Το τέλος της παλαβομάρας

Στην πρώτη διετία των Ουόριορς, στη διετία 2014-6 εννοώ, οτιδήποτε σχετικό με το Γκόλντεν Στέιτ μου προξενούσε αλλεργία. Όχι τόσο το μπάσκετ που έπαιζαν, όσο το περιτύλιγμα που συνόδευε τους θριάμβους.

Η ανυπόφορη πόζα, η αλαζονεία, η «δεν σας βλέπουμε και δεν μας βλέπετε» συμπεριφορά, τα μασελάκια, η υφέρπουσα έλλειψη σεβασμού στον αντίπαλο, η yolo νοοτροπία που πήγαινε κόντρα σε ό,τι είχαμε μάθει να αγαπάμε.

Όσο και αν ακούγεται λάθος, έχουμε μάθει να προσκυνάμε το βλοσυρό μπάσκετ, το μπάσκετ των ρομπότ, όπου απαγορεύεται ακόμα και το χαμόγελο, πόσο μάλλον ο πανηγυρισμός.

Θυμάμαι να τους χαρακτηρίζω, μάλλον άδικα, «τσίρκο». Οι Γκόλντεν Στέιτ Ουόριορς δεν ήταν τσίρκο, ούτε όμως στρατός. Πήραν το μπάσκετ της αλάνας και το έκαναν επιστήμη. Oι όψιμοι μιμητές είναι ακόμη 3-4 χρόνια πίσω.

Αυτή, βεβαίως, είναι μόνο η μία όψη του νομίσματος. Όποιος μελετήσει την άλλη, θα καταλάβει ότι το θαύμα των Ουόριορς, εκείνα τα πρώτα χρόνια, θεμελιώθηκε πάνω στις αρχές που το μπάσκετ φοράει κορώνα στο κεφάλι του: άμυνα του θανάτου και αυτοματισμοί βγαλμένοι από τριγωνομετρία.

Το τρίτο στοιχείο της τριλογίας ήταν συγκυριακό, αλλά επιβεβλημένο. Όταν έχεις στην ομάδα σου τον Κάρι ή τον Τόμπσον, θα σουτάρεις τρίποντα στον αιφνιδιασμό ή από τα 9 μέτρα. Αν έχεις και τους δύο, θα μακαρίσεις και την τύχη σου.

Η κατραπακιά του 7^ου τελικού του 2016 με την ήττα από τους Καβαλίερς, μέσα στο Όκλαντ και σε νύχτα πάρτι, φαίνεται ότι ψαλίδισε ό,τι αχρείαστο περίσσευε από την πλουμιστή νοοτροπία της ομάδας. Την έκανε λίγο πιο ταπεινή, δίχως όμως να στεγνώσει τους χυμούς της.

Ο ερχομός του Κέβιν Ντουράντ, το ίδιο καλοκαίρι, διόρθωσε και τις όποιες ανορθογραφίες στο αγωνιστικό μοντέλο. Έκτοτε το παιχνίδι των «Πολεμιστών» απέκτησε ισορροπία, πρόσθετες συνταγές, μάκρος, πλάτος, τρίτο πόλο απειλής, φαρμάκι έναντι οργανωμένης άμυνας, τρεις διαστάσεις αντί για δύο.

Ουδείς θα χαρακτηρίσει πλέον τους Ουόριορς τσίρκο. Στη χειρότερη περίπτωση, μπορεί να μπλεχτούν στους εγωισμούς και να γίνουν Χόλιγουντ.

Δείτε τους, πώς παίζουν αυτές τις μέρες χωρίς τον Ντουράντ. Δεν ποντάρουν πια σε γλυκές παλαβομάρες ή σε τρίλεπτα εξωγήινου οίστρου, ούτε έβγαλαν από το χρονοντούλαπο την επιτυχημένη αλλά αλλοπρόσαλλη συνταγή της αρχικής διετίας.

Χτίζουν υπομονετικά το παιχνίδι τους και βγάζουν μέσα στο μποτιλιάρισμα συνεργασίες, που άλλες ομάδες δεν μπορούν ούτε να ονειρευτούν.

Πέρα από τις προφανείς εξαιρέσεις (που και αυτές συζητήσιμες είναι…), το παιχνίδι των Ουόριορς κάνει τους δικούς τους παίκτες να μοιάζουν καλύτεροι από ό,τι στην πραγματικότητα είναι.

