Ο Ολυμπιακός θα γίνει καλύτερος, ο ΠΑΟΚ και η ΑΕΚ;

• Προπονητής που τα κάνει όλα σωστά...
• Ο μπερδεμένος Φερέιρα και ο αργός ΠΑΟΚ...
• Η έλλειψη ταχύτητας στο ρόστερ...
• Ξαφνικά η ΑΕΚ είναι άλλη ομάδα. Θέλει χρόνο και καλύτερες ιδέες...
• Ο Καρέρα είναι ένα χρόνο στην ΑΕΚ, όχι μερικές εβδομάδες...

Ο Ολυμπιακός την Τρίτη το βράδυ πήρε μία τεράστια νίκη. Δεν το γράφω αυτό, με την απλή επιχειρηματολογία, η οποία ασφαλώς και ισχύει (πλέον κάθε νίκη ελληνικής ομάδας στο Τσάμπιονς Λιγκ, όποιος κι' αν είναι ο αντίπαλος, είναι τεράστια), ούτε για να τονίσω τον τρόπο με τον οποίο ήρθε, στις καθυστερήσεις. Τη νίκη την θεωρώ τεράστια, γιατί ο Ολυμπιακός ακόμη δεν είναι έτοιμος στο βαθμό που θέλει ο προπονητής του και οι προοπτικές να παίξει καλύτερα και να γίνει καλύτερη ομάδα, υπάρχουν, είναι εκεί.

Ο Ολυμπιακός νίκησε την Μαρσέιγ, χωρίς έναν από τους δύο πολυτιμότερους παίκτες του (Καμαρά), χωρίς κάποιες από τις βασικές, μεταγραφές του (Πέπε, Βινάγκρε, Μπρούμα) και χωρίς να έχει ακόμη τον ρυθμό που θέλει ο Πέδρο Μαρτίνς. Με αυτά τα δεδομένα, νίκησε στην πρεμιέρα των ομίλων του Τσάμπιονς Λιγκ την Μαρσέιγ.

Το έκανε γιατί ο προπονητής του, είναι ένας από τους καλύτερους προπονητές που δούλεψαν ποτέ στην Ελλάδα, γιατί οι παίκτες του πιστεύουν σε αυτόν, πιστεύουν στο πλάνο του, πιστεύουν στις οδηγίες του και τις ακολουθούν με κλειστά μάτια. Τα κατάφερε, γιατί έχει ένα σταφ από ικανότατους συνεργάτες που ξέρουν πως να δημιουργούν μία ομάδα που είναι απολύτως ανταγωνιστική, απέναντι στα κορυφαία club της Ευρώπης, ακόμη και στο ρυθμό και στις δυνάμεις.

Ο Ολυμπιακός εδώ και τρία χρόνια, μπορεί να παίζει στο ρυθμό της Μίλαν, της Μπέτις, της Τότεναμ, της Μπάγερν, της Αρσεναλ, της Μαρσέιγ (ομάδων δηλαδή των πέντε κορυφαίων ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων) και προσπαθεί να τις ανταγωνιστεί σε όλους τους τομείς. Ο Μαρτίνς φτιάχνει ομάδες που παίζουν με όποιον αντίπαλο κι' αν βρεθεί στο δρόμο τους. Ολα αυτά τα χρόνια με εξαίρεση το ματς στο Μόναχο με τη Μπάγερν, ο Ολυμπιακός μπαίνει στο γήπεδο και όποιος κι' αν είναι ο αντίπαλος παίζει ποδόσφαιρο.

Προπονητής που τα κάνει όλα σωστά...

Με την Μαρσέιγ, ο Μαρτίνς, ο οποίος ξέρει πλέον την ομάδα του, σαν την παλάμη του, έπαιξε ένα προσεκτικό πρώτο ημίχρονο, προσπαθώντας οι παίκτες του να καταναλώσουν όσες λιγότερες δυνάμεις μπορούσαν. Το πρέσινγκ δεν ξεκινούσε από ψηλά, η ομάδα πάγωνε όποτε μπορούσε το ρυθμό, και άφηνε ανά διαστήματα και λίγο τη μπάλα στη Μαρσέιγ.

