Μάζευε κι ας είναι ρώγες

• Πώς αντιλαμβάνεσαι ότι παίζεις με πίεση;
• Φάρμακο είναι μόνο οι νίκες

Μπορεί να συμβεί στον καθένα, από τον πιο άπειρο που αντιμετωπίζει δυσκολία στη διαχείριση καταστάσεων έως τον πλέον μπαρουτοκαπνισμένο για τον οποίο μια εξόρμηση στη Λαμία ισοδυναμεί με καθημερινή βόλτα στο παραλιακό μέτωπο της Θεσσαλονίκης. Γιατί στην καριέρα του έχει βγει ατσαλάκωτος από πολύ απαιτητικές καταστάσεις, σε σημείο να αρνείσαι να αποδεχθείς ότι μπορεί να τον καταβάλλει μια τόσο απλή.. πιεσούλα. Κι όμως. Αυτή δεν κάνει διαχωρισμούς. Αν (σου) φυτρώσει στο μυαλό και δεν τη διαχειριστείς εν τη γενέσει της, απλώνεται επικινδύνως. Αυτό έχει γίνει στον Άρη γιατί, δεν μπορεί ποδοσφαιριστές οι οποίοι έχουν καταθέσει τα διαπιστευτήριά τους φτάνοντας στο σημείο να μπουν στη στενή συνομοταξία των «αξιών» του Πρωταθλήματος, να δυσκολεύονται να κάνουν πράγματα που γι’ αυτούς είναι ψωμοτύρι.

Είναι η ερμηνεία που έδωσε ο Άκης Μάντζιος η οποία, όχι μόνο, δεν απέχει από την πραγματικότητα αλλά διαπιστώθηκε εδώ και αρκετές εβδομάδες. Είναι το υψηλότερο σημείο στο οποίο τοποθετήθηκε ο πήχης μετά την περσινή χρονιά, η επιπλέον επένδυση για την αγορά ποιότητας η οποία μέχρι στιγμής δεν βγαίνει, αλλά και η ποινή αφαίρεσης έξι βαθμών την οποία κουβαλά αυτή η ομάδα πριν καλά-καλά αρχίσει το Πρωτάθλημα, ασχέτως της προσδοκίας για την κατάρριψή της στο CAS. Είναι επίσης τα χαρακτηριστικά του οργανισμού στη διαχείριση μιας αρνητικής κατάστασης. Στον Άρη δεν υπάρχει μέση οδός. Η θεοποίηση από την απομυθοποίηση είναι… ένα τσιγάρο δρόμος.

Βέβαια αυτός ο Άρης, αυτή η ομάδα που δεν θυμίζει σε τίποτα το περσινό ομοιογενές σύνολο με την άρτια λειτουργία των γραμμών, την ασφυκτική πίεση στον αντίπαλο και την ποδοσφαιρική εξυπνάδα (κανονικά) έχει 11 βαθμούς. Βρίσκεται επίσης τρεις πίσω από τον πρωτοπόρο Ολυμπιακό, έναν πάνω από τον Παναθηναϊκό κι έχει δύο λιγότερους από τις υπόλοιπες ομάδες που πλαισιώνουν τους Πειραιώτες. Δηλαδή, στο απογοητευτικό ξεκίνημά του (όπως αναφέρεται) ΚΑΝΟΝΙΚΑ είναι τρεις βαθμούς μακριά από την κορυφή. Δεν χρυσώνεται κανένα χάπι, είναι η (ποδοσφαιρική) αλήθεια.

Πώς αντιλαμβάνεσαι ότι παίζεις με πίεση;

Όταν η πίεση δεν είναι δημιουργική, είναι ο χειρότερος συνοδοιπόρος που μπορείς να βρεις. Γιατί σε οδηγεί στον φόβο και ο τελευταίος σε μοιραία λάθη, σαν αυτό που έκανε ο Χαβιέρ Ματίγια στη μοναδική φάση της Λαμίας στο δεύτερο ημίχρονο. Ο Ισπανός δεν είναι το τρεχαντίρι στο γήπεδο, δεν είναι αυτός που θα κάνει την εξαιρετική κάθετη πάσα, συνήθως όμως δεν κάνει και τέτοια λάθη στη μεσαία γραμμή. Προσωπικά, διαφωνώ ότι τα πήγε καλά το δίδυμο στον άξονα.

Πίεση είναι επίσης οι αντιδράσεις της ομάδας με αριθμητικό μειονέκτημα σε καταστάσεις που έδειχνε ότι πνιγόταν σε μια κουταλιά νερό. Όταν η σκέψη επικεντρώνεται στο «να μην κάνω λάθος», είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα το κάνεις. Κι έτσι, δίχως να υπήρχε κίνδυνος, υπήρξαν (μικρά) διαστήματα όπου η μεσοαμυντική γραμμή κλειδώθηκε στο δωμάτιο του πανικού. Πίεση είναι να έχεις αριθμητικό πλεονέκτημα στον χώρο σου και να γυρνάς την μπάλα πίσω στον τερματοφύλακα άνευ λόγω και αιτίας, επειδή βλέπεις τον αντίπαλό σου να ξεκινά σπριντ από απόσταση 20 μέτρων. Πίεση είναι εν τέλει να είσαι σε κατάσταση επίθεσης και αντί να φορτώνεις την περιοχή ή να κάνεις κίνηση στον χώρο, να στέκεσαι στάσιμος φοβούμενος ότι η μπάλα μπορεί να χαθεί και θα πρέπει να τρέξεις να καλύψεις. Σα να μην πιστεύεις ότι μπορεί να βγει κάτι καλό. Αυτό έγινε τουλάχιστον 7-8 φορές στη Λαμία.

