Για 6η φορά στην ιστορία της, πρώτη έπειτα από 14 ολόκληρα χρόνια, στη δεύτερη διαδοχική παρουσία της στον τελικό της κορυφαίας ευρωπαϊκής διασυλλογικής διοργάνωσης και με τον Γιούργκεν Κλοπ μπροστά στη χειρότερη επίδοση από προπονητή στην τελευταία ημέρα του θεσμού, η Λίβερπουλ κατάφερε ν' αναρριχηθεί στην κορυφή.

Το βράδυ του Σαββάτου, οι «κόκκινοι» επιβλήθηκαν 2-0 της Τότεναμ σε έναν τελικό που δεν θυμάται ο κόσμος ως ένα συναρπαστικό παιχνίδι, αλλά δεδομένα θα μείνει στη μνήμη όλων για την επιτυχία του συλλόγου του Μέρσεϊσαϊντ, τον συμπαθή σε όλους, Γιούργκεν Κλοπ, αλλά και την παρθενική παρουσία της Τότεναμ.

Ποια, όμως, ήταν τα στοιχεία που ξεχώρισαν στον φετινό τελικό;

Η εμπειρία και η ωριμότητα της Λίβερπουλ

Αν η Λίβερπουλ δεν παρουσίαζε αυτά τα στοιχεία στον δεύτερο διαδοχικό τελικό της στο Champions League, τότε πραγματικά θα υπήρχε πρόβλημα. Ωστόσο, τουλάχιστον σε ένα παιχνίδι όπου δικαίως είχε τον τίτλο του φαβορί και απέναντί της μια ομάδα που για πρώτη φορά στην ιστορία της βρέθηκε σε τέτοιο επίπεδο, η νέα Πρωταθλήτρια Ευρώπης απέδειξε πως έμαθε πράγματα από πέρυσι. Έπειτα από τον χαμένο τελικό με τη Ρεάλ Μαδρίτης και τις ιδιαιτερότητες του αγώνα στο Κίεβο, οι «κόκκινοι» του Κλοπ έκαναν σωστά και αποτελεσματικά τα πράγματα που χρειάζονταν στον αγωνιστικό χώρο. Με καίριες επεμβάσεις των παικτών και δη των αμυντικών στις... υποψίες ευκαιριών της Τότεναμ στο πρώτο κομμάτι του ματς και με πολύ πιο καθαρό μυαλό, ακόμα και σε μια αρκετά μέτρια βραδιά, η Λίβερπουλ έδειξε ότι είχε την εμπειρία και την ωριμότητα να διαχειριστεί το παιχνίδι στο Wanda Metropolitano.

Το ρίσκο του Ποτσετίνο δεν τον δικαίωσε

Ο Χάρι Κέιν απουσίαζε περίπου ένα δίμηνο έπειτα από τον τραυματισμό που είχε υποστεί στον αστράγαλο στον πρώτο προημιτελικό με τη Μάντσεστερ Σίτι και το βράδυ του Σαββάτου πήρε φανέλα βασικού στον τελικό της Μαδρίτης. Όλες τις ημέρες που προηγήθηκαν της μεγάλης αναμέτρησης γινόταν λόγος για την ετοιμότητα του Άγγλου στράικερ και την κατάσταση στην οποία βρισκόταν πνευματικά και αγωνιστικά, ο Μαουρίτσιο Ποτσετίνο πήρε το ρίσκο να τον ξεκινήσει αντί του Λούκας Μόουρα που είχε στείλει τα «σπιρούνια» στον τελικό και η επιλογή αυτή γύρισε μπούμερανγκ στον Αργεντινό προπονητή. Ο Φαν Ντάικ ήταν απροσπέλαστος, εξαφάνισε παντελώς τον Κέιν που δεν έκανε απολύτως τίποτα από αυτά που έχει αποδείξει ότι μπορεί να κάνει. Δεν ενέπνευσε τους συμπαίκτες του, δεν κινήθηκε αρκετά, δεν έψαξε χώρους, δεν κούρασε τους αντίπαλους αμυντικούς, δεν χώθηκε στα κενά που θα μπορούσε...

Η διαφορά του Άλισον με τον Κάριους

Πέρυσι, τέτοιες μέρες ο απόηχος του μεγάλου τελικού του Champions League για τη Λίβερπουλ είχε τον τραυματισμό του Μοχάμεντ Σαλάχ από τον Σέρχιο Ράμος και τα γκολ που δέχθηκε ο Κάριους. Για να μην αδικηθεί ο νυν τερματοφύλακας της Μπεσίκτας, αποδείχθηκε πως είχε υποστεί διάσειση από χτύπημα που δέχθηκε κι εκείνος από τον αρχηγό της Ρεάλ Μαδρίτης. Συνεπώς, είχε τεράστιο μερίδιο ευθύνης για τα δυο από τα τρία γκολ που δέχθηκε σ' εκείνο το παιχνίδι. Γκέλα και... σερβίρισμα της μπάλας στον Μπενζεμά, κακή εκτίμηση της πορείας της μπάλας στο τρομερό σουτ του Μπέιλ. Για το μόνο που δεν μπορεί να τον ψέξει κανείς, είναι το ανάποδο ψαλίδι του Ουαλού. Με κακές εξόδους, δίχως ψυχολογία, με πόδια που έτρεμαν, ο Κάριους σε καμία περίπτωση δεν μπορούσε να κάνει ό,σα έκανε ο Άλισον φέτος. Ο Βραζιλιάνος γκολκίπερ κράτησε όρθια τη Λίβερπουλ όταν χρειάστηκε και δεν είναι τυχαίο που με το σφύριγμα της λήξης όλοι έτρεξαν πάνω του για να πανηγυρίσουν. Όταν κλήθηκε να πάρει την κατάσταση στα χέρια του στο τελευταίο δεκάλεπτο, στην πίεση της Τότεναμ, ο Βραζιλιάνος αντέδρασε εξαιρετικά σε κάθε κίνδυνο για την εστία του. Ήταν σταθερότατος και με αυτό τον άνθρωπο στην εστία, είναι λογικό η τετράδα της άμυνας μπροστά του αλλά και όλοι οι ποδοσφαιριστές της ομάδας να αισθάνονται σιγουριά και να παίρνουν θάρρος.

