Από το Ψυχικό ως το Παγκόσμιο Κύπελλο: Ο Τζοέλ Αλμέιδα στο Gazzetta για το «θαύμα» με το Πράσινο Ακρωτήρι
- Το μπάσκετ στο Πράσινο Ακρωτήρι
- Η... χρυσή πρόκριση
- Η ζωή στην Αθήνα και το Ψυχικό
- Αντετοκούνμπο εναντίον Ταβάρες και Πράσινο Ακρωτήρι... on tour
Δέκα μικρά νησιά στα δυτικά της Σενεγάλης. Εκεί είναι μαζεμένος ο κύριος όγκος των κατοίκων που αποτελούν το Πράσινο Ακρωτήρι. Μία χώρα που αναγνωρίστηκε από τον ΟΗΕ το 2013 και πλέον, από τον Σεπτέμβριο που μας έρχεται θα είναι η μικρότερη που έχει φτάσει στα τελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου.
Η νίκη επί της Ακτής Ελεφαντοστού έφερε μία... έκρηξη συναισθημάτων, την οποία αποτυπώνει αρκετά γλαφυρά στο Gazzetta ο Τζοέλ Αλμέιδα. Ο 37χρονος φόργουορντ, με τα καλύτερα χρόνια της καριέρας του πίσω και ένα εξ αυτών στη χώρα μας για την Α2 στο Ψυχικό, ο Αλμέιδα δεν μπορεί καν να περιγράψει τις στιγμές μετά το τέλος της αναμέτρησης.
«Η ενέργεια που είχαμε στα αποδυτήρια μετά την πρόκριση ήταν απίστευτη. Δεν μπορώ να το περιγράψω, η χαρά μας, τα δάκρυα. Γίναμε όλοι μία μπάλα συναισθημάτων μετά το τελικό σφύριγμα. Ήταν πολύ συναισθηματικό όλο αυτό, αρχίσαμε να χορεύουμε. Στην επιστροφή μας για το ξενοδοχείο μας υποδέχτηκε η ομάδα σκέιτμπορντ που βρισκόταν στη Λουάντα. Είχαμε θερμή υποδοχή, όλοι ήμασταν χαρούμενοι και περήφανοι».
Το μπάσκετ στο Πράσινο Ακρωτήρι
Όπως είναι φυσιολογικό οι επιτυχίες φέρνουν τη νέα γενιά πιο κοντά σε οποιοδήποτε άθλημα. Για το Πράσινο Ακρωτήρι η πρόκριση στα τελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου μοιάζει αντίστοιχη με το ελληνικό 1987 και ο Έντι Ταβάρες αποτελεί τον... Νίκο Γκάλη της χώρας.
«Ω ναι, είναι ένας τοπικός ήρωας. Η ιστορία του είναι συγκλονιστική και συμβολίζει όσα είμαστε. Τον Έντι τον ανακάλυψε ένας Γερμανός τουρίστας στη χώρα μου, που είδε απλά ένα ψηλό παιδί και τον έβαλε στο μπάσκετ. Πριν από αυτό δεν ήξερε καν τι είναι το μπάσκετ αλλά με όλη την αφοσίωσή του σε αυτό, τη σκληρή δουλειά έφτασε ως το ΝΒΑ και τώρα τη Ρεάλ Μαδρίτης. Είναι ο καλύτερος σέντερ της EuroLeague.
Το μπάσκετ δεν ήταν καν στα όνειρά του αλλά κατάφερε να κυριαρχεί στη μεγάλη σκηνή. Είναι εντυπωσιακό και όλοι μας κρατάμε αυτήν την ιστορία καλά στο μυαλό μας όχι μόνο στο μπάσκετ αλλά και σε άλλα αθλήματα».
