Πόσο μεγάλος υπήρξε ο Πάου Γκασόλ...
Ο καλύτερος Ισπανός μπασκετμπολίστας όλων των εποχών, ανάμεσα σε μικρές παύσεις και βουβούς λυγμούς, ανακοίνωσε χθες (05/10) το τέλος μιας τεράστιας καριέρας που απλώνεται σε παραπάνω από δύο δεκαετίες.
«Αποσύρομαι από το επαγγελματικό μπάσκετ. Είναι μια δύσκολη απόφαση, αλλά την έχω σκεφτεί. Ήθελα να τελείωσω παίζοντας και να το απολαμβάνω, όχι με πατερίτσες λόγω τραυματισμού και χειρουργικές επεμβάσεις», είπε.
Ήταν όλοι εκεί, στον επιβλητικό «ναό της όπερας», στην καρδιά της Βαρκελώνης, ή σχεδόν όλοι. Κι αυτός παρότι προετοιμασμένος ήδη μετά το τέλος της προσπάθειας της Εθνικής Ισπανίας στους Ολυμπιακούς του Τόκιο, δεν ήξερε τι ακριβώς να κάνει. Βλέπεις, δεν κρατούσε στα χέρια του την μπάλα, δεν είχε πλάτη το καλάθι.
Ο 41 ετών πια Πάου Γκασόλ, φορoύσε κοστούμι και καθόταν μόνος στην υπερυψωμένη σκηνή, σαν σε μονόπρακτο. Μπροστά στους ανθρώπους του, τη γυναίκα της ζωής του, τον αδερφό του, Μαρκ και τους φίλους και συντρόφους του στα παρκέ του κόσμου, Χουάν Κάρλος Ναβάρο, Φελίπε Ρέγιες, Ραούλ Λόπεθ είπε «ευχαριστώ», είπε «αντίο».
«Προσπάθησα όχι μόνο να μείνω στην κορυφή, μα να γίνομαι και καλύτερος»
Πόσο μεγάλος υπήρξε ο Πάου Γκασόλ. Που με φωνή που έσπαγε κοίταξε πίσω σε όλο του το μπασκετικό ταξίδι και δεν ξέχασε κανέναν από όλους όσοι υπήρξαν στο πλευρό του. Θυμήθηκε τα λόγια των πρώτων προπονητών του. Σαν να ήταν χθες, ανακάλεσε στη μνήμη του ασκήσεις που ξεκίνησαν από τότε να δημιουργούν μια φιγούρα, χωρίς την οποία το ισπανικό μπάσκετ ποτέ δεν θα ήταν το ίδιο.
«Κατά τη διάρκεια μιας καριέρας συνεργάζεσαι με πολλούς ανθρώπους. Ως νέος με συμβούλευσαν ότι το σημαντικό δεν είναι να φτάσω στην κορυφή, αλλά να μείνω. Και προσπάθησα όχι μόνο να μείνω αλλά να γίνομαι και καλύτερος», εξήγησε για τη φιλοσοφία ζωής του, που εφάρμοσε όλα αυτά τα χρόνια.
Πόσο μεγάλος υπήρξε ο Πάου Γκασόλ, που ενώ ελάχιστοι γιατροί του έδιναν ρεαλιστικές πιθανότητες να αγωνιστεί ξανά, στα 39 του χρόνια, μετά τον σοβαρό τραυματισμό του το 2019, αυτός βρέθηκε ξανά σε αγωνιστικό χώρο, γιατί ήθελε να παίξει μια μέρα μπροστά στην κόρη του.
Ήταν 17 Ιανουαρίου του 1999, όταν ο Πάου στα χέρια του Αΐτο Γκαρθία Ρενέσες πάτησε το παρκέ για πρώτη φορά ως επαγγελματίας, φορώντας την αγαπημένη του μπλαουγκράνα φανέλα, σε ένα παιχνίδι κόντρα στην Κάθερες. Δεν υπήρξε άλλη ομάδα στην Ευρώπη για εκείνον. Το είχε δηλώσει.
Σεβάστηκε τα λόγια του ως το τέλος.Ο μαγικός κύκλος έκλεισε στη Βαρκελώνη, εκεί που κράτησε την μπάλα πρώτη φορά στα γηπεδάκια στα πέριξ της Σαγράδα Φαμίλια.
Στην αποχαιρετιστήρια τελετή ο Πάου πάλεψε με το συναίσθημα κι αυτό τον νίκησε στο ένας προς έναν, όπως λίγοι κατάφεραν στη μακρά καριέρα του. Ανάγκασε τη φωνή του να σπάσει.
Όταν μίλησε για τον Μαρκ, τον μικρότερο αδερφό που «έχει το ίδιο πάθος με εμένα» τον πρώτο του «αντίπαλο». Δεν γινόταν να αφήνει τον μικρότερο αδερφό να τον νικάει. Και είχε από τότε, δημιουργήσει εκείνη την εικόνα. Οι δυό τους από την αυλή του σπιτιού, στο ίδιο παρκέ, με την ίδια φανέλα.
Συνέβη κι όταν προσπάθησε να μιλήσει για τον μεγάλο απόντα. «Θέλω να κάνω ειδική μνεία σε εκείνον. Θα ήθελα πολύ να βρίσκεται απόψε εδώ, όμως η ζωή είναι κάποιες φορές πολύ άδικη. Με δίδαξε πως να γίνω καλύτερος ηγέτης, καλύτερος ανταγωνιστής, μου έδειξε τι χρειάζεται για να κερδίσω», είπε για τον Black Mamba που σκοτώθηκε την «αυγή» του 2020 σε αεροπορικό δυστύχημα στο Καλαμπάσας της Καλιφόρνια.