Στο δεύτερο μέρος, γνωρίζοντας καλά και από το σκάουτινγκ ρεπόρτ, ότι οι Γάλλοι παρουσιάζουν σημάδια κόπωσης στο φινάλε των αγώνων τους, άλλαξε την τακτική. Ο Ολυμπιακός ήταν φρέσκος, γιατί το είχε σχεδιάσει να είναι φρέσκος, και άρχισε να πιέζει πιο ψηλά, σε αρκετές περιπτώσεις μέχρι τον Ματαντά και να δημιουργεί συνθήκες επικράτησης, φτιάχνοντας κάποιες ευκαιρίες. Και όταν αυτό δεν ήταν αρκετό για να νικήσει, τότε πήρε και το ρίσκο. Ρίσκο το οποίο ομολογεί και ο ίδιος ότι ήταν τέτοιο, γιατί η ομάδα του δεν είναι ακόμη έτοιμη 100%. Αλλά το παίρνει για 10-15 λεπτά, έχοντας στο χόρτο δύο δεκάρια και δύο φορ. Το ποδόσφαιρο είναι τις περισσότερες φορές δίκαιο άθλημα και του το δίνει και το γκολ και τη νίκη. Γιατί για μία ακόμη φορά τα έκανε όλα σωστά. Και πριν το ματς, με τον τρόπο που το προετοίμασε και κατά τη διάρκειά του, με τον τρόπο με τον οποίο το διαχειρίστηκε.

Γι' αυτό είμαι σίγουρος ότι ο Ολυμπιακός θα γίνει ακόμη καλύτερος, θα παίξει ακόμη καλύτερα. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα προκριθεί. Οι αντίπαλοι εξακολουθούν να είναι σπουδαίοι, μεγαλύτεροι ως μέγεθος και με τεράστια μπάτζετ σε σχέση με αυτό του Ολυμπιακού. Υπό αυτή την έννοια δεν ξέρω πόσα ματς θα πάρει ή θα χάσει στις λεπτομέρειες, αλλά ακόμη και αυτά που θα χάσει, στις λεπτομέρειες θα κριθούν. Ο Ολυμπιακός θα παίξει έξι ανταγωνιστικά ματς.

Ακόμη και στο Ετιχαντ που κατά μέσο όρο οι αντίπαλοι της Σίτι δέχονται 3 και 4 γκολ, ο Ολυμπιακός μπορεί να αποδειχθεί ανταγωνιστικός. Το αν θα περάσει ή όχι, το αν θα τερματίσει δεύτερος, τρίτος, ή τέταρτος, θα κριθεί στις λεπτομέρειες στον ένα βαθμό, στο ένα γκολ, στη μία νίκη, στη μία καλή ή κακή βραδιά, αλλά πάντως θα είναι εκεί, στο υψηλότερο επίπεδο να ανταγωνίζεται στα ίσια, μεγαλύτερα μεγέθη από αυτόν. Και η νίκη με την Μαρσέιγ είναι ασφαλώς ένα αποτέλεσμα που του ανοίγει το δρόμο για να τα καταφέρει.

Ο μπερδεμένος Φερέιρα και ο αργός ΠΑΟΚ...

Την ίδια ώρα ΠΑΟΚ και ΑΕΚ είναι σε άλλη φάση. Ο ΠΑΟΚ έχει πλέον για δεύτερη χρονιά τον ίδιο προπονητή, αλλά η πρόοδος της ομάδας δεν φαίνεται. Θυμηθείτε πως ήταν τέτοιο καιρό πέρυσι ο Ολυμπιακός, στη δεύτερη χρονιά του Μαρτίνς, για να καταλάβετε την διαφορά. Ο Φερέιρα εξακολουθεί να είναι μπλεγμένος, μπερδεμένος με τις ιδέες του.

Μάλλον λανθασμένα κάποια στιγμή πίστεψε ότι το 3-4-2-1 είναι η λύση σε όλα τα προβλήματά του. Δεν είναι. Οπως δεν είναι και η αιτία του κακού όπως πιστεύουν πολλοί στον ΠΑΟΚ. Το 3-4-2-1 δεν είναι αμυντικό σύστημα όπως πιστεύουν πολλοί. Το “τι να τα κάνουμε τρία στόπερ να φυλάνε έναν φορ που έχει ο αντίπαλος”, είναι ποδοσφαιρική προσέγγιση του προηγούμενου αιώνα και όχι του 2020. Η Αταλάντα παίζει με τρία στόπερ σε όλα τα ματς της ανεξαιρέτως, εδώ και τρία χρόνια. Τα δύο τελευταία είναι μακράν της δεύτερης, η πιο επιθετική ομάδα της Ευρώπης. Ξέρει όμως να το παίζει και έχει και τους παίκτες να το κάνει.