Ο Κλοπ κατάλαβε νωρίς τα δικά του λάθη και άξιζε τον τίτλο

Τέσσερα χρόνια μετά την ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας της Λίβερπουλ, ο Γιούργκεν Κλοπ πανηγύρισε τον πρώτο του τίτλο ως προπονητής του συλλόγου του Μέρσεϊσαϊντ. Και το έκανε στο υψηλότερο επίπεδο, με την κατάκτηση του Champions League, δίνοντας το «παρών» σε δεύτερο διαδοχικό τελικό με την ομάδα, στην 4η φορά που διεκδίκησε τρόπαιο με τους «κόκκινους» (δυο φορές στ' αστέρια, μια στο Europa League και μια στο League Cup). Ο Γερμανός τεχνικός, δάκρυσε για την επιτυχία στην οποία κατάφερε να φτάσει με τη Λίβερπουλ, έχοντας δεθεί πλέον τρομερά με το κλαμπ, ενώ, δεν θα μπορούσε φυσικά να παραβλέψει το γεγονός πως πάλι όλοι ασχολούνταν με την αδυναμία του να... πιει το νερό κάθε φορά που έφτανε στην πηγή και διεκδικούσε τρόπαιο στην προπονητική του καριέρα. Αποθεώθηκε από τους ποδοσφαιριστές του που τον πετούσαν στον αέρα μπροστά στους οπαδούς κι εκείνος, στάθηκε και στις... καλύτερες διακοπές που θα κάνει φέτος η οικογένειά του. «Μέχρι και πέρυσι το καλοκαίρι μέναμε με το ασημένιο μετάλλιο, οι δικοί μου άνθρωποι υπέφεραν κάθε φορά που φτάναμε μέχρι τους τελικούς και τώρα αξίζουν αυτή τη χαρά» είπε. Όσο για το αγωνιστικό κομμάτι, στο πρώτο 15λεπτο του δευτέρου ημιχρόνου κι αφού.. δεν τράβαγε η κατάσταση με τους Φιρμίνο (που όπως ο Κέιν είχε επιστρέψει από τραυματισμό) και Βαϊνάλντουμ, τους άλλαξε με τους Οριγκί και Μίλνερ. Ο Βέλγος έδωσε γκολ, ο πολυμήχανος Άγγλος χαφ και μόνο με το πάθος με την εμπειρία του έδωσε άλλον αέρα (χάνοντας και μεγάλη ευκαιρία για σκοράρισμα) και ο Γερμανός τεχνικός αξίζει πέρα για πέρα τον θρίαμβο.

Η Τότεναμ δεν πήρε τίποτα από τους παίκτες που έπρεπε να δώσουν

Ο Μαουρίτσιο Ποτσετίνο δικαίως είναι περήφανος για τους ποδοσφαιριστές του και την διαδρομή που κατέγραψαν μέχρι και τον τελικό του Champions League, από τη στιγμή που κανείς δεν περίμενε από αυτή την ομάδα να φτάσει μέχρι και τη Μαδρίτη. Υπό την πίεση μιας τόσο μεγάλης περίστασης όπως είναι κάθε φορά ο τελικός της κορυφαίας ευρωπαϊκής διασυλλογικής διοργάνωσης, το κακό για την Τότεναμ και τον Αργεντινό κόουτς ήταν πως δεν πήραν απολύτως τίποτα από παίκτες που έπρεπε να δώσουν πράγματα στην ομάδα. Κυρίως μεσοεπιθετικά. Ο Σισοκό, όσο καθοριστικός κι αν μπορεί ν' αποδειχθεί, έκανε το πέναλτι στο 25ο δευτερόλεπτο, έπρεπε να διαχειριστεί και το ψυχολογικό κομμάτι και παρά τις κινήσεις του στις στιγμές που τα «σπιρούνια» είχαν τη μπάλα – ή καλύτερα την άφηνε η Λίβερπουλ – δεν έβλεπε την κινητικότητα από τους υπόλοιπους για να στείλει μπροστά το παιχνίδι. Σε πολύ κακή βραδιά οι Ντέλε Άλι και Έρικσεν, απέτυχαν να δημιουργήσουν οποιονδήποτε κίνδυνο για την εστία του Άλισον. Και ανάμεσα σε αυτούς τους δύο, ο Δανός είναι εκείνος που θα έπρεπε να πάρει πρωτοβουλίες και να συνεπάρει θετικά τους συμπαίκτες του, αποτυγχάνοντας να κάνει οτιδήποτε. Και φυσικά με το Κέιν να είναι στον τελικό μονάχα... σωματικά, αφού αδυνατούσε και πνευματικά και ουσιαστικά να κάνει αντιληπτή την παρουσία του, η Τότεναμ δεν θα μπορούσε να διεκδικήσει αυτό το παιχνίδι...