Περί ρόστερ και διαιτησίας

Χρήστος Κιούσης Χρήστος Κιούσης
Περί ρόστερ και διαιτησίας

bet365

Το χθεσινό παιχνίδι των Πρασίνων με τη Ρεάλ έδειξε για μια ακόμα φορά τη διαφορά ρόστερ 12αδας με ρόστερ 7+5 και επ' ευκαιρίας γράφω και δυο λογάκια περί παικτών-project αλλά και διαιτησίας

Μπαρτσελόνα - Ολυμπιακός: Δεκάδες ειδικά για πόντους, ριμπάουντ, ασίστ, εύστοχα τρίποντα. Τα μεγάλα παιχνίδια βρίσκονται εδώ. |21+

Το ρόστερ φαντάζομαι της κάθε ομάδας φτιάχνεται με τη φιλοδοξία, να μπορεί ο προπονητής να πάρει πράγματα από τον κάθε παίκτη ίσως σε διαφορετικές ποσότητες και διαφορετικές στιγμές. Όταν από το ξεκίνημα της σεζόν αρχίζουν τα συστηματικά DNP και στην πορεία συνειδητοποιείς, ότι αντί ρόστερ 15 παικτών που γίνονται 12 στο κάθε φύλλο αγώνα, πορεύεσαι με τους ίδιους 8 βρέξει χιονίσει, τότε κάτι μάλλον πάει λάθος.

Οι διαφορές με το παρελθόν

Δεν ξέρω αν το κάνει και κανείς από εσάς ανεξαρτήτως ομάδας που υποστηρίζετε αλλά όταν δε με πιάνει ύπνος αντί για προβατάκια μετράω παίκτες και συγκεκριμένα αυτούς που απαρτίζουν την all star 12αδα των Πρασίνων. Στις μεγάλες αϋπνίες μετράω και την all star 12αδα του Ολυμπιακού, της Εθνικής και πάει λέγοντας. Τι να κάνω; Κάπως πρέπει να αποφύγω τα χάπια. Με μικρές προσθαφαιρέσεις κάθε φορά για τον Παναθηναϊκό έχω καταλήξει σε Μποντίρογκα, Διαμαντίδη, Σάρας, Χατζηβρέττα, Νίκολας στους guard, Ντομινίκ, Αλβέρτη, Φώτση στους forward (λέμε τώρα) και γεμίζω τη ρακέτα με Τσαρτσαρή, Μπατίστ, Ρέμπρατσα και Βράνκοβιτς. Προφανώς χωράει πολύ κουβέντα για τις επιλογές μου, αφήνω ηθελημένα τεράστιο Βασίλη Σπανούλη μόνο στο top 12 του Ολυμπιακού και Θεό Νίκο Γκάλη αλλά και Παναγιώτη Γιαννάκη για το top 12 του Άρη. Νομίζω θα το προτιμούσαν και οι ίδιοι.

Ξέρετε ποιο είναι το πρόβλημά μου με την ιδεατή 12αδα του Παναθηναϊκού; Ότι επί πολλά χρόνια κάποιοι από αυτούς έπαιζαν ταυτόχρονα μαζί! Άρα το ιδεατό ήταν και πραγματικό οπότε και οι επιτυχίες νομοτελειακές κι αναπόφευκτες. Το ότι ονειρευόμασταν Final 4 και κατακτήσεις τα τελευταία χρόνια ήταν μάλλον αποκύημα του ένδοξου παρελθόντος και του ειδικού βάρους φανέλας και έδρας παρά λογική σκέψη μετά την ανάγνωση ρόστερ. Και δεν έχω φτάσει καν να συζητάω το θέμα προπονητής έτσι;

Ο ηγέτης Νικ Καλάθης

Ο συνεκτικός κρίκος μεταξύ της ομάδας που κατέκτησε Euroleague στη Βαρκελώνη κηδεύοντας πριν τα όνειρα της Μπαρτσελόνα είναι ο Νικ Καλάθης, ο παίκτης που μισούμε να αγαπάμε αλλά και αγαπάμε να μισούμε αναλόγως αποτελεσμάτων. Στα καλύτερά του πάντα μας πονάει η αφερεγγυότητα του στο σουτ ακόμα και από τη γραμμή των ελευθέρων βολών και στα χειρότερά του στο αντίπαλο ταμπλό στεγνώνει η λάσπη από το χτίσιμο. Χτίσιμο δε στοιχειοθετεί το να αστοχήσει σε κάποια σουτ αλλά η επιμονή του να σουτάρει μέχρι να μπει ένα σουτ. 3 εύστοχα στα 29 τρίποντα λέει η στατιστική των τελευταίων αγώνων κι όπως σωστά έγραψε ένας φίλος το πρόβλημα δεν είναι ο αριθμός 3 αλλά το 29.

