Το μεγαλείο της κατάρρευσης της Ντόρτμουντ... (pics+vid)

Είδα το τελευταίο ματς της Ντόρτμουντ κόντρα στην Αουγκσμπούργκ με μεγάλη προσοχή. Κάθισα να το δω με ψυχολογία ότι από αυτό το ματς (δεν μπορεί) θα αρχίσει η ανάκαμψη της Μπορούσια. Και έμεινα άφωνος με όλα. Περισσότερο άφωνος απ' όσο μένει κανείς βλέποντας την βαθμολογία της Μπουντεσλίγκα, με την Ντόρτμουντ τελευταία και με απόσταση πλέον από την γραμμή της σωτηρίας. Διότι το “τελευταία η Ντόρτμουντ” μέχρι εδώ μπορεί και να το κατανοήσεις, τον τρόπο που παίζει και προσπαθεί να βγει από τα σχοινιά είναι αδύνατο να τον
εξηγήσεις.

Η Ντόρτμουντ ζει και συμπεριφέρεται με έναν αλλόκοτο τρόπο εδώ και μήνες. Πρώτα με την σιγουριά (ο Χούμελς είχε δηλώσει πριν περίπου δύο μήνες “δεν θέλω να ακούω αηδίες ότι η Ντόρτμουντ θα κινδυνεύσει, ένα κακό φεγγάρι περνάμε”) ότι αποκλείεται να της συμβεί το μοιραίο και μετά με την απελπισία “κι' αν συμβεί”. Το ίδιο αλλόκοτη είναι η συμπεριφορά όλων από την διοίκηση ως τον αρχιτέκτονα, δημιουργό και προπονητή αυτής της ομάδας τον Κλοπ.

Η διοίκηση κάθε φορά και με διαφορετικό εκπρόσωπο της τονίζει. “Ξεχάστε το ενδεχόμενο η Ντόρτμουντ να απολύσει ποτέ τον Κλοπ. Οτι κι' αν συμβεί ο Γιούργκεν θα φύγει από αυτή την ομάδα μόνο αν ο ίδιος πει φεύγω. Αλλος δεν μπορεί να του το πει”. Ωραίο στα λόγια και ένδειξη σεβασμού σε αυτή την τεράστια προσωπικότητα που έβαλε ξανά στο χάρτη, πρώτα του γερμανικού ποδοσφαίρου και μετά του ευρωπαϊκού την Μπορούσια Ντόρτμουντ, αλλά στο ποδόσφαιρο έρχεται και η στιγμή για τις δύσκολες, τις μεγάλες αποφάσεις. Θέσφατα, και πρόσωπα υπεράνω όλων δεν υπήρξαν και δεν θα υπάρξουν ποτέ στο ποδόσφαιρο.

Αυτός δεν είναι ο Κλοπ...

Προσωπικά την άποψη μου για τον Κλοπ την έχω καταθέσει πολλές φορές. Σπουδαία προσωπικότητα, τεράστιος προπονητής, ωραίος άνθρωπος, εργατικός μάνατζερ, πιστός επαγγελματίας. Πολλά, πάρα πολλά είναι ο Κλοπ. Ενα σημείο αναφοράς στο σύγχρονο ποδόσφαιρο. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι κάποια στιγμή δεν έρχεται ο κορεσμός, δεν έρχεται η στιγμή για το διαζύγιο με μία μεγάλη αγάπη. Διαζύγιο φιλικό, με σεβασμό στο χθες, αλλά και με κατανόηση των απαιτήσεων του σήμερα και του αύριο. Δεν χάνει μόνο η Ντόρτμουντ από την φετινή πορεία της, χάνει και ο Κλοπ. Οσοι τον θεωρούσαν το next best thing της παγκόσμιας προπονητικής φέτος βάζουν δίπλα κι' έναν μεγάλο αστερίσκο. Λογικό.

Ο Κλοπ δεν έχει χάσει ούτε τον σεβασμό των παικτών του στην Ντόρτμουντ, ούτε την αγάπη του κόσμου, ούτε την εκτίμηση της διοίκησης. Αυτό που έχει χάσει είναι τον εαυτό του. Για αυτό νομίζω ότι ήρθε η ώρα να κάνει το επόμενο βήμα ο ίδιος και να αφήσει και την Ντόρτμουντ να κάνει το δικό της επόμενο βήμα.

