Με όχημα τα σπορ και μια βαλίτσα γεμάτη αναμνήσεις ο καθένας μας έφτασε σε μέρη όπου δεν θα πήγαινε ποτέ ως... τουρίστας! Χθες μπήκε στο αεροπλάνο το πρώτο γκρουπάκι. Σήμερα, οι πιο απίθανοι προορισμοί... Part 2 στο πιάτο σας.

Από τη Γιοχάνεσμπουργκ στο Κουτάισι της Γεωργίας. Από το Μπούργος στο Μπακού και από τη Μαγιόρκα στο Μέμφις. Από το Τέχελεν στη Λισαβόνα και από τα Τίρανα στην Τραπεζούντα. Ενα ταξίδι με μπύρες, με χειροπέδες, με σαφάρι, με ξύλο και πείνα και ανέχεια, με Ζαγοράκη και Πελέ, με Ινιέστα και Γκαμπάλα, με Γκάλη και Φώτση, με Euro 2004 και ΝΒΑ. Το ταξίδι στον πιο ασυνήθιστο προορισμό του καθενός μας ή αν θέλετε υπό τις πιο παράξενες συνθήκες...

ΝΙΚΟΣ ΠΑΠΑΔΟΓΙΑΝΝΗΣ

Ένα ξεροκόμματο και μισή ντομάτα

Φτάσαμε στα Τίρανα με πούλμαν, από τη Θεσσαλονίκη: Παρτιζάνι-Άρης, προκριματικά Κυπέλλου Πρωταθλητριών του 1991-92. Εκείνη την εποχή δεν πτοούσε τίποτε τους πιστούς οπαδούς του Άρη. Στο λεωφορείο στριμώχτηκαν καμιά 40αριά ήρωες, καλοβαλμένοι οι περισσότεροι. Για ματς, επαναλαμβάνω, προκριματικής φάσης, κερδισμένο από χέρι. Και κάποιοι δημοσιογράφοι στη γαλαρία. Ανάμεσά τους ο απεσταλμένος του τότε Μega.

Η Αλβανία του 1991 δεν ήταν η δυτικότροπη και εξωστρεφής χώρα του 2020. Στις στροφές του κακοτράχαλου δρόμου, μικρά παιδιά μας έστηναν ενέδρες για πετροπόλεμο. Στις στάσεις για ανεφοδιασμό, άνδρες και έφηβοι πηδούσαν στη στέγη του λεωφορείου ή τρύπωναν από τη μισάνοιχτη πόρτα και γαντζώνονταν στο πάτωμα.

Ξεστόμιζαν, όλοι, την ίδια λέξη: «βίζα». Το μόνο που ζητούσαν ήταν να τους πάμε στα Τίρανα. Και, ει δυνατόν, να μεσολαβήσουμε για να αποκτήσουν την πολυπόθητη βίζα για την Ελλάδα. Για να ξεφύγουν από τη μιζέρια.

Τα τζάμια έσπασαν από τις πέτρες. Τα αντικείμενα που εκτοξεύσαμε από τα παράθυρα, από σοκολάτες μέχρι στυλό και κορδόνια παπουτσιών, γίνονταν ανάρπαστα με άγριο ξύλο μεταξύ των διεκδικητών. Στο ξενοδοχείο που σταματήσαμε για φαγητό, μας έβαλαν σε ένα δωμάτιο χωρίς παράθυρα για να μη βλέπουν οι πεινασμένοι. Ένα αγόρι κατόρθωσε να παρεισφρήσει και έφυγε πανηγυρίζοντας με ένα ξεροκόμματο ψωμιού και μισή ντομάτα στο χέρι. Η πείνα ήταν ανείπωτη, η κακομοιριά ασύλληπτη, η φυγή αυτοσκοπός.

Μας έβαλαν να κοιμηθούμε στο καλύτερο ξενοδοχείο των Τιράνων, αλλά οι κατσαρίδες περπατούσαν πάνω στα κορμιά μας. Ο Άρης (Γκάλης, Μπέρι κ.α.) κατέλυσε στην Οχρίδα και πέρασε τα σύνορα μόνο για μερικές ώρες, τη μέρα του αγώνα. Οι παίκτες της Παρτιζάνι ηττήθηκαν, αλλά πανηγύριζαν. «Μόνο όταν παίζουμε με ξένη ομάδα έχουμε ζεστό νερό στα αποδυτήρια», έλεγαν.

Η φωνή μου βγήκε στον αέρα μόνο στο δεύτερο ημίχρονο, λόγω τεχνικών προβλημάτων. Επιστρέφοντας, έπαθα υπερκόπωση από την αϋπνία και την ταλαιπωρία. Νομίζω ότι την προκάλεσε το μυαλό μου.

