Μια κακή χρονιά δεν αλλάζει το DNA μιας ομάδας
Όπως οι περισσότεροι έτσι κι εγώ ελπίζαμε φέτος σε καλύτερο πρόσωπο του μπασκετικού Παναθηναϊκού. Μας το επέτρεπε αυτό η σχεδόν λογικοφανής στελέχωση της ομάδας, η παρουσία – ασφάλεια δύο τοτέμ της πράσινης ιστορίας και η ελπίδα ότι κάποια στιγμή το ΟΑΚΑ θα ανοίξει και η κερκίδα θα σπρώξει, θα ενθουσιάσει τους δικούς μας και αντίστοιχα θα κομπλάρει πολλούς από τους επισκέπτες των Euroleague βραδιών μας.
Παρά το ότι όπως έχω περιγράψει στο παρελθόν, έχω κόψει μαχαίρι στον εαυτό μου το γήπεδο για ηθικούς και αισθητικούς λόγους, δεν μπορώ να μην υπογραμμίσω ότι η κερκίδα του Παναθηναϊκού είναι από τις πιο επιδραστικές στην εξέλιξη των αγώνων και αυτή την πολύτιμη επίδραση φέτος οι Πράσινοι δεν την έχουν.
Ο συγκεκριμένος παράγοντας συν τα λάθη που έχουν ως τώρα συμβεί έριξαν τον Παναθηναϊκό στα τάρταρα του φετινού ευρωπαϊκό ranking. Ας ρίξουμε μια ματιά.
Λάθος 1: Προπονητής
Το έγραψα και σε προηγούμενο blog, ο κόουτς Πασκουάλ μας είχε προειδοποιήσει για τον Γιώργο Βόβορα και σχετικά με το αν θα αντέχαμε να τον στηρίξουμε ως πρώτο προπονητή της ομάδας μας. Με όλα τα σωστά και τα λάθη που έκανε ο Γιώργος Βόβορας άξιζε περισσότερο χρόνο και μεγαλύτερη στήριξη. Τι καταφέραμε με την αποπομπή του; Δεν προχωρήσαμε απλά σε μια ακόμα πειραματική επιλογή, ως τέτοια λογίζω τον Όντετ Κάτας, αλλά χάσαμε και τον Βόβορα ως πεπειραμένο στέλεχος του staff! Μπορεί το head coaching να μην είναι το δυνατό του χαρτί αλλά η πείρα του στο scouting και την ανάλυση αντιπάλων είχε φανεί χρήσιμη σε πολύ σπουδαίους προπονητές στο πρόσφατο παρελθόν.
Η παρουσία μάλιστα του Κάτας στην Κωνσταντινούπολη αντί του Χαραλαμπίδη, μόνο κακό πιστεύω έκανε στην ψυχολογία της ομάδας, στην ψυχολογία του Ισραηλινού προπονητή αλλά και στην λειτουργίας του staff γενικότερα.
Στο θέμα προπονητής είμαι πολύ κοντά στην αμερικάνικη λογική πως η θέση του 1st assistant είναι μια αυθύπαρκτη θέση καριέρας, πολύ σημαντική και πολύ ταιριαστή σε συγκεκριμένους ανθρώπους και χαρακτήρες. Αυτή η μετάβαση από τη θέση του winger στη θέση του frontman έχει καταστρέψει κόσμο και κοσμάκη στα σπορ, στην μουσική, στην τηλεόραση, στην πολιτική και στις επιχειρήσεις.
Λάθος 2: The non Playmaker
Ίσως το λάθος που περισσότερο πληρώνει ο Παναθηναϊκός, είναι αυτό που έγραψα στην αρχή, η λογικοφανής αλλά όχι λογική στελέχωση. Όποιο κι αν είναι το budget που βγαίνεις στην αγορά, δεν γίνεται να μην ξεκινάς από τη νευραλγικότερη θέση του σύγχρονου μπάσκετ, τον playmaker. Όχι μόνο γιατί αυτή η χρονιά διαδέχεται σεζόν του Νικ Καλάθη και η τρύπα θα είναι τεράστια, αλλά γιατί έτσι παίζεται το παιχνίδι. Τελικά ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε να ξεκινήσει μια σεζόν χωρίς τρίτο δυάρι, χωρίς τρίτο τεσσάρι, χωρίς τρίτο πεντάρι, προκειμένου να έχει έναν playmaker των 600Κ ; Η απάντηση σήμερα είναι ναι αλλά πρώτον γινόμαστε μετά Χριστόν προφήτες και δεύτερον σκεφτείτε και τη βάση μιας ομάδας, τις ποιοτικές προπονήσεις στις οποίες το «στενό» ρόστερ πάντα στοιχίζει.
