Του Δημήτρη Δημουλά

Έμεινε στην ιστορία ως ένας από τους «χρυσούς» σκόρερ της Αργεντινής στον τελικό επί της Δυτικής Γερμανίας, στην μεγαλύτερη ποδοσφαιρική παράσταση στην ζωή του Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, το Παγκόσμιο Κύπελλο του Μεξικό το 1986.

Επιθετικός με αρχοντικό στιλ, ο Χόρχε Βαλντάνο έπαιξε για τρία χρόνια στη σπουδαία Ρεάλ Μαδρίτης των Εμίλιο Μπουτραγκένιο και Μίτσελ, με την οποία αναδείχθηκε καλύτερος ξένος ποδοσφαιριστής της La Liga και κατέκτησε δύο πρωταθλήματα και δύο Κύπελλα UEFA.

Του… ξέφυγε το Κύπελλο Πρωταθλητριών / Champions League, τον τελικό του οποίου με τη Λίβερπουλ αναλύει για λογαριασμό του Gazzetta ένας φιλόσοφος του ποδοσφαίρου, ο οποίος υπηρέτησε τη Βασίλισσα στη συνέχεια τόσο ως προπονητής (κατέκτησε μαζί της ένα πρωτάθλημα), όσο και ως τεχνικός διευθυντής. Τα λεγόμενά του έχουν πάντα ενδιαφέρον.

- Η Ρεάλ τίθεται αντιμέτωπη με τη Λίβερπουλ, αφού απέκλεισε στους νοκ άουτ αγώνες κατά σειρά Παρί, Τσελσι και Μάντσεστερ Σίτι. Πόσο σχέση έχουν αυτές οι επιτυχίες με τον παράγοντα του «miedo escenico» (τρακ επι σκηνής) που είχατε μνημονεύσει σε ένα παλαιότερο άρθρο σας αναφορικά με την επίδραση που ασκεί το «Σαντιάγο Μπερναμπέου» στις αντίπαλες ομάδες;

«Όντως είχα γράψει γι’ αυτό το φαινόμενο στη «Revista de Occidente», ένα περιοδικό για - μάλλον - ιντελέκτουαλ αναγνωστικό κοινό, θέλοντας να περιγράψω την επίδραση που έχει η ατμόσφαιρα του «Μπερναμπέου» στους πρωταγωνιστές της αναμέτρησης. Οι αγωνες που προαναφέρατε κρίθηκαν από το πάθος και τα συναισθήματα που είναι διάχυτα στην ατμόσφαιρα του γηπέδου. Η αναμέτρηση παύει να εκτυλίσσεται στο γήπεδο και μεταφέρεται στις κερκίδες. Είναι οι στιγμή που ξεχύνονται οι… δαίμονες στο ‘Μπερναμπέου’».

- Ανατρέχοντας στην ιστορία των μεγάλων ευρωπαϊκών αναμετρήσεων της Ρεάλ, διαπιστώνει κανείς, ότι αυτό το φαινόμενο έχει… παραλυτική επίδραση στους αντιπάλους, ενώ οι παίκτες της Βασίλισσας φαίνεται να μην επηρεάζονται.

«Για τους ποδοσφαιριστές της Ρεάλ αυτό είναι ένα κύμα ευφορίας, που τους συνεπαίρνει και τους οδηγεί στην επιτυχία, ενώ οι αντίπαλοι πέφτουν σε ένα είδος κατάθλιψης».

- Πολλοί «κακοθελητές» κάνουν λόγο για την τύχη που είχε συχνά η Ρεάλ, είτε με τις κληρώσεις, είτε με την απουσία σημαντικών παικτών των αντιπάλων. Μπορεί μια ομάδα να έχει συνεχώς και για μακρύ διάστημα το «κοκαλάκι της νυχτερίδας»;

