Όχι, αυτή δεν είναι «Εθνική Μυκόνου»!

Όπως έλεγα με την αφορμή της εικόνας που έδειξε η Εθνική Ομάδα απέναντι στο Βέλγιο, μου έχει λείψει πολύ η παρουσία της Εθνικής Ομάδας σε μια μεγάλη διοργάνωση και με πονάει πολύ που αυτό συμβαίνει όχι επειδή δεν έχουμε ποιότητα στις επόμενες γενιές ποδοσφαιριστών από αυτές που έδωσαν για τελευταία φορά το παρών, το 2014, σε ένα μεγάλο τουρνουά αλλά επειδή δεν έχουμε όλα τα υπόλοιπα, που είναι τα βασικά: στρατηγική, αποτελεσματικό σχέδιο και οργάνωση. Εξετάζοντας από αυτό το πρίσμα την εικόνα που παρουσίασε η Ελλάδα στα δύο τελευταία φιλικά της παιχνίδια πριν από τους τελικούς που την περιμένουν τον Σεπτέμβριο απέναντι σε Κόσοβο και Σουηδία, σχηματίζω την αίσθηση ότι αυτό που συμβαίνει τον τελευταίο καιρό στην Εθνική μοιάζει πιο ολοκληρωμένο από ποτέ στη διάρκεια των τελευταίων ετών.

Καταρχάς, το κλίμα. Το ομαδικό πνεύμα και η καλή σχέση των ποδοσφαιριστών με τον προπονητή αναδύεται μέσα από κάθε δημόσια τοποθέτηση των παικτών, όπως και μέσα από τις εικόνες που δημιουργούν με την συμπεριφορά τους σε προπονήσεις και παιχνίδια.

Κι ύστερα εξετάζεις το σχέδιο, την στρατηγική. Ο Τζον Φαν’τ Σχιπ μας μιλούσε αρκετό καιρό για το “πρότζεκτ Κατάρ”. Κι όταν έφτασε στην φάση της υλοποίησής του είδαμε ότι η ομάδα που παρουσίασε, ανεξάρτητα από τις σωστές επιλογές ή αυτές που δεν τον δικαίωσαν, έχει μια συγκεκριμένη αγωνιστική ταυτότητα. Είναι μια ομάδα που προσπαθεί να κρατά πολύ χρόνο την μπάλα στην κατοχή της, να είναι το ίδιο δημιουργική με τον αντίπαλό της και να βάζει ένταση στο παιχνίδι της. Μια ομάδα.

Τα στοιχεία αυτά η Εθνική τα “κουβάλησε” και στα φιλικά παιχνίδια της, μολονότι επρόκειτο για το τέλος της σεζόν. Σύμφωνα με τα στοιχεία του Wyscout, δεν κατάφερε να παίξει σε υψηλότερο τέμπο συγκριτικά με τον μέσο όρο της (17.5) στα παιχνίδια με το Βέλγιο (16.6) και την Νορβηγία (16.4), αλλά ποιος θα μπορούσε να το απαιτεί αυτό τον Ιούνιο μετά από την σεζόν του covid σε φιλικά παιχνίδια; Σε αυτά τα ματς η Εθνική δημιούργησε λιγότερες οργανωμένες επιθέσεις (16 με το Βέλγιο - 16 με την Νορβηγία) συγκριτικά με τον μέσο όρο της (27) και είχε χαμηλότερο συντελεστή ολοκλήρωσης των οργανωμένων επιθέσεων με τελική προσπάθεια. Όμως το όνομα του πρώτου αντιπάλου και η κατάσταση παιχνιδιού στο β’ ημίχρονο απέναντι στον δεύτερο αντίπαλο “δικαιολογούν” την χαμηλή παραγωγή επικίνδυνων επιθέσεων.

Σε δύο φιλικά παιχνίδια η Ελλάδα πέρασε τον μέσο όρο της στα ποσοστά των κερδισμένων μονομαχιών, ενώ απέναντι στον πιο ισχυρό αντίπαλο, το Βέλγιο, πέρασε κατά πολύ τον μέσο όρο της και στο ποσοστό των κερδισμένων αμυντικών μονομαχιών. Με άλλα λόγια, οι αριθμοί που βοηθούν στην ανάλυση της απόδοσής της έρχονται να πιστοποιήσουν αυτό που είδαμε με γυμνό μάτι: κατά το κλισέ, η Ελλάδα ήταν “σοβαρή”, “συγκεντρωμένη” σε αυτές τις πρόβες. Και επειδή αυτό έγινε σε ματς κατά τα οποία ο προπονητής έκανε αλλαγές σε πρόσωπα και διατάξεις, αυτή είναι μια ενθαρρυντική διαπίστωση.

