Είναι απλό: αυτοί που διοικούν δεν παίρνουν χαμπάρι

Είναι δύο τα επίπεδα ανάγνωσης αυτού που συνέβη στην Εθνική Ομάδα. Θα ξεκινήσω από το πρώτο, το λιγότερο σημαντικό, αυτό που αφορά στην ιστορία των όσων συνέβησαν στο τερέν του ΟΑΚΑ το βράδυ της Τρίτης.

Ο Αλεξάντερ Καραπετιάν επιβεβαίωσε με τα λόγια του αυτό που διαπιστώναμε στο ΟΑΚΑ στην διάρκεια των πρώτων περίπου 20' αγωνιστικών λεπτών του παιχνιδιού. Εξήγησε το πώς συνέβη η Αρμενία να αιφνιδιάσει με το αγωνιστικό πλάνο της την Ελλάδα και να την πιάσει στον ύπνο. Ο προπονητής της Αρμενίας, ο Αρμέν Γκιουλμπουντάγκιαντς επέλεξε να στήσει την ομάδα του ψηλότερα στο τερέν συγκριτικά με τη στάση της στο παιχνίδι με την Φινλανδία. Είχε συμπεράνει ότι η επιλογή να αμυνθεί με βάθος και να κρατήσει πίσω την ομάδα του ήταν η κύρια αιτία για την ήττα από τους Φινλανδούς, είχε ενθαρρυνθεί από τη διαπίστωση ότι η Αρμενία ήταν πιο αποτελεσματική απέναντι στο Λιχτενστάιν, σε ένα ματς που είχε προσεγγίσει με μεγαλύτερο θάρρος και γι' αυτό είχε ανεβάσει ψηλότερα τις γραμμές της ομάδας του κατά την φάση της άμυνας, και κάπως έτσι οδηγήθηκε στην επιλογή να πιέσει ψηλότερα την Ελλάδα.

Ο Αγγελος Αναστασιάδης δεν το περίμενε αυτό. Το αγωνιστικό σχέδιό του είχε βασιστεί στην παραδοχή ότι η Αρμενία θα περιμένει την Ελλάδα στο τελευταίο 1/3 του τερέν, ή ότι, στα πιο θαρραλέα της, θα ασκήσει μεσαία πίεση, στο μεσαίο 1/3 του τερέν. Αυτή η σκέψη ήταν ο οδηγός στην επιλογή του σχηματισμού και – κυρίως αυτών – των παικτών που επέλεξε για το αρχικό σχήμα. Η Εθνική ήξερε τι θέλει να κάνει όταν θα έχει τη μπάλα στα πόδια, αλλά δεν είχε εκπαιδευτεί προκειμένου να εκτελέσει σωστά το αγωνιστικό σχέδιο. Οι Αρμένιοι πίεσαν ψηλά, με άμεσο πρέσινγκ έξω από την μεγάλη περιοχή της Ελλάδας σε κάθε απώλεια κατοχής, κι όλο αυτό έφερε τρία κλεψίματα σε διάστημα 8' λεπτών. Στο πρώτο (2') και στο δεύτερο (3') οι Αρμένοι αστόχησαν. Το τρίτο ήταν το φαρμακερό, έβαλε την Αρμενία μπροστά στο σκορ και μαζί έβαλε βούτυρο στο ψωμί του αγωνιστικού σχεδίου και της στρατηγικής του Γκιουλμπουντάγκιαντς.

Αυτός ο αιφνιδιασμός των Αρμένιων ανέδειξε τα ελληνικά προβλήματα. Ο τερματοφύλακας έμεινε κοντά στην εστία του και μακριά από την γραμμή της μεγάλης περιοχής του σε μια στιγμή που η άμυνά του είχε ανέβει ψηλά στο τερέν. Και επειδή δεν παίζει συχνά με τον Σιόβα, ο Βλαχοδήμος έκανε κακή συνεννόηση μαζί του, 0-1.

Το επόμενο “πούλημα” της μπάλας, στο 33'ο λεπτό, αποδείχθηκε καθοριστικό. Το λάθος ήταν μεγάλο, η μπάλα χάθηκε τη στιγμή που οι Ελληνες ανέβαιναν ψηλά στο τερέν, 0-2. Σε 33' λεπτά οι Αρμένοι είχαν κάνει 5 τελικές ενέργειες σε 7 επιθέσεις. Με δύο σουτ στον στόχο είχαν πανηγυρίσει δύο γκολ. Στο ίδιο διάστημα οι Ελληνες είχαν φτάσει σε 4 τελικές ενέργειες σε 17 επιθέσεις, με ένα σουτ στον στόχο. Η ιστορία ήδη είχε γράψει ότι η Αρμενία είχε πιάσει στον ύπνο την Ελλάδα και την είχε πετάξει στο έδαφος χρησιμοποιώντας μια παλιά ελληνική ποδοσφαιρική τέχνη, αυτή της Ελλάδας στην τελική φάση του Euro 2004.

