Σας έγραφα πριν από λίγες μέρες για τη σημασία των προέδρων σε μια ομάδα. ΣΗΜΕΙΩΝΑ –και μερικοί το θεωρούσαν γλείψιμο, οι γνωστοί ανώνυμοι ανόητοι είναι– πώς ο καλός και παθιασμένος πρόεδρος ΞΕΡΕΙ πώς να χτίσει μια καλή ομάδα. Σε κάθε επίπεδο.

Ο Παναθηναϊκός κατέκτησε πολλά γιατί οι αδελφοί Γιαννακόπουλοι (παρά το αντιολυμπιακό μένος του ενός...) ΣΤΗΡΙΞΑΝ τις επιλογές τους.

Ένας καλός προπονητής με διάρκεια, επιλογές παικτών που «κουμπώνουν» στην ομάδα, πειθαρχία και το βασικότερο: Κάθε παίκτης είναι ΚΑΤΩ από την ομάδα. Ακόμα και οι βεντέτες. Σημαντικό αυτό.

Είναι πρότυπο για αντιγραφή αυτός ο Παναθηναϊκός; Όχι απαραίτητα, αν και με τέτοιους χειρισμούς κινείται στο ποδόσφαιρο ο κ. Μαρινάκης.

Είναι βασικό όμως να ΣΤΗΡΙΞΕΙΣ έναν ΚΑΛΟ ΠΡΟΠΟΝΗΤΗ, να τον ΣΕΒΑΣΤΟΥΝ όλοι, ιδιαίτερα τα αδηφάγα ΜΜΕ, γεγονός που κόστισε αρκετά σε άλλες ομάδες.

Είναι βασικό επίσης οι παίκτες να κατανοήσουν πως ο νεοπλουτισμός δεν ταιριάζει με τους ΜΑΧΗΤΕΣ και πολλοί έχουν την ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ να αποδείξουν πως ΑΔΙΚΑ βρέθηκαν εκτός φάιναλ φορ.

Έχουν υποχρέωση πρώτα απ’ όλα στον εαυτό τους. Και μετά έχουν ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ σ’ εκείνους που με κρύο και βροχή είναι μαζί τους αλλά και σε όσους φροντίζουν να βρίσκουν ΓΕΜΑΤΟΥΣ –σε δύσκολες εποχές– τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς.

Χρωστούν μια «απάντηση» στον λαλίστατο «κύριο Θανάση», ο οποίος δεν κουράζεται να... διαδηλώνει το αντιολυμπιακό του μένος!

Έχουν τη ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ να το κάνουν. ΜΠΟΡΟΥΝ να το κάνουν, αρκεί να το ΘΕΛΟΥΝ πολύ!

Με σεβασμό

Υ.Γ. Η ανωτερότητα της άλλης πλευράς φαίνεται και από τα απλά συγχαρητήρια, ακόμα κι αν είναι τυπικά. Τεράστια αυτή η διαφορά, «Κύριε Θανάση»...