Δεν είναι πολύ μακριά πίσω μας η εικόνα της Εθνικής που είχε επιτρέψει στους haters και αυτούς που μιλούν με ισοπεδωτικούς χαρακτηρισμούς να την βαφτίσουν “Εθνική Μυκόνου”. Γι’ αυτό και έχει νόημα κανείς να στέκεται σήμερα με ικανοποίηση μπροστά στην διαπίστωση ότι στον καιρό του Φαν’τ Σχιπ οι ποδοσφαιριστές δεν δίνουν ποτέ την εντύπωση ότι κάνουν “αγγαρεία” και συμμετέχουν “αναγκαστικά” στην Εθνική Ομάδα. Η ανθεκτικότητα που έδειξε η Εθνική στο ματς με το Βέλγιο, και η στάση της όταν δοκιμαζόταν κατά τη διάρκεια του β’ ημιχρόνου με την Νορβηγία είναι πολύ ενθαρρυντικά σημάδια, που δεν έχουν καμιά σχέση με την “Εθνική Μυκόνου”.

Και έπειτα υπάρχει και το κομμάτι της οργάνωσης. Σε αυτό η Εθνική εξακολουθεί να πονά, αλλά έχει καλύψει ένα μέρος των ελλειμμάτων του παρελθόντος. Από την ημέρα που εξελέγη ο Θοδωρής Ζαγοράκης στην θέση του προέδρου της, η Ομοσπονδία έχει αλλάξει πρόσωπο στα μάτια και τη συνείδηση των ποδοσφαιριστών. Φυσικά η Ομοσπονδία απέχει πολύ ακόμη από την εποχή που θα μπορεί να ισχυριστεί ότι αντιμετωπίζει τους διεθνείς όπως αντιμετώπιζε η ομοσπονδία τους ποδοσφαιριστές από το 2001 έως το 2012, αλλά κάνει κάποια βήματα προς αυτή την κατεύθυνση. Και αν παραμείνει στη θέση του προέδρου της ΕΠΟ ο Ζαγοράκης είναι βέβαιο ότι θα κάνει περισσότερα βήματα. Και η οργάνωση επηρεάζει πολύ την νοοτροπία όλων όταν βρίσκονται στην Εθνική Ομάδα - από τον προπονητή και τους συνεργάτες του μέχρι τον τελευταίο υπάλληλο και συνεργάτη και φυσικά τους ποδοσφαιριστές.

Δεν τα έκανε όλα καλά η Εθνική σε αυτά τα δύο φιλικά. Φανέρωσε αδυναμίες, και κάποιες από αυτές είναι επαναλαμβανόμενες, όπως η αδυναμία της να κάνει μια λειτουργική επιλογή για την κορυφή της επίθεσης. Όμως εκτός από πολλά ατομικά οφέλη (Μασούρας, Ανδρούτσος, Τζαβέλλας, Βλαχοδήμος, Γαλανόπουλος) είχε σημαντικά συλλογικά οφέλη, και κυρίως ένα: τη συλλογική συνείδηση και το ομαδικό πνεύμα. Στα ποσταρίσματα των ποδοσφαιριστών μετά από τα παιχνίδια κανείς εύκολα διακρίνει την συλλογική κουλτούρα και την επιθυμία διάκρισης με την Εθνική Ομάδα. Κοιτάζοντας όσα ποστάρουν οι ποδοσφαιριστές μένεις με την εντύπωση ότι τους “πονάει”, με την καλή έννοια, που θα βλέπουν από την τηλεόραση το Euro. Αυτή είναι η καλύτερη υπόσχεση που μπορούσαν να μας δώσουν, με την εικόνα τους στα δύο φιλικά, ενόψει των “τελικών” του Σεπτεμβρίου.

Έχω συνηθίσει τον ρόλο του “μοναχικού καβαλάρη” σε αυτή την επιλογή μου να δίνω με συνέπεια σημασία στην ζωή και την δράση, την απόδοση και την λειτουργία της Εθνικής Ομάδας. Εύχομαι το φθινόπωρο να αρχίσει και πάλι να αλλάζει αυτό, δηλαδή να αρχίσει η Εθνική να γίνεται ξανά της μόδας. Με άλλα λόγια, εύχομαι το βράδυ της 8ης Σεπτεμβρίου να μας βρει με σημαντικές πιθανότητες πρόκρισης στην τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου.