• ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Look, If you had, One shot Or one opportunity, To seize everything you ever wanted, In one moment, Would you capture it or just let it slip?» είναι οι στίχοι έναρξης του «Lose Yourself» από τον Eminem και λίγο-πολύ αποτελεί την... μικρογραφία της ατμόσφαιρας που επικρατούσε στα αποδυτήρια του «Torwar Hall» της Βαρσοβίας πριν από τον μεγάλο τελικό του Αμαρουσίου με την Ελάν Σαλόν...

Ήταν η μεγάλη ευκαιρία μιας συνοικιακής ομάδας από την Αθήνα. Να παίξει σε τελικό ευρωπαϊκού Κυπέλλου και να κατακτήσει το τρόπαιο. Ευκαιρία που θα ήταν δύσκολο (αν όχι αδύνατον) να παρουσιαστεί ξανά. Ευκαιρία που ήθελαν να εκμεταλλευτούν και σε καμία περίπτωση να «ξεγλιστρίσει» από τα χέρια τους.

Η βραδιά της 17ης Απριλίου 2001, δηλαδή πριν από ακριβώς 20 χρόνια, θα μείνει για πάντα χαραγμένη στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ ως την ημερομηνία-ορόσημο για την ομάδα που ήρθε από το... πουθενά, την ομάδα που βολόδερνε στις μικρές κατηγορίες, την ομάδα που έκανε τη μεγάλη έκπληξη και χάριζε -τότε- την 8η ευρωπαϊκή κούπα στο ελληνικό μπάσκετ. Το Μαρούσι έπαψε να είναι το... Μαρουσάκι που είχε έρθει από την Α2 και προσπαθούσε να σταθεί επάξια στην Α1, αλλά είχε μετατραπεί στην Μαρουσάρα της Ευρώπης, κάνοντας την συνοικία των βορείων προαστίων της Αθήνας πασίγνωστη σ' όλη τη μπασκετική Γηραιά Ήπειρο.

«Ήταν κάτι το ασύλληπτο να το καταφέρει μια συνοικιακή ομάδα η οποία ήταν μόλις 2-3 χρόνια στην Α1. Πραγματικά ήταν τρομακτικό το γεγονός που καταφέραμε να κατακτήσουμε το κύπελλο Σαπόρτα» λέει ο Σωτήρης Νικολαΐδης στο Gazzetta.gr για τον τεράστιο άθλο της -τότε- ομάδας του Βαγγέλη Αλεξανδρή, ο οποίος ήταν εκείνος που «χάρισε» το τρόπαιο στο Μαρούσι χάρη στην... Ολύμπια ψυχραιμία του στα 11'' πριν από το τέλος ύστερα από 2/2 βολές! «Οι βολές ήταν ένα πολύ δυνατό στοιχείο μου. Και ήταν κάτι που το γνώριζε καλά η ομάδα. Ήταν σαν να σουτάρω μέσα στο ματς ένα ζευγάρι βολών» θυμάται χαρακτηριστικά για τη στιγμή που κρατούσε την τύχη του ευρωπαϊκού τροπαίου του Αμαρουσίου στα χέρια του.

-Συμπληρώνονται 20 χρόνια από το μεγάλο επίτευγμα του Αμαρουσίου στον τελικό του Κυπέλλου Σαπόρτα κόντρα στη Σαλόν. Τι εικόνες έχεις από τότε;

Ήταν κάτι το ασύλληπτο να το καταφέρει μια συνοικιακή ομάδα η οποία ήταν μόλις 2-3 χρόνια στην Α1. Πραγματικά ήταν τρομακτικό το γεγονός που καταφέραμε να κατακτήσουμε το κύπελλο Σαπόρτα. Ο βαθμός δυσκολίας ήταν πολύ μεγαλύτερος από το να το κατάφερναν ο Ολυμπιακός, ο Παναθηναϊκός, η ΑΕΚ, ο ΠΑΟΚ και ο Άρης εκείνη την εποχή. Είναι ομάδες με χρόνια εμπειρίας, χρημάτων, κόσμου και τεχνογνωσία από τέτοιες διοργανώσεις. Ο Άρης Βωβός είχε επενδύσει σε αυτήν την ομάδα. Όταν κατέβηκα από τη Θεσσαλονίκη το πρώτο πράγμα που μου είχε πει ο coach Αλεξανδρής είναι ότι θα προσπαθούσαμε να πάμε όσο το δυνατόν πιο μακριά στο κύπελλο Σαπόρτα. Το είπε μεν, αλλά δεν έδωσα και μεγάλη σημασία γιατί μόνο και μόνο στο άκουσμά του ήταν κάτι το αδιανόητο. Κάτι πολύ μακρινό. Όμως υπήρχε σαν στόχος. Και για να το βάλεις στόχο, είναι κάτι που το πιστεύεις.

-Πότε αρχίσατε να το πιστεύετε όλο και περισσότερο ;

«Αυτό ήταν κάτι που ήρθε με τον καιρό. Παιχνίδι με το παιχνίδι. Ήμασταν μια παρέα που δούλευε, που πέρναγε καλά, που είχε διοικητική ασφάλεια, με έναν προπονητή όπως ο Βαγγέλης ο οποίος μας κρατούσε ενωμένους. Ήταν γενικά μια καλή χρονιά γιατί η ομάδα είχε βγει και 7η στο πρωτάθλημα. Στα Playoffs είχαμε παίξει με τον ΠΑΟΚ για να δούμε ποιος θα πάρει την 7η θέση. Και την πήραμε εμείς. Είχαμε πολύ καλή πορεία από την αρχή της σεζόν έως το τέλος. Κάναμε σταθερά βήματα καθ' όλη τη διάρκεια της χρονιάς και σιγά-σιγά αρχίζαμε και το πιστεύαμε περισσότερο. Ο στόχος φαινόταν ολοένα και πιο εφικτός. Ειδικά από τη στιγμή που καταφέραμε να προκριθούμε έχοντας στον όμιλό μας μια πολύ καλή ομάδα όπως είναι η Βαλένθια. Καταφέραμε να φτάσουμε στον ημιτελικό με την Ούνικς Καζάν η οποία ήταν πολύ δυνατή ομάδα και πιο δύσκολη από τη Σαλόν που νικήσαμε στον τελικό. Όπως και η Σαλόν απέκλεισε τη Βαλένθια στον άλλον ημιτελικό...»

-Ήταν... δωράκι αυτό για εσάς ενόψει του τελικού;

«Εντάξει, δεν είναι ακριβώς έτσι. Και εμείς ως Εθνική ομάδα είχαμε νικήσει την Αμερική και η Ισπανία μετά μας κατατρόπωσε στον τελικό. Δεν έχει σημασία. Για να κέρδισε η Σαλόν σε δύο ματς τη Βαλένθια, προφανώς θα είχε την ικανότητα για να το κάνει. Δεν ήταν τυχαίο...»

-Πώς αντιμετωπίζαμε τον τελικό; Τι ήταν αυτό που συζητούσατε στα αποδύτηρια πριν από το ματς με τη Σαλόν;

«Αυτό που λέγαμε ήταν ότι το πιστεύαμε. Τη Σαλόν την είχαμε νικήσει στον όμιλο και την είχαμε. Και επειδή ήταν ένα παιχνίδι, απλά είπαμε να παρουσιαστούμε απόλυτα συγκεντρωμένοι, να κάνουμε τα απολύτως απαραίτητα, τα σίγουρα, να ελέγξουμε ρυθμό, ριμπάουντ και άμυνα και όσο το ματς θα πήγαινε στο τέλος να ήμασταν έτοιμοι για να το κερδίσουμε. Καθ' όλη τη διάρκεια του αγώνα πηγαίναμε μαζί στο σκορ, καμία ομάδα δεν είχε πάρει κάποια μεγάλη διαφορά και όπως το είχαμε σχεδιάσει τακτικά, έτσι μας πήγε και στο τέλος καταφέραμε να πάρουμε και το κύπελλο».

-Και έτσι όπως πήγε το ματς, κλήθηκες εσύ να σουτάρεις τις πιο κρίσιμες βολές στο τέλος κι ενώ είχε προηγηθεί τρίποντο ισοφάρισης από τη Σαλόν για το 72-72...

