Το «θαύμα» του ελληνικού ποδοσφαίρου με τον Χατζηπαναγή

Στα παιδικά μου χρόνια, αυτή η στιγμή της 4ετίας ήταν ιερή. Ήταν η εποχή που μαζεύαμε τα “χαρτάκια” με τους ποδοσφαιριστές και τις ομάδες που πρόκειται να μετέχουν στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Εκείνα τα χρόνια, σε μια εποχή μακρινή από το internet και τον ψηφιακό κόσμο, στην πραγματικότητα ανακαλύπταμε ένα σωρό ποδοσφαιριστές που δεν γνωρίζαμε, ή είχαμε απλώς ακουστά, και σίγουρα δεν τους είχαμε δει - πολλούς από αυτούς - αγωνιζόμενους. Εκείνο τον καιρό αγνοούσαμε βασικά στοιχεία της ποδοσφαιρικής ταυτότητάς τους. και γι’ αυτό αυτή ήταν μια ιερή διαδικασία πρώτης γνωριμίας με τους ποδοσφαιριστές που θα βλέπαμε εκ των υστέρων μέσα από τις τηλεοπτικές μεταδόσεις του Μουντιάλ.

Σε εκείνα τα χρόνια, τα παιδικά και τα εφηβικά, τους ποδοσφαιριστές που θαυμάζαμε δεν τους κολλάγαμε μόνο στα άλμπουμ - τους βάζαμε και στους τοίχους. Όταν ένα περιοδικό ή ένα κατάστημα με αφίσες (ναι, υπήρχαν τέτοια) μας “έκανε τη χάρη” και εμφάνιζε μια αφίσα με τον αγαπημένο μας ποδοσφαιριστή, τον βάζαμε στον τοίχο για να τον καμαρώνουμε.

Μια από αυτές, στο δικό μου δωμάτιο, ήταν ο Βασίλης Χατζηπαναγής. Κι ας μην υποστήριζα τον Ηρακλή, κι ας μην έπαιζε στην Εθνική Ομάδα. Ο Χατζηπαναγής, που έβλεπα στα ελληνικά γήπεδα ήταν ότι πλησιέστερο ελληνικό στον Μαραντόνα. Με ενθουσίαζε το ίδιο, και ίσως περισσότερο διότι πολλά από τα μαγικά του τα έβλεπα - κυριολεκτικά - μπροστά στα μάτια μου στα ελληνικά γήπεδα και όχι μόνο μέσα από τηλεοπτικές μεταδόσεις όπως συνέβαινε με τα μαγικά του Μαραντόνα. Ίσως γι’ αυτό στον τοίχο μου δεν ήταν σε μικρότερο μέγεθος ο Μαραντόνα και σε μεγαλύτερο ο Χατζηπαναγής - επειδή τον “Βάσια” τον ένιωθα πιο “δικό μου”.

Με την παραπάνω εισαγωγή ήθελα να εξηγήσω την χαρά μου για όλη αυτή την εμπειρία της συναναστροφής που είχαμε με τον Βασίλη Χατζηπαναγή χάρη στην ψηφοφορία του gazzetta για την ανάδειξη του κορυφαίου ποδοσφαιριστή του ελληνικού επαγγελματικού ποδοσφαίρου με την υποστήριξη της BWIN. Ένιωθα σαν να έχω κατεβάσει την αφίσα από τον τοίχο μου και να έχω πιάσει κουβέντα για να πάρω απαντήσεις σχετικά με όλα αυτά τα μαγικά που είχα δει τον “Βάσια” να κάνει στα γήπεδα.

Ας αφήσω όμως το “χθες” για να πάω στο σήμερα και το αύριο. Στα 68 του ο Χατζηπαναγής είναι σήμερα κάποιος που βρίσκει νόημα να ταξιδεύει ανά την Ελλάδα και να προσφέρει μέσα από ένα καμπ την ευκαιρία σε νέα παιδιά να τον συναναστραφούν και να “διδαχθούν” την τέχνη του. Πηγαίνει δηλαδή παντού για να κουβεντιάσει με παιδιά ηλικίας έως και 14 ετών, όπου τον καλούν, και μπαίνει στο γήπεδο με τη φόρμα του για να δείξει τις ντρίμπλες του, να εξηγήσει στα παιδιά τη διαδρομή του μέχρι να φτάσει, στο τεχνικό κομμάτι, να κάνει τέτοια αγγίγματα στην μπάλα και να επηρεάζει τη νοοτροπία τους σε σχέση με το ποδόσφαιρο.

