• Ο Στεφ Κάρι των φτωχών
• «Πώς να μη συγκινηθώ;»
• «Με σπασμένο σαγόνι έχασα δέκα κιλά»
• Μήπως ήταν η τελευταία ευκαιρία;
• Φέτος από το Παλέ κανείς δεν φεύγει σκασμένος

Μετά Χριστόν προφήτης δεν θα γίνω, ούτε θα γράψω ότι το περίμενα αλλά μάρτυς μου ο Θεός, ανυπομονούσα να έρθει. Γιατί το άξιζε και με το παραπάνω. Αθλητική δικαιοσύνη υπάρχει κι όποιος την αμφισβητεί, δεν προσπάθησε πολύ. Αυτός το έκανε και με το παραπάνω. Με σπασμένα σαγόνια, χτυπημένα πόδια, ιούς στον οργανισμό του… και τί δεν πέρασε στον τελευταίο χρόνο. Μέχρι και με καλαμάκι έτρωγε γιατί το σαγόνι του είχε γίνει σμπαράλια. Κι έτσι έχασε δέκα κιλά, όχι γιατί ήλεγξε τη βουλιμία του, αλλά δεν μπορούσε να μασήσει.

Για να αισθανθείς τη χαρά ενός αθλητή, πρώτα πρέπει να νιώσεις τον πόνο του. Να δεις την προσπάθειά του, να πάρεις μια μυρωδιά από τον ιδρώτα του και τότε θα καταλάβεις. Και στον φετινό Άρη απαξάπαντες ιδρώνουν πολύ. Ο Πουλιανίτης (ο Στέλιος, όχι ο Βαγγέλης) μόχθησε αρκετά όπως κι όλα τα παιδιά του φετινού Άρη για τα οποία θα τα γράψουμε πιο κάτω. Καταπατώντας τον νόμο περί προσωπικών δεδομένων, είχαμε την κουβέντα τού ανήμερα την 25η του Μάρτη μ’ αυτόν που τον πίστεψε περισσότερο από κάθε άλλον. Τον Βαγγέλη Αγγέλου. Οι ευχές κράτησαν 5-6 δευτερόλεπτα. «Ο δικός σου κάνει καλή χρονιάς», του’ πα και ο «τρέλαρχος» φούσκωσε από περηφάνια. Μπορεί να μην μοιραζόμαστε την ίδια τρέλα αλλά το μάτι και την άποψη του Αγγέλου, την ακολουθώ σαν ευαγγέλιο.

Αυτός επέμενε το 2013 για τον μικρό Στέλιο με επένδυση 50.000 ευρώ από τα «Αστέρια» του Θόδωρου Ροδόπουλου, αυτός τον έριξε στα βάθη του Θερμαϊκού στον πρώτο επίσημο αγώνα της χρονιάς (νοκ άουτ παιχνίδι για το Κύπελλο) και μάλιστα σε ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ στο «Παλατάκι», στο επαγγελματικό ντεμπούτο του. Λίγους μήνες πριν είχε κλείσει τα 18. Ο Άρης νίκησε με 63-71, η στατιστική έγραψε δύο πόντους αλλά ο τύπος ήταν αυτός που λέμε «ο αφανής ήρωας». Αυτόν τον ρόλο έμαθε, αυτόν διαδραμάτισε στη μέχρι τώρα καριέρα του, μα χθες (μας) έδειξε ότι μπορεί (αν χρειαστεί) να γίνει και πρωταγωνιστής. Μόνο που και στο μπάσκετ η ικανότητα είναι άχρηστη αν δεν υπάρχει ευκαιρία.

Ο Στεφ Κάρι των φτωχών

Του’ το πα και γέλασε χθες το βράδυ. Ήταν μαζί με τον πατέρα του, δεν χρειάζεται συστάσεις ο Βαγγέλης Πουλιανίτης, ο οποίος είναι και ο πιο αυστηρός κριτής του. Προσπαθεί να χαλιναγωγήσει την αγάπη και τις ανησυχίες που δικαιολογημένα νιώθει ένας πατέρας γιατί έχει την υποχρέωση να σημειώσει και τα κακώς κείμενα. Ο Βαγγέλης είχε χέρι αλφάδι. Καλύτερο από του υιού. Βέβαια 25 πόντους με απόλυτη ευστοχία στα σουτ, στη μεγάλη κατηγορία, δεν θυμάμαι να έκανε ποτέ.