«Αυτοί που διατυπώνουν αυτό τον ισχυρισμό ξεχνουν μάλλον ότι είναι ευκολότερο να έχεις την εύνοια της τύχης, όταν έχεις στις τάξεις σου παίκτες παγκόσμιας κλάσης. Με την πάροδο του χρόνου έχει γίνει συνήθεια για τη Ρεάλ να ανατρέπει παιχνίδια που θεωρουνται χαμένα από χέρι. Αποχωρώντας από το «Μπερναμπέου» μετά την επική πρόκριση επί της Μάντσεστερ Σίτι, συνάντησα δυο φιλάθλους της Ρεάλ να πλέουν σε πελάγη απέραντης ευτυχίας. Μόλις με αντίκρισαν, με ρώτησαν: «Και τώρα με τη Λίβερπουλ, τι θα γίνει;». «Είναι αδύνατο», ψέλλισα και ολοι μας καταλάβαμε τι εννοούσα! (γέλια)».

- Ο τελικός, όμως, δεν διεξάγεται στο «δαιμονισμένο Μπερναμπέου». Τι ματς θα δούμε στο «Σταντ ντε Φρανς»;

«Πρόκειται για δύο ομάδες που θέλουν να έχουν πάντα τον έλεγχο του παιχνιδιού και την πρωτοβουλία των κινήσεων. Η αρμάδα του Γιούργκεν Κλοπ επιζητά συνεχώς τη μπάλα και οταν τη χάνει ασκεί τρομακτική πίεση για να την επανακτήσει. Θα έχει ενδιαφέρον όμως να δούμε πώς θα το πετύχει αυτό απέναντι σε μια έμπειρη και ώριμη ομάδα, οπως η Ρεάλ. Και η ωριμότητα της Ρεάλ τείνει να φανερώνεται στους τελικούς. Η Λίβερπουλ είναι μια ομάδα όπου φαίνεται καθαρά η σφραγίδα του προπονητή, με παίκτες με τρομερή φυσική ενέργεια, συνοδευόμενη με υψηλό βαθμό αυτοσυγκέντωσης. Η εμφάνιση στον ημιτελικό με τη Βιγιαρεάλ στο «Άνφιλντ» ήταν μια επίδειξη ισχύος, ενώ το δεύτερο ημίχρονο του επαναληπτικού στην Ισπανία ήταν απλά καταπληκτικό!».

- Η Λιβερπουλ φαίνεται να διαθέτει ένα μεγαλύτερο ρόστερ, με περισσότερες λύσεις. Διακρίνετε μια ειδοποιό διαφορά σε σχέση με τη Ρεαλ;

«Επιθετικά διέθεταν ήδη μια μεγάλη γκάμα επιλογών, αλλά με τη μεταγραφή του Κολομβιανού Λουίς Ντίας απέκτησαν κι εναν επιθετικό παγκοσμίου επιπεδου. Με κατέπληξε, συν τοις αλλοις, η ταχύτητα με την οποία ενσωματώθηκε στην ομάδα και προσδίδοντας μία ακόμη σημαντική επιλογή στη επίθεση».

- Πως βλέπετε την εξέλιξη του Μπενζεμά τα τελευταία χρόνια;

«Θα προτιμούσα να μιλήσω για μια επανάσταση που βίωσε ο Γάλλος. Έχει μεταμορφωθεί πάρα πολύ και σε συναισθηματικό επίπεδο, όντας πλέον ένας παίκτης με τρομερή αγωνιστική αποτελεσματικότητα και με μεγάλη επιρροή μεσα στην ομάδα, κάτι που φάνταζε αδιανόητο πριν από μερικά χρόνια. Εγώ τον υπερασπιζόμουν ανέκαθεν, όχι τόσο γιατί με έπειθε αγωνιστικά, αλλά επειδή είναι ένας επιθετικός του γούστου μου. Τώρα υπερασπίζεται τον εαυτό του μόνος του και μάλιστα όχι με τα λόγια, αλλά με τα αδιάσειστα στοιχεία της απόδοσης και των τερμάτων που σημειώνει κατά κόρον».

