Μαζί του πας στον πόλεμο

Σύμφωνοι, ο Μάικ Τζέιμς είχε έναν –δυο λόγους παραπάνω από τους υπόλοιπους συμπαίκτες του να μπει γκαζωμένος στο «Βενετόκλειο». Από τη μία ήταν ο αέρας και η αυτοπεποίθηση που εκπορευόταν από το μεγάλο νικητήριο τρίποντο που πέτυχε επί της Ούνιξ Καζάν και από την άλλη η χαρά και το καμάρι γιατί επέστρεφε στα παλιά του λημέρια.

Σαν παιδί που έκανε την βασική εκπαίδευση στο σχολείο του Κολοσσού και αφού άνοιξε τα φτερά του, επέστρεψε ως επιστήμονας που πήρε πτυχίο Euroleague στην Λαμποράλ και τώρα κάνει το μεταπτυχιακό του στον Παναθηναϊκό. Ο Τζέιμς και ο… κάθε Τζέιμς είναι η καλύτερη διαφήμιση για τις μέσες σοβαρές και οργανωμένες ομάδες όπως αυτή του «σμαραγδένιου νησιού, που δεν μπορούν να υποσχεθούν ούτε (πολλά) λεφτά, ούτε τίτλους, ούτε καν διαδρομές στις ευρωπαϊκές βιτρίνες. Προσφέρουν όμως απλόχερα την πρόσβαση σε έναν τρόπο παιχνιδιού που τους βοηθάει να αναδεικνύουν το ταλέντο τους και την διάθεση μιας τίμιας συναλλαγής, όταν έρθει η ώρα του επόμενου βήματος.

Από την άλλη, ο ίδιος ο Τζέιμς , είναι ένας τύπος παίκτη που σε πολύ μεγάλο ποσοστό αντιπροσωπεύει τα νέα δεδομένα που κατά μέσο όρο απαιτεί η εξέλιξη του παιχνιδιού. Δεδομένα που ιεραρχούν την αθλητικότητα , την νοοτροπία και τον χαρακτήρα πολύ ψηλότερα από το (σκέτο) ταλέντο, αυτό καθεαυτό.

Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι ο Αμερικανός γκαρντ περνιέται στην πιάτσα για καμιά μπασκετική ευφυΐα. Και κατά τα φαινόμενα, ούτε πρόκειται να γίνει. Φαίνεται πόσο δυσκολεύεται να διαβάσει το δεύτερο ή το τρίτο rotation, όταν από ανάγκη βρίσκεται να κάνει τον play maker για να ξεκουραστεί ο Νικ Καλάθης. Πόσες φορές , όταν δεν βρίσκει την πάσα και το μυαλό του «κολλάει», λέει τον «εθνικό ύμνο» και πάει βουρ στο αντίπαλο καλάθι, βασισμένος στην έκρηξη, το άλμα του και το σουτ του. Η οργάνωση και η καθοδήγηση , που απαιτεί έναν άλλο τρόπο προσέγγισης δεν είναι το φόρτε του. Πολλές φορές μπορεί από μόνος του να κάνει ένα ματς …γερμανικό και ο προπονητής να τραβάει τα μαλλιά του.

Οι περισσότερες φάσεις στις οποίες μπορεί να πρωταγωνιστήσει με θετικό τρόπο, φαίνεται να είναι εκείνες που συνδυάζουν πρωτόγονα ένστικτα και απλές βασικές κινήσεις. Για παράδειγμα ένα γρήγορο κόψιμο στην πλάτη του Μπουρούση, που από πέρυσι έχει μάθει να τον βρίσκει με κλειστά τα μάτια. Ένα γρήγορο coast to coast. Ένα πάτημα και σουτ. Ίσως πάλι, επειδή ακριβώς στο μυαλό του δεν έχει τόσες πολλές επιλογές να το βασανίζουν και να τον γεμίζουν με αμφιβολίες , να είναι τόσο ξεκάθαρος και αποφασιστικός όταν του δίνεις να πάρει μια κρίσιμη επίθεση. Εκτός από το ματς με την Ούνιξ, θυμηθείτε πώς κέρδισε τις τρεις βολές και έστειλε στην παράταση το ματς με την Εφές, πάλι στο ΟΑΚΑ.

Ωστόσο, με όλα αυτά τα χαρακτηριστικά, το πιο σημαντικό είναι ότι ο Τζέιμς είναι ένας παίκτης με τον οποίο, ο κάθε προπονητής, θα ήθελε να πάει στον πόλεμο. Σκληρός και μαχητικός, πιέζει του θανατά και δεν «κλέβει» στην άμυνα, δεν φοβάται να αναλάβει την ευθύνη και πάντα παίζει με θάρρος και θράσος, χωρίς να φαίνεται να το νοιάζει τι σκέφτονται οι άλλοι γι αυτόν. Όλα αυτά προφανώς είναι «χαρακτήρας». Κι ως γνωστόν ο « χαρακτήρας» γίνεται «μοίρα».

Στην Ρόδο λοιπόν, εκεί που ο Παναθηναϊκός- χωρίς να κάνει δα και καμιά επίδειξη μπασκετικής ποιότητας- χρειάστηκε μια πηγή ενέργειας, δηλαδή κάποιον να τρέξει πιο γρήγορα, να πηδήξει πιο ψηλά για να τον βγάλει από κάθε πιθανή περιπέτεια, εκείνος ήταν εκεί.

Εξάλλου όπως λέει κι ένας άλλος χρυσός κανόνας του αθλητισμού: πρέπει να έχεις πάρα πολύ ταλέντο για να νικήσεις μόνο με αυτό.