* Περισσότερες λεπτομέρειες από το ταξίδι στα Τίρανα -και από δεκάδες άλλα- θα βρείτε στο βιβλίο μου, «Ο Νίκος Λείπει» (εκδ. Key Books).

ΒΑΣΙΛΗΣ ΣΑΜΠΡΑΚΟΣ

Στο σανατόριο του Κουτάισι, όταν πέσαμε για ύπνο με τα ρούχα

Στη διάρκεια της δεκαετίας από το 1994 έως το 2004 είχα κάνει πολλά ταξίδια στην “άγονη γραμμή” της Ευρώπης ακολουθώντας την ΑΕΚ ή την Εθνική Ομάδα. Όταν σκέφτομαι όμως το πιο παράξενο ταξίδι και τον πιο ασυνήθιστο προορισμό, απαντώ σχεδόν ανακλαστικά: Κουτάισι. Μου έτυχε να επισκεφθώ την δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Γεωργίας πριν από 21 χρόνια, στο μακρινό 1999.

Σε μια εποχή που η ΑΕΚ ετοιμαζόταν να παίξει στο Champions League και όλοι εμείς που καλύπταμε το ρεπορτάζ ζούσαμε με την προσδοκία ότι θα επισκεφθούμε ένα σωρό μεγάλες ευρωπαϊκές πόλεις, βρεθήκαμε ξαφνικά, μετά τον αποκλεισμό της ΑΕΚ από την ΑΙΚ Στοκχόλμης, να ψάχνουμε στον χάρτη για να βρούμε πού βρίσκεται το Κουτάισι, μια άγνωστη λέξη.

Μια εβδομάδα προτού κάνουμε αυτό το ταξίδι, ζούμε τον Σεισμό της Πάρνηθας (7/9/’99). Και μια μέρα προτού ταξιδέψουμε λαμβάνουμε την σοκαριστική είδηση της αεροπορικής τραγωδίας με το πρωθυπουργικό αεροσκάφος τύπου Falcon που κόστισε τη ζωή σε επτά εκ των δεκατριών επιβαινόντων - ανάμεσα στους νεκρούς ήταν ο τότε αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών Γιάννος Κρανιδιώτης.

Το πρωί της 15ης Σεπτεμβρίου βρισκόμαστε στο αεροδρόμιο, μπροστά σε ένα αεροσκάφος των γεωργιανών αερογραμμών. Η Γεωργία ζούσε τον καιρό εκείνο τα χρόνια της οικονομικής κατάρρευσης μετά την ανεξαρτητοποίησή της το 1991. Το αεροσκάφος ήταν παλιό και παλιοκαιρισμένο. Δεν έχω φοβηθεί στη ζωή μου σε αεροπορική πτήση όσο είχα φοβηθεί προτού απογειωθεί αυτό το αεροπλάνο, το οποίο τελικώς έκανε μια πολύ καλή πτήση.

Προσγειωθήκαμε σε ένα σκουριασμένο στρατιωτικό αεροδρόμιο, περπατήσαμε τον αεροδιάδρομο την ώρα που βλέπαμε τους υπαλλήλους του αεροδρομίου να βγάζουν με τα χέρια από το αεροπλάνο τις αποσκευές που είχαμε μαζί μας. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την όψη του άρτι αφιχθέντος από την Μπαρτσελόνα Ντράγκαν Τσίριτς κατά την αναμονή για την παραλαβή των αποσκευών: η προσωποποίηση της κατάθλιψης.

Κοιμηθήκαμε σε ένα σανατόριο, με ξεκλείδωτες πόρτες δωματίων. Οι περισσότεροι πέσαμε για ύπνο με τα ρούχα, και όλα τα πολύτιμα αντικείμενα στις τσέπες μας.

Στις βόλτες μας στο κέντρο της πόλης, οι πολίτες μας ακολουθούσαν και μας περιεργάζονταν με την περιέργεια που θα τρέχαμε να δούμε εξωγήινους. Τον καιρό εκείνο για αυτούς η επίσκεψη τουριστών ήταν είδηση 10ετίας. Η συμπεριφορά των ανθρώπων ήταν φιλική, εξαιρετική. Όλο αυτό όμως ήταν η πιο ασυνήθιστη εμπειρία, στον πιο ασυνήθιστο ταξιδιωτικό προορισμό της ζωής μου.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΔΑΛΑΤΑΡΙΩΦ

Μια βραδιά με τον Πελέ στο Λονδίνο

Ήταν Μάιος του 2016 όταν ο Γιάννης Γεωργόπουλος μού είπε για την τρελή ιδέα να... πεταχτούμε στο Λονδίνο για να μιλήσουμε στον Πελέ και να κάναμε το gazzetta.gr το μοναδικό ελληνικό Μέσο που θα βρισκόταν εκεί. Και το μοναδικό site που θα φιλοξενούσε αποκλειστικά αυτόν τον θρύλο!

