Ο Παναθηναϊκός αποκλείστηκε, αλλά κατάλαβε ότι μπορεί να γίνει καλύτερος

Το γνώριζε εκ των προτέρων ο Παναθηναϊκός ότι η αποστολή που είχε το βράδυ της Πέμπτης δεν ήταν καθόλου εύκολη. Δεν ήταν το φαβορί - ήταν το αουτσάιντερ, όπως άλλωστε ήταν εξαρχής, δηλαδή προτού ξεκινήσει το πρώτο του παιχνίδι με την Σλάβια Πράγας. Αν κανείς απομονώσει το αποτέλεσμα, δηλαδή τον αποκλεισμό και εστιάσει στο γεγονός ότι αυτή ήταν η πρώτη ευρωπαϊκή φορά αυτής της έκδοσης του Παναθηναϊκού, και μάλιστα στις αρχές του Αυγούστου, τότε στην μεγάλη εικόνα βλέπει μια ομάδα που έδωσε ακόμη ένα σημάδι προόδου. Ναι, δεν ήταν αρκετό για να του δώσει την πρόκριση ή έστω να του εξασφαλίσει την ευκαιρία της παράτασης, αλλά ο Παναθηναϊκός μπορεί να πει στον εαυτό του ότι έπαιξε, ότι “το έζησε”, απέναντι σε μια ομάδα με μεγαλύτερη ευρωπαϊκή εμπειρία από εκείνον στην διάρκεια των τελευταίων ετών.

Το αγωνιστικό πλάνο και η απόδοση του Παναθηναϊκού για περίπου 60’ λεπτά ήταν ένα δείγμα ομάδας που δουλεύει πολύ καλά. Ο Παναθηναϊκός ήταν προετοιμασμένος να διαχειριστεί την κατάσταση που θα διαμορφωνόταν στο τερέν στην περίπτωση που η Σλάβια επέλεγε και πάλι να βγάλει εκτός επιθετικής ανάπτυξης τον Ρούμπεν. Και παρόλο που είχε “εκτός παιχνιδιού” τον βασικότερο μοχλό ανάπτυξης της περσινής σεζόν και εκτός τερέν τον MVP της προηγούμενης σεζόν, τον Παλάσιος, ο Παναθηναϊκός βρήκε τον τρόπο, με πλάνο, να δημιουργήσει κλασσικές ευκαιρίες για να σκοράρει. Όσο και αν διάβαζε το παιχνίδι του η Σλάβια και προσαρμοζόταν, όπως έκανε αντιμετωπίζοντας το πρότυπο επιθετικής ανάπτυξης με τις ποιοτικές πάσες του Μάγκνουσον, ο Παναθηναϊκός παρουσίαζε νέες ρουτίνες επιθετικής ανάπτυξης και κατάφερνε να εκμεταλλευτεί όσες αδυναμίες διάβαζε στο παιχνίδι της αντιπάλου του. Και έτσι έφτασε μέχρι το 1-0, νωρίς, και δημιούργησε τη συνθήκη για να φτάσει στο 2-0 και την παράταση.

Δεν έχει μόνο μια απάντηση η “γιατί δεν τα κατάφερε να φτάσει κοντά στο δεύτερο γκολ;” ερώτηση. Τη μία πτυχή την έδωσε ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς αμέσως μετά τη λήξη του παιχνιδιού: η αλλαγή του σχηματισμού με την είσοδο του Ιωαννίδη δεν βοήθησε τον Παναθηναϊκό να βρει αποτελεσματικούς τρόπους επιθετικής ανάπτυξης. Τον έκανε βιαστικό στην επιθετική ανάπτυξη και τελικά εύκολα αντιμετωπίσιμο. Η δεύτερη είναι σχετική με τις φυσικές δυνάμεις. Μια ομάδα που έπαιξε σε υψηλό ρυθμό και με μεγάλη ένταση όλο το πρώτο ημίχρονο, άρχισε να μένει από δυνάμεις στα μισά του β’ ημιχρόνου. Η τρίτη είναι σχετική με το έλλειμα σε επίγνωση: μια ομάδα που δεν έπαιζε στην Ευρώπη, είναι μια ομάδα που δεν είναι μαθημένη να διαχειρίζεται τέτοιες καταστάσεις. Ο Παναθηναϊκός προσπάθησε να διαχειριστεί με ψυχραιμία την κατάσταση μετά το 1-0, αλλά όσο πλησίαζε η λήξη του παιχνιδιού ο εκνευρισμός μαζί με την κόπωση αλλοίωσαν την αγωνιστική συμπεριφορά του.

Στη δεδομένη στιγμή, με το 2-0 του πρώτου αγώνα, την απουσία του Παλάσιος, την κατάσταση στην οποία βρίσκονταν παίκτες που είχαν ταλαιπωρηθεί οργανικά και είχαν χάσει προπονήσεις, απέναντι σε μια ποιοτική και έμπειρη ομάδα, ο Παναθηναϊκός δεν θα μπορούσε να είχε κάνει πολύ περισσότερα. Η σύγκριση της απόδοσής του στο πρώτο ματς με την απόδοση που είχε στο δεύτερο φωνάζει ότι ο Παναθηναϊκός σημείωσε πρόοδο. Προφανώς αυτό δεν είναι αρκετό για να θρέψει ψυχικά τον Παναθηναϊκό και τον κόσμο του. Ο προπονητής και οι ποδοσφαιριστές όμως γνωρίζουν ότι αυτό που έδειξαν στην Λεωφόρο ήταν καλό σημάδι για την δυναμική που μπορεί να δημιουργήσει ο Παναθηναϊκός στο πρωτάθλημα. Και προφανώς αυτό δεν είναι λίγο.