Ακόμη και στις ήττες καταλαβαίνεις ότι κάτι καλό γίνεται...
Το θετικό στοιχείο από τη δημιουργία μιας νεανικής ομάδας είναι η άντληση ενθουσιασμού και ενέργειας από ένα μάτσο φιλόδοξους πιτσιρικάδες οι οποίοι επιζητούν απελπισμένα μια θέση στον μπασκετικό χάρτη. Το αναπόφευκτο του πράγματος είναι η συναισθηματική διαχείρισης μιας (είτε) καλής (είτε) κακής κατάστασης και η ισορροπία που χρειάζεται χρόνο για να έρθει. Οι ερμηνείες του Γιάννη Καστρίτη για την ήττα του Άρη από το Ιωνικό είναι απολύτως ρεαλιστικές αλλά και ενδεικτικές των στοιχείων που αναγράφονται στην αγωνιστική ταυτότητα αυτής της ομάδας. Μπορεί να πετάει φωτιές, αλλά μπορεί να καεί και η ίδια στο προσάναμμα που κουβάλησε με τα χέρια της. Το τελευταίο έγινε στο πρώτο ημίχρονο για να ακολουθήσει η φωτιά (που λέγαμε) στο δεύτερο. Γιατί δεν κέρδισε; Διότι η λεπτομέρεια στο μπάσκετ είναι και ζήτημα εμπειρίας. Από μια τοποθέτηση στο ριμπάουντ, μια άμυνα σε περισσότερα εκατοστά από εκεί που βρίσκεται ο επιτιθέμενος που του δίνει τη δυνατότητα να βρει χώρο να σουτάρει, μια έξτρα πάσα που είναι μπορεί να είναι πιο απαραίτητη από το πρώτο σουτ που βρήκες, ταυτόχρονα εξαρτάσαι και από το τι θα κάνει ο αντίπαλος και ο Τζέρμαν έβαλε ένα απίθανο τρίποντο (77-76).
Ο Άρης έχει όλα τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν μια νεανική ομάδα η οποία ως επί των πλείστων αποτελείται από rookies. Σωστά το έθεσε ο προπονητής της, χρειάζεται χρόνος κι έτσι θα σφυρηλατηθεί σε καταστάσεις σαν τη σημερινή όπου έπρεπε να φύγει νικήτρια από το κλειστό του Πλάτωνα, έχοντας νωρίτερα επιστρέψει από το -17. Δεν είναι μικρό πράγμα, αλλά τέτοιου είδους υπερπροσπάθειες κοστίζουν. Κυρίως σε ενέργεια. Φάνηκε από τα τελευταία δύο λεπτά της κανονικής διάρκειας όπου οι γκαρντ δεν πατούσαν με δύναμη στο παρκέ για να βγάλουν plays ενώ ο Τζούστον δεν είχε τη φρεσκάδα για να δώσει αποτελεσματικά σκριν. Στην παράταση, ήρθε η κατάρρευση.
Στους τρεις σωματοφύλακες χρειαζόταν κι ένας ακόμη
Η ιστορία θα μπορούσε να είχε γραφτεί διαφορετικά αλλά στους τρεις σωματοφύλακες (Κάουαν, Χάνλαν, Τζούστον) – όπου οι δύο πρώτοι μονοπώλησαν τις προσπάθειες αλλά έτσι δομήθηκε ο φετινός Άρης – δεν βρέθηκε τέταρτος. Ο Άρης πήρε ελάχιστα πράγματα από τους υπόλοιπους της πεντάδας και κυρίως από τους παγκίτες. Μερικές άμυνες από τον Πουλιανίτη κι ένα τρίποντο που έβαλε. Οι τρεις ξόδεψαν κάθε ποσότητα ενέργειας για να οδηγήσουν στην ανατροπή, αλλά εκεί δεν είχαν υποστήριξη.
Όσοι ισχυρίζονται ότι αυτή η ομάδα μπορεί να… μπέρδεψε τα γράμματα μετά τη νίκη επί του Παναθηναϊκού, απλά δεν γνωρίζουν τον χαρακτήρα της. Το πράγμα είναι πολύ πιο απλό. Είναι άπειρη. Στο πρώτο ημίχρονο όπου είδε να μην της βγαίνει το παιχνίδι, έχασε και τ’ αυγά και τα πασχάλια βάζοντας τον εαυτό της σε εξαιρετικά δύσκολη θέση, γιατί υστερεί σε διαχείριση μιας αρνητικής κατάστασης πέραν της ξεκάθαρης αδυναμίας που έχει στη ρακέτα και η οποία φάνηκε από τη δράση του Κωνσταντίνου Γόντικα. Στο κρίσιμο λεπτό, δεν είχε την εξυπνάδα καλλιεργείται μέσα και από την εμπειρία.