Ήταν μια ιδέα που από την πρώτη στιγμή με έκανε ήδη να σκεφτώ πως θα ήταν να μιλάω σ' αυτόν τον θρύλο. Να μιλάω. Στον Πελέ. Από κοντά. Τόσο αργά έκανε την επεξεργασία στο μυαλό μου αλλά και τόσο γρήγορα.

Σχεδόν έναν μήνα μετά (σ.σ. την 1η Ιουνίου), παίρνουμε την πτήση και προσγειωνόμαστε στο Στάνστεντ. Αλλάζουμε ρούχα στις τουαλέτες του αεροδρομίου, βάζουμε τα κουστούμια μας και τις γραβάτες - παπιών τα δένουμε στο πάρκο του Μπάτερσι.

Εχοντας εξασφαλίσει τα πάσο μας από την υπεύθυνη της εκδήλωσης που ήταν προς τιμήν του «Ρέι Πελέ», μπήκαμε στον πολυτελές χώρο που ήταν γεμάτο από εφοπλιστές και επιφανείς ανθρώπους της κοινωνίας του Λονδίνου.

Αρκετοί περίμεναν να του μιλήσουν και να φωτογραφηθούν μαζί του. Μεταξύ αυτών κι εμείς. Τελικά, έρχεται η σειρά μας. Ξέραμε ότι έχουμε μπροστά μας ελάχιστο χρόνο. Ε, και; Οι ερωτήσεις για Ελλάδα, Ριβάλντο και Ζιοβάνι δεν θα μπορούσαν να μην τον κάνουν να απαντήσει, αποκλειστικά για το gazzetta! Πήραμε αυτό που θέλαμε. Ενα όνειρο, να μιλήσεις και να σφίξεις το χέρι του απόλυτου θρύλου είχε ολοκληρωθεί. Τι άλλο να ζητούσαμε άραγε;

Αργότερα, στο δείπνο, όπου ο Πελέ θα μιλούσε και στον κόσμο δεχόμενος ερωτήσεις από δημοσιογράφο του BBC, μας έβαλαν σ' ένα τραπέζι όπου ήταν το team της ομάδας του management του Πελέ. Φυσικά, κάποιο λάθος θα είχε γίνει αλλά τι μας πείραζε! Ήμασταν εκεί. Σε μια βραδιά γεμάτη μαγεία, γεμάτη σάμπα, γεμάτη... Πελέ! Μια βραδιά που δεν θα ξεχάσω ποτέ!

ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΕΡΕΤΗΣ

Μπακού, Γκαμπάλα, Ευρασία με ουρανοξύστες και σακαράκες

Οσα βιώσαμε μαζί με την αποστολή του Παναθηναϊκού στην Κωσταντινούπολη τον Οκτώβριο του 2002 κατατάσσουν σίγουρα αυτό το ταξίδι στην κορυφή των… περιπετειών που έχω ζήσει στο εξωτερικό. Από τις χανούμισσες, τις αγκαλιές μεταξύ ελληνικής και τουρκικής αντιπροσωπείας για τη συνδιεκδίκηση του Euro, τα δεκάδες εδέσματα και τις βαρκάδες στον Βόσπορο (την παραμονή του ματς με τη Φενέρμπαχτσε) στα… γιαούρτια, τα επεισόδια, τους τραυματισμούς, τον πετροπόλεμο, τις επιθέσεις στα πούλμαν παικτών και δημοσιογράφων, το απόλυτο μπάχαλο παρουσία του τότε Υπουργού Εξωτερικών Γιώργου Παπανδρέου και του τότε Υπουργού Πολιτισμού, Ευάγγελου Βενιζέλου. Άλλη, μεγάλη ιστορία αυτή, θα αναλυθεί σε άλλο… ταξιδωτικό οδηγό.

Αν έπρεπε να διαλέξω τον πιο αλλόκοτο προορισμό, αυτός ήταν το Μπακού. Ταξίδι πριν από πέντε χρόνια. Αξέχαστο το 0-0 με την Γκαμπάλα (αποκλεισμός με 2-2 στη ρεβάνς), αξέχαστη κι αυτή η αλλόκοτη πρωτεύουσα του Αζερμπαϊτζάν. Τυπικά, βρίσκεσαι στην Ευρώπη. Αλλα νιώθεις αληθινά πως βρίσκεσαι στην Ασία. Γιαπιά δίπλα σε ουρανοξύστες, καλύβες δίπλα σε πολυτελή κτίσματα, λιμουζίνες μαζί με σακαράκες, μια απίστευτη μίξη του παλιού και του νέου.

