Το ψάρι βρωμάει απ’ το κεφάλι

Η σχέση του gazzetta με το μπάσκετ είναι χτισμένη από την αρχή κι ο σεβασμός που τρέφω για τους σημαντικούς ανθρώπους που υπογράφουν εδώ με κάνουν διπλά υπεύθυνο να είμαι προσεκτικός στις διατυπώσεις μου ακόμα κι όταν θέλω να γίνω πιο πεζοδρομιακός.

Η πρόσφατη ακόμα μια αποτυχία όχι στο αποτέλεσμα αλλά στην προσπάθεια της Εθνικής Ομάδας μπάσκετ παρά λίγο να με εκτροχιάσει αλλά κατάφερα ευτυχώς να συγκρατηθώ. Το χειρότερο όλων δεν είναι η κατάταξή μας, είναι η μη εμφάνισή μας ως μια ομάδα με αρχή μέση και τέλος στα παρκέ της Κίνας όπου βέβαια είχαμε κάθε δικαίωμα να ηττηθούμε από ταλαντούχες ομάδες όπως η Γαλλία, η Αργεντινή, η Σερβία και άλλες.

Δεν νομίζω να υπάρχει κάτι που να μην έχω γράψει σχετικά με το καθεστώς του Γιώργου Βασιλακόπουλου στην Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης από τότε που ξεκίνησα το blog μου στο gazzetta. Να μου συγχωρήσετε παρακαλώ την επανάληψη και το αναμάσημα διαμαρτυριών κι αναθεμάτων. Αν το 2023 όμως η Θεσσαλονίκη κινδυνεύει να είναι ακόμα χωρίς μετρό και το ελληνικό μπάσκετ με διοίκηση τον κύριο Βασιλακόπουλο για μια ακόμα δεκαετία, την 5^η αν δεν κάνω λάθος στα φτωχά μαθηματικά μου, πως κι εγώ κι άλλοι φαντάζομαι, να μην επαναλαμβανόμαστε γράφοντας περί του καθεστώτος.

Οι σοσιαλιστικές ρίζες
Δεν έχω πλέον καμιά αμφιβολία ότι ο παιδικός ήρωας του Γιώργου Βασιλακόπουλου ήταν ο Φιντέλ Κάστρο, πράγμα φυσιολογικό για έναν σοσιαλιστικών καταβολών παράγοντα αλλά ελαφρώς αφύσικο αν σκεφτείτε ότι πρόκειται περί σχεδόν συνομηλίκων. Και οι δύο είχαν ανέκαθεν μια αλλεργία στη λέξη «διαδοχή» ακόμα κι αν είχαν τον απεριόριστο χωροχρόνο να την προετοιμάσουν. Δεν θα μιλήσω για την ευεργετική δράση του ενός απέναντι στην πατρίδα και του άλλου απέναντι στο μπάσκετ, γιατί τα όποια πολλά καλά κατάντησαν άλλοθι του καθεστώτος. Επίσης και οι δυο αρέσκονταν τόσο μα τόσο πολύ στο διαρκές γλείψιμο, στους αυλοκόλακες και στους πρόθυμους σφουγκοκωλάριους που είχαν αστείρευτη υπομονή να τους ακούν με τις ώρες να αγορεύουν. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει κάποιος σοβαρός λόγος που πρέπει να υποχρεώσει το ελληνικό μπάσκετ να συνοδεύσει τον Ηγέτη του επί κιλλίβαντα πυροβόλου στη Μητρόπολη, υπάρχει ρε αδερφέ και η συνταξιοδότηση, το ψάρεμα, το πλέξιμο, το birdwatching και άλλα πολλά χόμπι όπως επίσης και τα Κέντρα Ανοικτής Προστασίας Ηλικιωμένων που ίδρυσε ο σύντροφος του Προέδρου αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου και το ορθόδοξο ΠΑΣΟΚ. Στο αυθόρμητο ερώτημα που σχηματίζεται όλων περί της εμμονής στην Ηγεσία οι απαντήσεις μπορεί να είναι οι εξής δύο: follow the money ή follow the power ;

Η απαξίωση των πρωταγωνιστών
Για να θρονιαστεί κάποιος στην κορυφή του ελληνικού μπάσκετ, πρέπει (στο μυαλό του) να εκθρονίσει τους αληθινούς θρύλους του αθλήματος. Κανονικά θα μπορούσε κάθε άρθρο σχετικό με τον κύριο Βασιλακόπουλο να ολοκληρώνεται στη φράση, «ο άνθρωπος που έμπρακτα απαξίωσε τον Γκάλη και τον Γιαννάκη». Με την παραπάνω φράση ρυθμισμένη με λίγο echo εξηγούνται τα πάντα για το ελληνικό μπάσκετ. Βάζοντας και για γαρνιτούρα το «δεν είναι πρωτεύον ζήτημα ο προπονητής» έχουμε ένα λιτό και περιεκτικό επικήδειο της Επίσημης Αγαπημένης. Εμπράκτως όμως απαξιώθηκαν και όλοι οι μετέπειτα θρύλοι της Εθνικής και του ελληνικού μπάσκετ, μια που έμειναν για πάντα, «τα παιδιά που είναι λίγα και δεν ξέρουν», ενώ στην πραγματικότητα «τα παιδιά» ξέρουν και παραξέρουν αλλά σιγά μην πάνε να μπλέξουν με το σφιχταγκάλιασμα Ομοσπονδίας και διαιτησίας, για να κονιορτοποιηθούν στη μυλόπετρα των αιωνίων unfair αντιπάλων. Οπότε πλάι στους Σαμπόνις και Κιριλένκο και Ράτζα και Βράνκοβιτς και Ντανίλοβιτς και Γιάο Μινγκ φάτε Βασιλακόπουλο και Τσαγκρώνη κι ευχαριστώ να λέτε!

