Ενας παλιός φίλος δείχνει στις ελληνικές ομάδες ότι “γίνεται” να μεγαλώσουν

Το έχω σημειώσει στο παρελθόν, η εμπειρία της στενής παρατήρησης και ανάλυσης των επιλογών που έκανε ως επικεφαλής μιας ποδοσφαιρικής επένδυσης ο Ντάνιελ Λίβι στον καιρό που ήλεγχε, ανάμεσα σε άλλες ομάδες, την ΑΕΚ δεν επέτρεπε στον παρατηρητή να εκτιμήσει τίποτε άλλο από το ότι θα σπάσει τα μούτρα του στην Τότεναμ. Ολο αυτό που συμβαίνει στη διάρκεια της τελευταίας 4ετίας, δηλαδή το γεγονός ότι στα χέρια του 56χρονου μάνατζερ η Τότεναμ διαρκώς μεγαλώνει τον ποδοσφαιρικό και επιχειρηματικό κυβισμό της και φτάνει, σήμερα, να βάζει από κάτω τις άλλες ομάδες του Λονδίνου και να ... συνηθίζει στη ζωή στο Champions League μοιάζει κάτι παραπάνω από επίτευγμα για τον Λίβι. Μοιάζει με θαύμα. Δεν είναι μια απλή συζήτηση η ανάλυση όσων έχει κάνει ο Λίβι στη διάρκεια των τελευταίων περίπου 17 ετών, που διοικεί την Τότεναμ. Αυτό όμως που εμφανίζει η Τότεναμ στο τερέν στη διάρκεια των τελευταίων 4 ετών φέρει φαρδιά – πλατιά την υπογραφή του προπονητή της. Κι επειδή η επιλογή του Μαουρίτσιο Ποκετίνο ήταν δική του επιλογή, ο Λίβι έχει σήμερα αγοράσει το δικαίωμα να κυκλοφορεί στα σαλόνια του Λονδίνου με το καμάρι ότι η επιλογή που έκανε το 2014, κι ενώ είχε παρακολουθήσει μόλις για μία σεζόν τον Ποκετίνο, στην Σαουθάμπτον, ήταν ένα σημείο καμπής στη σύγχρονη ιστορία του κλαμπ· μια επιλογή που της άλλαξε, της Τότεναμ τη μοίρα.

Το απόγευμα της Κυριακής η Τότεναμ νίκησε στο Stamford Bridge την Τσέλσι, σε ένα ματς – τελικό για το Champions League. Πήγε και νίκησε στην έδρα της αντιπάλου, η οποία καιγόταν για τη νίκη. Πήγε και νίκησε ισιώνοντας ένα ματς που της στράβωσε στο 30'ο λεπτό, όταν βρέθηκε να χάνει 1-0. “Γύρισε” ένα παιχνίδι απέναντι στους Πρωταθλητές Αγγλίας, δηλαδή απέναντι σε έναν αντίπαλο με πολύ πιο έμπειρους και ψημένους στον πρωταθλητισμό ποδοσφαιριστές. Εκανε την τρίτη σερί νίκη της μετά το σοκ του αποκλεισμού, με τον τρόπο που ήρθε, από την Γιουβέντους στο Champions League και μάλιστα σε τρίτο σερί εκτός έδρας παιχνίδι. Το έκανε χωρίς να έχει στο τερέν τον πιο σημαντικό ποδοσφαιριστή της, τον Χάρι Κέιν. Και το έκανε με τον τρόπο της. Βρήκε το κουράγιο να επιστρέψει στο παιχνίδι και να κυριαρχήσει στο β' ημίχρονο, να επιβάλει τον τρόπο της και να δημιουργήσει τις στιγμές της για να επικρατήσει.

