Να περάσει ο επόμενος...

Αφού γράψω για ακόμα μια φορά αυτό που έχει ειπωθεί κατά κόρον το τελευταίο δεκαπενθήμερο, ότι δηλαδή είναι δύσκολο ίσως και άδικο να κρίνει κάποιος τον Κάρλος Κορμπεράν, υπό τις συνθήκες που καλείται να παρατάξει την ομάδα του στο γήπεδο και με παίκτες αρκετοί εκ των οποίων δεν γνωρίζουν αν θα είναι την επόμενη ημέρα στον Ολυμπιακό, να πω απλά ότι...η ζωή είναι άδικη.

Δεν έχω λόγο να διαφωνήσω με τα ρεπορτάζ που λένε ότι ο Βαγγέλης Μαρινάκης δεν σκέφτεται να αντικαταστήσει τον Ισπανό. Αλλά αυτό δεν σημαίνει και τίποτα για να είμαι ειλικρινής.

Είναι σαφές ότι οι συνθήκες, άρα και η οπτική επί των θεμάτων στην ομάδα, μεταβάλλονται τάχιστα. Σε σημείο που να έχει αλλάξει δραστικά από τα τέλη Ιουλίου και μετά, όλο το πλάνο για τον Ολυμπιακό της περιόδου 2022-23.

Να σημειώσω εδώ ότι δεν ασπάζομαι την αισιοδοξία όσων βλέπουν και προοπτική σε βάθος χρόνου στις κινήσεις που γίνονται αυτή τη στιγμή. Για εμένα είναι σαφέστατα προσθήκες για να σωθεί η σεζόν και να μη χαθεί η ευκαιρία που δημιουργείται, με δύο ομάδες στα προκριματικά του Champions League την επόμενη περίοδο. Δεν είναι παράλογο οι επενδύσεις που γίνονται τώρα να ψάξουν απόσβεση του καλοκαίρι του 2023. Το παράλογο είναι ότι δεν έγιναν το καλοκαίρι του 2022, αλλά μη σας κουράζω με αυτά που ήδη γνωρίζετε.

Επιστρέφουμε στην...αδικία, με την επεξήγηση ότι ο Κορμπεράν μπορεί να δεί σύντομα την πόρτα της εξόδου και αυτό να είναι όντως άδικο. Είναι δεν είναι όμως δεν θα το μάθουμε ποτέ.

Γιατί στα μάτια μου η παραμονή του στον πάγκο του Ολυμπιακού θα είναι θαύμα. Και εξηγώ:

• Δεν είναι φυσιολογικό η ομάδα επί των ημερών του, μετά τα θετικά πρώτα δείγματα που έδωσε, στην επιθετική λειτουργία της και τη διαθεσή της, να εμφανίζεται κατώτερη των προσδοκιών όσο περνάει ο καιρός. Αν μου πείτε ότι ο Ολυμπιακός ήταν κυριαρχικός με τον Βόλο στο Καραϊσκάκης, θα σας πω ότι το αυτονόητο ακούγεται σαν ανέκδοτο όταν δεν κερδίζεις.

• Ασφαλώς και (ο Κορμπεράν) πήρε ομάδα της οποίας την καλοκαιρινή προετοιμασία επιμελήθηκε άλλο τεχνικός και έχει πολλές δικαιολογίες. 'Οταν όμως στο 60λεπτο του αγώνα με τη Φράϊμπουργκ οι παίκτες του παρουσιάζονται στο γήπεδο σα να κάνουν κάποιου είδους λευκής απεργίας, τότε είναι σαφές ότι δεν έχει καταφέρει να τους πείσει ότι δεν υπάρχει τίποτα άλλο για αυτούς, τούτη την περίοδο από το να παίξουν με το μαχαίρι στα δόντια. Ότι και να λέμε η έμπνευση και η πνευματική προετοιμασία είναι τεράστιο μέρος της δουλειάς της προπονητικής ομάδας.