Λάθος 3: Μη εμπιστοσύνη στους νέους
Η Euroleague σεζόν είναι η πρώτη εδώ και πολλά πολλά χρόνια που το ταβάνι είναι χαμηλό και οι προσδοκίες πολύ συγκεκριμένες. Δεν ονειρευόμαστε 8άδες, Final 4 έχουμε πάψει να ονειρευόμαστε και με πολύ μεγαλύτερο budget (φταίει και η έλλειψη ελληνικού κορμού και γενικότερα ελληνικής παραγωγής ταλέντου), τι μένει να ονειρευόμαστε; Το μετά προφανώς. Αν δεν πάρουν ικανό χρόνο συμμετοχής και ρόλο ο Μήτογλου, ο Καλαϊτζάκης, ο Μαντζούκας και άλλες ελληνικές επιλογές πως θα εξελιχτούν; Όταν λέω ρόλο εννοώ να μην μπαλώνουν τρύπες (Μήτογλου στο 5) αλλά να παίζουν εκεί που ξέρουν και μπορούν. Τι κινδυνεύουμε περισσότερο να πάθουμε; Αντί να χάσουμε με 20 , θα χάσουμε με 25 και 30; Συμβαίνει και τώρα. Χρειάζεται να μπαρουτοκαπνιστούν οι νεαροί Ελληνες παίκτες και για τον Παναθηναϊκό και την Εθνική Ομάδα.
Οι ήττες από μόνες τους δεν είναι καταστροφή, οι ήττες που δεν «χτίζουν» κάτι μάλλον είναι.
Λάθος 4: Η έλλειψη προοπτικής
Σιγά σιγά ακόμα και οι πιο αισιόδοξοι βάζουν στο μυαλό τους την επόμενη χρονιά, το μετά. Με τρομάζει το γεγονός ότι αυτά που εξαγγέλθηκαν το καλοκαίρι παραμένουν στάσιμα τον Ιανουάριο. Η αποχώρηση Δημήτρη Γιαννακόπουλου είναι δεδομένη; Οι συζητήσεις με πιθανούς νέους ιδιοκτήτες πάγωσαν λόγω covid-19 και μόνο εξαιτίας αυτού; Το επόμενο budget θα είναι ακόμα πιο χαμηλό λόγω κακής οικονομικά χρονιάς; Η στελέχωση σε διοικητικό επίπεδο είναι μασίφ, θα παραμείνει ίδια; Υπάρχει άμεση εξάρτηση των παραπάνω με το θέμα γήπεδο, διπλή ανάπλαση κλπ ;
Θετικοί παράγοντες και αισιοδοξία
Η τρομερή βελτίωση του Γιώργου Παπαγιάννη από μόνη της είναι πολύ αισιόδοξο μήνυμα. Έχω γράψει πολλά και επικριτικά για τον Ελληνα σέντερ, για το πως δεν κατανοεί το παιχνίδι, πως αδικεί το σώμα του και την προοπτική του αλλά οφείλω να κάνω μια τεράστια κωλοτούμπα και να ζητήσω συγγνώμη στο εξής: Δεν έφταιγε το μυαλό του μέσα στα ματς, έφταιγε μόνο το σώμα του, που μόλις διόρθωσε είναι άλλος παίκτης, ο μακράν πιο βελτιωμένος θα μου επιτρέψετε να πω στην Euroleague σε μια μέτρια ομάδα μάλιστα, χωρίς βοήθεια από playmaker πρώτης γραμμής, ούτε καν δεύτερης. Μόνος κίνδυνος τώρα, να καεί από κούραση και να παραιτηθεί της προσπάθειας.
Η παρουσία Αλβέρτη, Διαμαντίδη, Καλαϊτζή εμένα μου εμπνέει εμπιστοσύνη. Με όλα τα λάθη, τις αστοχίες, τις παραλείψεις είναι οι κατάλληλοι άνθρωποι. Είναι οι θεματοφύλακες του πράσινου dna, που έπρεπε κι αυτοί να πάνε σχολείο. Και πήγαν στο μεγαλύτερο, στο δυσκολότερο και θα μάθουν, δεν γίνεται αλλιώς.
Η φανέλα είναι πολύ βαριά, το club είναι πολύ μεγάλο και με την επιστροφή του κόσμου, με όλα τα αρνητικά και τα πιεστικά που έχω κατακρίνει στο παρελθόν, θα υπάρξει και πρόσθετη ώθηση. Μια χρονιά δεν μπορεί να ακυρώσει το τεράστιο μέγεθος του Παναθηναϊκού, το ερώτημα είναι, υπομονή και πίστη υπάρχει;
Υ.Γ. Ευχαριστώ πολύ και δημόσια τον Μιχάλη Τσόχο για το άρθρο του σχετικά με την σάτιρα και την έτερη επαγγελματική μου δραστηριότητα, το Ράδιο Αρβύλα. Προσωπικά θα γράψω αύριο επί του θέματος αλλά πάρτε ένα μικρό teaser. Οπως και στα σπορ έτσι και στην πολιτική ή κοινωνική σάτιρα σε μεγάλη μερίδα Ελλήνων δεν αρέσει ο αντίλογος. Επιθυμούν παραγωγή οπαδικών επιχειρημάτων που αν είναι επικίνδυνα στον αθλητισμό, φανταστείτε στην πολιτική τι είναι.