Οι ομάδες δε «μικραίνουν», οι άνθρωποι όμως ναι

Όταν ζεις την απόλυτη ακμή σαν σύλλογος, σαν ομάδα ανθρώπων που παλεύουν για τον ίδιο στόχο, για πρωταθλητισμό, είναι νομοτελειακά βέβαιο, θα έρθει και η παρακμή. Την έχουν ζήσει κι ο Ολυμπιακός κι η ΑΕΚ και ο ΠΑΟΚ και ο Άρης κι ο Ηρακλής τη ζει ακόμη ποδοσφαιρικά. Αυτό το τρενάκι του λούνα παρκ είναι φυσιολογικό στον αθλητισμό. Το μη φυσιολογικό είναι η παρακμή να μην είναι αθλητική αλλά γενικευμένη. Κάποιοι για να πικάρουν τους φίλους του Παναθηναϊκού λένε «έρχονται τα πέτρινα χρόνια». Αλλά σε ποια πέτρινα χρόνια αναφέρονται, σε αυτά που δε θα έρθουν τίτλοι και διακρίσεις; Μα αυτό δεν είναι αφύσικο για τον Πρωταθλητισμό, οι δυναστείες και οι μοναχοφάηδες είναι. Λένε «θα μικρύνει ο Παναθηναϊκός» αλλά ποιο μέγεθος μπορεί να μικρύνει;

Ο Παναθηναϊκός του Παρισιού, της Θεσσαλονίκης, της Μπολόνια, της Αθήνας, του Βερολίνου και της Βαρκελώνης να μικρύνει; Ο Παναθηναϊκός του Κόντου, του Κορωναίου, του Στεργάκου, του Ιωάννου, του Ανδρίτσου, του Έντγκαρ Τζόουνς, του Αντόνιο Ντέιβις, του Γκάλη, του Κόμαζετς, του Βράνκοβιτς, του Γιαννάκη, του Ντομινίκ, του Αλβέρτη, του Οικονόμου, του Μυριούνη, του Μποντίρογκα, του Κουτλουάι, του Ρότζερς, του Ρέμπρατσα, του Κάτας, του Φώτση, του Ράτζα, του Σάρας, του Σπανούλη, του Μπατίστ, του Δημήτρη Διαμαντίδη, του Ζέλικο Ομπράντοβιτς και του Δημήτρη Ιτούδη, ο Παναθηναικός του Παύλου Γιαννακόπουλου να μικρύνει; Κάπου μπερδεύεστε...

Συζητώντας παλιότερα με έναν άνθρωπο της Παναθηναϊκής οικογένειας μου είπε, «ο μπασκετικός Παναθηναϊκός είναι τεράστια ομάδα αλλά σχετικά μικρό club» Παραξενεύτηκα στην αρχή αλλά στην πορεία έγινε απολύτως αντιληπτό ότι ο Πατριάρχης του Παναθηναϊκού δεν αντιμετώπισε ποτέ το Τριφύλλι ως εταιρία, δεν ανέθεσε ποτέ σε τεχνοκράτες συνεργάτες του να «ξεζουμίσουν» εμπορικά τις επιτυχίες, τους τίτλους, να πουλήσουν σήματα, φανέλες, πιστωτικές κάρτες, κούπες και φούτερ, να εγκαθιδρύσουν εμπορικές συνεργασίες με στοιχηματικά brands, να δημιουργήσουν εταιρικές συνέργειες κι ό,τι άλλο φαίνεται συνετό από εμπορική άποψη. Για τον Παύλο όλα αυτά ήταν σχεδόν ντροπή, ήταν σαν να καπηλεύεται το έμβλημα του Παναθηναϊκού. Αν είχε τη διαβόητη χρονοκάψουλα που όλοι κατά καιρούς χρειαστήκαμε στη διάθεσή του, δεν ξέρω αν θα επαναλάμβανε τα πάντα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Επειδή ήταν ο Παύλος Γιαννακόπουλος μπορεί και να το έκανε.