Η πραγματικότητα όμως είναι ότι ο Καλάθης είναι ένας φανταστικός παίκτης και περί αυτού δε θα υπήρχε αμφιβολία, αν πλάι του στο φετινό ή περσινό ρόστερ βρίσκονταν όχι απαραίτητα οι κορυφαίοι Μποντίρογκα – Διαμαντίδης αλλά έστω οι παικταράδες Χατζηβρέττας – Τσαρτσαρής. Καλά αν είχε την ευτυχία να έχει μια σεζόν τον Μπατίστ στο 5, νομίζω ο Νικ θα είχε πολλαπλούς οργασμούς any given game night. Ο Καλάθης είναι ένας φανταστικός παίκτης που δε θα έπρεπε να σουτάρει γιατί απλά δεν είναι αυτό το παιχνίδι του. «Ξέρω να σουτάρω» σημαίνει συνέπεια, οπότε κάντε μου τη χάρη, ας μη διαφωνήσουμε σε αυτό.

Το φετινό ρόστερ και οι παίκτες-project

Εξαιρώντας λοιπόν από τη συζήτηση τον Νικ Καλάθη που είναι όντως ένας Top Euroleague παίκτης (που δε θα έπρεπε να σουτάρει), το υπόλοιπο ρόστερ του Παναθηναϊκού είναι τουλάχιστον αινιγματικό. Παικταράς ο Ράις, από συνέπεια στην απόδοση όχι σπουδαία πράγματα. Φονικό όπλο ο Φρεντέτ αλλά με συγκεκριμένες συνθήκες κι όχι πάντα. Παπαπέτρου – Τόμας – Μήτογλου σταθερές αξίες, ειδικά οι δυο πρώτοι αλλά δεν μπορεί να είναι και αμέτοχοι στο Βατερλό των ριμπάουντ. Ουάιλι, Μπέντιλ, Μπράουν λιγότερο ή περισσότερο εξαφανισμένοι κι ο Ουέσλι Τζόνσον σαν δίποδη επαλήθευση για το πόσο διαφορετικά παίζεται το παιχνίδι στις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Οι Παπαγιάννης και Βουγιούκας δυο κορμιά σχετικά ίδια με εντελώς διαφορετική πλαστικότητα και κινήσεις που στοχεύονται ανηλεώς από αντιπάλους ακόμα κι όταν είναι κι αυτοί δεινόσαυροι όπως χτες.

Έχω ακούσει πολλές φορές να χαρακτηρίζονται αρκετοί από τους παραπάνω σαν «ένα ελπιδοφόρο project». Project ο Παπαγιάννης, project ο Μπέντιλ, project ο Μπράουν, project ο Ουάιλι , project ο Μήτογλου. Δυστυχώς όπου ακούτε συχνά τη λέξη project, κρατήστε και μικρό καλάθι. Αν μάλιστα η λέξη “project” επαναλαμβάνεται συχνότερα από τη λέξη «παίκτης», Houston we have a problem! Και για να μην είμαι και αφοριστικός, πόσους παίκτες-project αντέχει ένα ρόστερ ομάδας Euroleague με φιλοδοξίες; Θα πήγαινα κι ένα βήμα παραπέρα ρωτώντας τι συμβόλαιο πρέπει να έχει ένας παίκτης-project αλλά δε μου αρέσει να κάνω κουμάντο στις τσέπες των άλλων. Ας πληρώνει καθένας όσα θέλει σε όποιον θέλει, αρκεί να μην επαναφέρει συχνά το θέμα budget-φορολογία-οικονομική κρίση στο τραπέζι.