Για τον ίδιο η ιστορία πάντως ξεκίνησε με διαφορετική αφετηρία. Όπως ο Ταβάρες δεν σκέφτηκε το μπάσκετ, έτσι και εκείνος πραγματοποίησε τα πρώτα του βήματα στον αθλητισμό μέσω του ποδοσφαίρου, κάτι που όμως αλλάζει πλέον σε μία χώρα η οποία λατρεύει να γεμίζει τα κλειστά γυμναστήρια.
«Το μπάσκετ στο Πράσινο Ακρωτήρι είναι ένα άθλημα που σαγηνεύει τα πλήθη. Οι φαν του μπάσκετ αγαπούν πραγματικά το άθλημα και πρόκειται για το δεύτερο πιο δημοφιλές στην πατρίδα μας. Βέβαια είναι αυτό που φέρνει περισσότερους ανθρώπους στο γήπεδο. Βλέπεις πιο πολλούς σε έναν αγώνα μπάσκετ παρά σε έναν αγώνα ποδοσφαίρου και εννοώ πέραν από την Εθνική μας προφανώς, οι άνθρωποι εδώ αγαπούν τις ομάδες τους και το άθλημα. Έχουμε αρκετούς... πιστούς και τώρα αυτό γίνεται ακόμα πιο εμφανές. Βλέπουν τον Έντι, εμένα, τον αδερφό μου και έτσι ολοένα και περισσότεροι ξεκινούν μικροί να παίζουν μπάσκετ, προπονούνται περισσότερο. Σίγουρα όλο αυτό που πετύχαμε θα επηρεάσει τις επόμενες γενιές.
Εγώ ξεκίνησα μπάσκετ μεγάλος. Ήμουν στο ποδόσφαιρο και κάποιοι φίλοι μου με έφεραν στο άθλημα επειδή είμαι ψηλός. Μου είπαν έλα να δοκιμάσεις και έτσι έφτασα στις ΗΠΑ όταν ήμυον 15, στο high school και το κολεγιακό μπάσκετ. Ο αδερφός μου έκανε ακριβώς το ίδιο, ξεκίνησε από το ποδόσφαιρο και μία μέρα βρέθηκε στο μπάσκετ».
Η... χρυσή πρόκριση
Η νίκη επί της Ακτής Ελεφαντοστού που οδήγησε το Group E με ρεκόρ 8-2, έβαλε τη σφραγίδα της πρόκρισης στα διαβατήρια των παικτών του Πράσινου Ακρωτηρίου. «Όχι ακόμα δεν το έχω συνειδητοποιήσει, νιώθω υπέροχα με αυτό το επίτευγμα. Είναι μεγάλη περηφάνια που το πετύχαμε. Μία πολύ χαρούμενη στιγμή για εμάς. Μου αρέσει πολύ που μπορέσαμε να δώσουμε μία στιγμή χαράς στη μικρή μας χώρα, τη βάλαμε στον χάρτη και ανεβάσαμε το επίπεδο. Δεν είναι μόνο η χώρα μας αλλά και το μπασκετικό πρόγραμμα. Είμαστε η μικρότερη χώρα που προκριθήκαμε ποτέ σε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο, είναι απίστευτο, μοναδικό συναίσθημα» αναφέρει ο Τζοέλ.
Πώς όμως μία χώρα δίχως ιδιαίτερη μπασκετική παιδεία φτάνει ως το φινάλε μίας παραμυθένιας διαδρομής; «Μοιάζει να συναρπάζει το ότι είμαστε η μικρότερη χώρα που προκρίθηκε, αλλά είμαστε μαχητές, ανθεκτικοί τύποι. Παλεύουμε και αυτό ενσωματώνει όλα όσα έχουμε στο DNA μας. Έτσι ήρθε η κορύφωση του ταξιδιού μας. Ενός ταξιδιού που ήταν πολύ σκληρό, όχι μόνο για το ότι είμαστε μια μικρή χώρα αλλά και τις δυσκολίες που αντιμετωπίσαμε στο παρκέ, τις οικονομικές δυσκολίες έξω από αυτό. Ποτέ δεν τα παρατήσαμε. Συνεχίσαμε να παλεύουμε σαν πολεμιστές μέχρι να φτάσουμε σε αυτό το σημείο. Η "μάχη" θα συνεχιστεί από τη στιγμή που φτάσαμε εδώ, θέλουμε να πετύχουμε ακόμα περισσότερα.
