Νομίζω ότι ασχολούμαστε με το λάθος νούμερο

Από χτες και τη μια περίπου ώρα που κράτησε η Συνέντευξη Τύπου του Δημήτρη Γιαννακόπουλου υπήρξαν πολλές πολλές αντιδράσεις γύρω από όσα εξήγγειλε ο διοικητικός ηγέτης του Ερασιτέχνη Παναθηναϊκού. Δε θα μακρηγορήσω επαναλαμβάνοντας σκέψεις και απόψεις που πάνω κάτω γράφτηκαν σχεδόν όλες από πράσινους ρεπόρτερς και σχολιογράφους. Θα σταθώ σε ένα νούμερο για το οποίο από χτες γίνεται λόγος: είκοσι εκατομμύρια ευρώ. Αν το θέλετε και αριθμητικά εκτός από ολογράφως είναι 20.000.000€ που σημαίνει πολλά μηδενικά, που σημαίνει “είναι πολλά τα λεφτά Δημήτρη”.

Το νούμερο που περισσότερο όμως με προβλημάτισε, προέκυψε όταν έγινε η πρόχειρη διαίρεση που “απέδωσε” 8 ευρώ σε 2,5 εκατομμύρια Παναθηναϊκούς. Ξέρετε δεν πολυακούω στα σοβαρά τις ίδιες τις μετρήσεις και συγκρίσεις οπαδών που κάνουν κατά καιρούς οι οπαδικές εφημερίδες, δεν ασχολούμαι με το αν αισθάνονται περισσότεροι οι Ολυμπιακοί, οι Παναθηναϊκοί, οι οπαδοί της ΑΕΚ ή του ΠΑΟΚ δεν πιστεύω στο “πολύ”, πιστεύω στο “ενεργό”.

Το ερώτημα μου λοιπόν δεν είναι το αν υπάρχουν 2,5 εκατομμύρια πράσινοι οπαδοί αλλά το πόσοι ενεργοί φίλαθλοι του Παναθηναϊκού υπάρχουν και το πόσοι θέλουν να εμπλακούν ενεργά σε έναν παναθηναϊκό οργανισμό που απευθύνεται στην πόλη της Αθήνας συνολικά, στην ελληνική κοινωνία γενικότερα και όπως ορθά είπε ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος στις παναθηναϊκές δυνάμεις της ελληνικής ομογένειας. Πώς υποθέτουμε ότι με την παρούσα κατάσταση και της ομάδας αλλά και της περιρρέουσας ατμόσφαιρας του ελληνικού αθλητισμού υπάρχουν 2,5 εκατομμύρια Παναθηναϊκοί “ψημένοι” όχι 8 ευρώ να δώσουν, ακόμα και να ασχοληθούν με τα αθλητικά δρώμενα του Παναθηναϊκού;

Για να μην το περιορίσω στον Παναθηναϊκό μόνο, σκεφτείτε ποιος πολιτικός – κοινωνικός-αθλητικός ή άλλος φορέας θα μπορούσε να απευθύνει κάλεσμα σε 2,5 εκατομμύρια ανθρώπους στην Ελλάδα του 2019; Χωρίς εισφορά 8 ευρώ, απλά κάλεσμα για να ζητήσει την προσοχή τους ή για να συμπράξουν σε κάτι, σε οτιδήποτε; Δε θέλω να προσγειώσω κανέναν απότομα αλλά δεν υπάρχει τέτοιος φορέας υπό κανένα χρώμα, σύμβολο ή ηγέτη.

