μέχρι και σήμερα, μέσα σε διάστημα δύο εβδομάδων, έδωσε πέντε παιχνίδια. Δεν κέρδισε ούτε ένα! Η απόλυτη κατάρρευση.

Όμως, ακόμη και πριν από τη διακοπή και πριν τη νίκη επί του Παναθηναϊκού, οι ποδοσφαιριστές ήταν σκασμένοι. Από τις αρχές Αυγούστου έδωσαν δεκαεπτά επίσημα παιχνίδια. Σχεδόν οι ίδιοι και οι ίδιοι. Επιλογή του προπονητή. Επιλέχθηκε να φύγουν σε ολιγοήμερες διακοπές μπας και γεμίσουν τις μπαταριές του, αλλά επέστρεψαν με άδειο το ρεζερβουάρ τους. Όχι μόνο σωματικά, αλλά και πνευματικά. Το είπε ο Λουτσέσκου. Φτάνει που το είπε; Όχι, δεν φτάνει, Ραζβάν μου. Κι ας ανέλαβες την ευθύνη, κι ας προανήγγειλες σαρωτικές αλλαγές. Τώρα, ίσως, είναι αργά. Ίσως…

Όταν έχεις απαιτήσεις για πολλά-πολλά σε Ελλάδα και Ευρώπη, κι ο ίδιος τοποθετείς τον πήχη τόσο ψηλά, στα ουράνια, τότε μεριμνάς, αγαπητέ κόουτς, να βάλεις μέσα πολλούς που έχουν σφυγμό, παλμό και ένταση, νιώθουν διεκδικητές θέσης, όχι σίγουροι για τη θέση, κάθε Κυριακή-Πέμπτη-Κυριακή Αυτοί είναι, στη θεωρία, που θα μπουν και θα τα δώσουν όλα.

Το κακό στον ΠΑΟΚ είναι ότι, στην πράξη, δεν έχει τους… πολλούς. Είναι ανήκουστο ένα τόσο ακριβό ρόστερ, να έχει μόνον έναν Αντρια Ζίβκοβιτς να παλεύει και να καταθέτει τα πάντα πάνω στο χορτάρι και να τρέμει στην ιδέα και μόνο ότι η ενδεκάδα δε θα έχει μέσα το όνομα του Ντιέγκο Μπίσεσβαρ, ο οποίος στα 33 του παίζει ασταμάτητα 90λεπτα και χωρίς προετοιμασία στα πόδια του.

Ήταν επιλογή του προπονητή να πάει ως το τέλος με την ομάδα του νταμπλ. Πόνταρε πολλά στα δικά του παιδιά. Όμως, το σχέδιο του απέτυχε παταγωδώς και ο θόρυβος από την ελεύθερη πτώση είναι εκκωφαντικός... Υπάρχει και κάτι άλλο. Οι «ασπρόμαυροι» βιώνουν τη χειρότερη φοβία. Τούτη τη στιγμή, εάν είσαι παίκτης του ΠΑΟΚ, με ό,τι έχει γίνει στις προηγούμενες δύο εβδομάδες, μ’ αυτό το 0-2-3, είναι αδύνατον να εμποδίσεις το τι θα ακολουθήσει. Ν’ αποφύγεις τη σκέψη. Το βλέπεις να ξανάρχεται κάθε φορά που ο αντίπαλος σκοράρει απ’ τα πολλά και επαναλαμβανόμενα ατομικά σου λάθη.

Σαν σε κακό όνειρο. Σαν να έχεις πάρει φόρα, τρέχεις, τρέχεις, φτάνεις…και δεν φτάνεις. Δεν ξέρω, τι θα γίνει. Δεν λέω, ότι θα γίνει. Είμαι, όμως, βέβαιος ότι ήδη η ιδέα της αποτυχίας τους έχει καταβάλει. Αν δεν τους έχει παραλύσει τον νου. Άλλωστε είναι μέρος του παιγνιδιού, καίριο κομμάτι του παιγνιδιού, να υπερνικάς τον εαυτό σου…

Όταν το καλοκαίρι ο Ραζβάν μίλησε για νταμπλ, τον άκουσα και τον έβλεπα με τα μάτια μου να το λέει και να το εννοεί, δεν το έκανε για να χαϊδέψει αυτιά, αλλά γιατί πίστευε ότι την προηγούμενη διετία έλειψαν από τα αποδυτήρια οι συνθήκες πίεσης και οι υψηλές απαιτήσεις. Ο Λουτσέσκου είναι ένας προπονητής που πάντα βάζει υψηλούς στόχους, πιστεύει ότι αυτό αρκεί για να κρατάει σε εγρήγορση όλο το γκρουπ, όμως αυτή τη φορά έκανε ένα λάθος. Πίστεψε ότι το Conference League θα ήταν πιο εύκολη υπόθεση, σε σχέση με τους αγώνες στα προκριματικά του Champions League και τους ομίλους του Europa League, που είχε δώσει πριν από δύο χρόνια. Η Ευρώπη δεν μπήκε ποτέ σε δεύτερο πλάνο, όπως είχε συμβεί τη χρονιά του νταμπλ, το Conference League μόνο περίπατος δεν ήταν και μ’ ένα γηρασμένο ρόστερ, κακές μεταγραφικές επιλογές, ατυχίες και τραυματισμούς, ήταν πολύ δύσκολο να αντέξει.

Όλοι γνωρίζουν τι χρειάζεται και έχει περισσότερο ανάγκη αυτή τη δύσκολη στιγμή ο ΠΑΟΚ. Να κοιτάξει κατάματα την αλήθεια. Μόνο έτσι μπορεί να προχωρήσει και να ορθοποδήσει. Το έκανε τέτοια εποχή πάνω κάτω πριν από τέσσερα χρόνια. Όταν γύρισε ο διακόπτης. Πάνω απ' όλα χρειάζεται όραμα και πράξεις από τον Ιβάν Σαββίδη. Μόνο αυτός μπορεί να δώσει, άμεσα και αποτελεσματικά, όλα όσα λείπουν από την ομάδα. Ουδείς άλλος.

Και είναι προφανώς ειρωνικό ότι ο Λουτσέσκου καλείται να επιδείξει ότι διαθέτει το ταλέντο των προσλήψεων, Ιανουάριο μήνα. Στην πιο δύσκολη και περίεργη μεταγραφική περίοδο. Αλλά πρέπει να γίνει. Δραστικά. Τα χρήματα, δεν μπαίνει θέμα, υπάρχουν. Αλλά ποιος top ποδοσφαιριστής, από εκείνους που τραντάζουν τους συσχετισμούς, Ιανουάριο μήνα είναι διαθέσιμος; Σχεδόν κανένας.

Πάντως, για να μη καταστροφολογούμε, η ευημερία του ΠΑΟΚ δεν κρέμεται σε μια περίοδο η οποία ενδεχομένως θα περάσει δίχως να φτάσει στην Τούμπα ούτ’ ένα τρόπαιο. Εξάλλου το πιο σημαντικό, πάντοτε, είναι το κλαμπ να παραμένει αρραγές, και με το τίποτα.

Και κάτι τελευταίο. Ο πόνος είναι ανείπωτος και μόνο θλίψη προκαλεί η απώλεια ενός νέου ανθρώπου, όπως ο Στέφαν Γέλοβατς, που «έφυγε» από τη ζωή τόσο πρόωρα.

Καλό ταξίδι, Στέφαν...