Το χαρακτηριστικό του DNA μας είναι η ανθεκτικότητα και η επιμονή. Δεν υπάρχει πληθώρα φυσικών πόρων αλλά αυτά που έχουμε τα χρησιμοποιούμε στο έπακρο. Είναι μέσα στο αίμα μας αυτό, στην κουλτούρα μας και για όλο αυτό αγωνιζόμαστε».
Οι δυσκολίες και τα εμπόδια είναι αντικειμενικά υψηλά. Το παραδέχεται και ο ίδιος άλλωστε πως τα οικονομικά μέσα δεν είναι αρκετά αλλά αυτό καθόλου δεν πτοεί αυτήν την ομάδα. Όσα δεν μπορούν να ελέγξουν τα αφήνουν στην άκρη για να παλέψουν, όπως σε κάθε στιγμή της ζωής τους, να αξιοποιήσουν αυτά που ήδη έχουν στα χέρια τους.
«Για το μπάσκετ στο Πράσινο Ακρωτήρι; Η χρηματοδότηση από την Κυβέρνηση δεν είναι μεγάλη, περνάμε δυσκολίες όχι μόνο στην παραγωγή παικτών, αυτό άλλωστε δεν μπορούμε να το ελέγξουμε. Το μοναδικό πράγμα που μπορούμε να ελέγξουμε είναι η προσπάθειά μας, η επιμονή στο παρκέ. Έχουμε ένα εξαιρετικό γκρουπ παικτών και όλοι αναγνωρίζουμε το καθήκον που έχουμε για το Πράσινο Ακρωτήρι και αγωνιζόμαστε με μία αίσθηση περηφάνιας. Όλα γίνονται από την αγάπη μας για το παιχνίδι, για τη σημαία που κουβαλάμε στο στήθος και το όνομα της πατρίδας μας κάθε φορά που πατάμε στο παρκέ».
Η ζωή στην Αθήνα και το Ψυχικό
Η σεζόν 2019-20 ξεκινάει με προσδοκίες για το Ψυχικό. Η ομάδα του Γιώργου Ρεμεντέλα βρίσκεται στην 3η θέση της Α2 με 13-8 μετά από 21 αγωνιστικές. Ωστόσο ο κορονοϊός έρχεται να βάλει ένα πρόωρο και άγαρμπο τέλος σε οποιοδήποτε όνειρο. Παρόλα αυτά ο Αλμέιδα δεν μπορεί να ξεχάσει τη φιλοξενία και την αγάπη που έλαβε στη χώρα μας.
«Λάτρεψα τον χρόνο που πέρασα στην Αθήνα και είμαι ευγνώμων που το έζησα. Ο κόουτς Ρεμεντέλας στο Ψυχικό πίστεψε στο ταλέντο μου και όλος ο οργανισμός το ίδιο. Είχαμε μια εξαιρετική σεζόν αλλά δυστυχώς διακόπηκε λόγω του κορονοϊού. Η ομάδα ρόλλαρε και πιστέψαμε ότι θα κάνουμε κάτι σπέσιαλ, είχαμε μομέντουμ. Γνωρίζω από την εμπειρία μου στο παρελθόν τέτοιες ομάδες που φτάνουν ως το τέλος και πετυχαίνουν κάτι καλό.
Όλο αυτό ήταν ένα μέρος του ταξιδιού μας. Ο κόουτς με βοήθησε αρκετά όχι μόνο ως παίκτη αλλά και ως άνθρωπο. Οι συμπαίκτες μου όλοι μου φέρθηκαν ως οικογένεια και με βοήθησαν να φτάσω ως εδώ. Κάθε βήμα μου σε αυτό το ταξίδι μέχρι να φτάσουμε στο Παγκόσμιο Κύπελλο είναι ευλογία».
