Ποτέ ξανά τόσα αστέρια στους πάγκους, αλλά...

Το promotion έχει ήδη ξεκινήσει από όλα τα βρετανικά ΜΜΕ. Η αλήθεια είναι ότι δεν χρειάζεται και πολύ προσπάθεια, ούτε καν να πεις πολλά. Βάζεις στη σειρά τις φωτογραφίες των Πεπ, Μουρίνιο, Κλοπ, Βενγκέρ, Κόντε, κ.ο.κ βάζεις από κάτω και ένα “όλοι εδώ” και έκανες την δουλειά σου καλύτερα από τον καθένα.

Και επί της ουσίας όμως την έκανες, διότι αν σκεφτείς τι ποδοσφαιροκουβέντα μπορεί να γεννήσει το Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ vs Μάντσεστερ Σίτι, όταν πρόκειται για το Μουρίνιο vs Πεπ φτάνει. Οταν αντιλαμβάνεσαι ότι η κουλτούρα όλων των διαφορετικών ειδών ποδοσφαίρου θα βρίσκεται στην Πρέμιερ Λιγκ, με μοναδική ίσως εξαίρεση τον Τσόλο Σιμεόνε, τότε σχεδόν παραδίνεσαι στην διάθεση να έρθει η ημέρα που θα ξεκινήσει το επόμενο πρωτάθλημα στην Αγγλία.

Οτι έχεις να θυμάσαι από το ποδόσφαιρο των τελευταίων 20 ετών είναι εκεί. Ο δημιουργός του τίκι τάκα και της καλύτερης ομάδας που είδαν τα μάτια μας τον 21ο αιώνα (Γκουαρντιόλα) ο δημιουργός του aggressive ποδοσφαίρου της Ντόρτμουντ (Κλοπ) ο δημιουργός της καλύτερης εκδοχής του ιταλικού ποδοσφαίρου τον 21ο αιώνα (η Γιουβέντους του Κόντε), ο δημιουργός των ανίκητων (Ο Βενγκέρ που έφτιαξε την μοναδική αήττητη πρωταθλήτρια στον 21ο αιώνα), η πιο αναγνωρίσιμη προπονητική φυσιογνωμία του 21ου αιώνα και ο πλέον αποτελεσματικός τεχνικός (Μουρίνιο) θα είναι όλοι στο ίδιο τραπέζι, στην ίδια σκακέρια. Δεν λείπει κανείς, ούτε ένας (με εξαίρεση τον Τσόλο) από αυτούς που εξέλιξαν το ποδόσφαιρο, με οποιονδήποτε τρόπο, σε οποιαδήποτε γωνιά του πλανήτη τα τελευταία 20 χρόνια.

Είναι αυτό αρκετό για να γεννήσει το αγγλικό ποδόσφαιρο, μία ομάδα σημείο αναφοράς σε ευρωπαϊκό επίπεδο για τα επόμενα 10 χρόνια. Είναι αυτό αρκετό για να γεννήσει μία νέα Μπαρτσελόνα του Πεπ, για παράδειγμα. Είναι οι καλύτεροι μάγειρες και τα πάρα πολλά χρήματα για να αγοράσεις τα καλύτερα υλικά, ικανά να φτιάξουν το καλύτερο ποδοσφαιρικό πιάτο;
Αμφιβάλλω και μάλιστα ζωηρά...

Τον 21ο αιώνα, από το 2000 και μετά δηλαδή, έχουν διεξαχθεί 17 τελικοί Τσάμπιονς Λιγκ. Οι Αγγλοι από αυτούς έχουν κατακτήσει μόλις τους 3. Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι τα επόμενα 17 χρόνια η στατιστική τους επίδοση θα είναι πολύ διαφορετική. Να μην πάρουν 3 και να πάρουν 4, μπορώ να το φανταστώ, αλλά μέχρι εκεί. Είναι η φύση του παιχνιδιού τέτοια, είναι η λογική τέτοια, είναι η ποδοσφαιρική παιδεία τέτοια που αυτό το προϊόν είναι φτιαγμένο για να σαγηνεύει τους πάντες σε σχέση με ότι συμβαίνει εκεί, εντός των συνόρων και όχι έξω από αυτό. Είναι φτιαγμένο για να υπηρετεί πρώτα και πάνω απ' όλα τις ορέξεις των εκεί καταναλωτών και όσων ταυτίζουν τις ορέξεις τους για ποδόσφαιρο με τους εκεί καταναλωτές. Εκεί το ασταμάτητο τρέξιμο είναι προσόν και λόγος για να χειροκροτήσει κανείς. Στην Ισπανία είναι χαζομάρα, όταν το τρέξιμο είναι άσκοπο και μη οργανωμένο.

Το ποδοσφαιρικά σωστό ασφαλώς είναι το δεύτερο, αυτό που συμβαίνει στην Ισπανία, αλλά όλη η ουσία της Πρέμιερ Λιγκ, του αγγλικού ποδοσφαίρου γενικότερα, είναι το πρώτο και δεν σκοπεύουν να το αλλάξουν και να το θυσιάσουν για κανένα λόγο.

Για αυτό στην Αγγλία μπορείς να δεις ένα Νόριτς – Σάντερλαντ και κάποια στιγμή να αισθανθείς ότι σε καθηλώνει. Οχι το θέαμα, αλλά ο ρυθμός, το πάθος η γεμάτη κερκίδα. Στην Ισπανία ένα Ράγιο Βαγιεκάνο – Γρανάδα θα σου φανεί μάλλον αδιάφορο. Εκτός κι' αν είσαι σκάουτερ όπου ξέρεις ότι στο Ράγιο – Γρανάδα θα βρεις αν δεις προσεκτικά, πολύ καλύτερο παίκτη από αυτόν που θα βρεις στο Νόριτς – Σάντερλαντ.

Αυτός είναι και ο λόγος που η Πρέμιερ Λιγκ, ακόμη περισσότερο τώρα που θα έχει και πάγκους γεμάτους από αστέρες, θα παραμένει το δημοφιλέστερο πρωτάθλημα στον πλανήτη και αυτό που θέλεις να βλέπεις περισσότερο και κυρίως θέλουν να βλέπουν οι περισσότεροι. Για τον ίδιο ακριβώς λόγο δεν θα γίνει καλύτερο από το ισπανικό σε ότι έχει να κάνει με το ποδόσφαιρο που προσφέρει και δεν θα μπορέσει να γεννήσει σε μεγάλη διάρκεια και όχι σε μία σεζόν, καλύτερες ομάδες από τις ισπανικές. Για αυτόν ακριβώς το λόγω οκτώ στις δέκα φορές που μία Σεβίλλη θα συναντά μία Λίβερπουλ όσο κι' αν μας κάνει εντύπωση, θα κερδίζει μία Σεβίλλη. Παρά ταύτα η δημοφιλία της όποιας Σεβίλλης σε σχέση με την όποια Λίβερπουλ θα παραμένει χαοτική.