Η δεύτερη συζήτηση αφορά όλα όσα συμβαίνουν στην Εθνική ομάδα στη διάρκεια των τελευταίων οκτώ μηνών, σε συνέχεια των όσων συμβαίνουν στη διάρκεια των τελευταίων περίπου 5 ετών, δηλαδή από τον Αύγουστο του 2014. Θεωρώ ότι δεν έχει νόημα να επαναλαμβάνομαι, και φυσικά χαίρομαι πολύ που τα γραπτά μένουν, για να αποκτούν μεγαλύτερη αξία λόγω της στιγμής που συντάχθηκαν. Στις 16 Οκτωβρίου 2018 και στις 25 Οκτωβρίου 2018.

Εδώ και εδώ λοιπόν είναι όσα σημείωνα σχετικά με τη ρίζα όλων των κακών που συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό, σε μια επανάληψη της ιστορίας της τελευταίας πενταετίας, δηλαδή των όσων έκαναν ο Σαρρής και ο Γκιρτζίκης. Η αρχή όλων των προβλημάτων της Εθνικής Ομάδας βρίσκεται στο καθεστώς λειτουργίας της. Στο γεγονός ότι αποφασίζουν άνθρωποι χωρίς γνώση και εμπειρία, χωρίς παραστάσεις, χωρίς καμία ουσιαστική τριβή με το πραγματικό ποδόσφαιρο. Περίπου 7 χρόνια πίσω άκουγα τον Φερνάντο Σάντος να εκρήγνυται, μετά από μια συνεδρίαση διοικητικού συμβουλίου της ΕΠΟ, κατά της οποίας τη διάρκεια είχε παρουσιάσει ένα μακροσκελές πλάνο ανάπτυξης των υποδομών της Εθνικής και είχε δει συμβούλους να μένουν με κλειστά μάτια, επειδή τους είχε πάρει ο ύπνος, με την εξής απορία: όταν η Πορτογαλία, η Ισπανία, η Ιταλία βρίσκουν νόημα να αναθέτουν το κομμάτι των εθνικών ομάδων σε μια διεύθυνση που λειτουργεί αυτόνομα (οι Πορτογάλοι έχουν δημιουργήσει θέση αντιπροέδρου της Ομοσπονδίας – απόλυτου υπεύθυνου για τις Εθνικές Ομάδες με πλήρη ελευθερία στη λήψη αποφάσεων), πώς γίνεται οι Ελληνες να τα αφήνουν τα θέματα των εθνικών ομάδων στην κρίση ερασιτεχνών παραγόντων και “πολιτικών” που δεν έχουν σχέση με την επιστήμη του ποδοσφαίρου; Φυσικά από τότε είχα εξηγήσει στον Πορτογάλο προπονητή ότι αυτό συμβαίνει επειδή αυτοί που τοποθετούν τους συμβούλους και τους προέδρους στην ομοσπονδία θέλουν – και – τον έλεγχο των εθνικών ομάδων για να δημιουργούν υπεραξίες και “ευπώλητους” ποδοσφαιριστές.

Το βράδυ της Τρίτης η κατάσταση έφτασε εκεί όπου ένας ποδοσφαιριστής με εμπειρία 10ετίας στην Εθνική Ομάδα, ο οποίος είναι αρχηγός και ουδέποτε – σε μια 15ετή καριέρα – δημιούργησε πρόβλημα σε μια σειρά από σημαντικούς προπονητές με τους οποίους συνεργάστηκε, έφτασε να πιστεύει ότι δεν υπάρχει διοίκηση και ουσιαστικά την υποκατέστησε με την “πρέπει να υπάρξουν εξελίξεις” κραυγή του και την επιλογή του να δημιουργήσει την πιθανότητα στον εαυτό του να είναι αυτό το τέλος του στην Εθνική.

Στα 31 του, στην Αρσεναλ, ο Σωκράτης Παπασταθόπουλος δεν έχει πολλά να κερδίσει από την Εθνική Ομάδα, με εξαίρεση την χαρά της παρουσίας σε μια τελική φάση διοργάνωσης. Ενας τυπικός επαγγελματίας ποδοσφαιριστής θα επέλεγε τη βολή του, δηλαδή ή να παραμείνει σιωπηλός και να παραμένει μέλος της Εθνικής ή να ανακοινώσει την απόσυρσή του χωρίς να γίνει δυσάρεστος. Εκείνος έκανε μια πολύ σκληρή επιλογή. Επέλεξε να βάλει τον εαυτό του στη θέση αυτού που πιέζει την ΕΠΟ να πάρει αποφάσεις. Για να το κάνει, προφανώς λειτουργεί με αγανάκτηση, επειδή τον νοιάζει και τον πονάει ο ξεπεσμός της Εθνικής. Και επειδή πιστεύει ότι αυτοί που διοικούν δεν παίρνουν χαμπάρι και συνεπώς δεν είχε άλλη επιλογή από αυτή που έκανε με όραμα το να προκαλέσει εξελίξεις. Ακριβώς αυτό, το τελευταίο, είναι όλο το νόημα του προβλήματος. Οτι αυτοί που διοικούν δεν παίρνουν χαμπάρι και ότι αυτό το νιώθουν οι ποδοσφαιριστές. Η Ιστορία της Εθνικής Ομάδας είναι γεμάτη από τέτοιες μικρές ιστορίες. Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Δυστυχώς. Κι αυτό συμβαίνει επειδή δεν διδασκόμαστε από την Ιστορία.