Ο Στέλιος ήταν ήρεμος και καταβρεγμένος. Τα λόγια του έβγαζαν μια ψυχική γαλήνη και τα βρεγμένα ρούχα ήταν γιατί στα αποδυτήρια έφαγε μεγαλύτερο μπουγέλωμα από αυτό που κατέγραψε η κάμερα της ΕΡΤ. Κι όμως, στο μπουγέλωμα κρύβεται όλη η ουσία. «Δεν κατάλαβα γιατί με μπουγέλωσαν (γέλια)…», είπε. Για να έρθει η ερμηνεία. «Είναι το κλίμα στην ομάδα. Είπες πριν για τον Αγγέλου. Αυτό που έχουμε φέτος μπορώ να το συγκρίνω μόνο με την πρώτη μου χρονιά στην ομάδα (επί Αγγέλου) όπου και τότε ήμασταν μια πολύ όμορφη παρέα στα αποδυτήρια, στο γήπεδο αλλά κι έξω. Για παράδειγμα, ο Χάνλαν έκανε φοβερές εμφανίσεις κι εμείς χαιρόμασταν περισσότερο από τον Όλι. Αυτό το κλίμα δεν το συναντάς συχνά σε μια ομάδα». Το έδειξε και η κάμερα (που λένε και οι πρεσβύτεροι). Μια ομάδα έπεσε πάνω του για να μοιραστεί τη χαρά του. Σπουδαίο πράγμα, όταν υπάρχει, σε μια ομάδα.

Μπάλα στα χέρια του δεν κρατούσε. «Μου φώναζε ο Ταπούτος να την κρατήσω. Την πήρα, κάπου την άφησα και την έχασα». Κάποιος πρέπει να τη βρει και να του την παραδώσει ενόψει του επόμενου αγώνα. Οι μυημένοι γνωρίζουν. Ειδικά στον Άρη επί εποχής Αυτοκρατορίας, η μπάλα που βόλευε την παλάμη του Νίκου Γκάλη δεν άλλαζε ποτέ. Με τη χθεσινή, ο Πουλιανίτης δεν έκανε απλά ατομικό ρεκόρ πόντων… το διέλυσε. Από το 11 πήγε στο 25 και με 8/8 σουτ! Μόνο ο Στεφ Κάρι τα κάνει αλλά. Γέλασε…

«Πώς να μη συγκινηθώ;»

Δεν είναι και μικρό πράγμα. Από ρολίστας, ξαφνικά να ζητωκραυγάζει το όνομά σου ένα ολόκληρο γήπεδο. Και ποιο γήπεδο… το Παλέ. «Συγκινήθηκα γιατί κάνουμε πραγματικά μεγάλη προσπάθεια. Σε ομαδικό αλλά και ατομικό επίπεδο. Και ξαφνικά ακούς το όνομά σου, να το φωνάζει ολόκληρο το Παλέ. Ανατρίχιασα. Από μικρό παιδί ήμουν εγώ εκεί πάνω και χειροκροτούσα. Και ξαφνικά ακούω το όνομά μου. Είναι να τρελαίνεσαι». Αν υπάρχει δικαίωση, ήταν εκείνη η στιγμή. Η αυθόρμητη αντίδραση του κόσμου η οποία πάντα βγαίνει από την ανθρώπινη ψυχή, εμπεριέχει ειλικρίνεια και υποδηλώνει αναγνώριση. Ο Πουλιανίτης το χάρηκε και γι’ αυτούς που έχει δίπλα του. Στα χαρακώματα, τους ίδιους θα επέλεγε.

«Το αξίζει αυτή η ομάδα. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο δουλεύουμε στις προπονήσεις. Δες πόσες ατυχίες είχαμε. Πρέπει λοιπόν να είσαι έτοιμος αναλάβεις την ευθύνη γι’ αυτό που κάνεις. Να σταθείς δίπλα στον συμπαίκτη σου. Για παράδειγμα, να σταθείς δίπλα στον Άντονι (σ. σ. Κάουαν) ο οποίος παίζει 40 λεπτά και προσπαθεί με όλη τη σωματική και ψυχική δύναμή του να ανταποκριθεί. Πρέπει λοιπόν, όταν θα χρειαστείς να έχεις πετυχημένο πέρασμα, να του δείξεις τη συμπαράστασή σου. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Παρόλο αυτά, θα έλεγα ότι δεν ένιωθα βάρος μέσα μου. Προσπάθησα να μείνω ήρεμος, να αφήσω το παιχνίδι να έρθει σε μένα».

