Πελέ: H ενδεκάδα των θρύλων που έχουν φύγει από την ζωή
- Ο αφανής ήρωας της Σελεσάο
- Οι ηγέτες Μπόμπι Μουρ και Γκαετάνο Σιρέα
- To «βέλος» από τη χώρα του καφέ
- Aπό το αναπηρικό αμαξίδιο στην κορυφή του κόσμου
- Ο επαναστάτης «doctor»
- Ο... ατίθασος «Κόκκινος Διάβολος»
- Ο «ιπτάμενος» Ολλανδός
- Ο «Pibe de Oro»
Ο ποδοσφαιρικός κόσμος βρίσκεται σε βαρύ πένθος, λόγω του χαμού του θρυλικού Έντσον Αράντες ντο Νασιμέντο ή όπως τον γνωρίζει όλος ο πλανήτης, Πελέ. Ο εμβληματικός ηγέτης της εθνικής ομάδας της Βραζιλίας και για πολλούς ο Νο. 1 ποδοσφαιριστής που έχει αγωνιστεί ποτέ, έδωσε γενναία αλλά άνιση μάχη με την επάρατη νόσο. Εν τέλει άφησε την τελευταία του πνοή στα 82 του χρόνια και πέρασε στην αιωνιότητα.
Η «γειτονιά των αγγέλων» πλέον φιλοξενεί ακόμα έναν θρύλο του λαοφιλέστερου αθλήματος και ίνδαλμα εκατομμυρίων φιλάθλων ανά τον κόσμο. Το Gazzetta με αφορμή τον θάνατο του Πελέ σας παρουσιάζει δέκα κορυφαίους ποδοσφαιριστές που έχουν φύγει από τη ζωή και θα μπορούσαν να πλαισιώσουν σε μια ενδεκάδα τον μεγαλύτερο επιθετικό που έχει περάσει ποτέ.
Φυσικά η παρακάτω ενδεκάδα είναι καθαρά ενδεικτική, καθώς δεν συμπεριλμβάνονται μεγάλοι παίκτες όπως παραδείγματος χάρη οι θρυλικοί Πάολο Ρόσι και Γκερτ Μίλερ ή ακόμα και ο σπουδαίος Σίνισα Μιχαΐλοβιτς που έφυγε πρόσφατα από τη ζωή.
Πελέ για πάντα: Διαβάστε όλα τα θέματα
Η «Μαύρη Αράχνη»
Στη θέση του τερματοφύλακα η επιλογή του Γιάσιν Λεβ είναι... μονόδρομος. Ο Σοβιετικός κίπερ μέχρι και σήμερα θεωρείται εκ των κορυφαίων «πορτιέρε» όλων των εποχών. Η «Μαύρη Αράχνη» γεννήθηκε το 1929 και μεγαλούργησε ποδοσφαιρικά τις δεκαετίες του 50' και του 60' με τη φανέλα της αγαπημένης του Ντιναμό Μόσχας (την οποία δεν πρόδωσε ποτέ) και φυσικά της εθνική του ομάδας. Ο ύψους 1.89 γκολκίπερ αγωνίστηκε στη μοσχοβίτικη ομάδα από το 1950 μέχρι το 1979 και πανηγύρισε πέντε πρωταθλήματα και τρία Κύπελλα Σοβιετικής Ένωσης. Το 1956 φόρεσε στο στήθος το Χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο στους αγώνες της Μελβούρνης μαζί με τους συμπαίκτες του στη σοβιετική αποστολή και τέσσερα χρόνια αργότερα στέφθηκε πρωταθλητής Ευρώπης στο πρώτο Euro, τότε Κύπελλο Εθνών, το 1960, έχοντας καταλυτικό ρόλο.
