Πάντα πίστευα ότι το ποδόσφαιρο δεν διαφέρει από την υπόλοιπη ελληνική κοινωνία και ουσιαστικά αποτελεί κομμάτι της, με όλα τα καλά και τα κακά που προκύπτουν από αυτό.Κάτι που αποδείχθηκε περίτρανα με την παρουσία της Ελλάδας στο Μουντιάλ, από την πρώτη μέρα ως την τελευταία.

Όλα ξεκίνησαν με την συνηθισμένη επιφύλαξη και τη γνώριμη ελληνική γκρίνια, που μετά τα «άκαρπα» φιλικά χωρίς νίκη, μεταφράστηκε σε ανησυχία για την επιθετική γραμμή και την παραγωγικότητα της στο Παγκόσμιο Κύπελλο.
Βέβαια, πριν από την έναρξη του Μουντιάλ, δεν μπορούσε κανείς να το βροντοφωνάξει, επειδή θα ήταν ο κακοπροαίρετος κι ο εμπαθής πριν ακόμα γίνει η σέντρα της μεγάλης ποδοσφαιρικής γιορτής.

Μετά τη λήξη του πρώτου αγώνα και την ήττα από την Κολομβία (η οποία αποδείχθηκε ότι ήταν η ομάδα –έκπληξη του τουρνουά), όλα βγήκαν στην επιφάνεια! Έντονη κριτική, μηδενισμός και απαξίωση, λες και τα πάντα είχαν τελειώσει από το πρώτο ματς.
Οι παίκτες στην πυρά, το μέλλον δυσοίωνο και ο Σάντος αποτυχημένος. Είναι χαρακτηριστικό ότι η απαξιωτική κριτική ξεκίνησε πριν καν τελειώσει το ματς, μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης! Ούτε καν το σφύριγμα της λήξης δεν είχαν κάποιοι την υπομονή να περιμένουν.

Το… γλυκό έδεσε με τον καυγά Μανιάτη – Τζαβέλλα στην προπόνηση.

Διαβάστε όλο το άρθρο στο aixmi.gr