Μια χαοτική διαφορά κοινωνικών τάξεων όπου αναμειχθήκαμε και εμείς. Σαν να μην υπήρχε «μεσαία τάξη» σ’ αυτή την πόλη! Είτε ζάπλουτοι, είτε πάμφτωχοι. Δεν μείναμε πολύ, με το ζόρι δυο ημέρες. Δεν καταλάβαινες γρι από την περίεργη γλώσσα που μιλούσαν, ήταν όλοι πολύ ευγενικοί και φιλόξενοι, δεν βρίσκαμε κάτι «δικό» τους να φάμε μετά τις 22.00, κάναμε πτήση σχεδόν 5,5 ωρών, φάγαμε μια επιπλέον ώρα στο αεροδρόμιο για σφραγίδες και βίζες, κατά τα λοιπά όλα πρίμα! Να είμαστε καλά, θα’ χουμε να το θυμόμαστε!

ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ

Είναι το... ποδόσφαιρο ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή!!!

Γυρνάμε τον χρόνο πίσω, πολλά χρόνια, για να φτάσουμε στον Ιούνιο του 2006 και το Παγκόσμιο Κύπελλο της Γερμανίας. Τότε εργαζόμουν στην SportDay και στην κοπή της πίτας του 2006 κέρδισα ταξίδι για 4 μέρες το καλοκαίρι πληρωμένα όλα με όποιον ήθελα σε υπέροχο νησί του Αιγαίου. Την ίδια ώρα μου πρότειναν αν ήθελα να το αλλάξω με μια κοπέλα από το λογιστήριο (αν δεν κάνω λάθος) για να πάρω ένα 2ημερο στην Γερμανία και στο Μουντιάλ μόνος μου, σε γκρουπ με άγνωστους. Δεν το σκέφτηκα δεύτερη φορά... Δεν διαπραγματευόμουν να χάσω μια ποδοσφαιρική εμπειρία ζωής και να ζήσω μια τέτοια γιορτή.

Δυστυχώς δεν θα έβλεπα την αγαπημένη μου Αγγλία, αλλά την αμέσως επόμενη ομάδα που υποστήριζα, την Ολλανδία και μάλιστα κόντρα στην μεγάλη αντίπαλο της αγαπημένης μου Αγγλίας, την Αργεντινή!

Έτσι, στις 20 Ιουνίου ήμουν ήδη στην Φρανκφούρτη και προφανώς εκεί που όλοι έλεγαν ότι το ματς Ολλανδίας - Αργεντινής θα ήταν εκ των κορυφαίων σε φάση ομίλων. Έλα όμως που είχαν προκριθεί κι οι δυο και είδα το πιο σούπα ματς όλων των εποχών και ένα 0-0 σε ΟΛΑ του στην Κομέρτσμπανκ Αρένα...

Και πάλι όμως έζησα κάτι το ανεπανάληπτο. Το ταξίδι χορηγία μπύρας και για 3 μέρες είχα άφθονη από το πρωί έως το βράδυ! Μας πήγαιναν βόλτα το πρωί και μετά το πρωινό είχε μπύρες παγωμένες στα πούλμαν, το μεσημέρι το ίδιο στο φαγητό σε συγκεκριμένα μαγαζιά και απόγευμα - βράδυ σε παμπ με χορηγό τη μπύρα.

Είναι το ποδόσφαιρο ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή. Το εμπεδωσα εκεί, σε αυτο το τριήμερο, όπου οι υπεράριθμοι Ολλανδοί έγιναν ένα με τους λίγους Αργεντινούς με τους οποίους κόλλησα απ' ευθείας. Αγκαλιές, φιλιά, μπύρες, σφηνάκια (αυτά αρκούν) και οι Αργεντινοί για κάποιον άσχετο λόγο να φοράνε ψεύτικα στήθη και οπίσθια λες και ήταν απόκριες. Ένα συνεχόμενο απίθανο γλέντι με πορτοκαλί και γαλάζιες - μαύρες εμφανίσεις. Όλοι ΕΝΑ κυριολεκτικά. "Τρέεεεελα, μπυραααααα, ΑΕΚ", ήταν οι λέξεις που είχα μάθει σε όλους τους Ολλανδούς και Αργεντινούς φίλους μου. Δεν είχα συνηθίσει σε τέτοιες εικόνες, χιλιάδες άνθρωποι μαζί, από ξένες χώρες, δύο διαφορετικές νοοτροπίες. Το ποδόσφαιρο ένωσε και τότε, έπαιζε ρόλο και το γεγονός ότι το «Χ» βόλευε. Όμως ήταν υπέροχες όλες οι στιγμές και δεν μου φεύγουν απ’ το μυαλό...

ΝΙΚΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ

Εasy rider στην Ολλανδία

Η σχέση μου με τις μηχανές είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Βλέπετε, όταν από ανάγκη χρησιμοποίησα το... οικογενειακό παπάκι για μια καθημερινή απόσταση ενός χιλιομέτρου, η εμπειρία ήταν αξέχαστη πριν καν κλείσω μήνα! Επίθεση από σκυλιά και... πάρτον-κάτω! Από τότε δεν σκέφτηκα καν να επιστρέψω στην σέλα μέχρι το καλοκαίρι του 2017! Μια δεκαετία μετά, δηλαδή!

Ολλανδία. Τέχελεν. Προετοιμασία του Παναθηναϊκού. Σε ένα ρεπό της ομάδας το πρωί, νοικιάσαμε ηλεκτροκίνητα σκουτεράκια και απολαύσαμε μια μοναδική βόλτα μέσα στο δάσος! Σαν να βολτάρεις στον παράδεισο, στην απόλυτη ηρεμία, σε μία μοναδικό εμπειρία που θα θυμάμαι για πάντα!

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΥΒΑΡΗΣ

Με χειροπέδες στο Μέμφις για τον «Τόνι»

Τον Φεβρουάριο του 2002 ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που πέρασα τον Ατλαντικό. Ταξίδευα για λογαριασμό του ΕΘΝΟΣΠΟΡ (όπου εργαζόμουν τότε) στο Μέμφις, προκειμένου να κάνω ένα μεγάλο αφιέρωμα στον Αντώνη Φώτση, τον πρώτο γηγενή Έλληνα που αγωνίστηκε στο ΝΒΑ. Μάλιστα ήταν μόλις λίγους μήνες μετά το «χτύπημα» στους «Δίδυμους Πύργους» και η κατάσταση στα αεροδρόμια ήταν κάτι παραπάνω από τεταμένη. Θυμάμαι, μάλιστα, μας πήγαιναν σε ειδικό δωμάτιο προκειμένου να μας ψάξουν εξονυχιστικά! Όσον αφορά τον λόγο για τον οποίο ταξίδεψα, ήταν εμπειρία ζωής. Δέκα μέρες στο Μέμφις, παρακολούθησα δύο ματς στην «Pyramid» την οποία χρησιμοποιούσαν ως έδρα οι Γκρίζλις (με Σανς και Κλίπερς) και είχα την ευκαιρία να κάνω συνέντευξη και στον Ιάκωβο Τσακαλίδη.

Θα σταθώ σε τρία πράγματα από εκείνη την αποστολή: Πρώτον, την θερμή υποδοχή της οικογένειας του Αντώνη Φώτση με τον οποίο και πέρασα τις περισσότερες μέρες της παραμονής μου στο Μέμφις. Δεύτερον, την... λαχτάρα που πήρα έξω από το γήπεδο των Γκρίζλις. Τότε ήμουν καπνιστής και μάλιστα φανατικός (ευτυχώς το έκοψα πριν από 13 χρόνια) και έπρεπε να βγω τελείως έξω από το γήπεδο για να καπνίσω. Όπως βλέπετε και στην φωτογραφία, μου έκαναν πλάκα οι αστυνομικοί αφού μου πέρασαν εντελώς ξαφνικά... χειροπέδες!

Τότε είχα και έναν Έλληνα φωτογράφο μαζί μου και μόλις με άκουσαν να μιλάω ελληνικά, με πλησίασαν και νόμιζα ότι θα με «μπουζουριάσουν»! «You're suspect» μου είπαν με βλοσυρό βλέμμα και πριν μου έρθει το... εγκεφαλικό άρχισαν να γελάνε και να λένε: «We've got you!» Μέχρι να συνειδητοποιήσω τι είχε γίνει άρχισαν να μου λένε ότι κατάλαβαν ότι είχα βρεθεί στο Μέμφις για τον «Τόνι» (σ.σ. από το Αντώνη, μιας και έτσι τον φώναζαν εκεί) ενώ θα ήταν στην διάθεσή μου για οτιδήποτε χρειαζόμουν. Πραγματικά ΑΛΛΟΣ κόσμος.

Το τρίτο αφορά ένα ακόμη γεγονός που αποδεικνύει τα... έτη φωτός που απέχουμε από το ΝΒΑ. Για τον λόγο του ότι είχε ταξιδέψει στο Μέμφις ένας Έλληνας δημοσιογράφος αποκλειστικά και μόνο για να κάνει αφιέρωμα στον Φώτση, με είχε πληροφορήσει το τμήμα των media relations μία ώρα πριν από το τζάμπολ του αγώνα με τους Φοίνιξ Σανς, ότι ο -τότε- προπονητής Σίντνεϊ Λόου θα ξεκινούσε τον Έλληνα φόργουορντ για πρώτη φορά στην πεντάδα. Μόνο και μόνο επειδή ήμουν εγώ εκεί. Αυτό έμελλε να ήταν και το μοναδικό παιχνίδι του «Μπάτμαν» που ξεκίνησε βασικός σε ματς του ΝΒΑ...