Κι αυτό ήρθε. Πριν τον αγώνα με τον Προμηθέα σούταρε με 44.8% στο τρίποντο. Τώρα ανέβηκε στο 52.9%. Υπάρχει εξήγηση; «Η αλήθεια είναι ότι δε συνήθιζα να παίρνω πολλά σουτ, αλλά φέτος έπρεπε να το κάνω λόγω και της λογικής που έχει η ομάδα στον τρόπο που επιτίθεται. Κυρίως ο Κάουαν συνηθίζει τις διεισδύσεις κι έτσι δημιουργεί αμυντική ανισορροπία στον αντίπαλο. Αυτό βγάζει σουτ για μένα. Θέλω να πω ότι δεν συμβαίνει τυχαία. Έχει να κάνει με τα χαρακτηριστικά των παικτών, τη χημεία της ομάδας αλλά και τη λογική της στην επίθεση. Έχω κάνει χιλιάδες σουτ στις προπονήσεις». Όσο σύνθετο μοιάζει, τόσο απλό είναι το μπάσκετ. Ειδικά όταν η μπάλα καταλήγει στο καλάθι.

«Με σπασμένο σαγόνι έχασα δέκα κιλά»

Αυτό που έζησε τον τελευταίο χρόνο είναι για βιβλίο. Είναι η τύχη που χρειάζεται ένας αθλητής για να συντροφεύσει την ικανότητα. Το αποτέλεσμα είναι εγγυημένο, όταν υπάρχουν αυτά τα δύο στοιχεία. Πέρυσι, στον Απόλλωνα Πατρών… «έσπασα το σαγόνι μου. Έμεινα έξω για σχεδόν τέσσερις μήνες έξω κι έχασα δέκα κιλά. Δεν μπορούσα να φάω. Ξέρεις πώς είναι να λειτουργείς με σπασμένο σαγόνι; Να μη το ζήσει κανείς», θυμήθηκε. Στην πραγματικότητα, με συναρμολογούμενο σαγόνι ήταν. Τι σημαίνει αυτό; Δεν μπορείς να γυμναστείς, δεν μπορείς να φας, χάνεις μυϊκή μάζα, ατονίζει ο οργανισμός σου.

«Το άφησα πίσω μου. Φέτος προσβλήθηκα από Covid 19, μετά ήρθε και η λοιμώδης μονοπυρήνωση. Την υγειά μας να’ χουμε (γέλια)…», είπε και εξήγησε. «Δεν είναι εύκολο να επανέλθεις στα φυσιολογικά σου επίπεδα. Στον οργανισμό σου καταλαβαίνεις τη διαφορά. Και δεν είναι τόσο απλό, εκεί που πέφτεις, να ξανασηκωθείς. Απαιτεί μεγάλη προσπάθεια».

Μήπως ήταν η τελευταία ευκαιρία;

Σε μια βδομάδα ο Στέλιος Πουλιανίτης θα κλείσει τα 28. Δεν είναι ο πρωτάρης του 2013, ούτε όμως έπαιξε το μπάσκετ στο μεσοδιάστημα. Ο Άρης ήταν σαν το κάρμα του. Αδικήθηκε ή αδίκησε τον εαυτό του στα χρόνια που προηγήθηκαν στην ομάδα; Σίγουρα δεν πίστεψε (όσο θα έπρεπε) στον εαυτό του. Δεν διεκδίκησε το μερίδιο που θα μπορούσε να πάρει. «Συμφωνώ ότι οι χρονιές που πέρασα στον Άρη δεν ήταν το ίδιο αποδοτικές με τη φετινή. Αυτά τα κεφάλαια έχουν κλείσει. Σημασία έχει το σήμερα. Είναι η ομάδα που σε ωθεί. Το όνομα, η ιστορία… Η τρέλα που σου βγάζει να θέλεις να παίξεις. Αν αρχίσω να σκέφτομαι τι προηγήθηκε, μόνο αρνητισμό θα αποκτήσω. Αν σκέφτεσαι κάτι που δεν μπορείς να αλλάξεις, θα χάσεις αυτό που έχει μπροστά σου».