Ο ΠΑΟΚ πάλι όχι, ή τουλάχιστον όχι ακόμη. Για να παίξεις 3-4-2-1 και να παίζεις επιθετικό ποδόσφαιρο, χρειάζεται μπακ χαφ που θα είναι εξαιρετικοί στο επιθετικό κομμάτι του παιχνιδιού. Ο ΠΑΟΚ έχει μόνο έναν τέτοιο, τον Γιαννούλη και αυτόν στην δημιουργία, όχι στην εκτέλεση. Τι εννοώ όχι στην εκτέλεση; Οι δύο μπακ χαφ της Αταλάντα βάζουν τουλάχιστον 10 γκολ το χρόνο, πέρα από την δημιουργία. Ο ΠΑΟΚ παίζει μέχρι τώρα με δεξί μπακ χαφ τον Κρέσπο και τον Μάτος. Είναι αστείο να περιμένεις να παίξεις επιθετικό ποδόσφαιρο έτσι.

Η έλλειψη ταχύτητας στο ρόστερ...

Ο ΠΑΟΚ επίσης δεν έχει ταχύτητα στον άξονα. Είτε παίζει ο καλύτερος κεντρικός χαφ του, ο Ελ Καντουρί, είτε όχι, γρήγορος παίκτης στον άξονα δεν υπάρχει. Για την ακρίβεια όλοι οι χαφ του είναι αργοί. Ο Σβάμπ, ο Εσίτι, ο Ελ Καντουρί, όλοι. Δεν γίνεται να παίξεις 3-4-2-1 χωρίς μπακ χαφ που να δημιουργούν και αργό άξονα...

Ο ΠΑΟΚ δεν έχει ταχύτητα γενικά στην ενδεκάδα του, τουλάχιστον σε αυτήν που παρέταξε κόντρα στην Ομόνοια οι 8 από τους δέκα είναι αργοί παίκτες. Μόνο ο Γιαννούλης και ο Ζίφκοβιτς έχουν ταχύτητα, κανείς άλλος. Οση ταχύτητα στη σκέψη και να έχει ο Μουργκ, ή ο Ελ Καντουρί που δεν έπαιξε σε αυτό το ματς, η ομάδα χρειάζεται και γρήγορους στα πόδια. Δεν υπάρχουν τέτοιοι στον ΠΑΟΚ. Ο Ακπομ, ο Λημνιός και ο Πέλκας πουλήθηκαν και ο Τσόλακ με τον Μουργκ που ήρθαν μπορεί να αποδειχθούν εξαιρετικοί παίκτες, αλλά ταχύτητα δεν έχουν. Ο ΠΑΟΚ στο φετινό ρόστερ του αφαίρεσε την ταχύτητά του και αυτό το πρόβλημα ο Φερέιρα προσπαθεί να το λύσει κρατώντας παίκτες πίσω. Ούτε αμυντικά θα λειτουργήσει σωστά με αυτόν τον τρόπο, ούτε φυσικά επιθετικά.

Παρά ταύτα λύσεις υπάρχουν. Πάντα υπάρχουν. Ενα ποδόσφαιρο μεγάλης κατοχής, μοιάζει η πρώτη λύση. Αν δεν έχεις γρήγορους στον άξονα, βάζεις τους πιο τεχνίτες παίκτες για να πας σε μεγάλη κατοχή μπάλας. Ενα 4-3-3 με χαφ όπως ο Ελ Καντουρί, ο Σβαμπ και ο Μουργκ στον άξονα είναι πιθανό να επιτρέπει στον ΠΑΟΚ κόντρα στην κλειστές άμυνες να κάνει καλύτερη κυκλοφορία και να παίζει περισσότερο από τον άξονα.

Ο Ζίφκοβιτς στη γραμμή για να δώσει ο ΠΑΟΚ πλάτος στο παιχνίδι του, είναι κάτι που επίσης μοιάζει απαραίτητο, όσο κι' αν αυτό το παιδί βολεύεται να κλείνει συνεχώς προς τα μέσα. Ας ξεκινάει τουλάχιστον τις προσπάθειες από τη γραμμή προκειμένου να τραβάει πάνω του κάποιους παίκτες των αντιπάλων, μακριά από τον άξονα. Γενικά ο ΠΑΟΚ πριν βρει τρόπους για να προσθέσει ταχύτητα στην ενδεκάδα του (που είναι ο Ζαμπά αλήθεια;), πρέπει να πάψει να είναι μονότονος και μονοδιάστατος. Το πρόβλημα είναι πιο σύνθετο, για να λυθεί όπως πιστεύει ο Φερέιρα, παίζοντας μονίμως με τρεις στόπερ. Είναι όμως τόσο σύνθετο, που δεν θα λυθεί μόνο και μόνο αφαιρώντας έναν στόπερ από τους τρεις, όπως πιστεύουν όλοι οι υπόλοιποι.