Περί διαιτησίας

Χτες βλέποντας το παιχνίδι με τη Ρεάλ είδα το χέρι του Ταβάρες να χτυπάει το χέρι του Τόμας και τους διαιτητές να μη σφυράνε αδιάφορα, ανέβασα ένα σχόλιο στο twitter. Έπεσαν οι φίλοι Ολυμπιακοί να με φάνε με σχόλια περί Βασιλακόπουλου, Αναστόπουλου, non call και άλλα τέτοια. Θα μου επιτρέψετε να πω, ότι αν και δηλωμένων πράσινων αισθημάτων έχω αποφύγει διαιτητολογία και διαιτητολαγνεία ακόμα και σε παιχνίδια με προκλητικά σφυρίγματα ή μη σφυρίγματα. Η πάγια θέση μου είναι η εξής: καμιά άλλη ομάδα δεν έχει ευνοηθεί από τους διαιτητές περισσότερο από Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό στα ντουζένια τους. Η «επιθετική άμυνα» που εισήγαγε ο Ομπράντοβιτς στη Euroleague και η άμυνα πέραν του ορίου του φάουλ που έπαιζε επί μια πενταετία ο Ολυμπιακός έχει μελανιάσει πολλά ισπανικά, ιταλικά, ρώσικα και ισραηλινά κορμιά. Οι ομάδες μας πορεύτηκαν πολλά χρόνια με την τακτική, «όσα φάουλ κι αν κάνουμε, συγκεκριμένος αριθμός θα σφυριχτεί» άρα δεν παίζει σενάριο να κάτσουμε να κλαίμε τώρα που δεν έχουμε ανταγωνιστικά ρόστερ. Μπορούμε όμως φαντάζομαι να σχολιάζουμε συγκεκριμένες φάσεις, συγκεκριμένους διαιτητές σε συγκεκριμένα παιχνίδια. Αν πρέπει εξαιτίας της αιώνιας κόντρας να εξαιρούμε της κριτικής τα ελληνικά ματς και να κρίνουμε μόνο σφυρίγματα σε ματς της Άλμπα ή της Ζάλγκιρις, sorry προσωπικά θα σχολιάζω ό,τι θέλω. Υπάρχουν διαιτησίες υποδειγματικές, υπάρχουν και σφυρίγματα ελαφρώς αστεία. Μάλλον απόδειξη ότι η διαιτησία στο μπάσκετ με τις άπειρες επαφές είναι πολύ δύσκολη ή ότι εμείς οι Έλληνες μπασκετόφιλοι είμαστε πολύ δύσκολοι. Πιθανώς γιατί πάνω από το ίδιο το άθλημα αγαπάμε τις ομάδες μας. Πιθανώς γιατί δεν ξέρουμε τόσο μπάσκετ, όσο νομίζουμε ότι ξέρουμε. Πιθανώς γιατί μαθαίνουμε από μικρά παιδιά στις ακαδημίες ότι ο διαιτητής είναι ο εχθρός. Διαλέξτε και πάρτε.

Υ.Γ. Έχω ακούσει διαφόρων μορφών κριτική για αυτά που κατά καιρούς γράφω. Το πιο κωμικό που διάβασα ποτέ ήταν του στυλ, "τι το περάσατε εδώ το gazzetta, γράφετε ό,τι θέλετε σε ένα αθλητικό site λες και είναι το blog σας;" Χαχαχα ναι φίλε ακριβώς! Όχι "σαν να είναι το blog μου" αλλά επειδή είναι το blog μου ! Το λέει και πάνω από την κατηγορία αυτών που γράφω (bloggers) και στο τέλος κάθε κειμένου βάζω και την υπογραφή μου αναλαμβάνοντας την ευθύνη. Πόσο παράξενο πρέπει να σας φαίνεται αυτό στο περιβάλλον του ελληνικού internet το 2019 ...

Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.

Χρήστος Κιούσης
Χρήστος Κιούσης

Ο Χρήστος Κιούσης γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα, αλλά ζει κι εργάζεται στην Θεσσαλονίκη από το 1997. Σπούδασε Κινηματογράφο και Τηλεόραση στη Σχολή Σταυράκου και digital marketing. Mιλάει Αγγλικά κάθε μέρα, Γερμανικά όποτε τα θυμηθεί και Ιταλικά στις διακοπές κυρίως αν χρειαστεί να παραγγείλει φαγητό στην Ιταλία. Εργάζεται σε τηλεοπτικές παραγωγές από το 1994. Συμπαρουσιάζει τη σατιρική εκπομπή «Ράδιο Αρβύλα» στον ΑΝΤ1 και το "Βινύλιο" στο ίδιο κανάλι.

Είναι φίλαθλος από μικρός και πατέρας τριών υπέροχων παιδιών. Έχει παίξει μπάσκετ ως νέος με επιεικώς μέτριες επιδόσεις και τένις ως μεσήλικας με ακόμα πιο φτωχά αποτελέσματα. Του αρέσουν το γράψιμο, οι συνεντεύξεις, το ραδιόφωνο, η παραγωγή τηλεοπτικού περιεχομένου και τα ταξίδια κι ελπίζει μια μέρα, να μπορέσει να τα συνδυάσει όλα επαγγελματικά.