• Ασφαλώς και είναι ντροπή για το όνομα του Ολυμπιακού αυτό το χάλι που (και) οι παίκτες παρουσίασαν, απέναντι σε μια εξαιρετική αυτή την περίοδο γερμανική ομάδα, αλλά όχι με όνομα που θα σε κάνει να...κατουριέσαι στην πιθανότητα να επιτεθείς. Η ευθύνη τους είναι τεράστια, αλλά ποιος και τι τους δίνει κίνητρο;

• Συγχωρέστε με αλλά είναι όλη η εικόνα του Κορμπεράν, από τη γλώσσα του σώματος μέχρι το ύφος του στις δηλώσεις που δείχνει ότι είναι σε μια κατάσταση στην οποία δεν εμπιστεύεται ούτε τις δυνατοτητές του. Και για να μην τον αδικώ (κι άλλο) δεν ξέρω τι είχε στο μυαλό του, όσον αφορά το υλικό της ομάδας, όταν ήρθε στον Πειραιά, τι βιώνει τώρα και πόσο συμμετέχει στις αποφάσεις.

Με όλα τα παραπάνω να βαραίνουν, ο Ολυμπιακός πάει στη Θεσσαλονίκη για να παίξει με τον αγριεμένο πλέον Αρη που καίγεται, έχει το δεκαπενθήμερο της διακοπής να δουλέψει (χωρίς διεθνείς) και μέχρι τις 22 Οκτωβρίου, έχει τα ευρωπαϊκά ματς (μέσα έξω) με Καραμπάκ και Ατρόμητο (μέσα), ΟΦΗ (έξω), ΠΑΟΚ (μέσα), Παναιτωλικό (έξω) για το πρωτάθλημα. Που υπάρχει απόλυτη σιγουριά για το τρίποντο;

Το καλό όταν βρίσκεις πάτο, είναι ότι υπάρχει το κλισέ που λέει ότι πατάς για να πάρεις ώθηση να ανέβεις. Το κακό είναι, πως όταν δείχνεις μηδενική ενέργεια το πιθανότερο είναι να σκάψεις και τον πάτο και να κολλήσεις εκεί. Ο Ολυμπιακός που μπαίνει μέσα στο γήπεδο αυτή την περίοδο δεν δείχνει να έχει δυνάμεις για ώθηση.

Είναι σίγουρο ότι το μοναδικό πλάνο που υπάρχει μετά τις μεταγραφές (λογικά ολοκληρώθηκαν) είναι να φτάσει η ομάδα στη μεγάλη διακοπή, λόγω Μουντιάλ, με τις μικρότερες δυνατές απώλειες και εκεί να γίνει ομάδα το άθροισμα παικτών που υπάρχει αυτή τη στιγμή.

Αν εν τω μεταξύ μπει στο παιχνίδι και η δύναμη της προσωπικότητας Μαρσέλο, Χάμες και δώσουν τις λύσεις (που ακούγεται ότι μπορούν) οι Μπαγκαμπού και Σαμασέκου ενδέχεται αυτές οι απώλειες να είναι διαχειρίσιμες στη συνέχεια. Όλα αυτά είναι “αν” και αφορούν παίκτες που δεν έχουμε δει στο γήπεδο με τα ερυθρόλευκα. Και πάλι οι πιθανότητες δεν είναι υπέρ του Ολυμπιακού αυτή τη στιγμή. Αφήστε που δεν ξέρουμε πότε θα μπουν στο παιχνίδι οι δύο πρώτοι και σε τι κατάσταση θα είναι μέχρι να βρουν αγωνιστικό ρυθμό.

Όλα μαύρα λοιπόν; Ας πούμε ότι είναι γκρι. Και σίγουρα δεν θα αποκτήσουν, ντε και καλά, πιο αισιόδοξη απόχρωση αν έρθει άλλος προπονητής. Αλλά όπως είπαμε η ζωή είναι άδικη και οι προπονητές, σε όλα τα ομαδικά αθλήματα, είναι πάντα οι πρώτοι που αδικούνται, μακράν των υπολοίπων. Αυτή τη στιγμή ο Ολυμπιακός ζει σε παράλληλα σύμπαντα. Ένα των μεταγραφών και ένα άλλο μέσα στο γήπεδο. Για να κινηθεί η διαδικαδία ώστε να συναντήσει το ένα το άλλο και να γίνει ομάδα ο Ολυμπιακός απαιτείται ένας συνδετικός κρίκος, με ισχυρή προσωπικότητα για να εμπνεύσει τους παίκτες του.

Αν όλα αυτά συμβούν με τον Κάρλος Κορμπεράν τότε πιστεύω ότι ο Ολυμπιακός θα έχει βρει προπονητή για τα επόμενα δέκα χρόνια. Και δεν κάνω πλάκα. Πλάκα είναι μέχρι στιγμής όλη διαδικασία σχεδιασμού στην καλύτερη και πιο επιτυχημένη -κατά τεκμήριο- ελληνική ομάδα.