Επί ασπαλάθων

«“τον έδεσαν χειροπόδαρα” μας λέει

“τον έριξαν χάμω και τον έγδαραν

τον έσυραν παράμερα τον καταξέσκισαν

απάνω στους αγκαθερούς ασπάλαθους

και πήγαν και τον πέταξαν στον Τάρταρο κουρέλι”.

Έτσι στον κάτω κόσμο πλέρωνε τα κρίματά του

Ο Παμφύλιος ο Αρδιαίος ο πανάθλιος Τύραννος».

Μετά τον Σαντάμ Χουσεΐν και τον διά απαγχονισμού θάνατό του, ακόμα ένας δικτάτορας βρίσκει φρικτό τέλος και μάλιστα σε δημόσια θέα. Τα εγκλήματα του πρώην Λίβυου ηγέτη δεν δικαιολογούν επ' ουδενί την παραβίαση κάθε αρχής φυσικού δικαίου και ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ωστόσο η οργή για τα δεινά που προξένησε υπερίσχυσε της σύνεσης και του σεβασμού στην ανθρώπινη ζωή. Φυσικά, κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει πρώτη φορά. Κι άλλοι δικτάτορες βίωσαν ανάλογο τέλος, όπως ο Τσαουσέσκου και ο Μουσολίνι, πληρώνοντας τις πράξεις τους με επώδυνο τρόπο. Ωστόσο, υπάρχουν πολύ περισσότερες περιπτώσεις όπου επικράτησε –και επικρατεί– η ατιμωρησία. Όχι απαραίτητα δικτάτορες, όπως π.χ. ο Πινοσέτ, αλλά και δημοκρατικά εκλεγμένοι ηγέτες.

Η τιμωρία δεν είναι ασφαλώς η εκτέλεση, αλλά στην Ελλάδα έχουμε φτάσει στο απέναντι άκρο. Κανένας δεν αναλαμβάνει τις ευθύνες των πράξεών του. Υπουργοί και πρωθυπουργοί παραιτούνται και αποχωρούν σαν να μη συμβαίνει τίποτα, αφήνοντας πίσω τους καμένη γη. Ομολογούνται χρηματισμοί και δωροδοκίες, αλλά παραδόξως κανένας δεν απολογείται στη δικαιοσύνη.

Στο ελληνικό ποδόσφαιρο βασιλεύει η πλήρης ατιμωρησία. Κανείς δεν ζήτησε να στηθούν στο Γουδή, αλλά να τιμωρηθούν όσοι παρανόμησαν και ευτέλισαν το άθλημα και συνεχίζουν να συμπεριφέρονται ως ταγοί της κάθαρσης. Μακάρι όσοι αποποιούνται τις ευθύνες τους να μη βρεθούν ποτέ επί ασπαλάθων...