Αν ο ΠΑΟΚ δεν κάνει ότι και το 2017… πάει το’ χασε!

Ο ΠΑΟΚ αποκλείστηκε (ακόμη χειρότερα, έμεινε έξω από μια ομάδα που την περνούσε 231 θέσεις στο club ranging της UEFA, με τον ίδιο στο Νο63 και τη Λέφσκι στο… μακρινό Νο294) για 100% μη πω 110% αγωνιστικούς λόγους.

Αποκλείστηκε, επειδή εμφάνισε αυτή την εποχή μια απελπιστικά χαμηλού επιπέδου ομάδα. Όχι επειδή δεν είχε λεφτά. Από τον περασμένο Ιανουάριο μέχρι τώρα έχει ξοδέψει 9-10 εκατομμύρια ευρώ για μεταγραφές. Αποκλείστηκε, επειδή δεν υπήρξε η γνώση, όταν αποφάσισε να υπηρετήσει ένα διαφορετικό πλάνο, να στελεχώσει το ρόστερ με νέα φρέσκα πρόσωπα. Με νέους ποδοσφαιριστές, πνευματικά (όχι μόνον παικτικά) ανέτοιμους, δίχως το υπόβαθρο, να είναι ποδοσφαιριστές ΠΑΟΚ.

Είναι μία συζήτηση, γιατί ο ΠΑΟΚ έφτασε να έχει τη συγκεκριμένη επιλογή στη διαμόρφωση του ρόστερ. Εκεί, χωρεί η αναδρομή στο παρελθόν. Σε όσους ήρθαν και σε όσους δεν ήρθαν. Είναι, όμως, μία άλλη συζήτηση γιατί, με τη συγκεκριμένη οικονομική δυνατότητα, ο ΠΑΟΚ έφτιαξε σ’ αυτό το διάστημα της καλοκαιρινής προετοιμασίας ένα τόσο κακό σύνολο. Γιατί, απέναντι στη Λέφσκι είδαμε μια κάκιστη αγωνιστικά ομάδα. Εντελώς ροκανισμένη, από στηρίγματα εμπειρίας. Ετοιμόρροπη. Με ακατάλληλη στη ροή των δύο αγώνων καθοδήγηση από τον πάγκο, μια ομάδα που απλά κρατούσε την μπάλα στα πόδια της και δεν ήξερε τι να την κάνει…

Ρίχνοντας μια γρήγορη ματιά στο club ranging της τελευταίας πενταετίας η Λέφσκι έχει πάρει μόλις 3.900 βαθμούς, με υψηλότερη οικονομική δυνατότητα; Σε καμία περίπτωση. Εδώ, λοιπόν, δεν βγαίνει άκρη με αναδρομές στο παρελθόν. Εδώ, είναι σαφής η ευθύνη όσων επάνδρωσαν τον ΠΑΟΚ 2022-23, όσων πιθανότατα υποτίμησαν τον κίνδυνο του αποκλεισμού, όσων τη δούλεψαν, όσων την έκαναν να παίζει μόνον τόσο. Πόσο; Οσο για να βάζει ένα γκολ από κόντρα στη μεσαία γραμμή, να έχει τέσσερις τελικές, σε συνθήκες που γνώριζε ότι χρειαζόταν το λιγότερο τρία γκολ. Ακριβέστερα, να μη κάνει φάση για να βάλει γκολ. Πώς να επιβιώσουν και πως να περάσουν;

Το ματς με τη Λέφσκι ήταν ένα κανονικό (ποδοσφαιρικό) μαρτύριο της σταγόνας. Το οποίο οδηγούσε, αυθόρμητα, σε συμπόνια από ένα κομμάτι του γηπέδου, σε αναθεματισμούς από ένα άλλο, αφήστε που το μεγαλύτερο κομμάτι κοιτούσε αμήχανα στο υπερπέραν. Ούτε στον χειρότερο εχθρό σου.

