Το όνομα δυσκολοπρόφερτο. Η καταγωγή χαμένη στις αχανείς εκτάσεις του ονείρου και της άγριας ζωής. Ξένη για μας, πραγματικά, αληθινά και αθώα. Το χρώμα γνωστό, μα όχι και τόσο οικείο. Αποδεκτό μ’ ένα κράτημα. Από μόνο του όμως δεν έλεγε και δεν λέει τίποτα. Τι μένει λοιπόν; Το όνειρο. Έτσι απλά; Μα τα όνειρα δεν υπάρχουν από μόνα τους, δεν είναι αυτόφωτα. Και όμως, αυτό φτιάχτηκε από έναν άνθρωπο και πλέον είναι γερά στερεωμένο στον πορτοκαλί γαλαξία.

Σπάνια συμβαίνει και όταν το ζεις, το μαθαίνεις, καταλαβαίνεις ότι ο δημιουργός μόνο από τη μεγάλη μαύρη Ήπειρο μπορεί να είναι. Ναι, το Αφρικανικό Όνειρο πάτησε στην «ουρά» των αστεριών και στην κίνηση των άυλων σωμάτων. Ελίχθηκε σαν την άγρια ομορφιά του αιλουροειδούς και χύθηκε μαύρη βροχή στα εκ των προτέρων κατακτημένα εδάφη. Τι κι αν υψώθηκαν τείχη, τι κι αν ατσάλινοι στόλοι κινήθηκαν εναντίον του, τι κι αν το ύπουλο «αλλά…» έπεσε πάνω του… Το όνειρο άντεξε, τινάχτηκε πιο πέρα από τις μικροπρέπειες, τον φθόνο και το μίσος και στο τέλος όλοι το βλέπουν, θέλουν δεν θέλουν. Το όνειρο θα είναι πάντα εκεί για να θυμίζει στους «πάνσοφους» ότι η λύτρωση και η επιτυχία έρχονται από τόπο ξένο. Ο Χακίμ Ολάζουον ήταν και θα είναι το όνειρο δίχως τέλος.

Σαν αέρας, σαν αστραπή…

Για σκεφτείτε λίγο τον τρόπο που έπαιζε. Βρείτε τα βιντεάκια στο διαδίκτυο και παρακολουθήστε τον να αγωνίζεται. Αν ο Μάικλ Τζόρνταν ενσάρκωνε την μπασκετική τελειότητα, ο Ολάζουον σίγουρα ήταν το μπασκετικό όνειρο. Σαν αέρας κινούνταν στο παρκέ και σαν αστραπή έπεφτε στα κεφάλια των ανυποψίαστων αντιπάλων. Ένας ασύγχρονος-σύγχρονος χορός η εκδήλωση του ταλέντου του και η ομορφιά του απόλυτη και ακαταμάχητη. Έτσι δεν είναι τα όνειρα;

Εισχωρείς στην επικράτεια τους χωρίς να το θες και όταν βγαίνεις είσαι αλλαγμένος, στην ουσία νικημένος απ’ αυτά. Κάπως έτσι πρέπει να ένιωθαν όσοι τον αντιμετώπισαν. Χωρίς να το θέλουν βρίσκονταν στο δικό του πεδίο δράσης και όταν ο άνεμος τους ταρακουνούσε είχαν χάσει την επαφή και τη μάχη μαζί του. Ο Ολάζουον διέθετε εκπληκτική αντίληψη χώρου και χρόνου και μπορούσε ανά πάσα στιγμή να βρεθεί εκεί που δεν το περιμένεις. Οι χωρικές και χρονικές διαδρομές είναι άπειρες στο παρκέ και ο Ολάζουον είδε τις περισσότερες. Ίσως ο Τζόρνταν να εντόπισε κάποιες παραπάνω. Αλλά όχι. Ο «MJ» «πετούσε» και έβλεπε την τρελή σκιά του Χακίμ να χρωματίζει τις ξύλινες γραμμές, να τις λυγίζει, να τις πλέκει και στη δίνη του όλοι βρίσκονταν και όλοι χάνονταν, όπως στο όνειρο.