ΦΩΤΗΣ ΚΑΡΑΚΟΥΣΗΣ

Μαγιόρκα 2006: Την πρώτη δεν την ξεχνάς ποτέ

Δεν την λες και παράξενο προορισμό την Μαγιόρκα, αλλά δεν γινόταν να μην βάλω την πρώτη μου στο εξωτερικό...

Όπως και να το κάνουμε η πρώτη αποστολή που κάνει κάποιος δημοσιογράφος είναι δεδομένο πως δεν ξεχνιέται, οπότε ποιος είμαι εγώ για να το αλλάξω αυτό; Με το βόλεϊ είχα την τύχη να ταξιδέψω σχεδόν σε όλη την Ελλάδα, αλλά και σε πολλά μέρη στο εξωτερικό. Ωστόσο τίποτα δεν μπαίνει πιο ψηλά από την Μαγιόρκα και το final-4 του Top Teams Cup.

Mια διοργάνωση στην οποία συμμετείχαν οι Παναθηναϊκός, Πιατζέντσα, Βοϊβοντίνα και Πάλμα ντε Μαγιόρκα και διεξήχθη σε ένα τόσο ωραίο μέρος. Μια αποστολή που προσωπικά δεν θα σβήσει ποτέ από τη μνήμη μου γιατί πολύ απλά ήταν η πρώτη εκτός Ελλάδας και μπορεί οι περισσότεροι να γράφουν για παράξενο και ασυνήθιστο προορισμό, αλλά δεν θα γινόταν να μην έβαζα αυτή και ας είμαι λίγο εκτός θέματος.

ΑΛEΞΑΝΔΡΟΣ ΛΟΘΑΝΟ

Βουβουζέλες, σαφάρι, ηλεκτροφόρα σύρματα και… -4 στο Γιοχάνεσμπουργκ

Δέκα χρόνια πριν, με την οικονομική κρίση να χτυπάει με δύναμη την πόρτα μας, αλλά να μην έχει μπει ακόμα μέσα. Απεσταλμένος για έναν μήνα (!) στη Νότιο Αφρική από την εφημερίδα «Εξέδρα των Σπορ», για εξιστόρηση του… άλλου Παγκοσμίου Κυπέλλου, πέραν της πορείας της Εθνικής Ελλάδας, την οποία κάλυπτε ο καλός φίλος και συνάδελφος Θοδωρής Τσούτσος.

Ένα μήνα στο Γιοχάνεσμπουργκ, ένα μήνα σε ξενοδοχείο με ηλεκτροφόρα σύρματα (!) και δωμάτια που έκλειναν με κάγκελα απ’ έξω. Ένα μήνα με γάντια και κασκόλ, αφού εκεί ήταν χειμώνας. Είδα το ματς Βραζιλία – Βόρειος Κορέα τουρτουρίζοντας στους… μείον τέσσερις βαθμούς!.

Ένα μήνα με έναν διαφορετικό, όμορφο πολιτισμό. Ένα μήνα με σαφάρι (αποτυχία) και επίσκεψη στο μουσείο του Νέλσον Μαντέλα (συγκλονιστική εμπειρία). Ένα μήνα με τις απίστευτα εκνευριστικές βουβουζέλες, έστω και αν γύρισα στην Ελλάδα με καμιά δεκαριά από δαύτες, για φίλους και γνωστούς.

Ένα μήνα, πάνω απ’ όλα, με πολλή μπάλα (συνολικά 15 ματς σε «Soccer City» και «Ellis Park») και, κυρίως, με μια μοναδική στιγμή: Το γκολ του Αντρές Ινιέστα, που έστεψε παγκόσμια πρωταθλήτρια την Ισπανία. Ποιος να μου το έλεγε ότι θα έβλεπα ζωντανά αυτή την στιγμή, όταν σε ηλικία έξι ετών ζούσα ως (πολύ) νεαρός φίλαθλος στην Βαρκελώνη τον καταποντισμό των Φούριας Ρόχας στο δικό τους Μουντιάλ, το 1982; Κι όμως…

ΚΑΤΙΑ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΥ

Στο γοτθικό Μπούργος θα μιλήσεις μέχρι και ισπανικά!