«Οι βολές ήταν ένα πολύ δυνατό στοιχείο μου. Και ήταν κάτι που το γνώριζε καλά η ομάδα. Μάλιστα στο πρωτάθλημα πρέπει να είχα 92%-93% στις βολές, ενώ μέχρι και τον τελικό δεν έχανα εύκολα βολή (σ.σ. είχε 44/48, ήτοι 92% στο Σαπόρτα εκείνη τη σεζόν). Μάλιστα το συζητούσαμε και με τον Βάσκο Εφθίμοφ, ο οποίος απορούσε και με ρωτούσε πώς και δεν έχανα βολή σε κανένα γήπεδο και σε οποιαδήποτε ατμόσφαιρα. Όπως ξέρεις είχαμε στην ομάδα και τον Τζίμι Όλιβερ ο οποίος ήταν εξαιρετικός σουτέρ, αλλά στις τεχνικές ποινές, μου έδινε τη μπαλα για να σουτάρω εγώ τις βολές. Στο τέλος του αγώνα ο coach μου είπε 'Σωτήρη πάρε τη μπάλα ώστε αν σου κάνουν φάουλ να πας εσύ στις βολές...'

-Δηλαδή η εντολή από τον πάγκο ήταν ξεκάθαρη από τον πάγκο...

«Ναι, ακριβώς. Πάντα επιδίωκα να πάρω τη μπάλα στο τέλος σε οποιαδήποτε ομάδα και αν ήμουν. Πάντα σκόραρα βολές στα κρίσιμα σημεία στο τέλος. Βέβαια αυτές ήταν ακόμα πιο κρίσιμες γιατί κρινόταν ένα ευρωπαϊκό κύπελλο. Όμως και σε άλλα παιχνίδια είχα κάνει κάτι παρόμοιο αλλά δεν το θυμάται κανείς επειδή δεν υπήρχε κάποιος τίτλος».

-Προλαβαίνεις να σκεφτείς τίποτα εκείνη τη στιγμή; Απομένουν 11 δευτερόλεπτα και στα χέρια σου κρατούσες την πιο ιστορική στιγμή του Αμαρουσίου. Δεν ένιωθες τη μπάλα να ζυγίζει πολλά κιλά;

«Όχι. Σαν να σουτάρω μέσα στο ματς ένα ζευγάρι βολών. Μάλιστα νωρίτερα είχα ευστοχήσει και σε άλλες δύο βολές, οπότε με το που πήγα στη γραμμή δεν σκέφτηκα απολύτως τίποτα. Απλά ήταν κάτι που ξέρω να κάνω καλά. Και μου είχε δοθεί η ευκαιρία να γράψω ιστορία. Και τα κατάφερα...Άλλωστε με αυτές τις βολές που βοήθησαν το Μαρούσι να κατακτήσει το τρόπαιο, γράφτηκε μια από τις καλύτερες στιγμές στην καριέρα μου. Αν όχι η καλύτερη.»

-Ο γιος σου ο Άλεξανδρος τι σου έχει πει γι' αυτό το ματς; Αγέννητος ακόμα τότε. Το έχετε δει μαζι;

«Ναι το έχουμε δει, αλλά εμένα δεν μου αρέσει να βλέπω παλιά παιχνίδια. Εκείνος τα βλέπει. Κάνουμε χαβαλέ ο ένας στον άλλον. Απλά αυτό που μου είπε είναι ότι για το πόσο πολύ βαριά ήταν η μπάλα εκείνη την ώρα και την ψυχραιμία που έδειξα για να ευστοχήσω...»

-Σου έχει μείνει κάποια στιγμή από τότε πολύ έντονα χαραγμένη μέσα σου;

«Έχουν περάσει και 20 χρόνια ήδη... Θυμάμαι μόνο το συναίσθημα. Αυτή η έντονη χαρά και ευφορία που νιώθαμε όλοι. Και ξέρεις, η χαρά μας γινόταν ακόμα μεγαλύτερη γιατί μαζί μας πανηγύριζε όλη η Ελλάδα. Ήμασταν μια συνοικιακή ομάδα την οποία αγαπούσαν όλοι. Δεν είχαμε αντιπαλότητες ώστε να πάμε κάπου και να μας βρίσουν. Όπου και αν παίζαμε μας χειροκροτούσαν όλοι. Ήταν μια ονειρική χρονιά για μας όπου όλοι νιώθαμε σαν μια οικογένεια. Γι' αυτό και βγήκε αυτό το αποτέλεσμα. Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Και άλλες ομάδες είχαν λεφτά τότε, αλλά τα λεφτά δεν έφερναν πάντα και παντού την επιτυχία. Ο κύριος Βωβός δεν ανακατευόταν. Ο ιδιοκτήτης, είναι ιδιοκτήτης. Είχε τους κατάλληλους ανθρώπους και άφηνε τον προπονητή να κάνει αυτό που ξέρει.»

