#Mένουμε_Σπίτι

«Να πάρουμε βαθμούς για το ελληνικό ποδόσφαιρο». Είναι μια συνηθισμένη, χιλιοειπωμένη και χιλιογραμμένη ατάκα. Την έχουν πει παίκτες, την έχουν πει προπονητές, την έχουν πει/γράψει δημοσιογράφοι, την έχουν πει οι φίλαθλοι στις περίφημες μεταμεσονύκτιες «εκπομπές λόγου». Όμως κάποιες βραδιές σαν αυτή της Πέμπτης είναι εύλογο το ερώτημα που χωρίς... κόπο βγαίνει από τα χείλη όλων: «Για ποιον λόγο τελικά να θέλουμε να μαζέψουμε βαθμούς και να βγάλουμε ομάδες;».

Οι κληρώσεις για τον ΟΦΗ και για τον Άρη ήταν κάτι παραπάνω από ιδανικές. Λουκούμι που γράφαμε όλοι κι εκείνες τις μέρες των κληρώσεων. Οι Κρητικοί στην μεγάλη επιστροφή τους μετά από μια 20ετία στα ευρωπαϊκά σαλόνια κληρώθηκαν σε νοκ άουτ ματς στο «Γεντί Κουλέ» και με αντίπαλο μια ομάδα από το κυπριακό πρωτάθλημα. Σίγουρα ο Απόλλωνας Λεμεσού κουβαλούσε μεγαλύτερη εμπειρία από την ομάδα του Σίμου, αλλά το ξαναλέμε δεν ήρθε από την Αγγλία, την Πορτογαλία, την Γαλλία, το Βέλγιο, την Ολλανδία. Ήρθε από την Κύπρο. Από την άλλη πλευρά ο Άρης, που το δικό του κάζο είναι ακόμη μεγαλύτερο.

Ομάδα... άγραφτη στον ευρωπαϊκό χάρτη, πρωτάρα και μάλιστα στο «αήττητο Κλεάνθης Βικελίδης». Από την πρώτη στιγμή που την ακούσαμε ως ανέκδοτο την αντιμετωπίσαμε (σ.σ το Κόλος βλέπετε) και ήταν απολύτως λογικό. Τι φόβο θα μπορούσε να προκαλέσει η εκπρόσωπος ενός ουκρανικού χωριού 1600 ψυχών; Τελικά το μάθαμε και ειδικά στον Άρη το έμαθαν με τον πλέον σκληρό τρόπο. Αποκλεισμός - ντροπή, αποκλεισμός - ζημιά, αποκλεισμός που με το... καλημέρα της σεζόν την κάνει εξαιρετικά δύσκολη. Άλλωστε ήδη από την ώρα που ο Ένινγκ ακόμη έκανε δηλώσεις στην Nova είχαν «ανέβει» ρεπορτάζ σχετικά με το αμφίβολο μέλλον.

Το ταμείο της βραδιάς φυσικά είναι μείον, με τις δύο ήττες - αποκλεισμούς. Όσο κι αν δεν έχουμε πια σοβαρούς λόγους να νιώθουμε περήφανοι για το ελληνικό ποδόσφαιρο, τέτοιο σενάριο για το βράδυ της 17ης Σεπτεμβρίου δύσκολα μπορούσαμε να φανταστούμε. Όμως τελικά ίσως κι αυτό δεν έπρεπε να μας κάνει εντύπωση. Σε «Κλ. Βικελίδης» και «Γεντί Κουλέ» είδαμε δύο εντελώς απροετοίμαστες ομάδες και αγωνιστικά και πνευματικά. Πράγμα ανεπίτρεπτο όταν εδώ και μήνες γνώριζαν γι' αυτά τα σημαντικά ραντεβού του Europa League.

Η ομάδα του Σίμου είχε στείλει τα... SMS προβληματισμού από το περασμένο Σάββατο κόντρα στον Παναιτωλικό. Ίδια εικόνα και με τους Κύπριους. Χωρίς καθαρό πλάνο, χωρίς σοβαρή ανάπτυξη, με ανύπαρκτα άκρα μια ομάδα χωρίς κινδύνους. Στην πρεμιέρα του πρωταθλήματος έκανε μια φάση και ισοφάρισε, με τον Απόλλωνα πάει μία φάση, αλλά δεν είχε ίδια τύχη. Οι Κρητικοί δέχθηκαν γκολ σχεδόν με την σέντρα της επανάληψης.

Είχαν μπροστά τους ένα ημίχρονο, αλλά δεν είχαν την παραμικρή αντίδραση και σοβαρή φάση να... σώσουν την παρτίδα. Αλλά και στον Άρη τα πράγματα δεν ήταν καλύτερα. Ναι, οι κίτρινοι σαφώς είχαν περισσότερες φάσεις, έπαιζαν άλλωστε και με υποδεέστερο αντίπαλο, αλλά και πάλι το πρόσημο είναι το ίδιο. Αρνητικό. Ακόμη κι όταν ισοφάρισαν με την γκολάρα του Γκάμα και είχαν χρόνο για την ανατροπή, δεν είχαν την ψυχολογία, αλλά και το αγωνιστικό πλάνο να το πετύχουν.

Η άμυνα και ο Κουέστα... πρόδωσαν δις όλη την ομάδα. Τόσο το πρώτο, όσο και το δέυτερο γκολ της Κόλος είναι μια πληθώρα λαθών που κυρίως συναντά κανείς σε αγώνες μικρότερων κατηγοριών.

Εν κατακλείδι: Ο ΟΦΗ θα τον ξεπεράσει πιο εύκολα τον αποκλεισμό, αφού ίσως να αρκεστεί στις... δάφνες της παρουσίας σε ευρωπαϊκή διοργάνωση μετά από 20 χρόνια. Για τον Άρη η «μαχαιριά» από τους Ουκρανούς και... αίμα θα βγάλει και πληγές θα αφήσει τις επόμενες εβδομάδες, μήνες, ίσως και όλη την χρονιά. Άλλωστε αυτά τα ματς, αυτή την εποχή σε σημαδεύουν και σου αλλάζουν όλο το πλάνο. Ενίοτε και τον προπονητή.

Για το ελληνικό ποδόσφαιρο απλά ταιριάζουν οι στίχοι του ποιητή Μανόλη Αναγνωστάκη «Δεν έφταιγεν ο ίδιος, τόσος ήτανε». Τόσοι είμαστε... Ας το καταλάβουμε και ας μην ζητάμε «εισιτήρια».