«Κάτια, 22 Γενάρη πας Ισπανία με την ομάδα. Είσαι Ο.Κ.;». Αυτό ήταν το μήνυμα που μού ήρθε στις 7 Οκτώβρη στο κινητό από τον Αλέξανδρο, που είναι στο γραφείο Τύπου της ΑΕΚ. Η αντίδρασή μου; Ένα άφωνο emoji μαζί με ένα «Αλήθεια λες;;;». Κι έλεγε αλήθεια! Η ανυπομονησία μεγάλη, αφού ήταν η πρώτη μου αποστολή ever και τέτοιες ευκαιρίες δεν τις αφήνεις. Οι τρεις μήνες πέρασαν (μετρούσα λες κι ήμουν φαντάρος στο στρατό) κι ήρθε η ώρα, που μπήκαμε στο αεροπλάνο. Προσγειωθήκαμε Μαδρίτη και μετά από περίπου τρεις ώρες οδικώς, φτάσαμε στο χιονισμένο Μπούργος, με την αίσθηση κρύου εκείνο το βράδυ να είναι στο -6!

Ανήμερα του αγώνα, η βόλτα στην πόλη για μια μικρή εξερεύνηση ήταν απαραίτητη, από την στιγμή που είδαμε και λίγο ήλιο. Περπατώντας στους δρόμους, ένιωθες ότι είχες μπει σε ένα χρονοντούλαπο και ήσουν σε μια άλλη εποχή, πιο γοτθική, πιο μεσαιωνική. Ο Καθεδρικός Ναός επιβλητικός στην «Plaza Rey San Fernando». Στα στενάκια πέριξ έβρισκες μικρούς «θησαυρούς»: από μαγαζάκια με σουβενίρ, μέχρι μπαράκια και καφετέριες, που αν δεν τα παρατηρούσες καλά καλά, δεν τα ξεχώριζες.

Στα περίεργα; Μια ταβέρνα, η «La Favorita» ανοιχτή στις 11 το πρωί με κόσμο μέσα... Χαρτιά με τα ωράρια κολλημένα έξω από τα καταστήματα «10:00 με 14:00 και 17:00 με 20:00», κι όμως κάποια ήταν κλειστά! Κόσμος κάπως... άφαντος, απλά εργάτες στο δρόμο που έκαναν διάφορα μαστορέματα. Βέβαια, το βράδυ του αγώνα Μπούργος - ΑΕΚ, το «Coliseum» γέμισε με 9.000 άτομα κι έκαναν τόση φασαρία, θαρρείς κι ακούγονταν σε όλη την πόλη! Σε μια πιάτσα ταξί, όσοι οδηγοί περίμεναν για μια κούρσα, διάβαζαν κανά βιβλίο ή μίλαγαν μεταξύ τους. Ελάχιστα αυτοκίνητα, πολύ ποδήλατο, πατίνι και περπάτημα, δίπλα στον ποταμό Αρλανθόν. Στο μοναδικό μαγαζί που πρόλαβα να κάτσω ένα μισαωράκι, στο «Cuchillo de Palo», δεν θυμάμαι την ονομασία του κόκκινου κρασιού που δοκίμασα, αλλά ήταν το πιο ωραίο που έχω πιει ποτέ!

Όσο για τους ανθρώπους που γνώρισα εκεί; Φιλόξενοι και ζεστοί, ίσως και περισσότερο από εμάς. Έπιανες εύκολα κουβέντα κι ήταν πάντα με ένα χαμόγελο. Δεν ξέρω αν έφταιγαν οι χαλαροί τους ρυθμοί και ήταν τόσο ξένοιαστοι. Φαντάζομαι πως στην πρωτεύουσα δεν θα είναι έτσι. Πάντως, δεν θα ξεχάσω την κυρία που γνώρισα σε ένα μαγαζί με αναμνηστικά είδη. Την ρώτησα αν μιλάει αγγλικά - γιατί ντρεπόμουν να μιλήσω στα ισπανικά - και μού αποκρίθηκε, κουνώντας τα χέρια, «λίγο».

Εκεί το πήρα απόφαση και λέω «τώρα θα δω τι έχω μάθει κι αν πιάνουν τόπο τα μαθήματα» (κλαυσίγελος). Τελικά τα κατάφερα (ευχαριστώ Θανάση!) και καταλήξαμε να πιάσουμε μια μικρή κουβέντα. Πριν φύγω, μού έκανε κάτι δώρο. Το εξέλαβα ως «ευχαριστώ», επειδή προσπάθησα να έρθω πιο κοντά της. Ελπίζω κάποια στιγμή να με φέρει πάλι ο δρόμος εκεί και να πάω να την δω. Δεν ξέρω αν είναι το πιο περίεργο ταξίδι - δεν έχω και μέτρο σύγκρισης - αλλά σίγουρα είναι ανεκτίμητο. Κι όπως είπε κι ο Σερέτης «αφού δεν είναι Μαδρίτη ή Βαρκελώνη, περίεργο είναι!».