Το υστερόγραφο της δόξας

Το ονειρικό, συμβολικό, ίχνος μένει για λίγο μόνο του και η ματιά μας πέφτει στην αγωνιστική βιογραφία. Τα πεπραγμένα μιας ζωής που ήταν γεμάτη ταξίδια, δαχτυλίδια, θέαμα, σπάνιες επιδόσεις… Από τη «Phi Slama Jama», στα δύο πρωταθλήματα ΝΒΑ και την είσοδο στο «Hall of Fame».

Το ταξίδι ήταν μεγάλο και με άγνωστη κατάληξη. Από το Λάγος της Νιγηρίας στο Χιούστον. Εκεί, στο πανεπιστήμιο, τον βρίσκει ο προπονητής Γκι Λιούις. Ο νεαρός μετανάστης έπαιξε μπάσκετ πρώτη φορά στα 15 του. Η αναφορά γίνεται για να καταλάβουμε ότι κάποιες φορές οι αριθμοί είναι απλά… αριθμοί. Ο Ολάζουον δείχνει αμέσως τι μπορεί να κάνει και ας μην παίζει πολύ. Τη δεύτερη σεζόν στους «Cougars» συνοδοιπορεί με τον Κλάιντ Ντρέξλερ και… εγένετο «Phi Slama Jama»! Το θέαμα ορίζει το παιχνίδι του κολεγίου και μαζί την ουσία του. Διαδοχικές εμφανίσεις -τρεις- στο «Final Four» του NCAA και δύο τελικοί. Ο ταλαντούχος σέντερ συνηθίζει τις υψηλές ταχύτητες του αμερικάνικου μπάσκετ και το ΝΒΑ τον περιμένει. Το 1984 οι «Cougars» του Χιούστον θα γίνουν οι «Ρόκετς» του Χιούστον. Η επαγγελματική ομάδα θα τον επιλέξει στην πρώτη θέση του ντραφτ εκείνης της χρονιάς και ο Ολάζουον θα μένει στην πόλη που αγάπησε από την πρώτη στιγμή.

Το ξεκίνημα του ελπιδοφορόρο ως ρούκι. Τα καλύτερα όμως δεν είχαν έρθει. Στη δεύτερη σεζόν καταγράφει 23.5 πόντους, 11.5 ριμπάουντ και 3.4 μπλοκ μέσο όρο. Κάθε αντίπαλος έχει πρόβλημα πια στο Χιούστον. Οι Ρόκετς αποκτούν δυναμική και ορμή που δεν ανακόπτεται εύκολα. Φτάνουν στους τελικούς Δύσης και κερδίζουν 4-1 τους Λέικερς, όμως στους τελικούς του 1986 οι Σέλτικς είναι σε άλλο επίπεδο. Η συνέχεια δεν ήταν ανάλογη, τουλάχιστον σε συλλογικό επίπεδο. Αυτός συνέχιζε να εντυπωσιάζει και να φέρνει μεγάλα νούμερα. Μάλιστα, στις 29 Μαρτίου 1990 μπήκε σ’ ένα πολύ μικρό και ξεχωριστό κλαμπ: έγινε ο τρίτος παίκτης που σημειώνει διψήφιο αριθμό σε τέσσερις στατιστικές κατηγορίες!

Απέναντι στους Μιλγουόκι Μπακς εκείνη τη μέρα είχε 18 πόντους, 16 ριμπάουντ, 10 ασίστ και 11 μπλοκ! Κι αν ο ίδιος δεν έκανε εκπτώσεις στην απόδοση και την αξία του, η διοίκηση δεν ακολούθησε. Έτσι, την περίοδο 91-92 η ομάδα μένει εκτός πλέι οφ για πρώτη φορά όσο ο Ολάζουον είναι στο δυναμικό της. Δεν υπήρχε το κατάλληλο υποστηρικτικό επιτελείο γύρω από τον σούπερ σέντερ. Όλα αυτά μέχρι τη σεζόν 1993-94. Ο Χακίμ κάνει εκπληκτική χρονιά και οδηγεί την ομάδα στο πρώτο της πρωτάθλημα. Εκείνη την περίοδο θα κερδίσει τους τίτλους του MVP κανονικής περιόδου, Αμυντικού της Χρονιάς και MVP των τελικών. Το «όνειρο» είχε απλωθεί για τα καλά, ο ουρανός ήταν δικός του και το μόνο που έμενε ήταν η υπεράσπιση του. Στην ομάδα προστίθεται ο Κλάιντ Ντρέξλερ και κάτι από τη «Phi Slama Jama» αναβιώνει. Οι Ρόκετς μπαίνουν στα πλέι οφ της σεζόν 1994-95 από το νούμερο έξι.