Αν βασιζόταν κανείς στους αριθμούς, τους βαθμούς, την βαθμολογική θέση στο πρωτάθλημα θα έμενε με την εντύπωση ότι η Τότεναμ δεν προοδεύει φέτος, ότι μένει στάσιμη ή και υποχωρεί, ειδικά στην Premier League. Η πραγματικότητα όμως είναι άλλη: για πρώτη φορά στον καιρό του Ποκετίνο κατάφερε να συνδυάσει τον πρωταθλητισμό με μια αξιόλογη πορεία στο Champions League. Για πρώτη φορά στη ζωή της εξασφαλίζει τρίτη σερί παρουσία σε φάση των ομίλων του Champions League. Κι όλα αυτά τα συνδυάζει με την δημιουργία υπεραξιών, δηλαδή μέσα από την ανάδειξη μιας σειράς ποδοσφαιριστών που απέκτησε σε νεαρή ηλικία, με παίκτες που σήμερα αξίζουν πολύ περισσότερα από όσα επένδυσε πάνω τους το club. Κι όλα αυτά τα επιτυγχάνει μακριά από την έδρα της.

Αυτό που κάνει η Τότεναμ με τον Ποκετίνο στη διάρκεια της τελευταίας 4ετίας θα έπρεπε να διδάσκεται σε σχολή διοίκησης ποδοσφαίρου ως υπόδειγμα στρατηγικής και υλοποίησης σχεδίου για την ανάπτυξη ενός club. Αυτή τη δουλειά οι υπόλοιποι του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου θα έπρεπε να την μελετούν διότι είναι μια καθαρή και αειθαλής απόδειξη ότι “γίνεται” να τα καταφέρεις με λιγότερα χρήματα από τους ανταγωνιστές σου και μάλιστα με δημιουργικό, όχι με καταστροφικό ποδόσφαιρο. Για να το πετύχει όλο αυτό ο Ποκετίνο και η Τότεναμ δεν θα ήταν αρκετή η ατομική ποιότητα. Τέτοια κυκλοφορεί σε όλες τις μεγάλες ομάδες της Αγγλίας. Ο Ποκετίνο και ο Λίβι πόνταραν πάνω στην ιδέα να συλλέξουν νεαρούς ποδοσφαιριστές και να τους εκπαιδεύσουν, να τους προετοιμάσουν για υπερβάσεις. Κι ο Ποκετίνο δεν τους βελτίωσε απλώς, ούτε έμεινε στην προσπάθεια να εκπαιδεύσει και να βελτιώσει την ομαδική τεχνική και το αγωνιστικό σχέδιο της Τότεναμ. Τα έκανε όλα αυτά, αλλά τα συνδύασε και με την δουλειά που έκανε στην ψυχική και πνευματική καλλιέργεια των ποδοσφαιριστών του προκειμένου να χτίσει νοοτροπία νικητή σε ένα περιβάλλον του οποίου οι προηγούμενες παραστάσεις και επιρροές δεν βοηθούσαν.

Δεν θα τα κατάφερνε αλλιώς ο Ποκετίνο, αν αφοσιωνόταν στην επίπεδη προσπάθεια της βελτίωσης της ατομικής ή της ομαδικής τεχνικής. Δεν θα τα κατάφερνε αν εκπαίδευε την ομάδα του μόνο για να προσαρμόζεται αυτή στο παιχνίδι του αντιπάλου, αν δεν την έπειθε να μπαίνει σε οποιοδήποτε γήπεδο με την πίστη ότι είναι αρκετή για να επιβάλει το παιχνίδι της και να επικρατήσει με το παιχνίδι της. Δεν θα τα κατάφερνε αν δεν πίστευε ότι μπορεί να πετύχει με την Τότεναμ μεγαλύτερους στόχους από αυτούς που είχε συνηθίσει το club να επιτυγχάνει.