-Και θυμάμαι σας αποθέωναν οι Γάλλοι φίλαθλοι μετά το τέλος...

«Αυτό και αν ήταν φανταστικό. Οι Γάλλοι είναι πολιτισμένοι άνθρωποι. Δεν είχαμε αντιπαλότητες. Παντού είχαμε φίλους. Έγινε ένα ωραίο ματς και μας χειροκρότησαν επειδή αναγνώρισαν την αξία μας και την ανωτερότητά μας. Ήταν μια πολύ ωραία εικόνα η αποτύπωνε την ομάδα μας. Δεν είχαμε άγχος, παίζαμε ωραίο μπάσκετ, ήμασταν απελευθερωμένοι, είχαμε τον κόσμο μας, καθένας προσπαθούσε να βγάλει τον καλύτερό του εαυτό και ήταν τόσο καλό το κλίμα με αποτέλεσμα κάθε παίκτης να βγάζει τον καλύτερό του εαυτό. Τότε δεν υπήρχε και η πίεση των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Το Μαρούσι ήταν μια μικρή ομάδα που προσπαθούσε για το καλύτερο».

17 Απριλίου 2001: «Torwar Hall»

Σαλόν – Μαρούσι 72-74 (ημ. 33-38)

Διαιτητές: Κολούτσι (Ιταλία), Ζιεμπλίτσκι (Πολωνία)

Μαρούσι (Αλεξανδρής): Φαλέκας 13 (3/5δίπ., 1/1τρ., 4/7β., 3ριμπ., 2ασ., 1κλ., 2λ.), Νικολαΐδης 4 (0/2δίπ., 4/4β., 3ασ., 2ριμπ., 2κλ., 2λ.), Καραπλής, Μασλαρινός 4 (2/9δίπ., 0/2τρ., 3ριμπ., 1ασ.), Μαρμαρινός (1ριμπ., 1λ.), Βουρτζούμης (0/1δίπ., 1ριμπ.), Ευθίμοφ 7 (3/6δίπ., 1/4β., 18ριμπ., 3ασ., 2κλ., 2λ.), Όλιβερ 31 (6/9δίπ., 3/9τρ., 10/10β., 1ριμπ., 1ασ., 1κλ., 2λ.), Αμάγια 15 (5/8δίπ., 1/3τρ., 2/2β., 6ριμπ., 3λ.)

Ελάν Σαλόν (Εβρέ): Τζάκσον 12 (2/3δίπ., 2/3τρ., 2/4β., 7ριμπ., 6ασ., 2κλ., 2λ.), Όουενς 7 (2/4δίπ., 1/2τρ., 2ριμπ., 1λ.), Τόμιτς (0/1δίπ., 0/1τρ.), Χέι 6 (2/5τρ., 3ασ., 1λ.), Οστρόφσκι 14 (5/5δίπ., 1/2τρ., 1/1β., 1ριμπ., 1ασ., 2κλ., 2λ.), Βεσπασιέν (0/4δίπ.), Λι 19 (2/2δίπ., 4/9τρ., 3/6β., 5ριμπ., 2ασ., 2κλ., 1ταπ., 4λ.), Τζιφά 4 (2/2δίπ., 0/2τρ., 6ριμπ., 2ασ., 1κλ., 1ταπ., 1λ.), Γκούλιας 10 (5/11δίπ., 0/1τρ., 2ριμπ., 2λ.)

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Χατζής: «Φαβορί η Κίντερ; Θα επιστρέφαμε από τη Λωζάνη μόνο με το τρόπαιο!» (pics & vids)

Κόρφας: «Θυμάμαι μόνο τον Βράνκοβιτς να περνάει από πάνω μου!» (pics & vids)

Ολόκληρος ο τελικός του Κυπέλλου Σαπόρτα 2001