Πόσο χρειαζόμαστε την σάτιρα…
Δεν ξέρω αν είναι παγκόσμιο φαινόμενο, αλλά σίγουρα είναι ελληνικό. Ό,τι επιτυχημένο και ό,τι μη ελεγχόμενο έχει πλέον περισσότερους haters παρά θαυμαστές. Ακόμη κι’ αν τα νούμερα είναι εντυπωσιακά, τα σχόλια είναι στην πλειοψηφία υποτιμητικά. Ο Ελληνας δεν θέλει την κριτική, δεν θέλει τη σάτιρα, γενικώς δεν θέλει να του πεις κάτι κακό, κάτι αιχμηρό, κάτι επικριτικό, για αυτόν που υποστηρίζει, είτε μιλάμε για πολιτική, είτε μιλάμε για ποδόσφαιρο.
Είναι πραγματικά εντυπωσιακό και το βιώνω με την δική μου ενασχόληση με τα media, πόσο ο κόσμος έπαψε να αποζητά την κριτική και κυρίως πόσο την πολεμάει, όταν αφορά την όποια δική του στήριξη σε πρόσωπα και καταστάσεις. Ανάλογα με την πολιτική παράταξη που υποστηρίζει, ανάλογα με την ομάδα που στηρίζει, επιλέγει και τι θα διαβάσει, ακούσει, δει.
Αν η Κυβέρνηση της χώρας είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας, η όποια σατιρική εκπομπή, αυτή που κάνουν οι «Ράδιο Αρβύλα» για παράδειγμα, είναι το τελευταίο πράγμα που πρέπει να δεις, οι παρουσιαστές τα παίρνουν και έγιναν γιουσουφάκια της δεξιάς και άλλες όμορφες ιστορίες από τους υποστηρικτές και ψηφοφόρους της τότε της κυβέρνησης. Τώρα που το «Ράδιο Αρβύλα» επέστρεψε στην εποχή της Νέας Δημοκρατίας τα κείμενα άλλαξαν και έχουμε τα ανάποδα…
Ξαφνικά αυτός που υπηρετεί την σάτιρα, με επιτυχία, με αποτυχία, με στυλ, με γελοίο τρόπο, όπως κι’ αν την κάνει τέλος πάντων, δεν κρίνεται για το αποτέλεσμα που παρουσιάζει, αλλά για το ποιόν κριτικάρει. Είναι τρομερό ότι ο Ελληνας κάθεται μπροστά στην τηλεόραση του και δεν θέλει κανέναν να ασκεί κριτική, να σατιρίζει τον Πρωθυπουργό και την Κυβέρνηση αν είναι της αρεσκείας του. Αντί να το επιζητά, αντί να είναι το βασικό ζητούμενο, η κριτική και η σάτιρα, στην Ελλάδα σχεδόν αποφασίσαμε να την εξαφανίσουμε αυτή την διαδικασία, γιατί ενοχλεί.
Σκέφτηκα ότι τον τελευταίο 1,5 χρόνο στην ελληνική τηλεόραση δεν υπήρχε καμία σατιρική εκπομπή. Μπορεί να πει κάποιος ότι πέρασε η… μπογιά των Ράδιο Αβρύλα, να το δεχτώ, ότι δεν βλέπεται πλέον η Ελληνοφρένεια, κι’ αυτό να το δεχτώ, ότι η εποχή ξεπέρασε τον Λαζόπουλο, ό,τι θέλετε τέλος πάντων μπορώ να δεχτώ, αλλά θα περίμενα αν αυτό είχε συμβεί να έχουν έρθει οι επόμενοι… Το επόμενο «Ράδιο Αρβύλα», η επόμενη «Ελληνοφρένεια», ο επόμενος Λαζόπουλος και όχι να χαθεί από την ελληνική τηλεόραση η σάτιρα. Για περίπου 1,5 χρόνο στην ελληνική τηλεόραση δεν έπαιζε πουθενά η σάτιρα, ήταν ένα είδος προς εξαφάνιση…
Μία χώρα, στην οποία η ενημέρωση είναι ελεγχόμενη και κατευθυνόμενη, μία χώρα όπου η σάτιρα είναι είδος προς εξαφάνιση, αυτή η χώρα δεν μπορεί να είναι η Ελλάδα και νομίζω το μακρινό παρελθόν μας, ο Περικλής, ο Αριστοφάνης, το καθιστούν σαφές κάτι τέτοιο. Μπορώ λοιπόν να κατανοήσω αυτόν που δεν του αρέσει η σάτιρα, το χιούμορ, των «Ράδιο Αρβύλα», μπορώ να κατανοήσω, αυτόν που ασκεί κριτική για την ποιότητα της σάτιράς τους και του θεάματός που προσφέρουν, αλλά αρνούμαι να κατανοήσω οποιονδήποτε θεωρεί την επιστροφή της σάτιρας στην τηλεόραση σε prime time ζώνη, ως πρόβλημα.
Όχι λοιπόν ως φαν της εκπομπής που έτσι κι’ αλλιώς είμαι, αλλά ως άνθρωπος που επιζητώ την κριτική και την σάτιρα, λέω «καλώς τους κι’ ας άργησαν» για την επιστροφή των «Ράδιο Αρβύλα» στην ελληνική τηλεόραση και αδημονώ για την αντίστοιχη επιστροφή και της «Ελληνοφρένειας» και όποιου άλλου σκοπεύει να σταθεί με κριτική και σατιρική διάθεση, απέναντι σε κάθε λογής εξουσία σε τούτη δω τη χώρα…