Ο πρώτος τερματοφύλακα που φόρεσε ποτέ του γάντια σε ποδοσφαιρικό αγώνα έπαιξε σε 812 παιχνίδια συνολικά σε όλες τις διοργανώσεις (738 με την Ντιναμό Μόσχας και 74 με την Εθνική ΕΣΣΔ). Από τα 326 παιχνίδια του στο πρωτάθλημα Ρωσίας ο Γιασίν κράτησε ανέπαφη την εστία του στα 270, ενώ είναι ο τερματοφύλακας με τις περισσότερες αποκρούσεις πέναλτι, έχοντας πιάσει 151. Με αυτά τα στατιστικά εξηγείται εύκολα πως ψηφίστηκε κορυφαίος κίπερ του 20ού αιώνα από τη Διεθνή Ομοσπονδία Ιστορίας και Στατιστικής Ποδοσφαίρου. Έφυγε από τη ζωή στις 20 Μαρτίου του 1990 από καρκίνο του στομάχου, ενώ λίγα χρόνια νωρίτερα, είχε χάσει το ένα του πόδι λόγω θρόμβωσης.
Ο αφανής ήρωας της Σελεσάο
Ο Κάρλος Αλμπέρτο ήταν το «alter-ego» του Πελέ. Πρόκειται για τον αρχηγό και αφανή ήρωα της εθνικής Βραζιλίας στο Μουντιάλ του 1970, στο τέλος του οποίου σήκωσε το τρίτο τρόπαιο της η Σελεσάο. Ο Βραζιλιάνος δεξιός μπακ είχε διαμορφώσει το 4-1 στο τελικό με την Ιταλία, όταν μετά από ασίστ του Πελέ σούταρε στην κίνηση και πέτυχε ένα από τα πιο όμορφα γκολ που έχουμε δει ποτέ σε Παγκόσμιο Κύπελλο. Ο Αλμπέρτο έκανε σπουδαία καριέρα στην Σάντος μαζί με τον Πελέ, αφήνοντας την ομάδα αμφότεροι το 1974. Το 1977 ο Πελέ σταμάτησε τη μπάλα μετά από μια τριετία στην New York Cosmos και εκείνη τη χρονιά πήγε στο κλαμπ της Νέας Υόρκης ο Αλμπέρτο μετά από το πέρασμα του στις αιώνιες αντιπάλους Φλουμινένσε και Φλαμένγκο. Έφυγε αιφνιδίως από τη ζωή στις 30 Οκτωβρίου του 2016 μετά από καρδιακή προσβολή.
Οι ηγέτες Μπόμπι Μουρ και Γκαετάνο Σιρέα
Σε μια ομάδα θρύλων στις θέσεις των κεντρικών αμυντικών πρέπει να βρίσκονται δυο ηγετικές φυσιογνωμίες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Ρόμπερτ Φρέντρικ Τσέλσι Μουρ ή όπως είναι ευρέως γνωστός Μπόμπι Μουρ. Ο «Λεοντόκαρδος» ξεκίνησε την καριέρα του το 1958 και μέχρι το 1974 αγωνίστηκε στη Γουέστ Χαμ, ενώ στη συνέχεια αγωνίστηκε στη Φούλαμ για τα επόμενα τρία χρόνια.
Ο εμβληματικός Άγγλος στόπερ ήταν ο αρχηγός της εθνικής ομάδας που κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1966. Συνολικά μέτρησε 108 συμμετοχές με το εθνόσημο, εκ των οποίων είχε φορέσει το περιβραχιόνιο στις 90. Ο παίκτης που σύμφωνα με τον μεγάλο Φραντς Μπεκενμπάουερ ήταν το ίνδαλμα του νικήθηκε από την επάρατη νόσο στα 51 του χρόνια, το 1993, μετά από γενναία διετή μάχη.
Όταν μιλάμε για ηγέτες της αμυντικής γραμμής δεν γίνεται να αφήσουμε εκτός τον Γκαετάνο Σιρέα. Ο γεννημένος στις 25 Μαΐου του 1953, Ιταλός σέντερ μπακ είναι ένας εκ των κορυφαίων αμυντικών που έχουν πατήσει ποτέ χορτάρι και το πλούσιο «παλμαρέ» του μιλάει από μόνο του, καθώς είναι ένας από τους μόλις πέντε παίκτες στην ευρωπαϊκή ποδοσφαιρική ιστορία που έχει κατακτήσει όλα τα διεθνή διασυλλογικά τρόπαια.