Μίλησε για περισσότερη από μισή ώρα και η κατάμεστη αίθουσα τον χειροκροτούσε κάθε φορά που το συναίσθημα τον νικούσε. Μίλησε για μια καριέρα που διήρκεσε μια ζωή, θυμήθηκε τη σημασία του να είσαι κομμάτι μιας ομάδας. Κι ύστερα αναφέρθηκε στο μέλλον.
Σε ένα μέλλον που ως εκλεγμένο μέλος της ΔΟΕ, ως πρεσβευτής της Μπαρτσελόνα, ως πρεσβευτής της UNICEF, ίσως κι ως Υπουργός Πολιτισμού κι Αθλητισμού της Ισπανίας θέλει «να επιστρέψει στον αθλητισμό και την κοινωνία όλα όσα μου έχουν δώσει, γιατί όταν είσαι ηγέτης υπάρχουν κι ευθύνες που πρέπει να αναλάβεις».
Ο Πάουλ Γκασόλ υπήρξε ένα αθλητικό φαινόμενο. Το 2001 έφυγε από την Ευρώπη, άφησε την αγαπημένη του Μπαρτσελόνα και προσγειώθηκε κάτω από τους φανταχτερούς προβολείς του NBA. Επιλέχθηκε στο νούμερο 3 του draft από τους Χοκς που τελικά προχώρησαν σε ανταλλαγή με τους Μέμφις Γκρίλις. Στο ντεμπούτο του στο ΝΒΑ, την πρώτη μέρα του Νοεμβρίου του 2001 κόντρα στους Πίστονς είχε μόλις 4 πόντους, αλλά τρία παιχνίδια μετά, απέναντι στους Σανς έφτασε τους 27.
Δεν άργησε να γίνει το μεγάλο αστέρι της ομάδας και να ολοκληρώσει την πρώτη του σεζόν ως ο ρούκι της χρονιάς. Στην τέταρτη σεζον του, επιλέχθηκε να παίξει στο All Star Game. To 2008 μετακόμισε στο Λος Άντζελες.
Ο Πάουλ Γκασόλ υπήρξε μοναδικός. Ο Κόμπι το είχε δει, ο Φιλ Τζάκσον το επιβεβαίωσε. Η μεταγραφή του από τους Γκρίλις στους Λέικερς, τον Φλεβάρη του 2008, άλλαξε την καριέρα του. Άλλαξε την ιεραρχία στο NBA.
Αγωνίστηκε επίσης για το Σικάγο (2014-2016), το Σαν Αντόνιο (2016-2019), το Μιλγουόκι. Έφυγε από τον μαγικό κόσμο μετά από 1.226 παιχνίδια σε 18 σεζόν, με 17,2 πόντους μέσο όρο στα παιχνίδια της κανονικής διάρκειας, με 15,4 στα playoffs.
Το 2019 σόκαρε το παγκόσμιο μπάσκετ με τον σοβαρό τραυματισμό του. Και το ίδιο σοκαρισμένοι τον είδαν όλοι να κατακτά το πρωτάθλημα με την Μπαρτσελόνα, να αγωνίζεται με τη λατρεμένη του «ρόχα» στους Ολυμπιακούς του Τόκιο. Και να το κάνει με την ίδια κάψα, να πατά παρκέ σαν να' ναι η πρώτη φορά.
Χάρη στο φιλόδοξο πνεύμα του, τις ικανότητες και την εργατικότητά του «πότισε» για πάντα με το όνομά του το νούμερο «16» με το οποίο αγωνίστηκε στο NBA και την Μπάρτσα, το νούμερο «4» με το οποίο αγωνίστηκε στην Εθνική Ισπανίας.
Έντεκα μετάλλια, τέσσερα εκ των οποίων χρυσά, με την «ρόχα» και 3.656 πόντοι τον καθιστούν τον καλύτερο Ισπανό παίκτη στην Ιστορία. Χωρίς «ναι μεν αλλά». Χωρίς αμφιβολίες. Τρία πρωταθλήματα κι ένα κύπελλο με τους Μπλαουγκράνα, τρεις τελικοί NBA και δύο δαχτυλίδια (2009, 2010) με τους Λέικερς, έξι φορές All Star, το βραβείο του καλύτερου rookie στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, ως ο πρώτος μη Αμερικανός που το κατακτά, και πολλές δεκάδες εκπληκτικές εμφανίσεις, οι ψηφίδες στο φανταχτερό παλμαρέ της καριέρας του.
Ανάμεσα στα δάχτυλα και την σάρκα του, όσο σφιχτά κι αν κρατούσε την σπυριάρα μπάλα, τρύπωσε ο χρόνος. Έτσι ο παίκτης που έμαθε σε όλους τους οπαδούς στην Ευρώπη, ότι εκείνοι οι εξωπραγματικοί Αμερικάνοι στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, προέρχονται από αυτόν κι όχι από άλλον πλανήτη και πως μπορούν να νικηθούν, δεν θα δίνει πλέον μαθήματα στο παρκέ...
«Πόσο μεγάλος υπήρξε ο πατέρας σου»
