Ο Σάσα Τζόρτζεβιτς , ο Ντράγκιτς και η νένα Φατίμα

Το κείμενο που θα διαβάσετε ουσιαστικά αποτελεί συνέχεια του προηγούμενου. Ο τελικός πέρασε στην ιστορία. Νικήτρια άξια-πανάξια η Σλοβενία με ηγέτη τον ασταμάτητο Γκόραν Ντράγκιτς.

Θα ήταν άδικο όμως να λέγαμε και να γράφαμε μόνο γι’ αυτόν. Μεγάλος παίκτης , τεράστια προσωπικότητα , πολυβόλο που βρίσκει στόχο αλλά κυρίως σημαιοφόρος ενός ουλαμού με αθλητές ταλαντούχους, αθλητές αυτόφωτοι γνώστες του μπάσκετ. Του μπάσκετ όπως παίζεται σήμερα. Σπουδαίοι σουτέρ, μεγάλοι μαχητές.

«Οι Σλοβένοι είχαν τον καλύτερο παλμό στον σούτ από την ενιαία Γιουγκοσλαβία ακόμη» όπως πολύ σωστά υπογραμμίζει ο Γιάννης Ιωαννίδης. Από τον Λευτέρη Σούμποτιτς έμαθε ο πολύς ο κόσμος το τρίποντο γιατί το είχε ψωμοτύρι!

Αν και γεννημένος στο Μαυροβούνι ο Πίξι έμαθε την τέχνη στην Ολύμπια Λιουμπλιάνας. Εκεί ανακάλυψε τον Ντόνσιτς και έπεισε τον πατέρα του να του δώσει άδεια να παίξει ο πιτσιρικάς στο εξωτερικό.

Και πριν ακόμα το αστέρι ανατείλει ολοκληρωτικά , βρέθηκε στην καλύτερη πεντάδα του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος. Σ’ αυτή την ηλικία παίκτης στους κορυφαίους πέντε είχε να μπει από το 1983. Ο προηγούμενος ήταν Άρβιντας Σαμπόνις. Το τέρας της φύσης ήταν τότε μόλις ένα μήνα μικρότερος του Σλοβένου. Ίσως να έπρεπε αυτός ο τελικός να γινόταν μερικά χρόνια πιο μπροστά. Ίσως η νομοτέλεια όμως να γνωρίζει καλύτερα από εμάς.

Δεν έχει συμβεί στην ιστορία του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος κάτι ανάλογο. Νικήτρια μια ομάδα και συγχρόνως μια ολόκληρη σχολή. Η μεγάλη των πλάβι σχολή η οποία έφτασε να καμαρώνει εδώ και χρόνια δικά της φυντάνια, δικά της παιδιά, στην άλλη μεριά του πλανήτη.

Γιατί εκτός από το ταλέντο που δύσκολα αμφισβητείται τα παιδιά αυτά έχουν τρομερή θέληση και μεγάλο εγωϊσμό. Είναι βουτηγμένα στο πείσμα.

Σε αντίθεση με αρκετά δικά μας –όσα δεν εξάντλησαν κάθε πιθανότητα- που τα μάζεψαν και επέστρεψαν μόλις οι σειρήνες των εκατομμυρίων από τους «αιώνιους» κατέφτασαν στα αυτιά τους. Πολλοί απ’ αυτούς μάλιστα δεν γύρισαν καν βελτιωμένοι. Το αντίθετο θα έλεγα.

Δεν ξέρω αν έτυχε και σε εσάς, αλλά εγώ κατά την διάρκεια του τελικού ξέφυγα. Εντελώς!!! Σκεφτόμουν αυτούς τους παίκτες από αντίπαλους…συμπαίκτες. Τον Μπογκντάνοβιτς με τον Ντράγκιτς, τον Βίντμαρ με τον Μαριάνοβιτς, το Λούτσιτς με τον Πρέπελιτς, τον Μπλάζιτς με τον Γιόβιτς , τον Ντόντσιτς με τον Μίτσιτς.

Δεν μπήκα στον κόπο να προσθέσω και τους απόντες γιατί θα έφτανα στην απόλυτη διαστροφή ή στην απόλυτη παράνοια. Δεν θέλει και πολύ στις μέρες μας με τα ζόρια που τραβάμε «να μεταβληθεί εντός μου ο ρυθμός του κόσμου» όπως έγραφε από το τρελάδικο ο μεγάλος ποιητής Γιώργος Βιζυηνός κατά κόσμον Γιώργος Μιχαηλίδης.

Ποιος θα μπορούσε αλήθεια να κοντραριστεί μ’ αυτή την ομάδα; Ποιοι Ισπανοί και ποιοι Γάλλοι. Ούτε αυτός ο απίθανος ρέφερι του τελικού , ο Αντόνιο Κόντε ο Ισπανός, η δεύτερη μεγάλη ατραξιόν μετά τον Ιάπωνα ρέφερι Άνω Κάτω το Σαββάτο –ξερω εγώ πως τον έλεγαν- δεν θα μπορούσε να τους σταματήσει με τα χειρουργεία του.