Με τη φανέλα της Γιουβέντους κέρδισε επτά πρωταθλήματα Ιταλίας (1975, 1977, 1978, 1981, 1982, 1984 και 1986), 2 κύπελλα Ιταλίας (1979 και 1983), ένα κύπελλο πρωταθλητριών (1985), ένα κύπελλο κυπελλούχων (1984), ένα κύπελλο ΟΥΕΦΑ (1977), ένα διηπειρωτικό (1985) και ένα Super Cup Ευρώπης (1984), ενώ έγινε Παγκόσμιος Πρωταθλητής το 1982. Στον τελικό η Ιταλία είχε νικήσει με 3-1 τους Γερμανούς και ο Σιρέα «σέρβιρε» δυο γκολ. Στις 3 Σεπτεμβρίου του 1989 σκοτώθηκε σε ηλικία 36 χρόνων, σε τροχαίο δυστύχημα στη Πολωνία, όπου είχε πάει για να «κατασκοπεύσει» την αντίπαλο της Γιουβέντους, Βίντσεβ Λοτζ, ως σκάουτερ της «Βέκια Σινιόρα».
To «βέλος» από τη χώρα του καφέ
Στο δεξί άκρο της άμυνας τοποθετήσαμε τον Κάρλος Αλμπέρτο και στην αντίπερα όχθη θα βρίσκεται ένας αριστερός μπακ της ίδιας σχολής. Ο λόγος για τον Νίλσον Σάντος, ο οποίος είναι ο ποδοσφαιριστής που επαναπροσδιόρισε τη θέση.
Ο Βραζιλιάνος μπακ έγινε εμβληματική φιγούρα της Μποταφόγκο, η οποία τον ανέδειξε και αυτός την υπηρέτησε από τα 23 του μέχρι τα 41 του χρόνια, καταγράφοντας 723 συμμετοχές. Φυσικά σαν καθαρόαιμος Βραζιλιάνος ακραίος το δυνατό του «χαρτί» ήταν το εκπληκτικό επιθετικό του παιχνίδι. Ήταν βασικό μέλος της Σελεσάο που είχε σηκώσει το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1958 και του 1962. Ο Αλμέρτο είχε συμπεριληφθεί στην κορυφαία ενδεκάδα της FIFA για τον 20ο αιώνα. Ο Βραζιλιάνος έφυγε από τη ζωή στα 88 του χρόνια στο Ρίο ντε Τζανέιρο, μετά από λοίμωξη του αναπνευστικού.
Aπό το αναπηρικό αμαξίδιο στην κορυφή του κόσμου
Ακόμα ένα ποδοσφαιριστής της «χρυσής»... φουρνιάς του Πελέ που οδήγησε τη Βραζιλία στην κορυφή του ποδοσφαίρου και ένας από τους κορυφαίους αμυντικούς χαφ όλων των εποχών είναι ο Βαλντίρ Περέιρα ή αλλιώς γνωστός ως Ντίντι. Ένας μαχητής των γηπέδων και της ζωής. Στα 14 του χρόνια είχε δεχτεί ένα χτύπημα στον αστράγαλο και σύμφωνα με τους γιατρούς έπρεπε να ακρωτηριάσει το πόδι του από τον αστράγαλο και κάτω. Η οικογένεια Περέιρα αρνήθηκε και ο μικρός Ντίντι έμεινε μισό χρόνο σε αναπηρικό αμαξίδιο. Ο Βραζιλιάνος δεν το έβαλε κάτω. Μόλις έφτασε σε θέση να αγωνιστεί επέστρεψε στο γήπεδο και ξετρέλανε άπαντες με τα «φαρμακερά» του χτυπήματα στις στατικές φάσεις. Με τις εμφανίσεις του στο πολιτειακό πρωτάθλημα κέρδισε τη μεταγραφή του στη Φλουμινένσε το 1951 και επτά χρόνια αργότερα πήγε στη Ρεάλ Μαδρίτης των Ντι Στέφανο - Πούσκας.
