Gareth, mate, είναι ο Τζέιντον Σάντσο δεν είναι ο Νικόλας ο Χρηστίδης

Από την πρεμιέρα του EURO μέχρι το τελευταίο πέναλτι του τελικού, η Ιταλία απέδειξε ότι ήταν η καλύτερη ομάδα και κατέκτησε δίκαια τον τίτλο. Θα μπορούσε όμως πολύ εύκολα να τον χάσει από την Αγγλία, λόγω momentum, λόγω Γουέμπλεϊ, λόγω του γκολ που δέχτηκε πριν συμπληρωθούν τρία λεπτά στον τελικό.

Τελικά οφείλει εν πολλοίς την επιτυχία της στον απίθανο Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ και τις εξωφρενικές επιλογές του όχι μόνο στην αναμέτρηση της 11ης Ιουλίου 2021, αλλά ουσιαστικά σε όλη τη διάρκεια της διοργάνωσης.

Ο προπονητής από το Γουότφορντ επέλεξε 100% συνειδητά να αγνοήσει το γεγονός ότι αυτή η εθνική Αγγλίας ξεχείλιζε από ταλέντο, ποιότητα και ενθθουσιασμό. Κοιτάζεις τον πάγκο και σε πιάνει σύγκρυο: Σάντσο, Ράσφορντ, Φόντεν, Γκρίλις. Λες «δεν γίνεται να μην έχουν πρωταγωνιστήσει στο EURO τέτοιοι παικταράδες». Κοιτάς στο γήπεδο και βλέπεις δεξί εξτρέμ τον Τρίπιερ και αλλαγή του τον Σάκα, όχι τον Ζουλού, έναν πιτσιρικά της Άρσεναλ που το επίπεδό του απέχει ακόμα μίλια από όσους προαναφέραμε. Ξαναλές «δεν μπορεί, κάτι θα έχει δει ο άνθρωπος». Βάζει τον Σάντσο με την Ουκρανία και η Αγγλία πετάει φωτιές, τον ξαναστέλνει στον πάγκο στον ημιτελικό που κρίθηκε από το (μη) πέναλτι στον Στέρλινγκ.

Και φτάσαμε στον τελικό της 11ης Ιουλίου όπου ο Σάουθγκεϊτ σηκώνει για αλλαγή τον Ράσφορντ και τον Σάντσο στο 118', στο λεπτό δηλαδή που είχε μπει ο Νίκος Χριστίδης στο ματς ΑΕΚ-ΚΠΡ τον Μάρτιο του 1977. Ήταν ειδικός στα πέναλτι, «σπεσιαλίστας» που λέγαμε παλιά, πήρε τη θέση του Λάκη Στεργιούδα και οδήγησε την ΑΕΚ στους «4» του κυπέλλου UEFA. Όμως αγαπητέ Γκάρεθ, mate, αν μου επιτρέπεις αυτήν την φιλική προσφώνηση, ο Σάντσο δεν είναι ο Νικόλας ο Χρηστίδης. Είναι παίκτης των 100 εκατομμυρίων κι αν προστεθεί κι η αξία του Ράσφορντ πλησιάζουμε τα 200. Δεν είναι «πεναλτάκηδες». Δεν παίζουμε Subbuteo όπου υπήρχαν ειδικά παικτάκια για τα κόρνερ και τα (αρ)άουτ. Να έκανε ο Γκερντ Πρόκοπ με τον Αθηναϊκό το 1991 να το δικαιολογήσουμε. Να βάλει, παραδείγματος χάριν, τον Μπούτζουκα αντί του Χατζηαγγελή ή τον Ζώταλη αντί του Καπουράνη στο 120΄ γιατί είναι καλύτεροι εκτελεστές. Όμως οι «λόρδοι» λύγισαν στην παράταση και αποκλείστηκαν από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.

Στο EURO 2020 είναι αδιανόητο να αποπειράται κανείς να αξιοποιήσει ποδοσφαιριστές όπως ο «Ρας» και ο Σάντσο με τον συγκεκριμένο τρόπο. Οκ, είναι θεμιτό να σκέφτεσαι να στηριχτείς στις καλές εκτελέσεις πέναλτι που διαθέτουν οι δύο συμπαίκτες –πλέον- στη Γιουνάιτεντ. Κάνε, όμως το αυτονόητο! Δώσε τους (τουλάχιστον) 10 λεπτά στο γήπεδο να ζεσταθούν, να πάρουν ρυθμό, να «ανεβάσουν» αδρεναλίνη. Μην τους σηκώνεις στο 118΄ που λόγω ασυνεννοησίας με τον 4ο διαιτητή, έγινε 120 με αποτέλεσμα να προλάβουν να μπουν μεν, να μην ακουμπήσουν τη μπάλα δε. Στείλ' τους, εν ανάγκη, εσπευσμένα στο προθερμαντήριο να ρίξουν μερικά σουτ στον τοίχο. Πώς επέτρεψες να συμβεί το εντελώς παράδοξο και πρωτάκουστο: η πρώτη επαφή ΔΥΟ ποδοσφαιριστών της ομάδας σου με τη μπάλα να είναι εκτέλεση πέναλτι σε τελικό Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος;

Τα ποδοσφαιρικά εγκλήματα πληρώνονται ακριβά. Η Αγγλία βρέθηκε τόσο κοντά σε ένα διεθνές τρόπαιο για πρώτη φορά μετά από 55 χρόνια. Έμελλε να πληρώσει τις ανεξήγητες εμπνεύσεις του προπονητή της, που φυσικά δεν είναι ο μόνος υπεύθυνος. Καλά, όλοι όσοι τον περιστοιχίζουν στον πάγκο, που είναι καμιά δεκαριά άτομα πλην των ποδοσφαιριστών, δεν είχαν ένσταση; Ένας δεν βρέθηκε να του μιλήσει; Τουλάχιστον να μην ξανακάνει «αλλαγή στην αλλαγή» στο 120, αφού μπορούσε να βγάλει οποιονδήποτε άλλον εκτός από τον Χέντερσον ο οποίος (συν τοις άλλοις) έχει τα «κάκαλα» να εκτελέσει και πέναλτι εφόσον χρειαζόταν.

Δεν έχει σημασία πια. Η ιστορία έγραψε ότι ο Σάουθγκεϊτ είχε τρεις εμπνεύσεις: να χρησιμοποιήσει ως «πεναλτάκηδες» και όχι ως σούπερ σταρ του παγκόσμιου ποδοσφαίρου τον Ράσφορντ και τον Σάντσο και ταυτόχρονα να εμπιστευτεί στον Σάκα το τελευταίο πέναλτι, λες και μιλάμε για τον Μαραντόνα. Και οι τρεις απέτυχαν, ο ένας μετά τον άλλον, διαγράφοντας το πλεονέκτημα που είχε αποκτήσει η Αγγλία μετά το «στοπ» του Πίκφορντ στον Ζορζίνιο. Στα αυτιά του Σάουθγκεϊτ ηχούσε τον μελαγχολικό δίστιχο: «It’s not coming home. You sent it to Rome».