- Ο Κιλιάν Μπαπέ ήταν σχεδόν με το ένα πόδι στη Ρεάλ. Κατανοείτε την απόφαση του να παραμείνει στο Παρίσι;

«Δε γνωρίζω τους λόγους που τον οδήγησαν σε αυτή την απόφαση. Πάντως θα ταίριαζε ιδανικά στο σχήμα της Ρεάλ. Μίλησα κάποτε μαζί του για μισή ώρα και διαπίστωσα οτι, παρά το νεαρό της ηλικίας του, τον διακρίνει μια ωριμότητα και πραότητα, που τον κάνει να φαίνεται φρέσκος και φυσικός. Αν ερχόταν,πάντως, στη Ρεάλ θα σηματοδοτούσε μια παγκόσμια αναφορά».

- Επειδή η Μαδρίτη είναι το ποδοσφαιρικο επίκεντρο, σε σχέση με το Παρίσι;

«Θα το έλεγα λίγο διαφορετικά: δεν είναι το ίδιο πράγμα να παίζεις ποδόσφαιρο στη Μαδρίτη, με το να αγωνίζεσαι στο Παρίσι. Στη Μαδρίτη υπάρχει ένα πιο παθιασμένο και απαιτητικό περιβάλλον, που λατρεύει περισσότερο το ποδόσφαιρο. Κι αυτό είναι κάτι που τραβάει τους παίκτες που επιζητούν, ως αρτίστες, του προβολείς της δημοσιότητας. Σε αυτό το κομμάτι υστερεί το Παρίσι ως ποδοσφαιρικός προορισμός. Ο προπονητής της Παρί, Μαουρίσιο Ποτσετίνο, πάλι, το έθεσε καπως έτσι: Με 13 Champions League στην τροπαιοθήκη της Ρεάλ, δεν είναι μόνο ζήτημα παικτών, αλλά τείνει να γίνει θεσμική υπόθεση».

- Προπονητικός θεσμός τείνει να γίνει και ο Κάρλο Αντσελότι. Τι είναι αυτό που τον κάνει τόσο ιδιαίτερο και αγαπητό από όλους τους παίκτες, από όποιον πάγκο κι αν έχει περάσει;

«Ο Καρλέτο είναι μοναδικός στο να κάνει το πιο μπανάλ πράμα στον κόσμο: Την απλοποίηση. Κανένας δεν μπορεί να ξεδιαλύνει περίπλοκα πράγματα και καταστάσεις καλύτερα απ’ αυτόν. Αυτό δε σημαίνει ότι παραγνωρίζει τη σπουδαιότητα και πολυπλοκότητα της τακτικής, ως γνήσιο τέκνο της ιταλικής σχολής και δη του Αρίγκο Σάκι. Επιτυγχάνει να έχει την αφοσίωση και εκτίμηση των παικτών του, βασικών και αναπληρωματικών, όντας απαιτητικός απέναντι στον ποδοσφαιριστή και σεβόμενος στο ακέραιο την προσωπικότητα του κάθε παίκτη. Αυτό είναι μοναδικό χάρισμα».

- Επιτρέψτε μας μια αναδρομή σε έναν άλλο τελικό, στον οποίο ήσασταν απο τους πρωταγωνιστές. Τον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου με τη Γερμανία, το 1986.

«(σ.σ χαμογελάει) Όλα κυλούσαν κατ ευχήν! Είχα σημειώσει και το 2-0, αλλά οι Γερμανοί, ως συνήθως, επανήλθαν και ισοφαρισαν το ματς μετα απο δυο κόρνερ. Στεκόμασταν αποσβολωμένοι στη σέντρα με τον Μαραντόνα, όταν μας πλησίασε ο συνήθως φειδωλός στα λόγια Χαβιέρ Μπουρουσάγκα και μας ρωτάει: «Είστε καλά;» Απαντήσαμε καταφατικά στην ερώτηση του για να ξεστομίσει την ανεπανάληπτη ατάκα: «Το πηραμε ήδη!» Τρία λεπτά αργότερα πετυχαίνει το γκολ μετά από την ασύλληπτη πάσα του Μαραντόνα. Ο προπονητής μας, ο Κάρλος Μπιλάρδο, ήταν τόσο εκνευρισμένος απο τη ροή του παιχνιδιού που ούτε καν πανηγύρισε μαζί μας. Το δε παγκόσμιο κύπελλο απέφευγε, για πολλά χρόνια, να το ακουμπήσει. Τρομερές προλήψεις!».