Ο Ντίντι έγινε δυο φορές πρωταθλητής κόσμου το 1958 και το 1962 με τη «Σελεσάο» και μάλιστα το πρώτο είχε βγει ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής της διοργάνωσης. Από το 1952 έως το 1962 αγωνίστηκε 68 φορές με την εθνική του ομάδα και πέτυχε 20 γκολ, εκ των οποίων τα 12 ήταν με απευθείας εκτέλεση φάουλ. Τη θέση του σε αυτή την ενδεκάδα δικαιολόγησε ο ίδιος ο Πελέ ο οποίος είχε πει «Για τον Ντίντι, το να παίζεις ποδόσφαιρο είναι σαν να ξεφλουδίζεις ένα πορτοκάλι». Τον Οκτώβριο του 2000, εισήχθη στο FIFA Hall of Champions και λίγους μήνες αργότερα, στις 12 Μαΐου του 2001 πέθανε, σε ηλικία 72 ετών, αφού προσβλήθηκε από πνευμονία, λόγω επιπλοκών που προήλθαν από καρκίνο του εντέρου.
Ο επαναστάτης «doctor»
Η Βραζιλία έχει βγάλει ουκ ολίγους ποδοσφαιρικούς αρτίστες και ένας εκ των κορυφαίων που είδαμε ποτέ ήταν ο Σόκρατες. Ένας μέσος που συνδύαζε απαράμιλλες τεχνικές ικανότητες με τεράστια προσωπικότητα εντός και εκτός των τεσσάρων γραμμών. Μπορεί να ήταν γιατρός, όμως όπως και με αρκετούς ακόμα ποδοσφαιριστές η υγεία του δεν ήταν το πρώτο του... μέλημα. Ήταν μανιώδης καπνιστής και πότης, με αποτέλεσμα να «σβήσει» στα 57 του χρόνια. Τα ξημερώματα της 4ης Δεκεμβρίου 2011, ο Σόκρατες άφησε την τελευταία του πνοή στη μονάδα εντατικής θεραπείας του νοσοκομείου «Άλμπερτ Αϊνστάιν» του Σάο Πάολο, εξαιτίας μιας εσωτερικής λοίμωξης του γαστρεντερικού συστήματος που εξελίχθηκε σε σηψαιμικό σοκ. Η λοίμωξη είχε προέλθει παλιότερα από γαστρεντερική αιμορραγία που οφειλόταν στην υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ.
Το μεγαλύτερο διάστημα της καριέρας του το πέρασε στην πολυαγαπημένη του Κορίνθιανς. Ο Σόκρατες πρωτοστάτησε σε ένα πείραμα που έμεινε στην ιστορία ως «κορινθιακή δημοκρατία», βάσει του οποίου οι ποδοσφαιριστές είχαν βαρύνοντα λόγο στα διοικητικά και αγωνιστικά ζητήματα. Μέσω του ποδοσφαίρου ο «ντόκτορ» εξέφραζε την αντίθεση του στη στρατιωτική δικτατορία που κυβερνούσε τη Βραζιλία. Με τη «Σελεσάο» αγωνίστηκε ως αρχηγός στα Μουντιάλ του 1982 και του 1986, όμως έπεσε πάνω στην φανταστική Ιταλία του Πάολο Ρόσι και στην εντυπωσιακή Γαλλία του Μισέλ Πλατινί.
Ο... ατίθασος «Κόκκινος Διάβολος»
Κάνοντας αναφορά σε μεγάλους ποδοσφαιριστές που πληγώθηκαν θανάσιμα από τα πάθη τους η συζήτηση πάει από μόνη της στην ιδιάζουσα περίπτωση του Τζορτζ Μπεστ. Αέρινος, ντριμπλέρ, σκόρερ και πάρω από όλα... ροκ σταρ. Ο «φαβορίτας» έγραψε την δικιά του ιστορία με τη φανέλα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, την οποία φορούσε 11 χρόνια, προσφέροντας απλόχερα στιγμές μαγείας στα 417 παιχνίδια που έπαιξε, ενώ σκόραρε 179 φορές. Το 1974 η διοίκηση της Γιουνάιτεντ... εξόρισε το εμβληματικό της «7αρι» όντας ενοχλημένη από την εξωγηπεδική του ζωή.