Τον γνωρίζουν τα μικρά παιδιά τον Χατζηπαναγή; Ναι, επειδή, όπως λέει και εκείνος, ας είναι καλά το YouTube, στο οποίο ταξιδεύουν πολλά videos (ένα από αυτά με δική του επιμέλεια) που παρουσιάζουν τα μαγικά του. Κάπως έτσι, από τον μπαμπά στα παιδιά, περνάει η φήμη του και ύστερα τα παιδιά έχουν την ευκαιρία μέσα από τα videos να πειστούν ότι στα γεμάτα από θαυμασμό λόγια του μπαμπά δεν κρύβονται οι υπερβολές των ψαράδων αλλά τα συναισθήματα που προκαλούσε ο Χατζηπαναγής σε όσους ψυχαγωγούνταν με το ποδόσφαιρό του. Κάπως έτσι άλλωστε έφτασε να αναδειχθεί σήμερα πρώτος σε μια ηλεκτρονική ψηφοφορία στην οποία μετείχαν πολλοί ποδοσφαιρόφιλοι που ήταν “αγέννητοι” τον καιρό που έπαιζε κι όμως τον επέλεξαν.

Όλο αυτό, με τα καμπ, ο Χατζηπαναγής το κάνει μόνος του, μαζί με έναν πρώην ποδοσφαιριστή και προπονητή, που είναι και επιστήθιος φίλος του, τον Νίκο Φράγκο. Διότι εδώ και δεκαετίες το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν βρήκε νόημα να τον κάνει αυτό που είναι - δηλαδή πρεσβευτή του και να τον μετατρέψει στο πρόσωπο που θα έρχεται, για λογαριασμό του εθνικού ποδοσφαίρου, σε επαφή με τα νέα παιδιά σε όλα τα μέρη της Ελλάδας. Δηλαδή σήμερα αυτό που είναι αυτονόητο για τις ομοσπονδίες της πλειονότητας των ευρωπαϊκών κρατών, η εξέλιξη των μεγάλων ποδοσφαιριστών σε πρεσβευτές του ποδοσφαίρου, εδώ δεν είναι αυτονόητο ούτε για έναν εκ των κορυφαίων ποδοσφαιριστών στην Ιστορία, ο οποίος μάλιστα έχει αυτή τη διάθεση και κάνει αυτή τη δουλειά εδώ και περίπου δεκαπέντε χρόνια.

Μερικούς μήνες πίσω είχα την χαρά να συναντήσω στο Λονδίνο τον - 81χρονο σήμερα - Τζεφ Χαρστ - τον σέντερ φορ της Αγγλίας του 1966. Μου εξηγούσε ότι μέχρι “σήμερα” παραμένει συνεπής στις υποχρεώσεις που του “δημιουργεί” το αγγλικό ποδόσφαιρο για να παρίσταται, ως ζωντανό σύμβολο που εμπνέει τα νέα παιδιά, σε εκδηλώσεις και δράσεις που ενθαρρύνουν τους νέους για να μπουν ή να μείνουν στο ποδόσφαιρο. Και παρόμοιες παραστάσεις έχω πάρει από τόσες άλλες χώρες, κοιτάζοντας τον τρόπο με τον οποίο το εθνικό ποδόσφαιρο εκμεταλλεύεται τους σημαντικούς του για να κάνει πιο ελκυστική την εικόνα του αθλήματος στα μάτια των νέων παιδιών αλλά και να επηρεάζει θετικά την αθλητική νοοτροπία τους.

Στεναχωριέμαι πολύ που το ποδόσφαιρο αφήνει αναξιοποίητο τον Χατζηπαναγή. Όχι για τον “Βάσια”, διότι στον λίγο χρόνο που τον έζησα κατάλαβα ότι περνά καλά μακριά από τον κόσμο του εθνικού ποδοσφαίρου. Για το ελληνικό ποδόσφαιρο στεναχωριέμαι, που δεν κάνει ούτε τα αυτονόητα για να αλλάξει την ζωή του και να φέρει περισσότερα νέα παιδιά κοντά του.