Εκτός των άλλων η παραμονή του στην πρωτεύουσα ήταν αρκετά ευχάριστη για εκείνον, όπως παραδέχτηκε.
«Θυμάμαι αρκετά πράγματα από την Αθήνα. Έμεινα περισσότερο καιρό ένεκα του λόκνταουν και έζησα εκεί ως τον Σεπτέμβριο. Οπότε πέρασα όλο το καλοκαίρι μου στην Ελλάδα, επισκέφτηκα τα σημεία πολιτισμού, έκανα φίλους και έχω υπέροχες αναμνήσεις.
Έκανα παρέα με τον Ρούμπεν Σεμέδο του Ολυμπιακού, ακόμα έχουμε επαφές. Είμαστε καλοί φίλοι. Με έναν ακόμα που κάναμε παρέα όταν έπαιζε εκείνη την εποχή εκεί, ήταν ο Γιανίκ Μορέιρα αλλά και ο Μπεν Μπέντιλ που παίζει τώρα στη Σερβία. Δεθήκαμε μετά τον κορονοϊό και όλον τον χρόνο που περάσαμε μαζί».
Αντετοκούνμπο εναντίον Ταβάρες και Πράσινο Ακρωτήρι... on tour
Μόλις... 14.014 χιλιόμετρα είναι η απόσταση από το Πράσινο Ακρωτήρι ως την Ιαπωνία. Παρόλα αυτά ήδη κάποιοι αρχίζουν να ετοιμάζουν βαλίτσες, ώστε αυτή η μικρή χώρα να έχει τη δική της υπόσταση και εκτός παρκέ. Δεν είναι μόνο τα μηνύματα που δέχτηκε ο Αλμέιδα αμέσως μετά την πρόκριση αλλά η πίστη που υπήρχε από πριν για αυτήν, στα όρια της... απειλής.
«Έχω ήδη λάβει αμέτρητα μηνύματα που μου λένε "κλείνω εισιτήριο για την Ιαπωνία", θέλω να είμαι εκεί επειδή είναι ιστορικό γεγονός. Είναι τρομερή η ικανοποίηση να λαμβάνω τέτοια μηνύματα και αυτό συνέβη ακόμα και πριν από το τελευταίο "παράθυρο". Μου έλεγαν έχω ήδη κλείσει εισιτήριο για την Ιαπωνία, οπότε το καλό που σας θέλω είναι να προκριθείτε.
Ακόμα και μηνύματα μετά την πρόκρισή μας που μου έλεγαν πόσο περήφανοι είναι και άλλα όπως "υπολόγιζέ με για το Παγκόσμιο Κύπελλο, θα σας υποστηρίξουμε από κοντά"».
Όσο για το τέλος, όπως εξήγησε και ο ίδιος το Πράσινο Ακρωτήρι θα συνεχίσει να παλεύει για ό,τι στόχο βρει μπροστά του. Αν αυτός είναι ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, τότε η παρέα του θα προσπαθήσει να του βάλει όσο πιο δύσκολα γίνεται.
«Θα είναι ένα υπέροχο ματς απ να παίξουμε έστω και ένα φιλικό προετοιμασίας κόντρα στον Αντετοκούνμπο. Δεν ξέρω αν θα καταλήξουμε στο ίδιο γκρουπ. Είναι ο καλύτερος παίκτης στο ΝΒΑ αυτήν τη στιγμή, θα ήταν υπέροχο να μοιραστούμε το παρκέ μαζί του».
Μέχρι τότε... no stress. Κανένα άγχος, όπως είναι και το μότο που κυριαρχεί στο σύμπλεγμα αυτών των νησιών. Ραντεβού στα παρκέ του Παγκοσμίου.