ΣΤΑΥΡΟΣ ΣΟΥΝΤΟΥΛΙΔΗΣ

Η «προφητεία» του Ζαγοράκη: «Μ’ εσένα εδώ, δεν το χάνουμε!»

Στη δική μου περίπτωση, για το ταξίδι με ανοιχτή την ημερομηνία της επιστροφής, επιβεβαιώνεται ο Κωνσταντίνος Καβάφης, που έγραψε στην «Ιθάκη», ότι σημασία δεν έχει ο προορισμός, αλλά το ταξίδι! Κι όντως, ένα ταξίδι που ξεκίνησε με στόχο απλά για να ζήσω την εμπειρία ενός αγώνα Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος, μετατράπηκε σ’ ένα ταξίδι που θα’ χω να το λέω στα παιδιά και -πρώτα ο Θεός- στα εγγόνια μου.

Βιώνοντας από απόσταση, μαζί με εκατομμύρια Έλληνες, τα πρώτα βήματα της Εθνικής ομάδας στα γήπεδα της Πορτογαλίας, το καλοκαίρι του 2004, η πρόταση να ταξιδέψω στη χώρα του Βάσκο ντα Γκάμα και να βρεθώ στη νοκ άουτ φάση, με ανοιχτό εισιτήριο επιστροφής, έμοιαζε με πρόκληση. Μπορεί μέχρι τότε να είχα ταξιδέψει με τον ΠΑΟΚ κι άλλες ομάδες σε πολλές χώρες, να είχα βρεθεί σε αρκετές διοργανώσεις, όμως το Οπόρτο, όπου όλως τυχαίως είχα βρεθεί πριν από ένα χρόνο, παρομοίως και η Λισαβόνα, όπου είδα τον ΠΑΟΚ να αποκλείεται στα πέναλτι από την Μπενφίκα το '99, φάνταζαν εκείνη την στιγμή οι ομορφότεροι προορισμοί στη γη!

Νοκ άουτ η Γαλλία, ταξίδι στο Οπόρτο, νοκ άουτ η Τσεχία, ταξίδι στη Λισαβόνα, όλα αυτά με ένα νοικιασμένο Fiat Punto και την απόσταση των 315 χιλιομέτρων να την… καταπίνεις, λες και έκανες το «Άνω Τούμπα – Κάτω Τούμπα»!

Το βράδυ της πρόκρισης στον τελικό, ο Θόδωρος Ζαγοράκης με είδε από μακριά στη μικτή ζώνη του «Ντραγκάο» και μου φώναξε: «Με σένα, εδώ, δεν το χάνουμε. Θα το σηκώσουμε»! Τρία βράδια αργότερα, όντως, το… σήκωσε!

ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΤΑΥΡΟΥΛΑΚΗΣ

Στα βάθη της Τουρκίας και της Μαύρης Θάλασσας για τον Άρη!

Μακράν του δεύτερου, το πιο περίεργο και… fast track δημοσιογραφικό ταξίδι! Αποστολή στην Τραπεζούντα το 2015, στα βάθη της Τουρκίας, πάνω στη... Μαύρη Θάλασσα για μετάδοση του αγώνα του μπασκετικού Άρη με την Τράμπζονσπορ στο EuroCup! Αρχές Οκτωβρίου, οι «κίτρινοι» δεν είχαν ακόμα συμφωνήσει για τα τηλεοπτικά δικαιώματα των αγώνων τους και δέχτηκα πρόταση την παραμονή του ματς να ταξιδέψω στην Τουρκία για τη μετάδοση του αγώνα στο κανάλι του Άρη στο YouTube.

Γιατί όχι; Πτήση νωρίς το πρωί από Αθήνα με ενδιάμεσο σταθμό τη Σμύρνη κι εν συνεχεία… Τραπεζούντα. Εφόσον όλα πήγαιναν καλά, θα έφτανα εκεί σχεδόν μια ώρα πριν από το τζάμπολ. Απίστευτη ταλαιπωρία και κούρσα με ταξί από το αεροδρόμιο σε δρόμους που διέκρινες μόνο αφίσες του Κεμάλ και του Ερντογάν (μα που ήλθα;). Εν τέλει, έφτασα εγκαίρως στο γήπεδο κι ενημερώθηκα ότι τελικά ο Άρης ήλθε σε συμφωνία με την Κρατική Τηλεόραση για τη μετάδοση του αγώνα! Πήγα, είδα τη Μαύρη Θάλασσα έξω από το γήπεδο και τα banner του Κεμάλ στις εξέδρες (ω, τι έκπληξη) και… γύρισα με πυρετό!