Δεν κέρδισε αλλά έδωσε ζωή
Στον επαγγελματικό αθλητισμό μετρά το αποτέλεσμα αλλά ακόμη κι όταν αυτό δεν έρχεται, σημασία έχει και το τι κάνεις για να το πετύχεις. Ο Άρης κάνει πολλά. Συνήθως, μετά τις ήττες έρχονται οι αφορισμοί, αλλά βάζοντας στη μία πλευρά της ζυγαριάς αυτό που έβλεπα επί τρία χρόνια και στην άλλη αυτό που σήμερα παρουσιάζει, είναι η μέρα με τη νύχτα. Μέχρι πρότινος παρακολουθούσα κάτι κουρασμένα παλικάρια που με το ένα έτρεχαν και με το άλλο σκόνταφταν και τώρα βλέπεις μια ομάδα, με τα καλά και τα στραβά της, η οποία προχωρά σε κατάθεση ψυχής στο γήπεδο. Με τον ενθουσιασμό της, την ενέργειά της, την απειρία της και τις υπερβολές της. Μέσα από αυτή κάποιοι παίκτες θα μεγαλώσουν ή θα φτιάξουν και τις καριέρες του.
Από τον πιτσιρικά τον Νετζήπογλου που προσωπικά τον πιστεύω πάρα πολύ και σε αντίθεση με τον αγώνα με τον Παναθηναϊκό, σήμερα ήταν εκτός παιχνιδιού, τον Κάουαν που έδειξε και τα επιθετικά χαρίσματά του μέσα και από τη σπατάλη επιθέσεων αλλά και τον Τζούστον ο οποίος είχε ένα χρόνο αποχής λόγω τραυματισμού γι’ αυτό δυσκολεύτηκε να βρει ομάδα. Ο Ολιβιέ Χάνλαν δεν μπαίνει στην ίδια συνομοταξία γιατί έχει να παρουσιάσει καριέρα.
Σίγουρα αυτή η ομάδα χρειάζεται έναν ψηλό (ρακέτας) ο οποίος θα είναι σημείο αναφοράς της για να αποφευχθεί και το γύρω γύρω όλοι του πρώτου ημιχρόνου όπου πέντε παίκτες κινούνταν επί της γραμμής του τρίποντου. Ο Μάικλ Φίνκε δεν μπορεί να ανταποκριθεί σ’ αυτόν τον ρόλο.
Έχει δίκιο να φωνάζει
Το κομμάτι της διαιτησίας έμεινε τελευταίο. Συνήθως, τα αμφισβητούμενα σφυρίγματα είναι μοιρασμένα, αυτή τη φορά όμως πήγαν προς μία κατεύθυνση, αυτή του Ιωνικού. Σε αυτό και με δεδομένο ότι εξετάστηκαν οι φάσεις στο instant replay προφανώς θα πρέπει να δεχθεί ο οποιοσδήποτε ότι η πρώτη εκτίμηση των διαιτητών ήταν λανθασμένη και αποκατέστησαν τη τάξη. Αν όμως είναι να επιστρέψουμε στις εποχές του «non call» όπως στη φάση του Ολιβιέ Χάνλαν, 1.5 δευτερόλεπτα πριν το τέλος, ας το ξέρουμε για να μην έχουμε την παραμικρή ελπίδα για το επίπεδο της διαιτησίας, να ξέρουμε δηλαδή ότι θα παραμείνουμε στο ίδιο έργο θεατές. Ο Καναδός δεν βγήκε μόνος του από το γήπεδο (γιατί πάτησε την πλάγια γραμμή κι αυτό δεν αμφισβητείται) αλλά τον παρενοχλεί με το δεξί του χέρι ο Χουγκάζ. Και το σκορ ήταν 77-77. Το «δεν σφυρίζω φάουλ» κρίνει παιχνίδι και νικητη. Βάζοντας σ’ ένα καζάνι το πού πήγαν τα αμφισβητούμενα και τη φάση του Χάνλαν η οποία δεν μπαίνει στα αμφισβητούμενα, κάτι δεν πήγε καλά, εξ’ ου και η έντονη δυσαρέσκεια του Άρη η οποία είναι δικαιολογημένη.
Υγ: Χίλια μπράβο στον πιτσιρικά τον Κολοβέρο όχι μόνο γιατί έβαλε τα κρίσιμα σουτ αλλά γιατί είχε το σθένος να πάρει τρις προσπάθειες. Κι άλλα τόσα στον Κούρο Σεγκούρα για τις δηλώσεις του μετά το παιχνίδι και την εμπιστοσύνη του στον 19χρονο. Φαίνεται ότι αυτήν την κέρδισε ο ίδιος ο παίκτης γιατί ανεξαρτήτως ηλικίας, θα πρέπει να είσαι ωφέλιμος για να πάρεις χρόνο συμμετοχής σε κάθε ομάδα η οποία θέλει το αποτέλεσμα.