Το αλαλούμ εντός των γραμμών...

Οπως σας είπα έβλεπα με προσοχή το ματς με την Αουγκσμπουργκ. Εχει νόημα να σταθώ σε όσα έγιναν μετά το 64'. Η Ντόρτμουντ σε εκείνο το χρονικό σημείο ήταν ήδη πίσω στο σκορ με 1-0, αλλά η Αουγκσμπουργκ έμεινε με 10 παίκτες λόγω αποβολής του Γιάνκερ. Η Μπορούσια είχε μισή ώρα καθαρού χρόνου μπροστά της για να το εκμεταλλευτεί και να ανατρέψει το σκορ...

Δε έκανε απολύτως τίποτα. Μα τίποτα μέχρι το 90 λεπτό όταν και ο Ιμόμπιλε έχασε μία σπουδαία ευκαιρία. Και το κακό είναι ότι το έβλεπες, σχεδόν το ήξερες, ότι δεν θα έκανε τίποτα. Μία ομάδα στα χαμένα. Με διάθεση να γυρίσουν το ματς οι παίκτες, αλλά χωρίς ούτε ένας, είτε εντός των γραμμών, είτε εκτός, να έχει το καθαρό μυαλό για να βρει τον τρόπο να βοηθήσει πραγματικά την ομάδα. Από το 65' ως το τέλος του ματς, στην Ντόρτμουντ είχει χαθεί κάθε έννοια ομάδας, κάθε έννοια πλάνου ανάπτυξης, τρόπου παιχνιδιού. Από το 65' έπαιζαν σαν να ήταν το 95' και προσπαθούσαν με “αούα” να φτάσουν στην μεγάλη περιοχή.

​

“Δεκάρι” ο Χούμελς...

Ο Ρόις δεν έπαιρνε καθόλου μπάλα και οι δύο στόπερ ήταν αυτοί που “έφτιαχναν” το παιχνίδι. Ο Χούμελς (χωρίς ίχνος υπερβολής) έπαιζε από μόνος του δεκάρι, έκανε ντρίπλες, προσπαθούσε να πασάρει κάθετα, ήταν μονίμως κάτω από την σέντρα. Η επιθυμία του να βοηθήσει τον είχε κάνει να συμπεριφέρεται σαν ποδοσφαιρικός Δον Κιχώτης που κυνηγά ανεμόμυλος. “Να βάλω το γκολ, να δώσω την ασίστ, να βγω μπροστά, τώρα με χρειάζεται η ομάδα” ήταν οι σκέψεις του ξεχνώντας τελείως ότι παίζει στόπερ.

Για μια στιγμή έζησε το όνειρο. Στο 75' ο Χούμελς αρχίζει τι ντρίπλες λίγο κάτω από την σέντρα. Κάνει στροφές γύρω από τον εαυτό του, περνάει έναν, περνάει δεύτερον, μπαίνει μέσα στην μεγάλη περιοχή, πάει να περάσει και τρίτον. Χάνει την μπάλα. Ο Ρόις κοιτάει αποσβολωμένος, μπερδεμένος, σαν να αναρωτιέται “μήπως πρέπει να γυρίσω να καλύψω σαν στόπερ”.

Ο Σούμποτιτς το βλέπει όλο αυτό με τον Χούμελς και αρχίζει να τον μιμείται. Δεν βγαίνει τόσο μπροστά, αλλά όποτε παίρνει την μπάλα στα πόδια του τρέχει λίγα μέτρα με αυτήν και μετά γιόμα για κάποιο κεφάλι στην μεγάλη περιοχή του αντιπάλου. Ποιό κεφάλι όμως και τι τρόπος είναι αυτός για να επιτεθείς όταν είσαι η Ντόρτμουντ.