Φάρμακο είναι μόνο οι νίκες

Σαν κι αυτή στη Λαμία. Σάμπως οι υπόλοιποι που κέρδισαν παιχνίδια έπαιξαν φανταστική μπάλα; Πόσες ομάδες (εκτός έδρας) νομιμοποιούνται να πουν ότι κατέθεσαν πειστήρια ποιότητας και πήραν παιχνίδια; Όλες είχαν τον τρόπο να κερδίσουν, αυτόν χρειάζεται και ο Άρης. Πέρυσι, η ομάδα πραγματοποίησε την εντυπωσιακή πορεία στον πρώτο γύρο του Πρωταθλήματος γιατί μετά από ένα σημείο είχε πιστέψει τόσο έντονα στον εαυτό της, σε σημείο που ένιωθε ότι ήταν καλύτερη απ’ όλες τις άλλες. Με σεβασμό απέναντι σε όλους, δίχως ποδοσφαιρική αφέλεια. Γι’ αυτό απορρόφησε και τον κακό Γενάρη που βίωσε. Το ίδιο χρειάζεται και τώρα. Στην κατάσταση που βρίσκεται, με την αμφιβολία να έχει μπολιάσει στα εσώψυχά της, αυτό που χρειάζεται είναι (δεύτερο) σκαλί για να πατήσει.

Γιατί έτσι ο Μπρούνο Γκάμα θα γίνει πιο δημιουργικός και ουσιαστικός στο παιχνίδι του, ο Αμπουμπακάρ Καμαρά θα πατήσει (επιτέλους) στην περιοχή γιατί δεν θα χρειάζεται να είναι συνεχώς εκτός του «κουτιού» για να νιώθει ότι συμμετέχει, ενδεχομένως να παρασυρθεί και ο Ματέο Γκαρσία. Εξαιρείται ο Μπερτόγλιο γιατί θύμισε κάτι από τον ποδοσφαιριστή της περσινής χρονιάς.

Για παράδειγμα, στη Λαμία ο Άρης ήταν πιο δημιουργικός σε σχέση με άλλα παιχνίδια. Ο Φακούντο Μπερτόγλιο είχε δύο ουσιαστικές στιγμές, μία έκανε ο Ντάνιελ Μαντσίνι, ο Μπρούνο Γκάμα «σκόνταψε» στην καταπληκτική απόκρουση του Γκαραβέλη και μια άλλη καλή συνεργασία (μεταξύ Ματέο Γκαρσία και Ιτούρμπε) δεν κατέληξε σε τελική προσπάθεια. Τόσες ευκαιρίες δεν είχαν οι «κίτρινοι» με τον Απόλλωνα Σμύρνης.

Εν τέλει, στο σημείο που βρίσκεται (και) ο Άρης κυριαρχεί το ρητό «μάζευε κι ας είναι ρώγες» διότι μια ομάδα που θέλει να διαδραματίσει πρωταγωνιστικό ρόλο θα πρέπει να κερδίζεις ακόμη κι όταν δεν είναι καλή, όπως στη Λαμία.

Υγ: Εμπεριείχε αγωνιστικό κόστος ο αποκλεισμός των Λούκας Σάσα, Γιοχάν Μπεναλουάν από την αποστολή ενός κρίσιμου αγώνα, ειδικά αυτός του πρώτου, προφανώς όμως ήταν μια απόφαση που έπρεπε να παρθεί γιατί είχαν εξαντληθεί τα όρια ανοχής. Ο Άκης Μάντζιος δεν είναι προπονητής των ακραίων αποφάσεων, ομοίως και ο Θόδωρος Καρυπίδης ως ο άνθρωπος που αποφασίζει. Όταν όμως διαπιστώνεται ότι «κλονίζεται» η τάξη, τα μέτρα πρέπει να είναι δραστικά.

Υγ1: Ο Ελευθεριάδης δεν είχε πρόθεση να χτυπήσει τον Ντάνιελ Σούντγκρεν, εκτίμησε λανθασμένα τη φάση κι ευτυχώς δεν προκάλεσε σοβαρό τραυματισμό (άθελά του, επαναλαμβάνω) στον Σουηδό. Το να φτάνουμε στο σημείο αμφισβήτησης της απόφασης του διαιτητή γι' αυτή την κόκκινη κάρτα, ξεπερνάει κάθε λογική.

@Photo credits: Intime, Eurokinissi