Ο αποκλεισμός είναι η μοναδική πιθανότητα για «κάτι άλλο» από ένα πασάλειμμα και μοίρασμα των ευθυνών. Για όλο αυτό δεν μπορεί να ευθύνεται πχ. μόνο ο Ζοσέ Μπότο. Έχουν και άλλοι ευθύνες. Ο ΠΑΟΚτσής, ναι, φύσει αντέχει πολλά. Θ’ αντέξει, προφανώς, άλλον έναν αποκλεισμό, όπως συνέβη άλλες τρεις φορές από την ημέρα που ανέλαβε ο Ιβάν Σαββίδης. Η πρώτη το καλοκαίρι του 2012 (Ραπίντ), η δεύτερη το καλοκαίρι του 2017 (Έστερσουντ) και η τρίτη το καλοκαίρι αμέσως μετά την κατάκτηση του νταμπλ (Σλόβαν Μπρατισλάβας). Δεν είναι εύκολο, δεν είναι σίγουρο, απλώς αν είναι κάτι να γίνει, μόνον έτσι υπάρχει περίπτωση να γίνει. Δίχως αφορισμούς, με ανθρώπους που θα επιμείνουν να υπερασπιστούν το πλάνο που έχει εκπονηθεί και το κυριότερο με ανθρώπους που δε θα πηδήξουν απ’ το καράβι.

Ότι, ακριβώς, έγινε το καλοκαίρι του ντροπιαστικού αποκλεισμού στο ψαροχώρι της Σουηδίας από την Έστερσουντ. Συμφωνώ και επαυξάνω μ’ όσους λένε ότι ίσως, το νούμερο-ένα αγκάθι στο επόμενο πρωινό του αποκλεισμού είναι, το που θα παίζει ο ΠΑΟΚ. Δεν εννοώ, σε ποιο γήπεδο ή ποια διοργάνωση. Εννοώ, το ένα παιχνίδι την εβδομάδα. Η διαχείριση του σε μια αλλόκοτη, λόγω Μουντιάλ, σεζόν είναι το πρώτο στοίχημα, που θα πρέπει να κερδίσει ο Λουτσέσκου. Έχει μπροστά του μέχρι την πρεμιέρα του πρωταθλήματος τρεις εβδομάδες για να κοιτάξει κατάματα την αλήθεια, να ηρεμήσει, να δει με ρεαλισμό, μια ποδοσφαιρική χρονιά όχι των 56 αγώνων, αλλά μια σεζόν με πάνω-κάτω 40-42 αγώνες.

Τα επόμενα πρέπει να τα κερδίσουν ο Ιβάν Σαββίδης, η διοίκηση και ο Ζοσέ Μπότο. Όλοι μαζί. Το νούμερο-δύο στοίχημα έχει να κάνει με τον ιδιοκτήτη. Όπως πείστηκε πριν από πέντε χρόνια και έφερε την επομένη του αποκλεισμού από την Έστερσουντ, πληρώνοντας αδρά τους Μαουρίσιο και Βιεϊρίνια, έχοντας κλείσει (και ανακοινώσει εν ώρα αγώνα, ας μη το ξεχνάμε αυτό...) τον υγιή Καντουρί, φτάνοντας να δημιουργήσει μια ομάδα που κατέκτησε στο γήπεδο το πρωτάθλημα και το έχασε στις δικαστικές αίθουσες, στο τέλος πήρε κι ένα κύπελλο. Η ζωή, κυλώντας, αργότερα μας επιφύλασσε κι άλλα. Μια κλιμακωτή εξοικείωση με την ανατροπή των αυτονόητων.

Τότε, η κατάσταση αποδείχθηκε πως ήταν διαχειρίσιμη απ’ όλους, έστω κι αν χρειάστηκε να δοθεί χρόνος και πολλές ανισόρροπες εμφανίσεις μέχρι να δέσει ως σύνολο κάπου αρχές Δεκέμβρη. Το έκανε και πέτυχε. Το ζητούμενο είναι αν μπορεί να το επαναλάβει με πρώτο - πρώτο τον ιδιοκτήτη και ακολούθως όλα τα στελέχη του.