Κάπου παρά δίπλα ο Ομπαμεγιάνγκ σαν σκυλάκι που παίζει με το τόπι και του βγαίνει η γλώσσα, κυνηγά από πίσω την ασπρόμαυρη μπάλα παντού. Στα δεξιά η μπάλα, στα δεξιά ο Ομπαμεγιάνγκ, στα αριστερά η μπάλα στα αριστερά ο Ομπαμεγιάνγκ, στην περιοχή της Ντόρτμουντ η μπάλα, στην περιοχή της Ντόρτμουντ ο Ομπαμεγιάνγκ, στην περιοχή της Αουγκσμουργκ η μπάλα, στην περιοχή της Αουγκσμπουργκ ο Ομπαμεγιάνγκ. Μία σκέτη τρέλα.

Μεταξύ των παικτών της Ντόρτμουντ και η μία από τις δύο τραγικές φιγούρες (η άλλη ασφαλώς ήταν ο Κλοπ) τους ματς. Ο Τσίρο Ιμόμπιλε. Απίστευτα φοβισμένος, έτοιμος να καταρρεύσει από την πίεση και το άγχος. Με μία... μάσκα στο πρόσωπο που δεν την έβγαλε ποτέ και έγραφε πεντακάθαρα “γιατί μου δίνετε την μπάλα εμένα, για να την χάσω και να με γιουχάρει όλο το γήπεδο. Σας παρακαλώ μην με βγάλετε τετ α τετ για να το χάσω, αφήστε με στην ησυχία μου, αφήστε με να κρυφτώ, να πάω στα άκρα, να μην συμμετέχω στο ματς”... Την ίδια ο Ρόις πουθενά.

Οταν λέμε πουθενά, πουθενά. Πραγματικά θέλω πολύ να κάτσω να δω στα τελευταία λεπτά πόσες επαφές με την μπάλα έχει κάνει ο Ρόις και πόσες ο Χούμελς. Με το μάτι θεωρώ τουλάχιστον διπλάσιες ο Χούμελς.

Ο αγνώριστος Κλοπ...

Και σε όλο αυτό το σκηνικό της ανοργανωσιάς, της αγωνιστικής τρέλας, του αλλόκοτου ποδοσφαίρου, ο σκηνοθέτης να κάνει συνεχώς κοντινά πλάνα στον Γιούργκεν Κλοπ σαν να του λέει “εεεε, τι κάνεις;”. Και ο Κλοπ να μην κάνει τίποτα. Να βλέπει αποσβολωμένος και αποκαμωμένος αυτό που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια του και να μην μπορεί να το εξηγήσει, να μην μπορεί να συνειδητοποιήσει πώς έγινε έτσι η ομάδα μοντέλο που είχε φτιάξει. Να μην το χωράει ο νους του, να ιδρώνει σαν τον άνθρωπο που βλέπει τον εφιάλτη στον ύπνο του και δίνει μάχη να ξυπνήσει αλλά δεν μπορεί.

Ο Κλοπ, ήσυχος, αμήχανος, συμβιβασμένος με το κακό που τον έχει βρει. Ο κανονικός Κλοπ θα είχε μπει μέσα. Οι φλέβες του από τις φωνές, όταν ο Χούμελς παρίστανε το δεκάρι θα είχαν σπάσει, το πρόσωπό του θα ήταν πιο κόκκινο από ποτέ. Και όμως ήταν άσπρο, χλωμό και ο ίδιος ήταν αμίλητος. Αυτός δεν είναι ο Κλοπ! Πολύ περισσότερο “αυτός δεν είναι ο Κλοπ...” από το “αυτή δεν είναι η Ντόρτμουντ”. Εβλεπες την Ντόρτμουντ και είχες τις φανέλες να σου θυμίζουν ότι είναι η Ντόρτμουντ. Εβλεπες τον Κλοπ και δεν είχες τίποτα να στον θυμίζει, ακόμη και το πρόσωπό του ήταν διαφορετικό, αλλοιωμένο, αγνώριστο...

Οσα έγιναν μετά το τελευταίο σφύριγμα...

