Με πορτοκαλί φανάρι περνάμε ή περιμένουμε;

Το καλοκαίρι της Εθνικής ομάδας, τελευταίο σημαντικό πριν την αναπόφευκτη αναδόμηση, ξεκίνησε με μπαταριές στα τυφλά, όπου η απόπειρα ενίσχυσης με ελληνοποιημένους (Γκραντ κ.α.) και ομογενείς (Βούκτσεβιτς κ.α.) έπεσε στο κενό, προτού βολευτούμε εκόντες άκοντες με την -ικανοποιητική πάντως- λύση Ντόρσεϊ.

Συνεχίστηκε -πριν ακόμη ακουστεί ο χτύπος της μπάλας- με την αναιτιολόγητη αποχή πολύτιμων παικτών σε παραγωγική ηλικία (Παπαγιάννης, Ρογκαβόπουλος) και με την αξιοθρήνητη ως προς το τάιμινγκ (και όχι μόνο) επιστολή των «πράσινων» διεθνών προς τον …πρωθυπουργό σχετικά με τη διαιτησία.

Πέρασε από τους λανθασμένους χειρισμούς στα θέματα Αβδάλα και Θανάση Αντετοκούνμπο και διέσχισε την ανατολική Μεσόγειο, για να φτάσει στην ολοκληρωτικά ασυγχώρητη επιλογή του συναπαντήματος με τους Ισραηλινούς.

Και εκεί που λέγαμε ότι μπαίνουμε στην τελική ευθεία της προετοιμασίας (έστω με αυτό το ασυνάρτητο πρόγραμμα των πανάκριβων για το κοινό αγώνων προετοιμασίας) και ότι χειρότερα δεν γίνεται, μπλεχτήκαμε όλοι μαζί στον κυκεώνα των «ήξεις αφίξεις» σχετικά με τη συμμετοχή του Γιάννη Αντετοκούνμπο στο Ευρωμπάσκετ.

Κοινός παρανομαστής των παραπάνω παλινωδιών είναι προφανώς η παροιμιώδης αδράνεια της διοίκησης Λιόλιου, δηλαδή του ίδιου του προέδρου, ο οποίος τηρεί σιγή ιχθύος για όλα ανεξαιρέτως τα φλέγοντα ζητήματα, οχυρωμένος πίσω από την ισχυρή προσωπικότητα του προπονητή και από την επικοινωνιακή υπεροπλία που του επιτρέπει να κάνει ό,τι γουστάρει χωρίς να αντιμετωπίζει την παραμικρή κριτική από τα μέσα ενημέρωσης.

Ή μάλλον, επιτρέψτε μου να αναδιατυπώσω: ο Λιόλιος στηλιτεύεται άγρια από μία («πράσινης» απόχρωσης) μερίδα του τύπου, όχι όμως για τις αστοχίες τις σχετικές με την Εθνική ομάδα, αλλά για τη …διαιτησία του πρωταθλήματος, του προηγούμενου, των προ-προηγούμενων, του επόμενου και του μεθεπόμενου.

Τα λίγα μαλλιά που είχαν απομείνει στην κεφαλή μου τα έχασα μόλις διάβασα τις καταγγελίες του Σλούκα και του Τολιόπουλου για τις αδικίες της τελευταίας τετραετίας. Θυμίζω ότι ο Σλούκας ανήκε μέχρι το 2023 στον Ολυμπιακό, ενώ ο Τολιόπουλος ήταν από εκείνους που, ως παίκτης του Άρη (και του ΠΑΟΚ και της ΑΕΚ), έβλεπε το αίμα του μικρομεσαίου άμαχου πληθυσμού να τρέχει ποτάμι σε κάθε αναμέτρηση με τους «αιώνιους».