Ξαφνικά η ΑΕΚ είναι άλλη ομάδα. Θέλει χρόνο και καλύτερες ιδέες...

Οσο για την ΑΕΚ, εδώ ισχύει απολύτως το “είναι ακόμη νωρίς για να καταλάβουμε”. Ξαφνικά η ΑΕΚ είναι μία άλλη ομάδα, παίζει ένα άλλο σύστημα, έχει άλλα πρόσωπα. Ο Ρουμάνος στόπερ θέλει χρόνο για να προσαρμοστεί, ο άξονας με Σάκχοφ, Κρίστιτσιτς είναι αργός και όχι αποτελεσματικός ανασταλτικά, χωρίς τον Σιμόες. Ο Γαλανόπουλος και ο Σιμάνσκι που έρχονται, αυτό μπορεί να το αλλάξουν. Ο Τάνκοβιτς επίσης θέλει χρόνο για να προσαρμοστεί, το 3-5-2 έχει άλλες απαιτήσεις από αυτές που είχε το 4-3-3 που έπαιζε κυρίως ο Καρέρα και οι μπακ χαφ της ΑΕΚ δεν έχουν προσαρμοστεί σε αυτό.

Ο Λιβάια είναι ένα κεφάλαιο μόνος του και ασφαλώς είναι και προβληματικό. Πάντα ήταν τέτοιο. Κεφάλαιο για την ΑΕΚ σε ότι έχει να κάνει με τα αγωνιστικά προσόντα του, αλλά και πρόβλημα σε ότι έχει να κάνει με την συμπεριφορά του και την αγωνιστική πειθαρχία του. Οσοι τον ισοπεδώνουν τώρα, απλώς ας σκεφτούν ότι ο Κροάτης είναι τόσο καλός παίκτης και κάνει τόσο εύκολα την διαφορά, που όλα τα χρόνια που παίζει στην Ελλάδα, όποτε αυτός είναι καλά, είναι καλά όλη η ομάδα και όποτε αυτός δεν είναι καλά, όπως τώρα, δεν βλέπετε και η ΑΕΚ.

Ο Καρέρα είναι ένα χρόνο στην ΑΕΚ, όχι μερικές εβδομάδες...

Ο Καρέρα έχει μία εντελώς νέα ομάδα στα χέρια του, με άλλες αναφορές. Για παράδειγμα, ο Λιβάι Γκαρσία που είδαμε ελάχιστα, μοιάζει απολύτως απαραίτητος στην ΑΕΚ λόγω της ταχύτητάς του. Ο Ανσαριφάρντ θα της δώσει γκολ, αλλά ακόμη δεν έχει βρει συνεργασίες με τους συμπαίκτες του, ο Τάνκοβιτς, μπορεί να αποδειχθεί, από πολύ χρήσιμος, μέχρι σημαντικός για το παιχνίδι της Ενωσης, αλλά όταν και αυτός θα ενσωματωθεί. Γενικά η ΑΕΚ έχει πολλά ερωτήματα προς απάντηση, αλλά μπορεί να έχει και πολλές λύσεις για να απαντήσει σε αυτά. Ο χρόνος θα μας δείξει, κατά πόσο ο Καρέρα θα την βρει την άκρη.

Μέχρι τότε, καλό θα ήταν να συμπεριφέρεται στην ομάδα του με μεγαλύτερη αυτογνωσία. Η ΑΕΚ δεν είναι έτοιμη να παίξει 90 λεπτά στον ρυθμό της Μπράγκα. Αυτό θα έπρεπε, πρώτα και πάνω από όλα να το ξέρει ο ίδιος. Η ΑΕΚ από το 50' και μετά, “έσκασε” στον αγωνιστικό χώρο. Και η απάντηση δεν μπορεί να είναι οι πέντε αλλαγές. Η προσέγγιση του Καρέρα στο ματς με τη Μπράγκα, έμοιαζε με προσέγγιση προπονητή που είναι μερικές εβδομάδες στον πάγκο της και όχι σχεδόν ένα χρόνο...