Μια ομάδα δεν χάνει από ένα γκρουπ παικτών

Αναρωτιέμαι για πολλά πράγματα όχι λόγω της κατάκτησης του Super Cup από τον Ολυμπιακό αλλά λόγω της εικόνας του Παναθηναϊκού και κάποιων επιλογών του προπονητή του. Προς Θεού, μην το εκλάβει κάποιος ως «Ράντονιτς φύγε» αλλά θα αγωνίζονται και θα κρίνονται κάθε εβδομάδα και ο προπονητής και οι παίκτες και τα στελέχη του μπασκετικού Παναθηναϊκού.

Ο Σέρβος προπονητής λοιπόν ήρθε το καλοκαίρι και όσο ήταν δυνατόν δούλεψε με τους παίκτες που δεν είχαν υποχρεώσεις με τις Εθνικές Ομάδες. Είχε λοιπόν ελάχιστη επαφή με τον Παπαγιάννη, περισσότερη με τον Μποχωρίδη, ελαχιστότατη με τον Γκριγκόνις και τον Πονίτκα και δούλεψε αρκετά με τους Καλαϊτζάκηδες, τον Χουγκάζ, τον Σαμοντούροβ, τον Γουίλιαμς, τον Άντριους, τον Λι, τον Γουόλτερς και τον Γκουντάιτις. Αυτό υποθέτω τουλάχιστον.

Έτσι κι αλλιώς τα ονόματα όπως αραδιάζονται το ένα πλάι στο άλλο, κραυγάζουν ανομοιογένεια και ανετοιμότητα. Σκεφτείτε λοιπόν το αποτέλεσμα στην πράξη αλλά και στην ψυχολογία του γκρουπ, όταν τα «κλειδιά» δίνονται στον Λιθουανό και στον Πολωνό, που λογικά μόλις άρχισαν να απομνημονεύουν πως λέγονται οι γύρω τους. Η ήττα από τον Ολυμπιακό είναι το μικρότερο πρόβλημα μπροστά στην ήττα της λογικής. Και ναι ο Νέιτ Γουόλτερς ατυχώς απουσίαζε και ναι θα ξανασυμβεί μέσα σε μια μεγάλη και δύσκολη σεζόν.

Μια δουλειά έχει ο Ντέγιαν Ράντονιτς και είναι απορίας άξιο, τι του έχει οριστεί ως προτεραιότητα. Η δουλειά που προσωπικά βλέπω, είναι το χτίσιμο μιας ομάδας από ένα γκρουπ έμπειρων, ταλαντούχων, άπειρων, ρολιστών και πρωταγωνιστών. Περί πρωταγωνιστών μικρό το καλάθι. Αν η προτεραιότητα είναι «νίκα τον Ολυμπιακό», ετοιμαστείτε για διεύρυνση του σερί. Αν η δουλειά ξεκινήσει με λογικά βήματα, ίσως, και είναι μεγάλο το ίσως, να δούμε πρόοδο και πιο αξιόπιστο δείγμα κοντά στις γιορτές των Χριστουγέννων.

Για το χτεσινό ματς πολύ μικρή αναφορά χρειάζεται, ούτε για άμυνες θα γράψω, ούτε για ματσαρίσματα, ούτε για ποσοστά σε δίποντα και τρίποντα. Το να περνά η μπάλα από όλους τους παίκτες του Ολυμπιακού στην επίθεση, είναι κατάκτηση της Ομάδας. Το να μην περνά από κανέναν πλην ενός η μπάλα στην επίθεση του Παναθηναϊκού, είναι ελάττωμα της Ομάδας κι όχι μόνο του ενός. Κι αν φταίει Ένας, αυτός δεν μπορεί να είναι πότε ο Πονίτκα ή ο Γκριγκόνις ή ο Λι. Αν φταίει ένας για τη μη ομαδική λειτουργία του γκρουπ, τότε «φταίει» μόνο ο προπονητής. Το φταίει είναι σε εισαγωγικά μέχρι να αποδειχθεί, ότι προσπαθεί και καταφέρνει να το αλλάξει.

Η μη εμπιστοσύνη, γιατί η αξιοποίηση ακόμα απέχει έτη φωτός, στον Λευτέρη Μαντζούκα για το τουρνουά της Ρόδου ελπίζω να είναι πρόσκαιρο φαινόμενο. Θυμίζω ότι με τον Μαντζούκα ο Σέρβος προπονητής είχε την ευκαιρία να δουλεύει τον περισσότερο χρόνο της προετοιμασίας. Από αυτόν τον παίκτη δεν είδαμε λοιπόν ούτε 5 λεπτά συμμετοχής ως 3ο τεσσάρι, έστω ακόμα και πίσω από το τεσσάρι Καλαϊτζάκη (!) κόντρα στον Κολοσσό Ρόδου. Φαντάζομαι δεν θα τον δω στη Euroleague αλλιώς είμαστε όλοι για … ξεμάτιασμα.

Αν αυτή είναι η χρήση (μάλλον η μη χρήση) του χρόνου, ώστε να μπουν επιτέλους κάποια παιδιά στο ενεργό ρόστερ του Παναθηναϊκού, τότε σημαίνει ότι τα παιδιά «δεν κάνουν» ή ότι αυτοί που τους επέλεξαν, δεν ήξεραν τι επέλεγαν και γιατί. Αν δει κάποιος την εξέλιξη της καριέρας του Βασίλη Χαραλαμπόπουλου μπορεί άκριτα να πει, «το παιδί δεν έκανε». Τα what if όμως δεν ξεκινάνε και δεν τελειώνουν μόνο στους ίδιους τους αθλητές αλλά και στους προπονητές τους, στα staff σε αυτούς που διοικούν τους μπασκετικούς οργανισμούς. Μην το ξεχάσω και στους «εκπροσώπους» των παικτών! Υποτίθεται πως κι αυτοί λειτουργούν για το διαχρονικό συμφέρον των παικτών τους, όχι μόνο για το πρώτο συμβόλαιο.

Μπροστά μας λοιπόν δεν έχουμε την περίπτωση ενός χαμένου τροπαίου αλλά πολλών και μεγάλων what if, αν ένας μπασκετικός οργανισμός λειτουργεί ευκαιριακά κι όχι μεθοδικά ειδικά σε ό,τι αφορά νέους κι εξελίξιμους αθλητές με ένα μεγάλο «Πρέπει» κι ένα κοφτερό «Τώρα» στο σβέρκο τους. Ανάμεσα στη λεπίδα και στη σάρκα βρίσκεται ένας προπονητής. Ή μάλλον να το θέσω σαν ερώτηση. Βρίσκεται ένας προπονητής;