Πιθανώς πολλοί από σας να περιμένουν από οποιονδήποτε γράφει άρθρο ή blog για τον Παναθηναϊκό να ασχοληθεί με τα γεγονότα της περασμένης εβδομάδας, με τα ντου, με τα σουβλατζίδικα, με τα μηχανάκια, με τη ρήτρα αποδέσμευσης, με τη BCL και τη Euroleague και βέβαια με το μεγάλο θέμα του γηπέδου.Από όλα μόνο το τελευταίο με συγκινεί, η προοπτική μιας Πράσινης Πολιτείας πάντα θα μας συγκινεί. Κάνοντας όμως ένα άλμα στο χρόνο πως θα θέλαμε να μοιάζει αυτή η Πράσινη Πολιτεία ; Θέλουμε να είναι το απόρθητο κάστρο, ο φόβος και ο τρόμος των αντιπάλων, να τους κόβονται τα ήπατα πλησιάζοντας στην είσοδο του parking ; Να μοιράσουμε καρτελάκια security στα πιο ντουλαποειδή πιστά σκυλιά του πολέμου, να δώσουμε μεροκάματα, μερίδια μαγαζιών και δικαιώματα εκμετάλλευσης σε πράσινους ημετέρους; Να κάνουμε το Τριφύλλι brand ή παραμάγαζο των πιο μουτζαχεντίν κάποιου παράγοντα ή κάποιων παραγόντων; Να αφήσουμε να συμβεί αυτό που ποτέ δε θα έκανε ο Παύλος Γιαννακόπουλος ;

Όταν έγινε η περσινή συνέντευξη τύπου του Δημήτρη Γιαννακόπουλου που έθεσε το στόχο στα 20 εκατομμύρια ευρώ και μίλησε για 2,5 εκατομμύρια παναθηναϊκών φιλάθλων έγραψα ένα blog που ανέφερα ότι μάλλον ασχολούμαστε με το λάθος νούμερο. Που είναι αυτά τα εκατομμύρια ενεργών παναθηναϊκών αλλά και γενικότερα ενεργών φιλάθλων; Αν είχαν εμφανιστεί κάπως – κάπου είμαι βέβαιος ότι ούτε ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος ούτε κανείς άλλος θα αποχωρούσε από τα ελληνικά σπορ. Γιατί μπορεί εν μέσω οικονομικής κρίσης να μην υπήρχαν ορατά τα κεφάλαια αλλά θα υπήρχε μια προοπτική. Αντί των ενεργών φιλάθλων έχουμε ενεργούς οπαδούς, πολύ λιγότερους βέβαια από τα παραπάνω νούμερα. Αυτό όμως διάλεξαν με τον τρόπο τους όλες ανεξαιρέτως οι διοικήσεις των ομάδων, που τώρα διαπιστώνουν ότι τα κουκιά δε βγαίνουν, ότι οι αριθμοί δεν είναι βιώσιμοι. Λένε " ο Παναθηναϊκός χάνει φιλάθλους" αλλά ειλικρινά τώρα, μήπως δε χάνει κάθε χρόνο φιλάθλους όλος ο ελληνικός αθλητισμός;

Επιμένω, οι ομάδες δε μικραίνουν, οι άνθρωποι που τις ακολουθούν λιγοστεύουν και οι συμπεριφορές κάποιων μικραίνουν τους ίδιους. Σε ένα ευνομούμενο κράτος δε θα είχαν εις το διηνεκές το περιθώριο να μικραίνουν τον ελληνικό αθλητισμό αλλά εδώ είναι Ελλάδα που συχνά πυκνά αστυνομία, δικαιοσύνη και κυβέρνηση προτιμούν να μη βλέπουν, να μην ακούν και να μην ασχολούνται. Κάποτε το έπρατταν για όλα όσα συνέβαιναν στις αρένες των γηπέδων, τώρα το αφήνουν το κακό να πηγαίνει βόλτα σε κεντρικούς δρόμους των πόλεων.

Επιμένω, ο Παναθηναϊκός δε μικραίνει, είναι σε κρίση, στερείται σπιτιού, στερείται δηλαδή του δικαιώματος να αντιπροσωπεύσει κάτι μεγαλύτερο από το λίγο αλλά που θα πάει, το μοναστήρι να είναι καλά. Και το μοναστήρι είναι η Ομάδα, όχι οι άνθρωποι.