Φέτος, ο Γιάννης Καστρίτης επέμενε πολύ για την επιστροφή του. Κακά τα ψέματα, για τον έμπειρο αθλητή η φετινή χρονιά στοιχειοθέτησε και την τελευταία του ευκαιρία για εδραίωση στον Άρη. Το ένιωσε και ο ίδιος. «Δεν ξέρω αν είναι ορόσημο η φετινή χρονιά, ξέρω όμως ότι είναι κρίσιμη. Με τον κόουτς Καστρίτη συνεργαστήκαμε και στο παρελθόν. Είχαμε μια πετυχημένη χρονιά στα Τρίκαλα ενώ στην Κύμη δεν ήμασταν μαζί μεγάλο διάστημα. Όταν σε πιστεύει ένας προπονητής και σου το δείχνει, πρέπει να τον δικαιώσεις. Όταν έρχεται η ευκαιρία πρέπει να κάνεις το κάτι παραπάνω. Η καταξίωση σε κάποιους μπορεί να έρθει νωρίς, σε άλλους πολύ αργότερα και σε άλλους ποτέ. Για τη φετινή χρονιά, προσπάθησα να την κάνω παραγωγική. Κι εγώ σκεφτόμουν το ίδιο (σ. σ. τελευταία ευκαιρία), αλλά όταν έχεις πίεση δεν σου βγαίνει σε καλό. Εκτός κι αν βρεις τον τρόπο να σε κάνει πιο δημιουργικό. Αυτό εξαρτάται και από την ομάδα. Πίστεψέ με στον Άρη έχουμε τρομερό κλίμα. Ο ένας θα στηρίξει τον άλλον. Είδες τι έγινε όταν τελείωσε το παιχνίδι. Το ίδιο συμβαίνει με τον οποιονδήποτε παίκτη. Αν δεις μια προπόνηση θα καταλάβεις τι εννοώ. Όλοι καταλαβαίνουμε ότι δεν έχουμε περιθώριο να κάνουμε κάτι λιγότερο από το μέγιστο που μπορούμε. Κυρίως όμως, όλοι προσπαθούν να αναδειχθούν μέσα από το σύνολο. Προσωπικά, είπα ότι θα βασιστώ στα απλά πράγματα».

Φέτος από το Παλέ κανείς δεν φεύγει σκασμένος

Αυτό το συναίσθημα δεν αναπτύσσεται σε όλους όσοι παρακολουθούν τους αγώνες εξ’ αποστάσεως. Οι θαρραλέοι καταλαβαίνουν. Αυτοί που ήπιαν όλο το πικρό ποτήρι από το 2018 μέχρι και πέρυσι. Και δεν υφίσταται ζήτημα σύγκρισης του τώρα με το τότε. Καμία σχέση. Κανείς δεν έχει την απαίτηση από μια ομάδα τριών τεσσάρων εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ να πλησιάσει τους άθλους του Αυτοκράτορα Άρη. Θέλει όμως να μη στεναχωριέται. Να μη μετατρέπεται η διασκέδασή του, η αγάπη του, σε μαρτύριο. Κάθε αγώνας (σ’ αυτή την τριετία) ήταν σαν σταγόνα στο μέτωπο. Η χαρά αγνοούταν κι αυτή δεν είχε να κάνει μόνο με το αποτέλεσμα, αλλά με την απόλυτα αποκρουστική εικόνα.

Φέτος αυτό άλλαξε. Σα να άνοιξαν τα πατζούρια, να τραβήχτηκαν οι κουρτίνες και να μπήκαν οι ακτίνες του ηλίου σ’ ένα στοιχειωμένο μέρος. Αυτό είναι το μεγαλύτερο κατόρθωμα του φετινού Άρη. Καμία νίκη επί του Παναθηναϊκού, της ΑΕΚ, του Περιστερίου ή του Προμηθέα Πατρών κι ας έχουν πολλαπλάσιους αγωνιστικούς προϋπολογισμούς. Μια σχέση (κόσμου-ομάδας) είχε κλονιστεί, πλέον όμως διαπιστώνεις ότι ξανάδεσε. «Είναι αλήθεια. Αντιλαμβάνεσαι αυτό το δέσιμο από τις αντιδράσεις του κόσμου, την ενέργεια που σου διοχετεύει, την πίστη του στην ομάδα. Θεωρώ ότι ο κόσμος έχει κριτήριο. Βλέπει ότι η ομάδα του δεν εγκαταλείπει παιχνίδια αλλά επιμένει μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο, για την κάθε πάλα. Έχει θέληση, πάθος, αυταπάρνηση. Είναι στοιχεία τα οποία τα έχει αναγνωρίσει. Και στηρίζει. Η δική του στήριξη σε ωθεί στο να τεστάρεις τις δυνάμεις σου, να βάλεις μεγαλύτερη πίεση στον εαυτό σου. Αυτή η σχέση είναι αμφίδρομη. Δεν είναι μικρό πράγμα να χάνεις ένα παιχνίδι και φεύγοντας να σε χειροκροτεί ο κόσμος γιατί καταλαβαίνει ότι έκανες ό,τι περισσότερο μπορούσες».

Αντί επιλόγου. Η σχέση του Στέλιου Πουλιανίτη με τον παππού του είναι πολύ ισχυρή. Ειδικά αυτή την περίοδο. Ήξερε ότι θα τον έβλεπε, ήθελε να του αφιερώσει κάτι και ο μπαγάσας του έδωσε μεγάλη χαρά…