Η ακεραιότητα χαρακτήρα παράλληλα με τον ρομαντισμό και την ειλικρίνεια ήταν τα τρία βασικά στοιχεία της προσωπικότητας του Γιάννη Μιχαλήτσου. Ενός ανθρώπου ο οποίος έφυγε πρόωρα από τη ζωή, θύμα της επιθετικής μορφής της επάρατης νόσου του καρκίνου. Η ασθένεια εμφανίστηκε πριν από περίπου ενάμιση χρόνο, σε καλπάζουσα μορφή, σε σημείο που ένας τόσο ζωντανός και αθλητικός οργανισμός σαν αυτός του Γιάννη δεν κατάφερε να «νικήσει». Η επιδείνωση της υγείας ήταν αναπόφευκτη κι αυτό που σημείωσε ο Γιάννης Βένος στο αποχαιρετιστήριο μήνυμά προς τον άλλοτε συμπαίκτη και καλό φίλο του εμπεριείχε όλη την αλήθεια. Όλοι ήξεραν, όλοι περίμεναν, απλά ήλπιζαν ότι θα καθυστερούσε.

Μέσα σε αυτούς που ήλπιζαν ήταν και ο Άγγελος Χαριστέας του οποίου η σχέση με τον Γιάννη Μιχαλήτσο ήταν στενή από τα μέσα της δεκαετίας του ’90. Η δε παραδοχή «του οφείλω ότι μ’ έκανε ποδοσφαιριστή», δεν ήταν μια απλή δήλωση αλλά όλη η αλήθεια για την πορεία του Πρωταθλητή Ευρώπης και μάλιστα είχε κυριολεξία. Η ιστορία της μεταγραφής του στον Άρη είχε καταγραφεί από τον ίδιο τον άλλοτε ποδοσφαιριστή μιας και ο Γιάννης Μιχαλήτσος ουδέποτε υπήρξε άνθρωπος ο οποίος διαφήμιζε ή περηφανευόταν για τα κατορθώματά του. Γιατί ο Χαριστέας ήταν ένα από αυτά. Σε συνέντευξη που παραχώρησε πρόσφατα στους Betarades, ο Χαριστέας «ομολόγησε» τη στενή σχέση του με τον Μιχαλήτσο και το ότι για τον ίδιο ήταν σαν μέντορας.

Ο τελευταίος τον είχε δει σ’ έναν αγώνα της μικτής Σερρών καθώς η λατρεία του για το ποδόσφαιρο – παράλληλα με την ευθύνη του scouting – τον οδηγούσε σε όλα τα… ξερά της ελληνικής γης για τον εντοπισμό ταλέντων αλλά και την απόκτηση γνώσης για την επόμενη μέρα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Εκεί τον είδε για πρώτη φορά, εντυπωσιάστηκε από τις ικανότητές του λογαριάζοντας φυσικά και το νεαρό της ηλικίας του. Ήταν… δεν ήταν 16 ετών. Ο Μιχαλήτσος είχε μια μοναδική ικανότητα στην αξιολόγηση των ποδοσφαιριστών και στην πραγματικότητα του περνούσε από κόσκινο. Στην πραγματικότητα, είχε το μάτι και την ικανότητα να διακρίνει πολλά περισσότερα απ’ όσα άλλοι.

«Μικρέ, εσένα σε θέλω στον Άρη. Θα σου τηλεφωνήσω για να έρθεις να δοκιμαστείς», είπε στον τότε αμούστακο Άγγελο ο οποίος πέταξε από τη χαρά του αν και χρειάστηκε χρόνο για να το πιστέψει. «Τις ημέρες που μεσολάβησαν μέχρι το τηλεφώνημα, φρόντιζα να παίζω κοντά στο σπίτι μου με την ελπίδα ότι θα χτυπούσε το τηλέφωνο», παραδέχθηκε στην ίδια συνέντευξη. Ο λόγος του Μιχαλήτσου ήταν συμβόλαιο και πράγματι το τηλέφωνο χτύπησε σε μια εποχή όπου ήταν ελάχιστοι οι προνομιούχοι που είχαν συσκευές κινητής τηλεφωνίας. Τότε εξάλλου οι κινητές συσκευές ήταν σαν τα περιβόητα… ράκαλ του στρατού, με λαστιχένιες κεραίες.

Το ραντεβού προγραμματίστηκε, μεσοβδόμαδα, ένα μεσημέρι και καθώς ο Χαριστέας δεν είχε πει το παραμικρό στον πατέρα του, επιστράτευσε τον πρόθυμο θείο του για να τον πάει στη Θεσσαλονίκη. «Στα δοκιμαστικά, νομίζω ότι έβαλα 10-12 γκολ», θυμήθηκε. Η μεταγραφή του στον Άρη ήταν δεδομένη καθώς ο Μιχαλήτσος τον πλησίασε και του δεσμεύτηκε λέγοντάς του ότι… «δεν υπάρχει περίπτωση να μην παίξεις στον Άρη», αλλά το πρόβλημα ήταν αλλού. Ο Άγγελος δεν είχε πει κουβέντα στον πατέρα του κι όταν εξήγησε τι είχε συμβεί, πήγε πακέτο με τον Μιχαλήτσο στο Στρυμωνικό Σερρών. Ο Μιχαλήτσος απέφυγε τις υπερβολές, είπε όμως την αλήθεια και την εκτίμηση ότι τα προσόντα του 16χρονου σε συνδυασμό με τη δίψα του για ποδόσφαιρο θα μπορούσαν να τον οδηγήσουν σε λαμπρή καριέρα.

Στα χρόνια που ακολούθησαν δεν ήρθε απλά η επιβεβαίωσή, αλλά ο απόλυτος θρίαμβος του. Ο Άγγελος Χαριστέας έκανε σπουδαία καριέρα ενώ εκείνη η μεταγραφή του στη Βέρντερ Βρέμης για τουλάχιστον δύο δεκαετίες ήταν η ακριβότερη στην ιστορία του Άρη. Γι’ αυτόν τον λόγο ο Χαριστέας είπε χθες (12/10) αλλά και σήμερα, στο περιθώριο της κηδείας, ότι… «ο Γιάννης Μιχαλήτσος ήταν ο μέντοράς μου. Αυτός μ’ έκανε ποδοσφαιριστή, του χρωστάω πολλά και ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε αυτούς που μας βοήθησαν».