Αυτή η κουβέντα βρίσκει επιβεβαίωση και στο φετινό ελληνικό πρωτάθλημα. Οι δύο καλύτερες ομάδες της Superleague είναι αυτές των οποίων οι προπονητές εργάστηκαν με πίστη ότι μπορούν να πετύχουν μεγαλύτερα πράγματα από αυτά που είχαν συνηθίσει οι ομάδες που παρέλαβαν να επιτυγχάνουν. Ο Μανόλο Χιμένεθ και ο Ραζβάν Λουτσέσκου πέτυχαν φέτος με την ΑΕΚ και τον ΠΑΟΚ καλύτερα πράγματα από αυτά που επιτύγχαναν οι ομάδες τους στο χθες, καλύτερα πράγματα ακόμη και από αυτά που προσδοκούσαν οι διοικήσεις των συλλόγων όταν αποφάσιζαν να τους προσλάβουν, περισσότερα από αυτά που περίμεναν οι οπαδοί των δύο ομάδων. Για να το επιτύχουν και οι δύο επηρέασαν την νοοτροπία και τις παγιωμένες αντιλήψεις ποδοσφαιριστών, τα στερεότυπα των παικτών σχετικά με τα όρια των δυνατοτήτων της ομάδας. Στα χέρια των προπονητών μια σειρά από ποδοσφαιριστές έδειξαν καλύτερο πρόσωπο από το προηγούμενο. Δεν γίνεται αλλιώς μια ομάδα να επιτύχει στο τερέν μεγαλύτερα πράγματα από αυτά που θα επιτύγχανε αν τα γκολ τα πετύχαιναν τα μπάτζετ.

Δεν είναι καθόλου απλό να μιμηθείς τη δουλειά του Ποκετίνο, ακόμη και αν κάνεις copy & paste τις προπονήσεις του και αντιγράψεις το game plan του, ή υιοθετήσεις τον δημόσιο λόγο του. Ο Αργεντινός έχει καταφέρει να εμπνεύσει μια γενιά ποδοσφαιριστών, τους οποίους καθοδηγεί χάρη στην υποστήριξη και την εμπιστοσύνη της διοίκησης. Και όλο αυτό που παρακολουθούμε τώρα από την Τότεναμ συμβαίνει επειδή η διοίκηση διατήρησε τον κορμό, στο μεγαλύτερο μέρος του. Ανάμεσα στο ευκαιριακό κέρδος ενός “ξεπουλήματος” και την προοπτική να αλλάξει το αγωνιστικό μέγεθος του συλλόγου του, ο Λίβι επέλεξε το δεύτερο. Και τώρα, χάρη σε αυτή την επιλογή, την οποία “δικαίωσε” ο Ποκετίνο, η Τότεναμ ετοιμάζεται να μπει το καλοκαίρι στο καινούργιο της γήπεδο με εξασφαλισμένη παρουσία στην φάση των ομίλων του επόμενου Champions League και με μια γενιά ποδοσφαιριστών που της επιτρέπει να συνδυάσει τις ακριβές πωλήσεις με την διατήρηση της δυναμικής, εφόσον ο μάνατζερ κάνει εύστοχες επιλογές στην αντικατάσταση όποιου επιλέξει να πουλήσει, αν πουλήσει.

Είναι μια πολύ ωραία, μια σχεδόν φανταστική ιστορία αυτή της Τότεναμ, κι ας μην προβάλλεται πολύ, επειδή ο σύλλογος δεν είναι όσο δημοφιλής ή “της μόδας” όσο οι υπόλοιποι της Αγγλίας. Είναι μια ιστορία που εμπνέει όλους τους “λιγότερο εύπορους” του τόπου τους, όλες τις ομάδες που ζουν στη σκιά άλλων και οραματίζονται να τις προσπεράσουν, όλους όσους οραματίζονται να συνδυάσουν τον πρωταθλητισμό με την επιχειρηματική ανάπτυξη και την εταιρική υγεία. Μια ιστορία που αποδεικνύει ότι συχνά στο ποδόσφαιρο την διαφορά την κάνουν οι ψυχές και τα μυαλά, όπως και τα πόδια, και πάντως όχι μόνο τα χρήματα.