Το πάθος του για το αλκοόλ και το κάπνισμα τον οδήγησε στις 25 Νοεμβρίου του 2005 να φύγει από τη ζωή στο νοσοκομείο «Cromwell» του Λονδίνου, λόγω της ανεπάρκειας των... ταλαιπωρημένων οργάνων του (συκώτι, νεφρό του και πνεύμονες). Το τελευταίο μήνυμα του «ατακαδόρου» ποδοσφαιριστή ήταν απλό. «Μη πεθάνετε σαν εμένα». Ήταν μόλις 59 ετών.
Ο «ιπτάμενος» Ολλανδός
Πατέρας του σύγχρονου ποδοσφαίρου, εμπνευστής του ολοκληρωτικού ποδοσφαίρου, προάγγελος του «τίκι τάκα», «ιπτάμενος Ολλανδός», είναι μόνο μερικά από τα λόγια που μπορούν να γραφτούν ή να ειπωθούν για τον τεράστιο Γιόχαν Κρόιφ. Σύμφωνα με τη Διεθνή Ομοσπονδία Ιστορίας και Στατιστικής του Ποδοσφαίρου αλλά και σύμφωνα με τα... μάτια εκατομμύρια φιλάθλων του ποδοσφαίρου ο Ολλανδός είναι ο καλύτερος Ευρωπαίος ποδοσφαιριστής του 20ου αιώνα αλλά και δεύτερος καλύτερος ποδοσφαιριστής πίσω μόνο από τον θρυλικό Πελέ.
Επαναστατικός τόσο ως ποδοσφαιριστής που ξεχώριζε για τις αέρινες κινήσεις του, το στυλ παιχνιδιού του και την οξυδέρκεια του, όσο και με την προπονητική του ιδιοφυία. Το ποδόσφαιρο έγινε πιο φτωχό στις 24 Μαρτίου όταν το εμβληματικό «Νο. 14» και κάτοχος τριών χρυσών μπαλών πήγε να διδάξει στη «γειτονιά των αγγέλων» τα μυστικά του ποδοσφαίρου. Έχασε τη μάχη με τον καρκίνο του πνεύμονα στα 68 του χρόνια, πληρώνοντας πολύ ακριβά το πάθος που είχε στο κάπνισμα.
Ο «Pibe de Oro»
Μια ενδεκάδα θρύλων του ποδοσφαίρου θα ήταν... μισή χωρίς έναν «Θεό». Η συγκεκριμένη θα έχει δύο, καθώς δίπλα στο όνομα του Πελέ επιβάλλεται να μπει αυτό του Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα. Δυο άνθρωποι που έχουν πάρει μυθικές διαστάσεις, καθώς πήραν το ποδόσφαιρο και το έκαναν γνωστό και αγαπητό στα πέρατα της γης, μετατρέποντας το από ένα απλό άθλημα σαν όλα τα άλλα σε μια μορφή τέχνης.
O «Ντιεγκίτο» πλήρωσε και αυτός τις κακές του συνήθειες και έφυγε από τη ζωή στις 25 Νοεμβρίου του 2020 στα 60 του χρόνια, βυθίζοντας στο πένθος εκατομμύρια λάτρεις του ποδοσφαίρου. Αυτό το πένθιμο «deja vu» βιώνουμε τώρα μετά τον χαμό του Πελέ. Οι «Θεοί» κατέβηκαν στη γη να μας χαρίσουν τη μαγεία του ποδοσφαίρου, κάθισαν κάποια χρόνια ανάμεσα μας να δοξαστούν όπως τους πρέπει και πλέον είναι μαζί στο ταξίδι τους προς την αιωνιότητα.