Το τελευταίο σφύριγμα του διαιτητή έμοιαζε με λύτρωση από το μαρτύριο, αλλά δεν ήταν. Για την ακρίβεια τότε ξεκινούσε ένα δεύτερο ακόμη μεγαλύτερο. Αλλά εκεί ήταν που είδες και το πρώτο, το μοναδικό σημάδι, ότι η Ντόρτμουντ μπορεί να το γυρίσει. Ο Κλοπ δεν ξέρω, αλλά η Ντόρτμουντ νομίζω μπορεί. Οι οπαδοί της ομάδας γιούχαραν με όλη την δύναμη της ψυχής τους. Σχεδόν 80 χιλιάδες άνθρωποι να αποδοκιμάζουν όρθιοι. Οι παίκτες του Κλοπ δε έφυγαν, όπως θα έκαναν οι παίκτες οποιασδήποτε άλλης ομάδας στον κόσμο. Πήγαν και στάθηκαν στη μέση του γηπέδου με σκυμμένο το κεφάλι, έτοιμοι να υπομείνουν το μαρτύριο μέχρι τέλους. Τα δευτερόλεπτα κυλούσαν αλλά η γιούχα αντί να εξασθενεί μεγάλωνε, μετατρέπονταν σε τσουνάμι διαμαρτυρίας. Ο Ιμόμπιλε έκρυβε το γεμάτο δάκρυα πρόσωπό του από ντροπή. Ο “δικός” μας Σωκράτης, είχε μέσα του θυμό. Θυμό με τον εαυτό του και την ομάδα. Ηθελε να παίξει στα καπάκια άλλο ένα ματς για να το κερδίσει και να ηρεμήσει κι' ας μην είχε δυνάμεις. Τι εφιάλτη ζει φέτος αυτό το παιδί από την μία με την Ντόρτμουντ, από την άλλη με την Εθνική
ομάδα.

Ο Βαιντερφέλερ δεν άντεξε. Κατευθύνθηκε προς το πέταλο. Οσο πλησίαζε τα κάγκελα, η γιούχα μεγάλωνε. Δεν δίστασε ούτε λεπτό, δεν του πέρασε από το μυαλό ότι θα συμβεί κάτι άλλο εκτός από το να τον αποδοκιμάσουν. Πήγε να μιλήσει με τους οπαδούς να τους εξηγήσει. Τα είπε με έναν από αυτούς πρόσωπο με πρόσωπο σε έντονο ύφος. Σκαρφάλωσε στα κάγκελα και έβγαλε έναν μίνι λόγο. Δεν έπεισε και πολλούς. Ακολούθησε ο Χούμελς. Και αυτός στα κάγκελα για να μιλήσει, να ζητήσει συγγνώμη. Αλλος δεν βρήκε το κουράγιο να πάει... Κανείς όμως δεν έφευγε από το κέντρο του γηπέδου. Ολοι οι παίκτες εκεί, με σκυμμένα τα κεφάλια να βλέπουν τις σκηνές και να ακούν την γιούχα. Ανάμεσα τους ο Κλοπ. Χαμένος τελείως. Κυριολεκτικά με ορθάνοιχτο το στόμα σαν ένας άνθρωπος που βλέπει μπροστά του ένα αεροπλάνο να φεύγει. Επί δύο λεπτά με ορθάνοιχτο το στόμα μη μπορώντας, να χωνέψει, να αντιληφθεί, να πιστέψει αυτό που ζούσε. Σαν να το... κλώτσαγε ο εγκέφαλός του.

Το μαρτύριο κάποια στιγμή τελείωσε. Ο θυμός των οπαδών της Ντόρτμουντ προφανώς δεν έχει καταλαγιάσει αλλά εκδηλώθηκε με τον πιο ωραίο τρόπο που έχω δει να εκδηλώνεται θυμός από οπαδούς. Δεν έπεσε ούτε ένα μπουκάλι, ούτε ένα κέρμα, ούτε ένα αντικείμενο. Θυμός, γιούχα, κουβέντα σε πολύ έντονο ύφος. Τέρμα, ως εκεί. Και από την άλλη οι παίκτες της Ντόρτμουντ εκεί, στη μέση του γηπέδου να τους χλευάζουν, να τους γιουχάρουν και να μην σκέφτονται ούτε λεπτό να φύγουν. Σεβασμός στον κόσμο!

Η εικόνα που σου δείχνει ότι η Ντόρτμουντ μπορεί να το γυρίσει...