ΥΓ: Ασφαλώς και πρέπει να γίνουν προσθαφαιρέσεις στο ρόστερ του ΠΑΟΚ. Είναι απαίτηση δεν είναι απλά μια επιθυμία. Δεν ξέρω τώρα, αν θα επιχειρηθεί μια προσπάθεια επιστροφής στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με την Τίγκρες για τον Γιέφερσον Σοτέλδο, το σίγουρο είναι, κάνει μπαμ από… χιλιόμετρα, ότι αυτή την στιγμή δεν υπάρχει μισός παίκτης ικανός στο να παίξει ένας εναντίον ενός. Να κάνει τη διαφορά σε ροή αγώνα όταν μια ομάδα, όπως η Λέφσκι, κατορθώνει επί 90 λεπτά και σε απομονώνει στα άκρα. Κι επιτέλους να φέρει αυτό το «δεκάρι», που επί δύο χρόνια (τέσσερις μεταγραφικές περιόδου) ψάχνει και δεν μπορεί να το βρει και να το ντύσει στα ασπρόμαυρα.

ΥΓ1: Καλός και χρυσός ο Ντάγκλας Αουγκούστο, ωστόσο ο Βραζιλιάνος αποδεδειγμένα, πλέον, δεν έχει το ποδοσφαιρικό υπόβαθρο να υποστηρίξει τα όποια προσόντα απέκτησε παίζοντας μπάλα στις φαβέλες του Ρίο ντε Τζανέιρο. Ο πλέον αδιάφορος παίκτης στα 180 λεπτά των δύο αναμετρήσεων με τη Λέφσκι. Ας πάει στην ευχή της Παναγίας, ας φύγει, ας γίνει… Εμίρης στην ομάδα του Δώνη, ας κάνει ότι αγαπά και θέλει. Για τον ΠΑΟΚ δεν κάνει και δεν μπορεί το παλικάρι. Στην ίδια κατηγορία μπαίνει, βεβαίως-βεβαίως, κι ο Γιάσμιν Κούρτιτς. Ο Σλοβένος πραγματικά έχει κουράσει τους πάντες με την συμπεριφορά του. Αν δε θέλει να παίξει, χίλιες φορές να μην παίξει, ας πάρει μια απόφαση που θα είναι προς το συμφέρον όλων, του ίδιου, του κλαμπ, του κόσμου.

ΥΓ2: Ο ΠΑΟΚ έκανε «εγκλήματα» στο θέμα του σέντερ φορ. Το πλήρωσε. Στις 29 Ιουνίου η «ασπρόμαυρη» διαρροή «έλεγε» ότι Λουτσέσκου και Μπότο κράτησαν τον φευγάτο Τσόλακ. Το επόμενο πρωινό έγραψα στο Gazzetta για «το καυτό θέμα του σέντερ φορ και το ρίσκο του ΠΑΟΚ». Την ίδια μέρα, λίγες ώρες αργότερα, ο Ρουμάνος δήλωνε στην Ολλανδία, «αν φύγει ο Τσόλακ θα υπάρξει πρόβλημα», ένα μπάχαλο. Ο Ρουμάνος ήξερε πολύ καλά, ότι δεν είχε άπλετο χρόνο μπροστά του και πως οι διοργανώσεις του καλοκαιριού, όπως αυτή στο Europa Conference League, γενικώς, είναι 50% ποιότητα με συνοχή (από πέρσι) και 50% fitness. Κι όμως ο ΠΑΟΚ άφησε τον Τσόλακ να φύγει και αν’ αυτού έφερε έναν εντελώς ανέτοιμο επιθετικό για αντικαταστάτη του (Μπράντον Τόμας) και ένα παιδί 18 ετών απ’ τις παραλίες, με την απαίτηση να σηκώσει στις πλάτες (Κούτσιας) το βάρος δύο επίσημων ευρωπαϊκών αγώνων.

Για να το κλείσουμε, δεν ξέρω αν οι «ασπρόμαυροι» έχουν ως προτεραιότητα την απόκτηση κι άλλου επιθετικού, αυτό που όλοι βλέπουν είναι πως έχει ανάγκη από ποιοτικούς παίκτες, τουλάχιστον, τρεις, έναν για κάθε θέση στο γήπεδο.