Φτάνουν στους τελικούς Δύσης και όλοι περιμένουν την τιτανομαχία Ολάζουον-Ρόμπινσον. Δεν υπάρχει μάχη, υπάρχει εντυπωσιακή επιβολή του σέντερ των Ρόκετς. O «Ναύαρχος» λαμβάνει το βραβείο του κορυφαίου της κανονικής διάρκειας πριν το δεύτερο ματς των τελικών Δύσης. Ο Ολάζουουν τον διασύρει με 41 πόντους, 16 ριμπάουντ. Οι τελικοί του ΝΒΑ είναι περίπατος στο πάρκο. Οι Ορλάντο Μάτζικ δεν προβάλλουν αντίσταση και το ριπίτ είναι γεγονός. Πάλι πρωτάθλημα για τους Ρόκετς και πάλι τα νούμερα του προκαλούν δέος. Ιδού αυτά που κατέγραψε στα πλέι-οφ (94-95): 33.0 πόντους, 10.3 ριμπάουντ, 2.8 μπλοκ και 53% ποσοστό ευστοχίας!

Το 1996 θα έρθει και το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο με τις ΗΠΑ. Από τη στιγμή που είχε πολιτογραφηθεί αμερικανός πολίτης, ήταν αδύνατο να μην επιλεχθεί στην εθνική ομάδα. Η επιστροφή στα εγχώρια τον βρίσκει πανέτοιμο, όμως οι Σόνικς το 1996 και οι Τζαζ το 1997 βάζουν τέλος στην εκτόξευση. Οι Ρόκετς δεν θα είναι πια ίδιοι, έρχεται η φάση της ανοικοδόμησης και ο Ολάζουον τη σεζόν 2001-02 θα βρεθεί στο Τορόντο. Εκεί μπαίνει η άνω τελεία και το 2008 η τέλεια τελεία με την είσοδο στο «Hall of Fame», το υστερόγραφο της δόξας.

Τίποτα δεν πήγε χαμένο

Ο Χακίμ Ολάζουον πέτυχε γιατί ποτέ δεν ρώτησε «τι να κάνω;». Αντίθετα -με τη συμπεριφορά, τον τρόπο δράσης, έκφρασης, το πολιτισμικό παρελθόν- αναρωτιόταν «τι έχω κάνει ήδη;». Και τι είχε κάνει; Πριν παίξει μπάσκετ ασχολήθηκε με ποδόσφαιρο και χάντμπολ. Τα όσα έμαθε απ’ αυτά τα σπορ ενσωματώθηκαν τέλεια στο μπάσκετ και έφτιαξαν τον παίκτη Ολάζουον. Την ίδια συμβολή είχε και το θρησκευτικό του υπόβαθρο. Η μουσουλμανική ταυτότητα τον ώθησε να μη σταματήσει ποτέ να κυνηγά την τελειότητα, την επιτυχία.

Η αφοσίωση του στα πάντα δεν είναι ατομικό επίτευγμα, είναι συλλογικό, προϋπάρχει σ’ αυτόν και συνδέεται άμεσα με τη μουσουλμανική θεώρηση των πραγμάτων. Ο Ολάζουον χρησιμοποίησε τη θρησκεία του για να κεφαλαιοποιήσει τα χαρίσματα και τις ευκαιρίες που του παρουσιάστηκαν. Με άλλα λόγια, ο Χακίμ Ολάζουον ήταν αδύνατο να αποτύχει. Ήξερε τι ήθελε και πώς να το πετύχει. Στην περίπτωση του τίποτα δεν πήγε χαμένο και τίποτα δεν θα ξεχαστεί.

Πηγές
-«Hakeem Olajuwon through the years» [si.com]

-«Born for this» [Noah Frazier, medium.com]