Το Βατερλό μετακόμισε στην Κίνα
Τεχνικά ειπώθηκαν όλα. Για τον προπονητή Θανάση Σκουρτόπουλο δε θα γράψω κάτι, για να μην πέσω στην παγίδα (και εγώ) να τον μετατρέψω σε ασπίδα της Ομοσπονδίας και του κυρίου Βασιλακόπουλου.

Ποιοι μπορούσαμε να είμαστε στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα;
Η ομάδα του MVP Γιάννη Αντετοκούνμπο, του υπεραθλητή που κυριάρχησε με τους Μπακς στο ΝΒΑ φτάνοντας στον τελικό όπου ηττήθηκε από μια καλύτερη ομάδα. Η ομάδα που είχε στην περιφέρεια τους Euroleague πενταδάτους all stars Σλούκα και Καλάθη, τον παικταρά Γιώργο Πρίντεζη, τον mr energy Θανάση Αντετοκούνμπο τους «αιώνια καλούς» Παπαπέτρου και Παπανικολάου κι άλλη μια εξάδα με ρολίστες πολυτελείας ή όχι και τόσο πολυτελείας.

Ποιοι ήμασταν στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα;
Η ομάδα που νίκησε μόνο το Μαυροβούνιο κι έχασε από Βραζιλιάνους, Αμερικάνους και Τσέχους (όχι το ματς αλλά την πρόκριση) δηλαδή από καμία top 4 ομάδα. Ήμασταν όλα τα ελαττώματα των Μπακς, της Φενέρ, του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού μαζί !

Ποιοι θα θέλαμε να ήμασταν στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα;
Ξεκάθαρα η Αργεντινή. Δε θέλω ούτε την αθλητικότητα της Γαλλίας, ούτε το μπασκετόμυαλο της Σερβίας, ούτε τη μαχητικότητα των Αυστραλών, ούτε την κυριαρχία και το ταλέντο της Ισπανίας. Θα ήθελα να ήμασταν η ομάδα με τον πιο καυλωμένο για μπάσκετ και φανέλα ηγέτη, θα ήθελα να ήμασταν η ομάδα με κάθε μεγάλη προσωπικότητα που ακόμα παίζει μπάσκετ, να δίνει το παρών αντί να κάνει ατομικές προπονήσεις και προετοιμασία με την ομάδα του και για να μην αδικήσω κανέναν αλλά και να μην αθωώσω κανέναν, αναφέρομαι στα τελευταία δέκα χρόνια κι όχι στο φετινό καλοκαίρι. Αυτή την καύλα την προσωποποιώ σε έναν μόνο άνθρωπο στο ελληνικό μπάσκετ. Στον Παναγιώτη Γιαννάκη. Τι έφταιξε και δεν ήμασταν ποτέ Αργεντινή; Η ηγεσία της Ομοσπονδίας κατηγορηματικά. Και για το που φτάσαμε και το ότι δεν μας άδειασε τη γωνιά παρά τις συνεχόμενες αποτυχίες.

Το αιώνιο πρόβλημα του σουτ
Αυτή η φράση «η ομάδα μας δεν έχει σουτ», πάει να γίνει συνώνυμη του «το καλοκαίρι έχει ζέστη» στο ελληνικό μπάσκετ. Εντάξει δεν έχουμε σουτ. Ως πότε ; Μέχρι πότε στις ελληνικές ακαδημίες μπάσκετ το παιδί που σουτάρει όταν είναι ελεύθερο και μια και δυο και τρεις φορές θα πάψει να αντιμετωπίζεται σαν εγκληματίας; Μέχρι πότε θα σταματήσει ο κάθε κατσαπλιάς βετεράνος (που δεν είχε ποτέ σουτ) να παριστάνει τον προπονητή υποδομών που διδάσκει συστήματα για να κερδίσει το παιδί επιθετικό φάουλ αλλά δεν αφιερώνει ούτε ένα τέταρτο στην τεχνική και τέχνη του σουτ; Ελπίζουμε ότι ο επόμενος μεγάλος σουτέρ του ελληνικού μπάσκετ θα ανδρωθεί στη γειτονιά του, τυχαία και αυτοδίδακτα; Μπράβο μας.

Η επόμενη μέρα
Δεν πιστεύω σε καμιά επόμενη μέρα. Δεν έχει καμιά σημασία αν ξαναέρθουν ο Γιάννης και ο Θανάσης από το ΝΒΑ, αν ξαναέρθει ο Καλάθης, αν ξαναέρθει ο Σλούκας, αν ξανέρθει ο Κουφός, ο Ντόρσεϊ, ο Μπράμος ή όποιος άλλος. Θέλω να ξαναέρθει η καύλα. Με συγχωρείτε για το αγοραίο της έκφρασης, δεν μπορεί να περικλείσει καμιά άλλη λέξη αυτό που ένιωθαν ανεξαρτήτως ηλικίας και υγείας ο Μανού, ο Σκόλα, ο Ντελφίνο, ο Καμπάτσο για τη φανέλα τους. Εμείς μπορούμε;

Υ.Γ. Γιώργου Βασιλακόπουλου παρόντος η «καύλα» δε θα επιστρέψει ποτέ. Το καθεστώς είναι ντεκαυλέ.

Υ.Γ. 2 Μας έφταιξαν μια βολή του Σλούκα και η διαιτησία με Τσεχία. Δε βρέχει κύριε Βασιλακόπουλε, κάτι άλλο συμβαίνει...