Ο πολύς Λιόλιος αναρριχήθηκε στην εξουσία με υποσχέσεις για διαφάνεια και γκλάσνοστ, αλλά στην πραγματική ζωή απειλεί να καταρρίψει όλα τα ρεκόρ αλαζονείας και λουδοβικσμού της διοίκησης Βασιλακόπουλου. Παλιά ακούγαμε ότι υπάρχει πρόβλημα στις σχέσεις της Ομοσπονδίας με τους Μπακς και αυτομάτως το αποδίδαμε στην ξεροκεφαλιά και στον αρτηριοσκλήρωση των γερόντων. Τώρα, που είμαστε τζόβενα, ποια ακριβώς είναι η δικαιολογία;

Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο κατέφτασε στο ΟΑΚΑ -κατόπιν πρότερης συνεννόησης- με καθυστέρηση μίας εβδομάδας, αλλά αυτό αποδόθηκε στο αυστηρό καλεντάρι του ΝΒΑ, που προβλέπει εμπλοκή μάξιμουμ 28 ημερών πριν από το επίσημο τζάμπολ. Στη συνέχεια ο σούπερ σταρ φωτογραφήθηκε 1-2 φορές να ψευτοπροπονείται με τον Σπανούλη και τους συμπαίκτες του, έκανε και κάποιες φιλόδοξες δηλώσεις περί μεταλλίου που είναι άγνωστο από πότε χρονολογούνται και κατόπιν εξαφανίστηκε, προφανώς για να μη δοθεί πάτημα στον …ταξικό εχθρό.

Από τις 5 Αυγούστου και μετά, ο Γιάννης μετράει μηδέν συμμετοχες στα (τέσσερα με το αυριανό) φιλικά, μηδέν δηλώσεις στην καθιερωμένη συνάντηση με τους δημοσιογράφους και άγνωστο αριθμό προπονήσεων. «Υπάρχει πρόβλημα με την ασφάλισή του», γράφτηκε σε μέσο της αλλοδαπής την περασμένη Κυριακή, την ίδια ώρα που η Εθνική έδινε το πολυσυζητημένο φιλικό με το Ισραήλ.

Αυτό όμως δεν προκύπτει από πουθενά. Το πλαίσιο της ασφαλιστικής κάλυψης των παικτών του ΝΒΑ (και της Euroleague) είναι σαφές και περιχαρακωμένο εδώ και πολλά χρόνια, από τότε ακόμη (2014) που οι Αγγελόπουλοι καμώνονταν ότι το πρόβλημά τους με την ΕΟΚ ήταν το ασφαλιστήριο του Σπανούλη, ο οποίος είχε υπογράψει ηγεμονικό συμβόλαιο στον Ολυμπιακό. Υπενθυμίζω εδώ το σχετικό ρεπορτάζ για τους αμνήμονες. Τότε ο Γιάννης είχε μόλις ολοκληρώσει την παρθενική χρονιά του στο ΝΒΑ.

Η διοίκηση Λιόλιου πλήρωσε κανονικότατα στη FIBA το προβλεπόμενο από τον κανονισμό αντίτιμο τόσο το 2022 (προ του Ευρωμπάσκετ), όσο και το 2024 (για το Προολυμπιακό τουρνουά και τους Ολυμπιακούς Αγώνες), οπότε είναι άτοπο να πιστέψει κανείς ότι ξαφνικά ξέχασε τις υποχρεώσεις της ή ότι το ‘ριξε στις τσιγκουνιές ή ότι έχασε το κλειδί για το θησαυροφυλάκιο.

Εξυπακούεται ότι το συμβόλαο μαμούθ του Γιάννη καλύπτεται μόνο κατά ένα μέρος σε περίπτωση τραυματισμού, όπως και τα αντίστοιχα του Ντόντσιτς, του Γιόκιτς και άλλων αστέρων του ΝΒΑ. Εξ ου και η απαίτηση για συνυπογραφή της συμφωνίας από τους Μπακς.

Το χρονοδιάγραμμα δεν αποτελεί πρόβλημα, αφού η αντίστροφή μέτρηση των 28 ημερών υποχρεωτικής ασφάλισης προ των επίσημων αγώνων ξεκίνησε την 1η Αυγούστου. Ο Όμιλος της Λεμεσού για την πρώτη φάση του Ευρωμπάσκετ αρχίζει στις 28 του μήνα.

Διαβάζοντας ανάμεσα στις γραμμές που δεν γράφονται και στις διευκρινίσεις που δεν δίνονται, δυσκολεύομαι να δώσω άλλη εξήγηση για την κωλυσιεργία, πέρα από αυτήν που κυκλοφορεί ως εικασία. Οι Μπακς δυσανασχετούν και εκτοξεύουν τη μπάλα στην εξέδρα επειδή ανιχνεύουν την αγορά για πιθανή παραχώρηση του Γιάννη ή και συνομιλούν με επίδοξους μνηστήρες. Άγνωστο πότε σκοπεύουν να στέλνουν το έγγραφο που απελευθερώνει τον παιχταρά μας.

Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο είναι το σημαντικότερο περιουσιακό στοιχείο του franchise και, εφ’ όσον το μέλλον του είναι στον αέρα, δεν υπάρχει η πολυτέλεια για ρίσκο. Βεβαίως, ο ίδιος αφήνει να εννοηθεί ότι δεν σκοπεύει να φύγει από τους Μπακς και (υποτίθεται ότι) έχει το ανάστημα για να ασκήσει βέτο σε κάθε σενάριο ανταλλαγής.

Αλλά αυτό είναι σχετικό. Ο κυνικός τρόπος με τον οποίο οι Ντάλας Μάβερικς ξεπούλησαν τον Λούκα Ντόντσιτς υπενθυμίζει ότι η «player power» είναι μέγεθος σχετικό, ακόμα και όταν μιλάμε για παίκτες από το Top-5 του ΝΒΑ. Φοβάμαι ότι η συμμετοχή στην Εθνική Ελλάδας δεν είναι παρά αστερίσκος, εφ’ όσον υπάρχει τέτοιο μέτωπο.

Υπάρχει, όμως; Όσο η Ομοσπονδία, το Μιλγουόκι και ο ίδιος ο Γιάννης επιτρέπουν με τη σιβυλλική σιωπή τους να αιωρούνται φήμες, μπορεί ο δημοσιογράφος να αναπαράγει όποιο σενάριο ή μισόλογο φτάσει στα αυτιά του. Στο μεταξύ ξεχύθηκαν στα χαρακώματα οι γνωστοί καλοθελητές για να αμφισβητήσουν την αφοσίωση του Γιάννη στην Εθνική, αλλά ας θεωρήσουμε αυτό το στοιχείο ανάξιο λόγου. Τον ρατσιστή και αν τον πλύνεις, το σαπούνι σου χαλάς.

Επισημαίνω ότι οι Μπακς έχουν στείλει εξαρχής στην Αθήνα το δικό τους τιμ, όπως κάθε χρόνο, ώστε να επιβλέπουν κάθε βήμα της προετοιμασίας του Γιάννη με την Εθνική. Επισημαίνω επίσης, ότι το αγωνιστικό σκέλος είναι το μικρότερο από τα προβλήματα που αυτή η αβεβαιότητα δημιουργεί, αφού ο Γιάννης γυμνάζεται ανελλιπώς όλο το καλοκαίρι και δεν χρειάζεται περίοδο προσαρμογής για να μάθει το παιχνίδι του Μήτογλου και του Λαρεντζάκη.

Όσο όμως το φανάρι είναι πορτοκαλί και αναβοσβήνει επίμονα, οι λίγοι που νοιάζονται ακόμη για την Εθνική θα τρώνε τα νύχια τους από την αγωνία. Στην Ελλάδα βλέπουμε πορτοκαλί και γκαζώνουμε για να περάσουμε, αλλά δεν είναι όλος ο κόσμος Μπαλκάνια.

Ο Γιάννης ταξίδεψε στη Θεσσαλονίκη όχι για να παίξει μπάσκετ απέναντι στο Μοντενέγκρο, αλλά ως ατραξιόν και ...για να μη ξεχνιόμαστε. Θα υπογράψει αυτόγραφα σε όσα παιδάκια κατορθώσουν να τον πλησιάσουν και θα επιστρέψει στην Αθήνα με τη φανέλα στεγνή. Το επόμενο φιλικό (με τη Λετονία) είναι προγραμματισμένο για την Τετάρτη 20 Αυγούστου, οπότε υπάρχει περιθώριο μίας εβδομάδας για ελιγμούς.

Όταν η Αρμάνι απαγόρευσε τη συμμετοχή των Σλοβένων Βλάτκο Τσάντσαρ και Τζος Νέμπο στο Ευρωμπάσκετ «επειδή προέρχονται από σοβαρούς τραυματισμούς» (που συνέβησαν πριν από έναν χρόνο), άνοιξε εκ νέου ένα παράθυρο που μπορεί να χωρέσει και παίκτες πολύ μεγαλύτερου μεγέθους.