Μια που το έφερε η κουβέντα , να πούμε ότι η διαιτησία ήταν λίαν επιεικώς, μέτρια στο τουρνουά. Άλλη μια επιτυχία της ΦΙΜΠΑ Ευρώπης.

Για να επανέλθουμε λοιπόν στο θέμα, ακόμα και την αμερικανική βοήθεια να επικαλούνταν οι Ίβηρες και οι Πουκουάδες πάλι αμφίρροπη θα ήταν η μάχη, πάλι οι λεπτομέρειες θα καθόριζαν την έκβαση.

Όπως συνέβη άλλωστε και στην αναμέτρηση των πρώην συμπατριωτών. Τις λεπτομέρειες βέβαια δεν τις άφησε να αιωρούνται σαν σωματίδια στην ατμόσφαιρα αλλά τις καθόρισε με τρόπο μελετημένο ένας άλλος από την μεγάλη των πλάβι σχολή ο κόουτς Ιγκόρ Κοκόσκοβ.

Έπαιξε άμυνα με παγίδες τον Μπογκντάνοβιτς , τον έφερε στα πλάγια , μπλόκαρε την δημιουργία με αποτέλεσμα να στερέψει και ο καταρράκτης Μαριάνοβιτς. Το κυριότερο όμως όλων ήταν το παιχνίδι χωρίς μπάλα από τον Πρέπελιτς. Πολύ δουλειά στον τομέα αυτό, πολύ στρατηγική με αποτέλεσμα ο 25χρονός Κλεμέν να αποδειχθεί ο παίκτης κλειδί της αναμέτρησης.

Μέχρι ο Σάσα Τζόρτζεβιτς να βρει το αντιβιοτικό για την νόσο Ντράγκιτς , αλλάζοντας την άμυνα του, το μικρόβιο είχε προλάβει να ξεκάνει με 25 πόντους τον οργανισμό τον Σέρβων.

Και οι πάγκοι παίζουν μπάσκετ και οι πάγκοι κερδίζουν παιχνίδια και τίτλους. Όπως και να έχει όμως απολαύσαμε στην κυριολεξία ένα εξαιρετικό παιχνίδι.

Μπάσκετ σύγχρονο γεμάτο προσωπικότητες. Σημασία έχει επίσης το γεγονός προς ευχαρίστηση όλων των πιστών οπαδών , ότι η μεγάλη των πλάβι σχολή παραμένει ζωντανή και ανταγωνιστική , διατηρώντας αναλλοίωτα τα χαρακτηριστικά της.

Γεγονός επίσης ότι δυο χώρες , δύο πρωτεύουσες γιορτάζουν! Μεθυσμένη πολιτεία η Λιουμπλιάνα μια από τα ίδια το Βελιγράδι. Οι μεγάλοι Βαλκάνιοι είναι εδώ ντυμένοι στα γιορτινά τους.

Ξέρουν καλύτερα από τον καθένα πως να παράγουν μπάσκετ , με την ψυχή τους και τις γνώσεις τους ,χωρίς παράδες , χωρίς πλούτη, πως να ποτίσουν το χώμα να βγάλει νέα φυντάνια.

Και αν δεν ξέρετε τον τρόπο τον γνωρίζει καλύτερα απ’ όλους η γιαγιά Φατίμα και μας τον διηγείται ένας άλλος Σάσα, ο Σάσα Στάνισιτς στο αριστούργημα των 365 σελίδων με τίτλο: « Πως επισκευάζει ο στρατιώτης το γραμμόφωνο».

Ένα βιβλίο γραμμένο για τον πόλεμο , για τον διαμελισμό της χώρας ,μέσα από τα μάτια ενός 12χρονου. Ηλικία στην οποία ο συγγραφέας βίωσε το δράμα του πολέμου:

«Η νένα Φατίμα σπέρνει ηλιοτρόπια στον κήπο της. Η νένα Φατίμα είναι κουφή σαν κανόνι και δεν ακούει τα κανόνια που σπέρνουν οβίδες πάνω από την πόλη μας. Δεν πιστεύω ότι η γιαγιά μου δεν ακούει. Με κοιτάζει πάντα σαν να καταλάβαινε κάθε μου λέξη και σαν να είχε την πιο έξυπνη απάντηση για κάθε ερώτηση και κάποτε, μετά τον τέταρτο αριθμό του λότο , είχε έρθει τρέχοντας από την κουζίνα στο σαλόνι και είχε σωστούς και τους τέσσερεις. Από την κουζίνα δεν μπορείς να δεις τηλεόραση.

Έπειτα όμως μια οβίδα πέφτει στο βουνό πάνω από το σπίτι της νένα και αυτό που κάνει τότε είναι να –συνεχίσει: ανακατεύει το χώμα με την τσουγκράνα της και πετάει ηλιόσπορους. Φλόγες από όπλα , φωτιές , σειρήνες, και η νένα Φατίμα βάζει το λάστιχο στη βρύση πίσω από το σπίτι και ποτίζει το χώμα»!!!