Ποιος θυμάται σήμερα τον Χάρισον Μπαρνς; Πόσοι θα πόνταραν ένα δολάριο στον Σον Λίβινγκστον με το τσακισμένο πόδι; Ποιος γνώριζε ότι ο Άντριου Μπόγκουτ παίζει ακόμη μπάσκετ εν έτει 2019;

Στο εναρκτήριο εξάλεπτο της γ’ περιόδου στον χθεσινό 2^ο τελικό στο Τορόντο, οι Ουόριορς παρέδωσαν αυτό που η ταπεινότης μου θεωρεί τέλειο μπάσκετ. Γνωρίζετε ότι ρέπω προς την υπερβολή, αλλά εδώ το εννοώ. Και εννοώ τέλειο τύπου 2019 ή ξέρω γω 2029, όχι τύπου 2014-6.

Εμένα έτσι μου αρέσει το μπάσκετ. Ο σέντερ να δημιουργεί από το ποστ και να μοιράζει έτοιμα λέι-απ, σε συμπαίκτες που «κόβουν» μέσα σαν προγραμματισμένοι από κομπιούτερ. Οι δύο φόργουορντ (Γκρην και Ιγκουοντάλα) να γεμίζουν το γήπεδο με την άμυνά τους και να γίνονται πλέι-μέικερ στην άλλη άκρη.

Το «δυάρι» να είναι κίλερ, αλλά να φοράει και χειροπέδες σε όποιον βρίσκει μπροστά του. Και ο σταρ της ομάδας να οργιάζει μέσα στην αναμπουμπούλα, όχι απαραίτητα με αυτοσχεδιασμούς, αλλά και στην υπηρεσία του συνόλου (π.χ. διαβάζοντας σωστά τους διαδρόμους στα μετόπισθεν).

Σε 5 λεπτά και 20 δευτερόλεπτα μπασκετικής ρεύσης, οι Ουόριορς πέτυχαν 18 πόντους και δεν δέχθηκαν ούτε μισό. Οι τρεις «ψηλοί» που ξεκίνησαν δίπλα σε Κάρι-Τόμπσον μοίρασαν συνολικά 21, ολογράφως εικοσιμία, ασίστ: Γκρην 9 σε 41 λεπτά, Ιγκουοντάλα 6 σε 28’, Κάζινς 6 σε 28’.

Χώρια οι 36 πόντοι, τα 28 ριμπάουντ και το νικητήριο σουτ του Ίγκυ. Είπα «Ίγκυ» και θυμήθηκα ότι πρέπει να αγοράσω εισιτήριο για το Σάββατο, σόρρυ για τη διακοπή.

Το εκπληκτικό είναι ότι οι Ουόριορς υπέστησαν δύο πρόσθετες απώλειες (Τόμπσον, Λούνεϊ) και μολαταύτα καθάρισαν το ματς μέσα στην έδρα ενός ισχυρότατου και καψωμένου, με το συμπάθειο, αντιπάλου. Ο δρόμος είναι μακρύς, αλλά αυτό το διπλό δεν θα ξεκολλήσει εύκολα από το μυαλό των ηττημένων, ούτε των νικητών.

Το έτι εκπληκτικότερο, ήταν ότι ο Μπόγκουτ που λέγαμε ανασύρθηκε από τη ναφθαλίνη στο β’ ημίχρονο και έβαλε τρία σημαντικά καλάθια, όχι ουρανοκατέβατα, αλλά με alley oop που συνέλαβαν τους Ράπτορς κοιμόμενους. Κατά πάσα πιθανότητα βγήκαν από το μπλοκάκι του Στηβ Κερ της διετίας 2014-6, όταν ο Αυστραλός ήταν ενεργό μέλος των ίδιων Ουόριορς!

Οι αυτοματισμοί, στο μπάσκετ, είναι όπως το ποδήλατο. Τι λέτε, δεν θα βγάλουν ένα άψογο πικ εντ ρολ ο Διαμαντίδης με τον Μπατίστ αν τους ζητηθεί να παίξουν αύριο, στα 40 τους, με μπλουτζήν;

Κλείνω εδώ το κείμενο, πριν αρχίσω να γράφω για το άλλο στοιχείο που με έκανε να συμπαθήσω τους Ουόριορς. Δεν έχω πολλή διάθεση για πολιτικολογία, αυτές τις μέρες.

Εκείνο που σκεφτόμουν έντονα στο χθεσινό ξενύχτι, είναι ότι οι φετινοί Μπακς βρέθηκαν έναν Ντρέιμοντ Γκρην μακριά από τον τίτλο. Ή έναν Γκασόλ. Τον υγιή Μαρκ χρειάζονταν, όχι τον Πάου.

Ο Μπρουκ Λόπεζ γέμισε τα καλάθια των αντιπάλων με τρίποντα, αλλά το playmaking μοιάζει γι' αυτόν άγνωστη λέξη, όπως και για τους υπόλοιπους ψηλούς των «Ελαφιών». Ο Γιάννης είναι έξοχος δημιουργός, αλλά δυστυχώς δεν γίνεται να πασάρει στον εαυτό του.