Οφείλω εδώ να καταθέσω την προσωπική μου άποψη, για μην υπεκφύγω ως απλός φίλαθλος του χτεσινού καλέσματος από την πλευρά του Δημήτρη Γιαννακόπουλου. Έγινα Παναθηναϊκός, όπως όλοι κάτι γίναμε, μέσω της οικογενειακής ή φιλικής γαλούχησης. Ο θείος Νίκος που μας άφησε νωρίς φέρει ακέραια την ευθύνη, τα ξαδέρφια και οι φίλοι λειτούργησαν ως μέλη της παναθηναϊκής εφηβείας και ο Παύλος Γιαννακόπουλος συντήρησε το παναθηναϊκό μου συναίσθημα στα πιο ώριμα χρόνια μου. Στην πορεία και πατέρας ων μαντέψτε, ω ναι, κληροδότησα τα παναθηναϊκά συναισθήματα και στην επόμενη γενιά. Για έναν μυστήριο λόγο μπορούσα ακόμα να πάω για ύπνο χαλασμένος-στραβωμένος, αν δεν έμπαινε το τελευταίο σουτ του Διαμαντίδη, μπορούσα να ξεσπάσω σε παρακείμενα έπιπλα, αν η μπάλα πήγαινε ξυστά άουτ από το δοκάρι της Μπαρτσελόνα στο σουτ του Βλάοβιτς, μπορούσα να συγκινηθώ έως και να δακρύσω, αν ο Παύλος με βουρκωμένα μάτια προσπαθούσε να απευθυνθεί στην πράσινη κερκίδα. Και να φανταστείτε, εγώ είμαι και ψιλοαποστασιοποιημένος έτσι;

Θέλω να πω, όλο αυτό το δέσιμο με την ομάδα που ζει μέσα μας, ως μια παιδικότητα αναβράζουσα μεταξύ κυττάρων που γερνούν είναι ένα πολύ σοβαρό πράγμα, που μάλλον χρήζει ψυχιατρικής προσέγγισης και μελέτης. Ακόμα μεγαλύτερης μελέτης κοινωνιολογικής χρήζει το εγχείρημα του Δημήτρη Γιαννακόπουλου. Ένα τεράστιο case study επικοινωνίας και marketing για το πως η παναθηναϊκή αναγέννηση μπορεί να ενδιαφέρει και να εμπλέξει όσους περισσότερους γίνεται. Χωρίς να προδικάζουμε τα νούμερα συμμετοχής, ούτε τα νούμερα των εσόδων. Χωρίς να θέτουμε στόχους απατηλούς ή δυσνόητους. Πριν από τις ομάδες εργασίας με μηχανικούς, τραπεζίτες, οικονομολόγους, πριν από τους συντελεστές δόμησης ή έστω παράλληλα με αυτούς πρέπει να λειτουργήσει ένα τμήμα που θα απαντάει όχι το πως αλλά το γιατί.

Γιατί 2,5 εκατομμύρια άνθρωποι να αγκαλιάσουν ένα εγχείρημα που έχει επιχειρηματικό περίβλημα με Α.Ε., ισολογισμούς, επαγγελματικά συμβόλαια, χορηγούς και ό,τι άλλο υπάρχει στην ελεύθερη αγορά; Ποιά θα είναι η σύνδεση του ενιαίου και αδιαίρετου Παναθηναϊκού με την κοινωνία, την Παιδεία, τη Δημοκρατία, τον Πολιτισμό; Γιατί εγώ που ντράπηκα για πολλά που έγιναν μέσα στο δικό μου γήπεδο, θα αισθανθώ περήφανος να πάρω μια παναθηναϊκή κάρτα μέλους με το όνομά μου πλάι στο Τριφύλλι της παιδικής μου ηλικίας;

Αν αισθάνεται κάποιος ότι υπάρχουν απαντήσεις σε όλα αυτά που ρωτάω, εγώ με χαρά να μπω στη συζήτηση, να στηρίξω αυτό που από παιδί αγαπάω. Δαπανώντας αρκετά περισσότερα από 8 ευρώ και μάλιστα σε τακτική βάση κι όχι εφάπαξ. Αν η αντιμετώπιση απέναντι στον καθένα που είναι φίλαθλος με απαιτήσεις αξιακές πριν από τους τίτλους είναι, “ωχ τώρα, τι είναι αυτά που λες”, τότε κατηγορηματικά σας λέω, δεν υπάρχουν 2,5 εκατομμύρια Παναθηναϊκοί ή Ολυμπιακοί ή ό,τι άλλο εκεί έξω, υπάρχουν κάποιες χιλιάδες οπαδών και κάποιες εκατοντάδες χούλιγκανς που λυμαίνονται τον αθλητισμό. Ίσως κάποτε υπήρξαν 2,5 εκατομμύρια Παναθηναϊκοί ως παιδιά, που στο δρόμο κάπου-κάπως χάσαμε.